dr hab. Anna Skrzek, prof. nadzw.

Prorektor ds. Nauczania

ul. Banacha 11, 51-617 Wrocław

tel. (+48.71) 347 31 66

fax: (+48.71) 348 31 25

e–mail: anna.skrzek@awf.wroc.pl

dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Wydział Fizjoterapii

al. I.J. Paderewskiego 35, 51-612 Wrocław

tel. (+ 48.71) 347 30 72

fax: (+ 48.71) 347 30 81

e-mail: ewa.demczuk-wlodarczyk@awf.wroc.pl

doc. dr Marek Lewandowski

Wydział Wychowania Fizycznego

al. I.J. Paderewskiego 35, 51-612 Wrocław

tel. (+ 48.71) 347 34 27

fax: (+ 48.71) 347 34 37

e-mail: marek.lewandowski@awf.wroc.pl

I. INFORMACJE OGÓLNE

Pakiet informacyjny adresowany jest do kandydatów na studia oraz do studentów innych uczelni krajowych i zagranicznych pragnących zaliczyć część swoich studiów w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Pakiet zawiera informacje o Wrocławiu, Akademii, jej strukturze i działalności, a przede wszystkim o studiach prowadzonych w uczelni, zasadach rekrutacji na studia oraz zasadach studiowania.

1. System ECTS

System ECTS, opracowany w późnych latach osiemdziesiątych przez Komisję Wspólnoty Europejskiej, służy ułatwieniu dostępu do pełnej informacji o programach studiów prowadzonych w uczelniach, a przez to zwiększeniu i usprawnieniu międzyuczelnianej i międzynarodowej wymiany studentów. Określony w systemie ECTS sposób pomiaru i oceny wiedzy, kompetencji i umiejętności zdobytych przez studenta, wyrażony w punktach ECTS, umożliwia rozpoznanie i uznanie programu studiów zaliczonego w uczelni partnerskiej, krajowej bądź zagranicznej.

System ECTS, pierwotnie opracowany dla mobilności studentów – transferu punktów ECTS, został następnie dopracowany do roli akumulacji punktów przez studenta w procesie kształcenia. Akronim ECTS jest nadal stosowany, chociaż oznacza aktualnie the European Credit Transfer and Accumulation System.

Pakiet Informacyjny ECTS jest podstawowym dokumentem systemu ECTS – the European Credit Transfer System – zawierającym pełną informację o Uczelni, jej strukturze i działalności, studiach i programach prowadzonych w Uczelni oraz o zasadach studiowania. Punkty ECTS są liczbą przyporządkowaną przedmiotowi odzwierciedlającą całkowity nakład pracy studenta (tj. udział w zajęciach oraz pracę własną w domu, bibliotece) potrzebny do zaliczenia przedmiotu, czyli do zdobycia wiedzy, umiejętności i kompetencji założonych w programie i celu realizacji przedmiotu. Student otrzymuje przypisaną przedmiotowi liczbę punktów ECTS po spełnieniu wszystkich, określonych w planie studiów i programie nauczania, wymagań oraz osiągnięciu właściwego poziomu założonych dla tego przedmiotu efektów kształcenia.

Liczba punktów ECTS przypisanych przedmiotom w semestralnym programie studiów wynosi około 30 (27-33), zaś w programie rocznym 60. Warunkiem zaliczenia semestru/roku studiów jest uzyskanie przez studenta liczby punktów wynikającej z planu studiów i programu nauczania, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie studiów.

Liczba punktów ECTS wymagana do ukończenia studiów w AWF:

pierwszego stopnia wynosi 180

drugiego stopnia wynosi 120

2. Mobilność studentów

System ECTS opracowano pod kątem stworzenia przejrzystych zasad mobilności studentów, a w szczególności poznania oraz uznania (okresu) i programu studiów realizowanych przez studenta w uczelni partnerskiej. Celowi temu służą kluczowe dokumenty ECTS:

Pakiet informacyjny/katalog kursów. Pakiet informacyjny zawiera szeroki wachlarz danych o Uczelni, prowadzonych studiach i zasadach studiowania, realizowanych programach nauczania i warunkach zaliczania tych programów, a także praktyczne informacje o mieście, jego zasobach kulturowych i turystycznych, etc.

Formularz zgłoszeniowy (Application Form) z danymi personalnymi studenta niezbędnymi do zarejestrowania go w uczelni partnerskiej.

Porozumienie o programie zajęć (Learning Agrement) służy do zawarcia porozumienia między studentem i uczelniami: macierzystą i partnerską o programie realizowanym przez studenta w uczelni partnerskiej i zasadach jego uznania i zaliczenia w uczelni macierzystej*/.

Wykaz zaliczeń (Transcript of records) stanowi potwierdzenie przez uczelnię partnerską zaliczenia przez studenta mobilnego programu. W dokumencie tym podany jest wykaz przedmiotów zaliczonych, wraz z ocenami i punktami ECTS uzyskanymi przez studenta**/.

Dowód zaliczenia przez uczelnię macierzystą programu realizowanego w uczelni partnerskiej (Proof of recognition). Dokument ten ma potwierdzić dotrzymanie przez uczelnię macierzystą warunków umowy zawartej w Porozumieniu o programie zajęć, poprzez wykazanie w nim przedmiotów i liczby punktów ECTS uznanych w karcie osiągnięć studenta.

Wszelkie zmiany wprowadzane do Porozumienia o programie zajęć, zwanym dalej Porozumieniem, przez którąkolwiek ze stron, wymagają formy pisemnej zatwierdzonej przez wszystkie strony porozumienia: studenta, uczelnię partnerską i uczelnię macierzystą. Uczelnia powinna dołożyć wszelkich starań, aby przy sporządzaniu Porozumienia nie dopuścić do powstania istotnych różnic programowych w stosunku do standardów kształcenia dla danego kierunku studiów. W przypadku, gdy różnic tych nie da się uniknąć, należy przed wyjazdem studenta do uczelni partnerskiej określić sposób i termin realizacji oraz zaliczenia różnic programowych.

Jeżeli wszystkie uzgodnione w Porozumieniu warunki zostaną przez studenta spełnione, okres studiów (przedmioty, zaliczenia, egzaminy, punkty ECTS) zostaną mu uznane i potraktowane jako równoważne z odpowiednim okresem studiów (przedmiotami, zaliczeniami, egzaminami, punktami) w uczelni macierzystej. Decyzję o tym, czy uzgodnione warunki zostały spełnione przez studenta, podejmuje dziekan uczelni macierzystej.

W przypadku stwierdzenia niezgodności między Porozumieniem o programie zajęć i Wykazem zaliczeń, decyzję, co do sposobu i zakresu zaliczenia programu i okresu studiów podejmuje dziekan uczelni macierzystej. Dziekan decyduje, czy niespełnienie warunków Porozumienia przez studenta stanowi podstawę do skreślenia go z listy studentów, czy skutkuje koniecznością zaliczenia przez studenta, w uczelni macierzystej, dodatkowych przedmiotów. Dziekan decyduje również o konieczności zwrotu przez studenta, części lub całości, otrzymanego grantu. Zwrot grantu nie będzie wymagany od studenta w przypadku zaistnienia okoliczności od studenta niezależnych, określanych jako „siły wyższe”. W takim przypadku konieczne jest uzyskanie pisemnej zgody od Agencji Narodowej na zaniechanie zwrotu grantu.

Wymiana studentów może być realizowana tylko i wyłącznie z uczelnią posiadającą KARTĘ ERASMUSA, ważną na dany rok akademicki, z którą została podpisana umowa bilateralna.

Student zakwalifikowany na wyjazd w ramach programu ERASMUS musi spełniać następujące kryteria formalne:

1) być obywatelem kraju uprawnionego do uczestnictwa w programie ERASMUS lub posiadać oficjalny status uchodźcy albo prawo stałego pobytu na terytorium danego kraju,

2) być oficjalnie zarejestrowanym na kierunku studiów prowadzącym do otrzymania tytułu licencjata/inżyniera lub magistra w uczelni będącej stroną niniejszej umowy,

3) być (w momencie wyjazdu) studentem co najmniej drugiego roku studiów pierwszego stopnia (pierwszego cyklu),

4) powinien znać język wykładowy wybranej uczelni na tyle, żeby móc uczestniczyć w zajęciach,

5) warunkiem koniecznym przy wyjeździe jest zaliczenie wszystkich przedmiotów na semestrach poprzedzających wyjazd.

Pobyt studenta w uczelni partnerskiej, w celu zrealizowania części studiów, nie może być krótszy niż 3 miesiące lub pełny, najkrótszy cykl kształcenia (np. trymestr lub semestr) i nie może być dłuższy niż 1 rok akademicki. Minimalny okres pobytu w uczelni partnerskiej odnosi się tylko do okresu studiowania i nie zawiera okresu czasu ewentualnego przygotowania językowego czy odbywania praktyki.

Z każdym studentem zakwalifikowanym na wyjazd w ramach programu ERASMUS zostaje sporządzona pisemna umowa o programie zajęć realizowanym w uczelni partnerskiej (Learning Agrement). Student zakwalifikowany do wyjazdu otrzyma Kartę Studenta Erasmusa dostarczoną uczelni przez Narodową Agencję.

Uczelnia przyjmująca nie może żądać od studenta opłat za naukę (czesne, wpisowe, opłaty egzaminacyjne, opłaty za korzystanie z laboratoriów, bibliotek itp.). Pobieranie pewnych niewielkich opłat (członkostwo w organizacjach studenckich, korzystanie z kserokopiarki itp.) jest dopuszczalne na warunkach identycznych, jakie obowiązują studentów lokalnych.

Wypłata wszelkich stypendiów krajowych (socjalnych, naukowych i innych), do których student nabył prawo przed wyjazdem, będzie kontynuowana w czasie pobytu studenta w uczelni partnerskiej. Student powinien mieć zagwarantowane prawo do ubiegania się o wypłatę powyższych świadczeń również po powrocie do uczelni macierzystej, a oceny uzyskane w uczelni partnerskiej przeliczone na skalę ocen obowiązującą w kraju, powinny być podstawą ubiegania się o stypendia za wyniki w nauce.

Student – po powrocie z uczelni partnerskiej – powinien złożyć we właściwym dziekanacie kartę zaliczeń (Transcript of Records) z uczelni przyjmującej (partnerskiej) oraz wypełnić Ankietę według wzoru dostarczonego przez uczelnię macierzystą.

II. INFORMACJE o UCZELNI
AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO we WROCŁAWIU

1. Wrocław, stolica Dolnego Śląska, jest jednym z najstarszych i najpiękniejszych miast w Polsce. Położony u podnóża Sudetów, nad rzeką Odrą, poprzecinany jej licznymi dopływami i kanałami, jest wyjątkowym miastem 12 wysp i 112 mostów. Miasto, w swojej ponad tysiącletniej historii, kilkakrotnie zmieniało przynależność państwową rozwijając się pod panowaniem Piastów, królów Czech, Habsburgów, aby od 1945 roku budować pozycję ważnej polskiej aglomeracji. Bogata i burzliwa historia wpisała się w ocalałe pomniki architektury jak np: Ostrów Tumski – średniowieczny zespół architektury sakralnej, Ratusz – wspaniała budowla gotycka, Uniwersytet Wrocławski z barokową Aulą Leopoldyńską.

Dzisiaj Wrocław jest znaczącym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i naukowym.

Wspaniała architektura i bogata oferta wydarzeń artystycznych przyciągają rzesze turystów. Do największych atrakcji kulturalnych należą: Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Wratislavia Cantans”, Festiwal „Jazz nad Odrą”, Dni Muzyki Starych Mistrzów, Przegląd Piosenki Aktorskiej, Wrocławskie Spotkania Teatrów Jednego Aktora, a także wspaniałe spektakle wystawiane w kilkunastu teatrach, operze, operetce itd. Niewątpliwą atrakcją kulturalną Wrocławia jest Panorama Racławicka – gigantyczna rotunda mieszcząca obraz panoramiczny przedstawiający bitwę pod Racławicami z 4 kwietnia 1794 roku.

Wrocław jest liczącym się w kraju, a także Europie, ośrodkiem imprez wystawienniczych i targowych organizowanych w Hali Ludowej. Wrocław 2012 – Gospodarz Finałów Mistrzostw Europy w piłce nożnej.

Wrocław jest czwartym co do wielkości miastem w Polsce, liczącym około 650 tysięcy mieszkańców. Należy do największych ośrodków uniwersyteckich w kraju. Dzięki studiującym w mieście stu czterdziestu tysiącom studentów Wrocław, mimo tysiącletniej historii, jest miastem młodym, tętniącym życiem przez 24 godziny na dobę. Doceniają i kochają to miasto zarówno jego mieszkańcy, jak również wizytujący je goście i turyści.

2. Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

Początki wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego, obchodzącej w 2011 roku jubileusz sześćdziesięciopięciolecia działalności, były bardzo skromne i wywodzą się z utworzonego, w ciężkich, powojennych miesiącach odbudowy miasta, rocznego kursu nauczycieli wychowania fizycznego. Dzięki wielkiemu zaangażowaniu mgra Zbigniewa Skrockiego – organizatora kultury fizycznej na Ziemiach Odzyskanych oraz profesora Andrzeja Klisieckiego – Kierownika Zakładu Fizjologii Wydziału Lekarskiego, już w 1946 roku wspomniany roczny kurs przekształcono w trzyletnie Studium Wychowania Fizycznego (SWF) przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki. Profesor Andrzej Klisiecki, pierwszy dyrektor Studium obdarzył je mianem „Słonecznej Uczelni”. W 1950 roku SWF zostało przekształcone w Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego (Rozp. Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1950 roku – Dz.U. Nr 29, poz. 273). Po sześciu latach działalności Szkoła opracowała nowe programy nauczania i wydłużyła cykl kształcenia do czterech lat, dzięki czemu zdobyła uprawnienia do nadawania swoim absolwentom dyplomu i tytułu magistra. W 1972 roku Szkoła uzyskała rangę i status Akademii Wychowania Fizycznego (Rozp. Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 roku – Dz.U. Nr 54, poz 350). Akademia Wychowania Fizycznego, z siedzibą we Wrocławiu, jest akademicką uczelnią publiczną, posiadającą osobowość prawną i działającą na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym ( Dz.U. Nr 164, poz. 1365).

Prężnie rozwijająca się Akademia, dzięki istotnym zmianom w strukturze organizacyjnej, poszerzaniu profili kształcenia i umacnianiu badań naukowych jest dzisiaj nowoczesną placówką szkolnictwa wyższego. Aktualnie kształcenie w Akademii odbywa się na czterech kierunkach studiów: wychowanie fizyczne, turystyka i rekreacja, sport oraz fizjoterapia.

W ponad sześćdziesięcioletniej historii Uczelni, jej mury opuściło ponad 31 tysięcy absolwentów – magistrów w zakresie wychowania fizycznego, turystyki i rekreacji oraz fizjoterapii (rehabilitacji ruchowej). Ogromne rzesze słuchaczy studiów podyplomowych i kursów kwalifikacyjnych realizowanych w Akademii zdobyły uprawnienia trenerskie i instruktorskie w zakresie licznych dyscyplin szeroko pojętej kultury fizycznej.

Wśród absolwentów Akademii są nazwiska znanych olimpijczyków, mistrzów świata i Europy, jak m.in.: Piotr Albiński (pływanie), Danuta Bułkowska-Milej (lekkoatletyka), Wiesław Gawlikowski (strzelectwo), Piotr Haczek (lekkoatletyka), Joanna Jakimiuk (szermierka), Rafał Kubacki (judo), Małgorzata Książkiewicz (strzelectwo), Krzysztof Kucharc zyk (strzelectwo), Renata Mauer-Różańska (strzelectwo), Zbigniew Pietrzykowski (boks), Ryszard Szurkowski (kolarstwo), Marek Łbik (kajakarstwo), Ryszard Seruga (kajakarstwo), Edward Ligocki (spadochroniarstwo), Witold Świadek (sporty lotnicze), Urszula Włodarczyk (lekkoatletyka), Józef Zapędzki (strzelectwo), Władysław Żmuda (piłka nożna) oraz zasłużonych trenerów: Wiesław Błach i Kazimierz Witkowski (judo), Kazimierz Górski (piłka nożna), Andrzej Kijowski i Kazimierz Kurzawski (strzelectwo), Andrzej Piątek (kolarstwo), Mieczysław Łopatka i Jerzy Świątek (koszykówka), Czesław Ptak (boks), Wacław Skarul (kolarstwo), Edward Chatala, Marek Kubiszewski, Józef Lisowski i Bogumił Mańka (lekkoatletyka) i wielu, wielu innych.

Obecnie studiują i trenują m.in.: lekkoatleci – Michał Bieniek, Marta Chrust-Rożej, Urszula Domel, Sylwia Ejdys, Weronika Wedler, Milana Pędziwiatr; judo – Łukasz Błach; szpadziści –Tomasz Motyka [srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Pekinie], Maciej Szumski, tenis stołowy – Daria Łuczakowska; piłka siatkowa – Jakub Jarosz (złoty medalista Mistrzostw Europy); strzelectwo – Tomasz Wawrzonowski; pływanie – Agata Korc; pięciobój nowoczesny – Marcin Horbacz i Edyta Małoszyc; taekwon-do – Amit Batra; akrobatyka – Tomasz Adamczyk oraz Marta Szymczak – karate, piłkarki ręczne AZS AWF Wrocław – ekstraklasa. W Akademii kształci się ponad 5000 studentów.

Akademia posiada uprawnienia do doktoryzowania i nadawania stopnia doktora habilitowanego. Wypromowała już ponad 500 doktorów, 33 osobom przyznała stopień naukowy doktora habilitowanego.

Uczelnia zatrudnia 625 osób, w tym 332 nauczycieli akademickich – 29 profesorów tytularnych, 28 osób z tytułem doktora habilitowanego, 10 osób na stanowisku docenta, 126 adiunktów, 60 starszych wykładowców, 33 asystentów, 19 wykładowców, 20 instruktorów i 7 lektorów.

2.1. Nazwa i adres uczelni

Akademia Wychowania Fizycznego

al. Ignacego J. Paderewskiego 35

51-612 Wrocław

www.awf.wroc.pl

Rektorat

ul. Stefana Banacha 11, 51-617 Wrocław,

tel. + 48 (71) 347 31 14; 347 31 01

fax: + 48 (71) 347 31 81

e-mail: rektor@awf.wroc.pl

2.2. Władze uczelni

Rektor

Prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

e-mail: rektor@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Nauki i Współpracy z Zagranicą

Prof. dr hab. Zofia Ignasiak

e-mail: prorektor.nauki@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Nauczania

Dr hab. Anna Skrzek, prof. nadzw.

e-mail: prorektor.nauczania@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Studenckich i Sportu Akademickiego

Dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

e-mail: prorektor.sportu@awf.wroc.pl

2.3. Struktura uczelni

Wydział Wychowania Fizycznego

Kierunki studiów:

sport

turystyka i rekreacja

wychowanie fizyczne

Dziekanat

ul. Mickiewicza 98

51-684 Wrocław

tel: +48 (71) 347 34 38; 347 34 72; 347 34 28; 347 34 62

fax: +48 (71) 347 34 37

dziekanat.wf@awf.wroc.pl

Kierownik Dziekanatu

Mgr Elżbieta Jakubczak

tel. +48 (71) 347 34 85

e-mail: elzbieta.jakubczak@awf.wroc.pl

Dziekan

Prof. dr hab. Jan Chmura

tel. +48 (71) 347 35 08

e-mail: dziekan.wf@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauki

Dr hab. Małgorzata Słowińska-Lisowska, prof. nadzw.

tel. +48 (71) 347 34 25

e-mail: małgorzata.slowinska-lisowska@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauczania

Doc. dr Marek Lewandowski

tel: +48 (71) 347 34 27

e-mail: marek.lewandowski@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Studenckich

Dr Grzegorz Żurek

tel: +48 (71) 343 34 26

e-mail: grzegorz.zurek@awf.wroc.pl

Wydziałowy Koordynator ECTS

Doc. dr Marek Lewandowski

ul. Mickiewicza 98

51-684 Wrocław

tel: +48 (71) 347 34 27

e-mail: marek.lewandowski@awf.wroc.pl

Wydział Fizjoterapii

Utworzenie Wydziału Fizjoterapii na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (AWF) poprzedzone było prawie 50-letnią historią nauczania fizjoterapii oraz badań naukowych w tym zakresie. Pierwsze wykłady z rehabilitacji ruchowej w Akademii prowadzone były od roku akademickiego 1952/1953. W 1960 roku utworzono Zakład Usprawniania Leczniczego, który w 1971 roku przekształcono w Zakład Rehabilitacji i Higieny. Wraz z rozwojem rehabilitacji i doskonaleniem jej metod znacznemu poszerzeniu uległ zakres kształcenia studentów i badań naukowych, co doprowadziło do uruchomienia w 1976 roku kierunku studiów „rehabilitacja ruchowa” i utworzenia Instytutu Rehabilitacji. Dalszy rozwój badań naukowych w zakresie rehabilitacji i kształcenie kadr pozwoliły na utworzenie w Akademii z dniem 1 października 1995 roku, na mocy decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki i Uchwały nr 133/95 Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Wydziału Rehabilitacji Ruchowej. Na skutek zniesienia przez Radę Główną kierunku studiów rehabilitacja ruchowa i utworzenia kierunku fizjoterapia Senat AWF dostosowując się do aktów ministerialnych uruchomił w 1998 roku studia na kierunku fizjoterapia i zmienił nazwę Wydziału Rehabilitacji Ruchowej na Wydział Fizjoterapii. W 2001 r. Centralna Komisja ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przyznała Wydziałowi Fizjoterapii uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk o kulturze fizycznej.

Kierunki studiów:

fizjoterapia

kosmetologia

Dziekanat

al. Ignacego J. Paderewskiego 35 – Pawilon P4

51-612 Wrocław

tel: +48 (71) 347 30 82; 347 30 71

fax: +48 (71) 347 30 81

e-mail: dziekanat.fizjoterapii@awf.wroc.pl

Kierownik Dziekanatu

mgr Urszula Bartkiewicz

tel. +48 (71) 347 30 80

e-mail: urszula.bartkiewicz@awf.wroc.pl

Dziekan

Prof. dr hab. Marek Woźniewski

tel: +48 (71) 347 30 70

e-mail: marek.wozniewski@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauki

Prof. dr hab. Anna Jaskólska

Tel: +48 (71) 347 30 71

e-mail: anna.jaskolska@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauczania

Dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: ewa.demczuk-wlodarczyk@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Studenckich

Dr Waldemar Andrzejewski

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: waldemar.andrzejewski@awf.wroc.pl

Wydziałowy Koordynator ECTS:

Dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: ewa.demczuk-wlodarczyk@awf.wroc.pl

2.4. Kalendarz roku akademickiego

Rok akademicki składa się z dwóch semestrów.

Semestr zimowy zaczyna się 19 września 2011 r.

Sesja egzaminacyjna: styczeń 2012 r.

Semestr letni: 30 stycznia 2012 r.

Sesja egzaminacyjna czerwiec 2012 r.

Święta (narodowe, uniwersyteckie, religijne) oraz Dni Rektorskie

29.09.2011 Inauguracja roku akademickiego

21.10.2011 Święto Uczelni

01.11.2011 Wszystkich Świętych

11.11.2011 Święto Niepodległości

01.05.2012 Święto Pracy

03.05.2012 Dzień Konstytucji 3 Maja

Maj 2012 JUVENALIA

03.06.2012 Boże Ciało

24.12.2011-01.01.2012 Ferie zimowe

05-11.04.2012 Ferie wiosenne

2.5. Kierunki studiów realizowane w Akademii Wychowania Fizycznego w formie studiów stacjonarnych i niestacjonarnych

◘ fizjoterapia – studia I i II stopnia

◘ kosmetologia – studia I stopnia

◘ sport – studia I i II stopnia

◘ turystyka i rekreacja – studia I i II stopnia

◘ wychowanie fizyczne – studia I i II stopnia

2.6. Zasady przyjęć na studia

Do postępowania kwalifikującego na studia I stopnia może być dopuszczona osoba, która posiada świadectwo dojrzałości.

W przypadku osób kończących szkołę średnią za granicą wymagana jest nostryfikacja świadectwa ukończenia tej szkoły potwierdzająca uprawnienie (posiadacza) do podjęcia studiów wyższych. Nostryfikacji dokonuje kurator oświaty właściwy dla miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o nostryfikację świadectwa, a w przypadku braku miejsca zamieszkania – kurator oświaty właściwy ze względu na siedzibę instytucji, w której osoba zamierza złożyć świadectwo uzyskane za granicą, zwany dalej „organem nostryfikacyjnym”. Zaświadczenie wydane przez kuratora oświaty ważne jest łącznie z oryginałem nostryfikowanego świadectwa, lub jego duplikatem zalegalizowanym przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej urzędującego w państwie, w którym został wydany dokument.

Za równorzędne polskiemu świadectwu dojrzałości, bez obowiązku przeprowadzania nostryfikacji, uznaje się:

a) dyplomy IB (International Baccalaureate) wydawane przez organizację International Baccalaureate Organization w Genewie,

b) dyplomy EB (European Baccalaureate) wydawane przez Szkoły Europejskie zgodnie z Konwencją z dnia 21 czerwca 1994 r. o statusie Szkół Europejskich.

Szczegółowe zasady nostryfikacji świadectw szkolnych i świadectw maturalnych uzyskanych za granicą określa Rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 6 kwietnia 2006 roku (Dz.U. nr 63, poz. 442 i 443).

Do postępowania kwalifikującego do przyjęcia na II stopień studiów dopuszczona jest osoba, która posiada dyplom ukończenia studiów I stopnia (dyplom licencjata).

Szczegółowe zasady przyjęć na poszczególne kierunki i formy studiów w roku akademickim 2011/2012 określa Uchwała Nr 20/2010 Senatu AWF we Wrocławiu z dnia 27 maja 2010 roku zamieszczona na stronie internetowej Akademii: www.awf.wroc.pl

Obowiązuje elektroniczna rejestracja kandydatów – szczegóły www.awf.wroc.pl

2.7. Najważniejsze przepisy Uczelni

Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu jest uczelnią publiczną posiadającą osobowość prawną i działającą na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym (DZ.U. nr 164, poz. 1365).

Podstawowym aktem wewnątrzuczelnianym regulującym działalność Akademii jest Statut Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu uchwalony przez Senat Akademii (Uchwała nr 96/2007 z dnia 20 grudnia 2007 roku) i zatwierdzony przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Prawa i obowiązki studenta związane z tokiem studiów określa Regulamin Studiów w AWF uchwalony przez Senat Akademii (Uchwała nr 13/2009 Senatu Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu z dnia 26 marca 2009 r.) i zatwierdzony przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Sprawy nieujęte w ramach w/w aktów wewnątrzuczelnianych regulowane są poprzez Zarządzenia Rektora.

Do podstawowych obowiązków studenta należy przestrzeganie Regulaminu Studiów i innych przepisów uczelnianych.

2.8. Prawa i obowiązki studenta związane z tokiem studiów oraz szczegółowe zasady studiowania określa Regulamin Studiów w AWF umieszczony na stronie: www.awf.wroc.pl. Okresem zaliczeniowym studiów jest semestr. Podstawą zaliczenia semestru jest zaliczenie przedmiotów i uzyskanie liczby punktów ECTS określonych w planie i w programie studiów danego semestru. Podstawą zaliczenia semestru przez studenta uczestniczącego w wymianie międzynarodowej jest zrealizowanie programu określonego w Porozumieniu o programie zajęć.

Egzamin jest sprawdzianem poziomu wiedzy, umiejętności i kompetencji zdobytych przez studenta w zakresie określonym przez program przedmiotu.

Przy zaliczeniach i egzaminach stosuje się następującą skalę ocen:

◘ oceny pozytywne

bardzo dobry .......5.0

dobry plus .......4.5

dobry .......4.0

dostateczny plus .......3.5

dostateczny .......3.0

◘ ocena negatywna

niedostateczny .......2.0

Skala ocen systemu ECTS (A,B,C,D,E,F,X,F) stosowana jest wyłącznie przy transferze ocen uzyskanych przez studenta AWF w uczelni partnerskiej na polską skalę ocen oraz przy transferze polskich ocen zdobytych w AWF przez studenta uczelni partnerskiej.

Skala ocen ECTS:

Ocena ECTS	Ocena polska	Definicja
A	5.0	[bardzo dobry] – wybitne osiągnięcia, wykraczające poza program, – wyniki z dopuszczeniem jedynie drugorzędnych błędów
B	4.5	[dobry plus] – powyżej przeciętnego standardu, z pewnymi błędami
C	4.0	[dobry] – osiągnięcia zgodne ze standardami, – solidna praca z szeregiem zauważalnych błędów
D	3.5	[dostateczny plus] – zadowalające wyniki, ale ze znacznymi brakami
E	3.0	[dostateczny] – praca/wyniki spełniają minimalne wymagania
F	2.0	[niedostateczny] – zaliczenie przedmiotu możliwe po powtórzeniu materiału w całości

Do indeksu obok oceny przyjętej w regulaminie studiów wpisuje się stopień ECTS - np. 5.0^A, który ma jedynie charakter informacyjny i nie zastępuje oceny wystawionej przez wykładowcę.

III. INFORMACJE o STUDIACH

1. Kierunek studiów: FIZJOTERAPIA

1.1. Struktura studiów i forma studiowania

Studia I i II stopnia w formie stacjonarnej i niestacjonarnej.

1.2. Cele zawodowe i edukacyjne kształcenia

Absolwent studiów I stopnia na kierunku Fizjoterapia uzyskuje wykształcenie i przygotowanie zawodowe – zgodnie z wymogami obowiązującymi w ochronie zdrowia – do pracy z pacjentem w zakresie fizjoterapii. Posiada wiedzę i umiejętność do:

– kształtowania, podtrzymywania i przywracania sprawności i wydolności osób w różnym wieku utraconej lub obniżonej wskutek różnych chorób lub urazów

– nienagannego wykonywania zabiegów fizjoterapeutycznych

– dostosowywania swych działań do celów rehabilitacji w ramach funkcjonowania zespołów rehabilitacyjnych,

– kontrolowania efektywności procesu fizjoterapii

– do podjęcia studiów drugiego stopnia.

Absolwent studiów II stopnia uzyskuje wykształcenie i przygotowanie zawodowe – zgodnie z wymogami obowiązującymi w ochronie zdrowia – do samodzielnej pracy z pacjentem w zakresie fizjoterapii oraz uprawnienia do podjęcia specjalizacji z zakresu fizjoterapii. Posiada wiedzę i umiejętności niezbędne do wykonywania badań z zakresu diagnostyki funkcjonalnej, planowania i kontrolowania efektywności procesu rehabilitacji medycznej, prowadzenia badań i włączenia się w pracę zespołów badawczych, kierowania zespołem terapeutycznym, organizacji i zarządzania placówkami prowadzącymi działalność fizjoterapeutyczną, szkolenia zawodowego w zakresie podstawowych procedur fizjoterapeutycznych i nauczania przedmiotów zawodowych. Jest przygotowany do kontynuacji edukacji na studiach trzeciego stopnia (doktoranckich).

1.3. Diagram semestralny studiów I stopnia

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK I, SEMESTR 1 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Anatomia prawidłowa funkcjonalna (cz. 1)	15	30	45	4R	Zo
2.	Biofizyka	15	15	30	3	E
3.	Biologia medyczna	15	15	30	3	E
4.	Ekologia	15	15	30	2	Zo
5.	Etyka	15	15	30	2	Zo
6.	Fizjoterapia ogólna	30	30	60	4	Zo
7.	Gimnastyka		15	15	1	Zo
8.	Zespołowe gry sportowe		15	15		Zo
9.	Historia filozofii	15		15	1	Zo
10.	Kształcenie ruchowe i meto-dyka nauczania ruchu (cz. 1)	15	15	30	1	Zo
11.	Kwalifikowana pierwsza pomoc medyczna	15	15	30	1	Zo
12.	Przedmiot do wyboru		2x30	60	2	Zo
13.	Socjologia	15	15	30	2	E
14.	Technologia informacyjna	15	15	30	1	Zo
15.	Praktyka: Kliniczna		80	80	3	Zo
Razem		180	350	530	30	Zo

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK I, SEMESTR 2 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Anatomia prawidłowa funkcjonalna (cz. 2)	15	30	45	3R	E
2.	Anatomia rentgenowska		15	15	1	Zo
3.	Biochemia	15	30	45	2	E
4.	Fizykoterapia (cz. 1)	15	45	60	5R	Zo
5.	Kinezyterapia (cz. 1)	15	45	60	5R	Zo
6.	Kształcenie ruchowe i meto-dyka nauczania ruchu (cz. 2)	15	15	30	1	Zo
7.	Lekkoatletyka		15	15	1	Zo
8.	Pływanie		15	15		Zo
9.	Psychologia	15	30	45	3	E
10.	Przedmiot do wyboru		3x30	90	3	Zo
11.	Praktyka w pracowni fizykoterapii		100	100	3	Zo
12.	Praktyka w pracowni kinezyterapii		100	100	3	Zo
Razem		90	530	620	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK II, SEMESTR 3 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biomechanika	15	30	45	3R	E
2.	Fizjologia (cz. 1)	15	45	60	4R	Zo
3.	Fizykoterapia (cz. 2)		45	45	4R	E
4.	Język obcy		45	45	1	Zo
5.	Kinezyterapia (cz. 2)	15	45	60	5R	Zo
6.	Kształcenie ruchowe i meto-dyka nauczania ruchu (cz. 3)	15	15	30	1	Zo
7.	Masaż leczniczy (cz. 1)	15	45	60	5R	Zo
8.	Pedagogika	15	15	30	1	Zo
9.	Przedmiot do wyboru		2x30	60	2	Zo
10.	Praktyka w pracowni fizykoterapii		60	60	2	Zo
11.	Praktyka w pracowni kinezyterapii		60	60	2	Zo
Razem		90	465	555	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK II, SEMESTR 4 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		Godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	Ogółem		(Zo lub E)
1.	Fizjologia (cz. 2)	15	45	60	3R	E
2.	Język obcy		45	45	1	Zo
3.	Kinezyterapia (cz. 3)	15	30	45	4R	E
4.	Kształcenie ruchowe i meto-dyka nauczania ruchu (cz. 4)		30	30	1	Zo
5.	Masaż leczniczy (cz. 2)		30	30	2R	E
6.	Odnowa biologiczna	15	30	45	2	Zo
7.	Patologia ogólna	15	15	30	1R	E
8.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w ortopedii, traumatologii i reumatologii	15	30	45	3R	Zo
9.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w neurologii i neurochirurgii	15	15	30	2R	Zo
10.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w pediatrii i neurologii dziecięcej	15	15	30	2R	Zo
11.	Przedmiot do wyboru		3x30	90	3	Zo
12.	Praktyka w pracowni fizykoterapii		100	100	3	Zo
13.	Praktyka w pracowni kinezyterapii		100	100	3	Zo
Razem		105	575	680	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK III, SEMESTR 5 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		Godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	Ogółem		(Zo lub E)
1.	Język obcy		30	30	3	E
2.	Kinezjologia	15	45	60	3	E
3.	Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu		30	30	1	Zo
4.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w kardiologii i pulmonologii	15	15	30	2	Zo
5.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w chirurgii, ginekologii i położnictwie	15	15	30	2	Zo
6.	Podstawy fizjoterapii klinicznej w geriatrii i psychiatrii	15	15	30	2	Zo
7.	Fizjoterapia kliniczna w dysfunkcjach narządu ruchu: ortopedii i reumatologii	15	45	60	3	E
8.	Fizjoterapia kliniczna w dysfunkcjach narządu ruchu: wieku rozwojowym	15	45	60	3	E
9.	Przedmiot do wyboru		2x30	60	2	Zo
10.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		170	170	6	Zo
11.	Terapia manualna	15	30	45	3	Zo
Razem		105	500	605	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK III, SEMESTR 6 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Fizjoterapia kliniczna w dysfunkcjach narządu ruchu: traumatologii	15	30	45	2	E
2.	Fizjoterapia kliniczna w dysfunkcjach narządu ruchu: neurologii i neurochirurgii	15	45	60	3	E
3.	Fizjoterapia kliniczna w innych specjalnościach: kardiologii i pulmonologii	15	45	60	3	E
4.	Fizjoterapia kliniczna w innych specjalnościach: geriatrii i psychiatrii	15	45	60	3	E
5.	Fizjoterapia kliniczna w innych specjalnościach: chirurgii, ginekologii i położnictwie	15	30	45	1	Zo
6.	Fizjoterapia kliniczna w innych specjalnościach: onkologii i medycynie paliatywnej	15	30	45	1	Zo
7.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		150	150	5	Zo
8.	Psychomotoryka		30	30	1	Zo
9.	Przedmiot do wyboru		2x30	60	2	Zo
9.	Zaopatrzenie ortopedyczne	15	15	30	1	Zo
10.	Egzamin dyplomowy				10
Razem		105	480	585	32

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

1.4. Diagram semestralny studiów II stopnia

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK I, SEMESTR 1 studia II stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Bioetyka	15	15	30	1	Zo
2.	Diagnostyka funkcjonalna i programowanie rehabilitacji (cz. 1)	15	30	45	4	E
3.	Fizjologia stosowana	15	45	60	5R	E
4.	Historia rehabilitacji	15	15	30	2	E
5.	Metodologia badań naukowych	15	30	45	3R	Zo
6.	Metody specjalne fizjoterapii (cz. 1)		30	30	3	Zo
7.	Sport osób niepełnosprawnych	15	45	60	5	E
8.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		100	100	4	Zo
9.	Praktyka proseminarium		18	18	1	Zo
10.	Przedmiot do wyboru		2x30	60	2	Zo
Razem		90	388	478	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Diagnostyka funkcjonalna i programowanie rehabilitacji (cz. 2)	15	30	45	4	E
2.	Metody specjalne fizjoterapii (cz. 2)		30	30	3	Zo
3.	Pedagogika specjalna	15	15	30	1	Zo
4.	Podstawy informatyki i statystyki medycznej		15	15	1	Zo
5.	Protetyka i ortotyka	15	15	30	1	Zo
6.	Przedmiot do wyboru		4x30	120	4	Zo
7.	Psychologia kliniczna i psychoterapia	15	15	30	1R	E
8.	Seminarium magisterskie		30	30	1R	Zo
9.	Socjologia niepełnosprawności i rehabilitacji	15	15	30	1	Zo
10.	Sterowanie ruchem człowieka	15	45	60	3R	E
11.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		210	210	8	Zo
12.	Praktyka magisterska (cz. 1)		15	15	2	Zo
Razem		90	555	645	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK II, SEMESTR 3 studia II stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Aktywność ruchowa adaptacyjna	15	30	45	3	Zo
2.	Demografia i epidemiologia	15		15	1	Zo
3.	Diagnostyka funkcjonalna i programowanie fizjoterapii (cz. 3)	15	45	60	4	E
4.	Dietetyka	15	15	30	1	Zo
5.	Ekonomia i systemy ochrony zdrowia		15	15	1	Zo
6.	Farmakologia	30		30	1	Zo
7.	Metody specjalne fizjoterapii (cz. 3)		30	30	3	Zo
8.	Neurofizjologia	15	30	45	4	E
9.	Przedmiot do wyboru		3x30	90	3	Zo
10.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		100	100	4	Zo
11.	Praktyka magisterska (cz. 2)		27	27	3	Zo
12.	Seminarium magisterskie2				2	Zo
Razem		105	382	487	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

FIZJOTERAPIA

ROK II, SEMESTR 4 studia II stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		Godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka fizjoterapii	15	30	45	2	Zo
2.	Filozofia	15	15	30	2	Zo
3.	Medycyna fizykalna i balneoklimatologia	15	45	60	3	E
4.	Metody specjalne fizjoterapii (cz. 4)		30	30	3	E
5.	Podstawy genetyki	15	15	30	2	Zo
6.	Prawo	30		30	1	Zo
7.	Przedmiot do wyboru		4x30	120	4	Zo
8.	Praktyka fizjoterapia kliniczna		100	100	4	Zo
9.	Praktyka magisterska (cz. 3)		30	30	4	Zo
10.	Zarządzanie i marketing	30		30	1	Zo
11.	Zdrowie publiczne	15	15	30	2	E
12.	Egzamin dyplomowy magisterski				7	E
Razem		135	400	535	35

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

1.5. Alfabetyczna lista przedmiotów do wyboru

Aerobik klasyczny

Aktywność fizyczna w systemie wartości osób niepełnosprawnych – studium aksjologiczne

Aktywność prozdrowotna w środowisku wodnym

Anatomia na żywym człowieku

Anatomia topograficzna

Antropologia w fizjoterapii

Badminton

Biegowe formy ruchu

Biologia starzenia się

Biologiczne podstawy zachowań

Biomechanika ruchów człowieka

Czynnościowa analiza łańcuchów biokinematycznych

Ćwiczenia siłowe

Ćwiczenia siłowo-wytrzymałościowe stosowane w treningu osób niepełnosprawnych

Ćwiczenia terapeutyczne przy muzyce

Diagnostyka sterowania ruchem

Ekotoksykologia

Elementy filozofii i socjologii zdrowia. Z warsztatu badawczego socjologa

Elementy fitoterapii

Emisja głosu

Etyczne aspekty rehabilitacji seksualnej

Film, teatr, sztuki plastyczne. Zagadnienia etyczne w polskiej sztuce współczesnej

Fitness z przyborami

Fizjoterapia pierwotnych i wtórnych obrzęków chłonnych

Fizjoterapia sportowa

Fizykoterapia w kosmetologii

Genetyka medyczna

Golf

Hi low aerobik

Introduction to Somaesthetics

Joga – gimnastyka ciała i umysłu

Joga klasyczna

Judo

Ju-jitsu

Komunikacja społeczna

Konkurencje lekkoatletyczne dla osób niepełnosprawnych

Kultura żywego słowa

Literatura jako medium wartości

Modern Physiotherapy in Sport, Wellness and Rehabilitation

Motoryczność człowieka dorosłego

Muzykoterapia

Nauka i doskonalenie pływania osób niepełnosprawnych

Nauka pływania osób niepełnosprawnych z zastosowaniem terapii w wodzie wg metody Halliwick

Nauka posługiwania się wózkiem inwalidzkim

Negocjacje

Neuromechanics and motor control – Neurobiomechanika i kontrola ruchu

Nordic Walking

Nowe w biologii

Odnowa biologiczna w sporcie osób niepełnosprawnych

Philosophy of the body

Pilates i stretching dla każdego

Pływanie wyczynowe osób niepełnosprawnych

Podstawy refleksoterapii

Podstawy treningu zdrowotnego i sportowego

Podstawy treningu decyzyjnego

Praca opiekuńczo-wychowawcza na obozach i koloniach

Praktyczne wykorzystanie diagnostyki biochemicznej w fizjoterapii

Programy komputerowe w edycji i prezentacji pracy magisterskiej

Propedeutyka szermierki

Rekreacyjne formy żeglarstwa deskowego

Różne formy kształcenia motoryki człowieka

Siatkówka plażowa

Sporty wodne w rekreacji

Strategia prezentacji

Taniec towarzyski w rehabilitacji osób niewidomych

Tańce latynoamerykańskie

Tańce standardowe

Technikiu grupowego rozwiązywania problemów

Techniki miękkie w terapii zaburzeń czynnościowych stawów obwodowych

Terenoterapia

Terenowe i laboratoryjne metody oceny wydolności fizycznej

Traumatologia sportowa

Turystyka kajakowa

Turystyka przyrodnicza

Układ równowagi

Wprowadzenie do technik relaksacyjnych i medytacyjnych

Wybrane elementy judo w sportach rekreacyjnych

Wybrane elementy judo w sportach zespołowych

Wybrane koncepcje prawdy i wolności

Zabawy i gry terenowe

1.6. Prezentacja przedmiotów do wyboru – w układzie alfabetycznym

AEROBIK KLASYCZNY

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Tomaszewska, dr Aleksandra Sikora, dr Joanna Waszczak

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zapoznanie z możliwością kształtowania sprawności fizycznej środkami gimnastycznymi realizowanymi poprzez ćwiczenia aerobowe i siłowe przy muzyce; konstrukcja jednostki zajęć, charakterystyka ćwiczeń stosowanych w aerobiku; zdolność doboru ćwiczeń do kształtowania siły wybranych grup mięśniowych.

Program: charakterystyka aerobiku i geneza powstania, nauczanie techniki wykonania podstawowych kroków. Rozliczanie ćwiczeń, metodyka zajęć z uwzględnieniem poziomu sprawności ćwiczących, doskonalenie techniki wykonania kroków oraz utrwalenie terminologii, ćwiczenia siłowe pozycjami wyjściowymi. Ćwiczenia zabronione w aerobiku klasycznym, aerobik klasyczny – przykładowa lekcja dla grupy początkującej. Aerobik klasyczny ze szczególnym zwróceniem uwagi na ćwiczenia siłowe mięśni obręczy barkowej i ramion oraz kończyn dolnych – warsztaty. Fizjologiczne podstawy prowadzenia zajęć z aerobiku. Aerobik klasyczny ze szczególnym zwróceniem uwagi na ćwiczenia siłowe mięśni brzucha oraz mięśni pośladkowych – warsztaty. Lekcja aerobiku klasycznego dla grupy średniozaawansowanej – warsztaty. Nauczanie układu ćwiczeń kształtujących – pętelka 64 takty. Przykładowe lekcja dla grupy zaawansowanej – warsztaty.

Zalecana literatura:

Grodzka-Kubiak E., Aerobik czy fitness. AWF, Poznań 2002.
Szot Z., Aerobik. AWFiS, Gdańsk 2002.
Kaczyński A., Atlas ćwiczeń siłowych. AWF, Wrocław 1992.

AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA W SYSTEMIE WARTOŚCI

OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH – STUDIUM AKSJOLOGICZNE

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Krzysztof Pezdek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie najważniejszych koncepcji i problemów aksjologicznych leżących u podstaw współczesnej definicji człowieka oraz społeczeństwa z uwzględnieniem perspektywy osób niepełnosprawnych. Poznanie wpływu aktywności fizycznej osób niepełnosprawnych na ich system wartości oraz wpływu systemu wartości osób niepełnosprawnych na ich funkcjonowanie. Umiejętność identyfikowania poszczególnych rodzajów wartości, budowania hierarchii wartości osób niepełnosprawnych, definiowania aktywności fizycznej osób niepełnosprawnych w kontekście ich rzeczywistych potrzeb oraz celów.

Program: kształtowanie się pojecia wartość, jego definicja i funkcjonowanie w naukach społecznych. Sposoby istnienia wartości oraz hierarchie wartości. Niepełnosprawność w ujęciu jednostkowym i społecznym – perspektywa aksjologiczna. Aktywność fizyczna osób niepełnosprawnych w ujęciu wybranych środowisk – rodzina, grupa rówieśnicza, szkoła, kościół, praca zawodowa, służba zdrowia, mass media.

Zalecana literatura:

Barnes C., Mercer G., Niepełnosprawność. Warszawa 2008.
Błasiak A., Aksjologiczne aspekty procesu wychowania. Kraków 2009.
Brzozowski P., Wzrocowa hierarchia wartości. Polska, europejska czy uniwersalna? Lublin 2007.
Domurat A., Identyfikacja wartości osobistych w badaniach psychologicznych. Wartości jako cele działań i wyborów. Warszawa 2009.

AKTYWNOŚĆ PROZDROWOTNA W ŚRODOWISKU WODNYM

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagnia wstępne: podstawowe umiejętności pływackie Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Dominika Zawadzka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie prozdrowotnych form aktywności w środowisku wodnym; umiejętność wykorzystywania różnych form aktywności prozdrowotnej w wodzie.

Program: ćwiczenia korekcyjne w wodzie dla dzieci z zaburzeniami statyki ciała; pływanie korekcyjne w bocznych skrzywieniach kręgosłupa; ćwiczenia w wodzie dla kobiet w ciąży; ćwiczenia w wodzie dla najmłodszych dzieci (0-3 r.ż.); ćwiczenia w wodzie dla dzieci 4-7 lat; pływanie dla osób w starszym wieku; ćwiczenia relaksacyjne w wodzie. Ćwiczenia zaliczeniowe.

Zalecana literatura:

Andersen S., Podstawowe informacje na temat terapii w wodzie. Rehabilitacja Medyczna, 2002, 6(4): 70-76.
Barczyk K., Skolimowski T., Zawadzka D., Zmiany w postawie ciała dzieci ze skoliozą I˚ uczestniczących w ćwiczeniach korekcyjnych w środowisku wodnym. Ortopedia, Traumatologia, Rehabilitacja, 2005, 7(2): 180-186.
Cordes J.C., Wskazania do hydroterapii – zastosowanie w praktyce. Rehabilitacja Medyczna, 1999, 3(1): 80-91.
Czekaj J., Wpływ hydroterapii na szybkość procesu zdrowia pacjentów ze schorzeniami narządu ruchu. Medycyna Manualna, 2004, 20 (supl. 1): 34-36.
Dobosiewicz K., Komentarz w Reedukacja posturalna w wodzie w zachowawczym leczeniu skolioz idiomatycznych. Rehabilitacja Medyczna, 1998, 2(4): 40-46.
Iwanowski W., Pływanie korekcyjno-lecznicze w przypadkach bocznych skrzywień kręgosłupa. Wydawnictwo Uniwersytetu Szczecińskiego 1997.
McMaster M.E., Indor heated swimming pools: the vulnerability of some infants to develop spinal asymmetries years later. Studiem in Heath Technology and Informatics, 2006, 123: 151-155.
Przybylski S., [w:] B. Wadee (red.) Pływanie sportowe i ratunkowe. Wydawnictwo AWFiS, Gdańsk 2003.
Spodarek K., Woda jako środowisko rehabilitacji. Medycyna Manualna, 2004, 20 (supl. 1): 195.

ANATOMIA NA ŻYWYM CZŁOWIEKU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: anatomia układu ruchu Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Grzegorz Żurek, dr Jarosław Domaradzki, dr Kamila Czajka, dr Paweł Posłuszny, dr Katarzyna Kochan-Jacheć, dr Jarosław Fugiel, mgr Katarzyna Prasał, mgr Jakub Pokrywka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność znalezienia na ciele człowieka możliwie wielu struktur anatomicznych ze szczególnym uwzględnieniem elementów aparatu ruchu. Ma to przygotować studenta do podstawowych zabiegów w zakresie gimnastyki korekcyjnej, masażu, terapii manualnej itp.

Program: zajęcia obejmują informacje głównie na temat biernego i czynnego układu ruchu oraz obwodowego układu nerwowego i układu krążenia, widzianego na ciele człowieka. Przedmiot ma więc za zadanie „przełożenie” wewnętrznych elementów ciała na powierzchnię i umiejętność ich wyczucia palpacyjnego, jak np. umiejętność znalezienia szpar stawowych, więzadeł, przyczepów mięśniowych itp.

Zalecana literatura:

Ignasiak Z., Żurek G. (red.), Anatomia na żywym człowieku. Urban&Partner 2004.
Tixa S., Atlas anatomii palpacyjnej. PZWL, 2008, cz. 1 i 2.
Ziółkowski M. (red.), Anatomia topograficzna człowieka. Volumed, Wrocław 1997.

ANATOMIA TOPOGRAFICZNA

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan-Jacheć, dr Paweł Posłuszny, dr Grzegorz Żurek, mgr Jakub Pokrywka, mgr Katarzyna Prasał

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: celem kształcenia jest zapoznanie studenta z położeniem poszczególnych narządów wewnętrznych w kontekście ich usytuowania w stosunku elementów biernego i czynnego układu ruchu. Zadaniem przedmiotu jest także teoretyczne przygotowanie do przedmiotów podstawowych odwołujących się do anatomii, a realizowanych w kolejnych latach studiów.

Program: topografia narządów na tle biernego i czynnego układu ruchu.

Zalecana literatura:

Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego. Elsevier 2008.
Ignasiak Z., Żurek G. (red.), Anatomia na żywym człowieku. Wstęp do terapii manualnej. Elsevier 2004.
Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Gołąb B., Anatomia czynnościowa ośrodkowego układu nerwowego. PZWL, Warszawa 2004.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III. PZWL, Wrocław 1991.
Marecki B., Anatomia funkcjonalna. AWF, Poznań 1996.
Sokołowska-Pituchowa J., Anatomia człowieka. PZWL, Warszawa 2000.
Woźniak W., Anatomia człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2001.

Atlasy:

Grant J.C.B., Atlas anatomii. Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2001.
Leonhardt H., Plater W., Kahle W., Podręczny atlas anatomii człowieka, t. I-III. Wydawnictwo Medyczne Słowiński Verlag, Brema 1998.
Netter F., Atlas anatomii człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2002.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. 1989.
Sobotta J., Atlas anatomii człowieka, t. I-II. Urban&Partner, Wrocław 2001.
Stelmasiak W., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. PZWL, Warszawa.

ANTROPOLOGIA W FIZJOTERAPII

Katedra Motoryczności Sportowca

Kierownik: prof. dr hab. Jan Chmura

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Justyna Andrzejewska, dr Jadwiga Pietraszewska, dr Krystyna Chromik

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z wybranymi technikami pomiarowymi stosowanymi w badaniach człowieka żywego, sposobem organizacji pracy badawczej. Opanowanie praktycznych umiejętności wykonywania podstawowych pomiarów antropometrycznych. Metody opracowania danych pomiarowych. Interpretacja wyników badań.

Program: położenie punktów pomiarowych na człowieku żywym. Technika wykonywania pomiarów antropometrycznych. Pomiary bezpośrednie i pośrednie. Antroposkopia. Wskaźniki antropologiczne. Ocena asymetrii morfologicznej. Metody oceny postawy ciała. Modele składu tkankowego ciała. Metody pośrednie wyznaczania składu tkankowego i gęstości ciała. Zróżnicowanie budowy somatycznej. Dymorfizm płciowy. Teoretyczne i praktyczne aspekty oceny stanu zaawansowania w rozwoju człowieka.

Zalecana literatura:

Malinowski A., Bożiłow W., Podstawy antropometrii. Metody, techniki, normy. PWN, Warszawa-Łódź 1997.
Malinowski A., Wolański N., Metody badań w biologii człowieka. PWN, Warszawa 1988.

BADMINTON

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Henryk Nawara

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wyposażenie studentów w podstawowe umiejętności z zakresu techniki gry w badmintona i opanowanie przez nich wiedzy dotyczącej organizacji pracy szkoleniowej z dziećmi, młodzieżą i osobami dorosłymi, a ponadto nabycie umiejętności realizowania badminto-nowych imprez o charakterze rekreacyjno-sportowym.

Program: sprzęt do gry, funkcja i przeznaczenie. Nauczanie i doskonalenie podstawowych elementów techniki gry (serwy, uderzenia forhendowe i bekhendowe, skróty, uderzenia atakujące, obronne, przemieszczanie się gracza na korcie itp.) Kształcenie wybranych zdolności kondycyjnych i koordynacyjnych badmintonisty. Wybrane elementy taktyki gry. Interpretacja podstawowych zagadnień, reguł i przepisów gry.

Zalecana literatura:

Nawara H., Badminton. Technika gry. Sędziowanie. Organizacja zawodów. AWF, Wrocław 2000.

BIEGOWE FORMY RUCHU

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Czeczkowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wyposażenie studentów w wiadomości umożliwiające udzielenie odpowiedzi na pytania: 1) po co biegać? – aspekt zdrowotny (zdrowie fizyczne i psychiczne), aspekt poznawczy, aspekt społeczny; 2) jak przygotować się do biegania? – motywacja, sprzęt sportowy, dieta, regeneracja organizmu; 3) jak biegać? – technika, metody, środki i formy zajęć biegowych, zasady obciążania organizmu treningiem biegowym w zależności od wieku i płci, planowanie treningu biegowego, metody kontroli i samokontroli organizmu u osób biegających. Nabycie umiejętności pozwalających zorganizować i przeprowadzić różnorodne zajęcia biegowe.

Program: informacja o przedmiocie: po co biegać? Marszobieg. Wskazania i przeciwwskazania do treningu biegowego. Atletyka terenowa. Zasady treningu biegowego w aspekcie higieny, odżywiania i regeneracji organizmu. Technika biegu. Wpływ na układ ruchu człowieka. Zasady obciążania organizmu treningiem biegowym w zależności od płci i wieku. Biegowe metody kształcenia zdolności motorycznych. Środki wykorzystywane w treningu biegowym. Zasady planowania rekreacyjnego treningu biegowego. Metody kontroli i samokontroli organizmu o osób uprawiających biegowe formy ruchu. Przydatność biegowych form ruchu w turystyce i rekreacji.

Zalecana literatura:

Maciantowicz J., Nowak P., Bieganie sposób na zdrowe życie. AWF, Wrocław 2002.
Raczek J., Wytrzymałość dzieci i młodzieży. Warszawa 1991.
Skarżyńska J., Biegiem po zdrowie. Mega Sport, Szczecin 2002.
Słowińska-Lisowska M., Sobiech K., Dieta sportowców. AWF, Wrocław 2000.
Stawczyk Z., Gry i zabawy lekkoatletyczne dla młodzieży szkolnej. Poznań 1974.
Zaremba Z., Trening Joggera oraz zawodników na średnie i długie dystanse. MenupSport, Warszawa.

BIOLOGIA STARZENIA SIĘ

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wyjaśnienie wybranych problemów z biologicznych podstaw procesu starzenia. Zapoznanie słuchaczy z etapami przebiegu procesu starzenia na poziomie komórkowym, tkankowym, osobniczym i populacyjnym.

Program: podstawowe pojęcia – starzenie się, starość. Etapy starości. Teorie procesu starzenia. Genetyczne podłoże procesu starzenia. Starzenie się na poziomie komórkowym. Proliferacja, starzenie i śmierć komórek. Starzenie się skóry. Starzenie się mięśni szkieletowych. Starzenie się układu czerwonokrwinkowego. Starzenie się układu odpornościowego. Starzenie się układu nerwowego. Psychiczne oznaki procesu starzenia. Starzenie się na poziomie osobniczym. Charakterystyczne objawy procesu starzenia. Starzenie się kobiet i mężczyzn. Starzenie się na poziomie populacyjnym. Demograficzne aspekty procesu starzenia się i starości. Przestrzenne zróżnicowanie struktury wiekowej ludności świata. Struktura wiekowa społeczeństwa starego i młodego. Przyczyny i skutki starzenia się społeczeństw. Zróżnicowanie długości trwania życia w społeczeństwach młodych i starych. Długowieczność. Starzenie się w ujęciu ewolucyjnym. Czynniki przyspieszające i hamujące proces starzenia organizmu. Wczesne starzenie (progeria). Choroby wieku starczego. Zapobieganie starzeniu się – hipotezy i perspektywy.

Zalecana literatura:

Galus K., Geriatria. Wybrane zagadnienia. Urban&Partner, Wrocław 2007.
Grodziski T., Kocemba J., Skalska A. (red.), Geriatria z elementami gerontologii ogólnej. Via Medica 2007.
Srebro Z., Lach H., Genetyczne, epigenetyczne i bioenergetyczne mechanizmy starzenia się i nowotworów. Uniwersytet Jagielloński, Kraków 2000.
Szarota Z., Gerontologia społeczna i oświatowa. Zarys problematyki. Akademia Pedagogiczna, Kraków 2004.
Socha M., Corelations between selected fatness indices and total body FAT estimated by means of the impedancje metod. Anthropological Review 1999, 62: 25-34.
Socha M., Bolanowski M., Jonak W., Lewandowski Z., Otłuszczenie ogólne i dystrybucja tkanki tłuszczowej u mężczyzn w starszym wieku. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2007, 3(4): 73-78.

BIOLOGICZNE PODSTAWY ZACHOWAŃ

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: zaliczony przedmiot Biologia i Ekologia lub Ekologia i Ochrona Środowiska.

Prowadzący: dr Zdzisław Lewandowski, dr Dorota Jakubiec

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie podstawowych mechanizmów ekologii behawioralnej oraz biologicznych podstaw zachowania człowieka wynikających z ewolucji.

Program: podstawowe pojęcia socjobiologii, cechy uspołecznienia, pierwotne czynniki wywołujące ewolucję społeczną. Selekcja grupowa i altruizm, selekcja grupowa, krewniacza, zachowania altruistyczne. Rozwój i modyfikacja zachowania społecznego, uczenie się, socjalizacja, zabawa, tradycja, kultura, rytuał, religia. Agresja, agresja i konkurencja, granice agresji, przyczyny agresji, agresja ludzka. Systemy dominacji, role i kasty. Konflikt płci, proporcje płci, dobór płciowy, cechy epigamiczne. Opieka rodzicielska, systemy rozrodcze. Atrakcyjność interpersonalna, atrakcyjność fizyczna, piękno. Strategie doboru płciowego ludzi. Twarz – postrzeganie twarzy, symetria, atrakcyjność, podobieństwo.

Zalecana literatura:

Wilson E.O., Socjobiologia. Zysk i S-ka, 2001.
Krebs J.R., Davies N.B., Wprowadzenie do ekologii behawioralnej. PWN, Warszawa 2001.
Goodall J., Przez dziurkę od klucza. Prószyński i S-ka, 1995.
Diamond J., Trzeci szympans. Państwowy Instytut Wydawniczy 1996.
Buss D.M., Psychologia ewolucyjna. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2004.
Etcoff N., Przetrwają najpiękniejsi. Wszystko co nauka mówi o ludzkim pięknie. WAB, Cis, 2000.
Lewandowski Z., An evaluation of the influence of modifications of selected face elements on the reliability of composite drawings. Homo, 2004; v. 54, nr 3; s. 264-274.

BIOMECHANIKA RUCHÓW CZŁOWIEKA

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: zaliczenie przedmiotu Biomechanika

Prowadzący: prof. dr hab. Tadeusz Bober, dr inż. Alicja Dziuba, dr Bogdan Pietraszewski, dr Agnieszka Szpala, dr Adam Siemieński, dr hab. Jerzy Zawadzki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zdobycie umiejętności wyboru właściwych, współczesnych metod pomiaru wielkości dynamicznych w odniesieniu do ruchów prostych (np. balistycznych) i złożonych (np. lokomocyjnych). Zrozumienie i nabycie umiejętności interpretacji zjawisk towarzyszących ruchom o naturze cyklicznej. Umiejętność interpretacji właściwości mięśni szkieletowych jako źródła energii mechanicznej zaangażowanej w ruchach ciała i części ciała człowieka. Poznanie podstawowych związków pomiędzy aktywnością elektryczną i mechaniczną mięśni szkieletowych w warunkach dynamiki.

Program: opóźnienie elektromechaniczne, kinematyka ruchów balistycznych w stawie o 1˚ swobody, maksymalna prędkość ruchu w wybranych stawach, zależność amplituda – częstotliwość w ruchach cyklicznych, zależność długość kroku – częstotliwość w chodzie, analiza przebiegu siły reakcji podłoża w chodzie, metody pomiaru zewnętrznej pracy i mocy mechanicznej w wybranych działaniach ruchowych, zależność prędkości ruchu w stawie i mocy od obciążenia zewnętrznego, charakterystyki energetyczne ruchów o realizacji wykorzystującej sekwencję rozciągnięcie – skurcz.

Zalecana literatura:

Biomechanika T., Biomechanika chodu i biegu. Studia i Monografie, AWF, Wrocław 1985, 8.
Zawadzki J., Strategia napędu mięśniowego w intensywnych ruchach cyklicznych przedramienia. Studia i Monografie, AWF, Wrocław 2005, 78.
Zatsiorsky V., Kinetics of human motion. Human Kinetics, Champaign IL, 2002.
De Luca C.J., The use of surface electromyography in biomechanics. Journal of Applied Biomechanics 1997, 13(2): 135-163.
Bober T. i wsp. Biomechanika. Wybrane zagadnienia, wyd. III. AWF, Wrocław 1990.
Bober T., Zawadzki J., Biomechanika układu ruchu człowieka. BK, Wrocław 2001.

CZYNNOŚCIOWA ANALIZA ŁAŃCUCHÓW

BIOKINEMATYCZNYCH

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan, dr Paweł Posłuszny, dr Grzegorz Żurek, mgr Jakub Pokrywka, mgr Katarzyna Prasał

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: umiejętność swobodnego operowania mianownictwem anatomicznym. Przedmiot przygotowuje teoretycznie do realizowania innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologia, biomechanika etc.). Umiejętność wskazania układów biokinematycznych funkcjonujących w organizmie ludzkim wraz z opisem działania w poszczególnych stawach.

Program: tkanki – tkanka kostna i mięśniowa. Rodzaje kości i ich połączeń. Płaszczyzny i osie ciała, zasady działania mięśni, mechanika stawów, stopnie swobody. Podział i ogólna charakterystyka łańcuchów biokinematycznych: głowowo-tułowiowego, kończyny górnej i kończyny dolnej. Systemy sterowania układem ruchu – charakterystyka układu piramidowego i pozapiramidowego. Łańcuch biokinematyczny głowowo-tułowiowy – mięśnie zginające głowę i kręgosłup do przodu, mięśnie zginające głowe i kręgosłup do tyłu; mięśnie zginające głowę i kręgosłup w bok, mięśnie skręcające głowę i kręgosłup.

Zalecana literatura:

Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I. Wrocław 1991.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. 1989.

ĆWICZENIA SIŁOWE

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Tadeusz Stefaniak, prof. nadzw.

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z techniką ćwiczeń siłowych z możliwością wykorzystania ich w sposób bezpieczny w ramach autousprawniania oraz w procesie szkolnego wychowania fizycznego.

Program: zapoznanie z techniką ćwiczeń siłowych z możliwością wykorzystania ich w sposób bezpieczny w ramach autousprawniania oraz w procesie szkolnego wychowania fizycznego.

Zalecana literatura:

Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. I. BK, Wrocław 1995.
Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. II. BK, Wrocław 1997.
Orzech J., Podstawy treningu siły mięśniowej. Sport i Rehabilitacja, Tarnów, 1997.

ĆWICZENIA SIŁOWO-WYTRZYMAŁOŚCIOWE STOSOWANE

W TRENINGU OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Jerzy Mysłakowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów ze specyfiką ćwiczeń siłowo-wytrzymałościowych w treningu osób niepełnosprawnych.

Program: metodyka rozwoju siły maksymalnej, metody – pliometryczna, koncentryczna, uderzeniowa. Kierunki rozwoju siły – zwiększenie masy mięśni (hipertrofia i hiperplazja mięśni, doskonalenie międzymięśniowej i wewnątrzmięśniowej koordynacji). Klasyfikacja ćwiczeń siłowych – obciążenie masy ciała, opór przedmiotów (ciężarki, sprężyny, gumy, sztanga). Rodzaje restytucji stosowanej w treningu siłowym (pełna, niepełna, superkompensacja). Czynniki decydujące w rozwoju siły – masa i budowa mięśni, aktywizacja jednostek motorycznych, czynniki psychiczne. Rola i znaczenie siły w życiu codziennym osoby niepełnosprawnej. Rodzaje siły – maksymalna, względna, wybuchowa, szybkościowa. Wytrzymałość siłowa. Zasady rozwoju siły i wytrzymałości pod względem wieku, płci i rodzaju dysfunkcji osoby niepełnosprawnej. Kontrola siły i wytrzymałości (testy: Coopera, „Eurofit”, Zuchowy i inne).

Zalecana literatura:

Maszczak T., Wychowanie fizyczne i sport dzieci specjalnej troski. AWF, Warszawa 1986.
Orzech J., Sobiecka J., Sport osób niepełnosprawnych. AWF, Kraków 1989.
Dziedzic J., Kultura fizyczna osób niepełnosprawnych – psychopedagogiczne i medyczne studium terminologii. AWF, Poznań 1996.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1999.
Bolach E., Bolach B., Prystupa T., Wielkość obciążeń fizycznych stosowanych w treningu osób niepełnosprawnych uprawiających wyczynowo podnoszenie ciężarów w okresie przygotowania specjalnego. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność ruchowa osób niepełnosprawnych. Monografia. Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem Oddział Wrocław; AWF, Wrocław 2008, t. 3, 129-140.

ĆWICZENIA TERAPEUTYCZNE PRZY MUZYCE

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Wojciech Biliński, mgr Janusz Pietrzyk, dr Bożena Siedlecka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność wykorzystywania muzyki oraz różnych technik tanecznych w terapii, rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Program: zasady organizacyjne zajęć terapeutycznych przy muzyce. Podstawy teoretyczne terapii przez ruch przy muzyce (rodzaje i obszary zastosowania). Cechy muzyczno-ruchowe tańców – podstawowe zasady choreografii niezbędne w choreoterapii. Metodyka nauczania zasadniczych kroków tanecznych na przykładzie polki, walca oraz tańców narodowych. Podstawy teoretyczne rytmiki wg metody J. Dalcroze’a – zastosowanie metody w rytmikoterapii. Sfery oddziaływania rytmikoterapii. Wykorzystanie nietypowych przyborów w rytmikoterapii. Pedagogika zabawy (wykorzystanie muzyki i tańca) w pracy z pacjentem. Wykorzystanie tańców integracyjnych w terapii zajęciowej. Wykorzystanie tańców towarzyskich w terapii osób niepełnosprawnych (na przykładzie sportowego tańca na wózkach, tańca osób niedowidzących i niewidomych).

Zalecana literatura:

Janiszewski M., Przegląd wybranych form muzyczno-ruchowych przydatnych w kształtowaniu rozwoju fizycznego i rehabilitacji ruchowej. Akademia Muzyczna, Łódź 1989.
Lazar T., Choreoterapia jako element usprawnienia leczniczego. Wychowanie Fizyczne i Sport, 1965, nr 2.
Natanson T., Elementy muzykoterapii w kształceniu nauczycieli wychowania muzycznego. [w:] Z badań nad procesem kształcenia w zakresie wychowania fizycznego. Uniwersytet Śląski, Katowice 1989.
Siedlecka B., Biliński W., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. AWF, Wrocław 2003.

DIAGNOSTYKA STEROWANIA RUCHEM

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski,angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Teresa Sławińska-Ochla, dr Jarosław Domaradzki, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Fugiel, dr Paweł Posłuszny

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: uświadomienie znaczenia koordynacyjnych zdolności motorycznych w życiu współczesnego człowieka. Poznanie metod ich diagnozowania. Poznanie terminologii, sposobów diagnozowania koordynacyjnej sfery motoryczności człowieka oraz umiejętność wykorzystania nabytej wiedzy dla potrzeb wychowania fizycznego. Umiejętność przygotowania i przeprowadzenia pomiarów koordynacyjnych zdolności motorycznych człowieka.

Program: zdolności koordynacyjne w strukturze motoryczności, definicje, poglądy, aktualny stan wiedzy. Poziom zdolności koordynacyjnych w poszczególnych okresach życia. Genetyczne i środowiskowe uwarunkowania zdolności koordynacyjnych. Współzależność zdolności kondycyjnych i koordynacyjnych. Biologiczne uwarunkowania sterowania ruchem.

Zalecana literatura:

Grottel K. (red.), Organizacja mięśnia i sterowanie ruchem, cz. 2 – Sterowanie ruchem. AWF, Poznań 2000.
Raczek J., Mynarski W., Ljach W., Kształtowanie i diagnozowanie koordynacyjnych zdolności motorycznych. AWF, Katowice 2003.
Rynkiewicz T., Struktura zdolności motorycznych oraz jej globalne i lokalne przejawy. AWF, Poznań 2003.
Starosta W., Motoryczne zdolności koordynacyjne – znaczenie, struktura, uwarunkowania, kształtowanie. Instytut Sportu, Warszawa 2003.
Juras G., Waśkiewicz Z., Czasowe, przestrzenne oraz dynamiczne aspekty koordynacyjnych zdolności motorycznych. AWF, Katowice 1998.
Raczek J., Mynarski W., Koordynacyjne zdolności motoryczne dzieci i młodzieży. AWF, Katowice 1992.

EKOTOKSYKOLOGIA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wyjaśnienie znaczenia właściwości wybranych związków chemicznych w określaniu ich roli w środowisku w kontekście ekologicznym. Określenie skutków oddziaływania ektotoksyn na organizmy żywe, populacje, zbiorowiska i cały ekosystem

Program: zakres badań ekotoksykologii; definicja trucizn, przyczyny i struktura zatruć; czynniki wpływające na toksyczność trucizn; główne typy zanieczyszczeń środowiskowych: ich wnikanie do środowiska, przemieszczanie się w środowisku, zaleganie i transformacja chemiczna i biotransformacja; skutki oddziaływań zanieczyszczeń na organizmy żywe, odporność na zanieczyszczenia; substancje pylicotwórcze – azbest, talk, węgiel; chemiczne zanieczyszczenia powietrza, wód i gleby; chemiczne zanieczyszczenie powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych; toksyczność tworzyw sztucznych; bezpieczeństwo wyrobów kosmetycznych (surowców kosmetycznych i wyrobu gotowego); zanieczyszczenia i toksyny w żywności; toksyczność substancji uzależniających (naturalne pochodzne opium; substancje halucynogenne, rozpuszczalniki organiczne, wyroby tytoniowe); zatrucia lekami (skutki przedawkowania witamin, leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i przeciwzapalne), działanie rakotwórcze, teratogenne i embriotoksyczne leków.

Zalecana literatura:

Walter C.H., Hopkin S.P., Sibly R.M., Peakall D.B., Podstawy ekotoksykologii. PWN, Warszawa 2002.
Seńczuk W., Toksykologia współczesna. PZWL, Warszawa 2005.
Zakrzewski S.F., Podstawy toksykologii środowiska. PWN, Warszawa 1995.
Laskowski R., Migula P., Ekotoksykologia od komórki do ekosystemu. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2004.

ELEMENTY FILOZOFII I SOCJOLOGII ZDROWIA.

Z WARSZTATU BADAWCZEGO SOCJOLOGA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Elżbieta Wojtaś

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: przekazanie wiedzy o społeczno-kulturowych uwarunkowaniach zdrowia, choroby i niepełnosprawności oraz społeczno-kulturowych konsekwencjach choroby i niepełnospraw-ności w życiu jednostek, grup społecznych i całego społeczeństwa. Ważnym założeniem realizowanego programu jest przedstawienie metodologicznych założeń badań tego obszaru rzeczywistości ze szczególnym uwzględnieniem teoretycznych i metodologicznych podstaw przygotowania narzędzia badawczego oraz zależności występujących pomiędzy narzędziem badawczym a procesem konceptualizacji i operacjonalizacji badań.

Program: socjologiczne badania nad współczesnością. Pojęcia, etapy rozwoju i społeczne funkcje. Wybrane metody i techniki badań socjologicznych. Teoretyczne podstawy przygotowania narzędzia badawczego. Konceptualizacja badań a narzędzie badawcze. Przygotowanie kwestionariusza socjologicznego oraz sprawdzanie narzędzia badawczego w pilotażu. Wady pytań kwestionariuszowych. Socjologiczne wymiary zdrowia ludzkiego. Kontrowersje wokół pojęcia zdrowia. Wieloaspektowość pojęcia zdrowia – trudności i rozbieżności definicyjne. Wielowymiarowy charakter zdrowia ludzkiego. Mobilność edukacyjno-zawodowa osób niepełnosprawnych – przegląd badań socjologicznych pod kątem zastosowanego narzędzia badawczego. Problemy społeczne Wrocławia. Analiza najnowszych wyników badań socjologicznych dotyczących: zjawiska bezrobocia – aspekty ekonomiczne, społeczne i przestrzenne, miejskich enklaw ubóstwa, dostępności placówek pomocy społecznej, uwarunkowań społeczno-przestrzennych niepełnosprawności, zagrożeń przestępczością i poczucie bezpieczeństwa w przestrzeni miejskiej, społeczno-przestrzennych uwarunkowań konsumpcji alkoholu, papierosów i narkotyków przez młodzież gimnazjalną. Przygotowanie poprawnego narzędzia badawczego do zbadania problemów mieszczących się w zakresie tematycznym tego przedmiotu.

Zalecana literatura:

Babbie E., Badania społeczne w praktyce. Warszawa 2003.
Lutyńska K., Wywiad kwestionariuszowy. Przygotowanie i sprawdzanie narzędzia badawczego. Wrocław 1984.
Lutyński J., Metody badań społecznych. Wybrane zagadnienia. Łódź 2000.
Kłopot S.W., Skiba W. (red.), Atlas problemów społecznych Wrocławia. Wrocław 2006.
Ostrowska A., Sikora J., Gonciarz B., Osoby niepełnosprawne w latach dziewięćdziesiątych. Warszawa 2001.
Kolejne numery czasopisma: „Promocja Zdrowia. Nauki Społeczne i Medycyna”.

ELEMENTY FITOTERAPII

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: wiedza z zakresu biologii, fizjologii Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z leczniczym wpływem wybranych ziół na organizm człowieka.

Program: biologiczne podstawy wiedzy o roślinach leczniczych. Diagnostyczne elementy roślin leczniczych i surowców roślinnych, zasady nomenklatury botanicznej. Pozyskiwanie roślin. Wprowadzenie do fitoterapii. Fitoterapia schorzeń układów oraz schorzeń o podłożu zapalnym. Świat roślin w tradycyjnych praktykach leczniczych wsi polskiej. Przykłady wykorzystania roślin leczniczych przez fizjoterapeutę.

Zalecana literatura:

Strzelecka H., Kowalski J., Encyklopedia zielarstwa i ziołolecznictwa. PWN, Warszawa 2000.
Broda B., Zarys botaniki farmaceutycznej, wyd. IV. PZWL, Warszawa 2002.
Broda B., Mowszowicz J., Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych. PZWL, Warszawa 2000.
Lutomski J., Alkiewicz J., Leki roślinne w profilaktyce i terapii. PZWL, Warszawa 1993.

EMISJA GŁOSU

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Barbara Ratajczak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: uczestniczenie w zajęciach powinno mieć wpływ na – prawidłowy oddech (nabycie umiejętności posługiwania się podczas mowy oddechem przeponowym), dobrze postawiony głos, prawidłową dykcję (również znajomość norm i zasad szeroko rozumianej kultury żywego słowa), nabycie umiejętności posługiwania się środkami ekspresji oraz interpretowania tekstu poprzez wyrażenie własnych emocji interpretatora.

Program: obejmuje nabywanie umiejętności oddychania dolno żebrowo-przeponowego, ćwiczenia usprawniające motorykę narządów artykulacyjnych, ćwiczenia głosowo-oddechowe, ćwiczenia głosowe, ustalanie własnej średnicy, tzw. fonacja ziewna, ćwiczenia głosowe uświadamiające pracę rezonatorów twarzy i klatki piersiowej, ćwiczenia wyrazistej artykulacji, ćwiczenia dykcyjne oraz w akcentowaniu i recytacji różnych tekstów (interpretacja).

Zalecana literatura:

Gawrońska M., Podstawy wymowy i impostacji głosu. AWF, Wrocław 2001.
Kram J., Zarys żywego słowa. Warszawa 1981.
Markowski A., Jak dobrze mówić i pisać po polsku. Warszawa 2000.
Toczyska B., Sarabanda w chaszczach. Gdynia 1996.
Toczyska B., Elementarne ćwiczenia dykcji. Gdańsk 1998.
Walczak-Deleżyńska M., Aby język giętki…, Wrocław 2001.

ETYCZNE ASPEKTY REHABILITACJI SEKSUALNEJ

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Rafał Bugaj

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z zaburzeniami seksualnymi w różnych rodzajach niepełnosprawności i w wybranych chorobach przewlekłych. Poznanie niektórych metod rehabilitacji seksualnej oraz ich ocena z różnych perspektyw moralnych.

Program: seksualność ludzka a różnice kulturowe. Godność, autonomia i prywatność osób niepełnosprawnych a ich życie intymne. Seksualność niepełnosprawnych intelektualnie, ruchowo, sensorycznie. Pojęcie i historia rehabilitacji seksualnej. Problemy intymne i rehabilitacja seksualna pacjentów onkologicznych, kardiologicznych oraz zaopatrzonych w stomię. Zaburzenia seksualne po urazach rdzenia kręgowego.

Zalecana literatura:

Imieliński K., Medycyna i seks. Warszawa 1987.
Imieliński K., Zarys seksuologii i seksiatrii. Warszawa 1982.
Larkowa H., Człowiek niepełnosprawny. Warszawa 1987.
Lew-Starowicz Z., Terapia seksualna. Warszawa 1997.
Lew-Starowicz Z., Seks w kulturach świata. Warszawa 1990.
Czasopismo „Integracja”.

FILM, TEATR, SZTUKI PLASTYCZNE. ZAGADNIENIA

ETYCZNE W POLSKIEJ SZTUCE WSPÓŁCZESNEJ

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Katarzyna Salamon-Krakowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: rozbudzenie a także rozwijanie postawy refleksyjnej wobec rzeczywistości u uczestników zajęć. Szczególny przedmiot zainteresowań będą stanowiły zagadnienia etyczne, podstawowym materiałem egzemplifikującym będą filmy K. Kieślowskiego, Z. Zanussiego, J.J. Kolskiego oraz spektakle teatralne T. Kantora i J. Grotowskiego. Po zakończeniu zajęć uczestnik powinien posiadać podstawowe informacje dotyczące polskich przedsięwzięć artystycznych. Umiejętność konfrontacji różnych dzieł sztuki ze względu na podejmowaną przez nie problematykę moralną. Umiejętność doboru argumentów w dyskusjach dotyczących kwestii etycznych oraz zdolność do merytorycznej obrony własnego stanowiska.

Program: wartości etyczne i estetyczne. Polska szkoła filmowa. Sztuka teatralna w Polsce – T. Kantor, J. Grotowski, Teatr Pieśni Kozła. Polska rzeźba – W. Hasior, I. Mitoraj. Sposoby prezentacji problematyki etycznej w sztuce – dyskusja. K. Kieślowski – „Dekalog II”, „Dekalog IV”, „Dekalog VII, „Dekalog VIII” – analiza filmów w oparciu o najnowsze metody filmozofii. T. Kantor „Umarła klasa” – dyskusja. J.J. Kolski „Grającyu z talerza” – postmodernizm w polskiej sztuce filmowej. W. Hasior – analiza dorobku artystycznego. I. Mitoraj – analiza dorobku artystycznego.

Zalecana literatura:

Gwóźdź A. (red.), Kino Kieślowskiego, kino po Kieślowskim. Warszawa 2006.
Żakiewicz A., Hasior. Warszawa 2005.
Stangret L., Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła. 2007.

FITNESS Z PRZYBORAMI

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski,angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Katarzyna Wysocka, dr Aleksandra Sikora, dr Anna Tomaszewska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z możliwością kształtowania sprawności fizycznej środkami gimnastycznymi realizowanymi w zakresie obciązeń wytrzymałościowych przy muzyce z wykorzystaniem różnorodnych przyborów. Znajomość zasad bezpieczeństwa zajęć z przyborami i wpływu zajęć na organizm. Zdolność wykonywania ćwiczeń kształtujących z przyborami do muzyki.

Program: charakterystyka zajęć aerobiku z przyborami jako jednej z form aktywności ruchowej. Zasady bezpieczeństwa ćwiczących na zajęciach. Nauczanie techniki wykonania podstawowych kroków – zapoznanie z terminologią. Pojęcia ABT, BBS, tok zajęć kształtujących. Zasady treningu TBC pomiar tętna, zajęcia TBC z przyborami. Ćwiczenia kształtujące z przyborami shape. Step. Fit ball. Ćwiczenia z ciężarkami i taśmami. Ćwiczenia z piłkami soft ball.

Zalecana literatura:

Andersen B., Stretching, czyli ćwiczenia rozciągające dla zwykłych śmiertelników oraz sportowców różnych dyscyplin. Ossolineum 1995.
Body life. Fachowe czasopismo branży fitness. ISSN 1641-0106.
Grodzka-Kubiak E., Aerobik czy fitness.
Magazyn SHAPE. ISSN 1509-8834, INDEKS 357170.
Olex D., Metodyka i praktyka – podręcznik dla instruktorów fitness.
Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. I i II.

FIZJOTERAPIA PIERWOTNYCH I WTÓRNYCH

OBRZĘKÓW CHŁONNYCH

Katedra Fizjoterapii w Medycynie Zachowawczej i Zabiegowej

Kierownik: prof. dr hab. Marek Woźniewski

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Katarzyna Pawłowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia:

Program: epidemiologia obrzęków chłonnych w Polsce i na świecie. Etiologia i klasyfikacja pierwotnych i wtórnych obrzęków chłonnych. Funkcja oraz praca układu limfatycznego – jego patologia. Metody fizjoterapii w leczeniu obrzęków chłonnych kończyn górnych i dolnych. Wskazania i przeciwwskazania do fizjoterapii. Powikłania i następstwa obrzęku chłonnego.

Zalecana literatura:

Foldi M., Strosenreuther R., Podstawy manualnego drenażu limfatycznego. Urban&Partner, Wrocław 2005.
Woźniewski M., Wczesne i odległe wyniki kompleksowego usprawniania chorych z wtórnym obrzękiem chłonnym kończyn górnych. AWF, Wrocław 1991.
Kwolek A. (red.), Rehabilitacja medyczna, t. 2. Urban&Partner, Wrocław 2003.

FIZJOTERAPIA SPORTOWA

Katedra Motoryczności Sportowca

Kierownik: prof. dr hab. Jan Chmura

Język wykładowy: polski, angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: podstawy anatomii człowieka i fizjologii człowieka.

Prowadzący: dr Adam Kawczyński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wiedza teoretyczna i praktyczna w zakresie podstaw anatomicznych, biomechanicznych i fizjologicznych fizjoterapii w sporcie; zadań – trenera w pracy z kontuzjowanym zawodnikiem, fizjoterapeuty w sztabie szkoleniowym. Zapoznanie z nowoczesnymi metodami fizjoterapii w sporcie wyczynowym. Umiejętność zastosowania systemu OptoJump i urządzenia Polar Team System w monitorowaniu procesu fizjoterapii i powrocie sportowca do cyklu treningowego.

Program: podstawowe zagadnienia fizjoterapii sportowej – planowanie procesu fizjoterapii dla sportowca po urazie, usytuowanie planu fizjoterapii w cyklu treningowym, zarządzanie fizjoterapią sportowca (współpraca z trenerem i sztabem szkoleniowym), monitorowanie procesu fizjoterapii sportowca (zastosowanie urządzenia Polar Team System), psychologiczne aspekty fizjoterapii sportowca. Osiąganie celów w fizjoterapii sportowej – utrzymanie cech motorycznych sportowca w trakcie procesu fizjoterapii, przywracanie kontroli nerwowo-mięśniowej, odzyskiwanie zakresu ruchów w stawach i gibkości, wdrażanie do cyklu treningowego po urazie. Nowoczesne urządzenia i metody w fizjoterapii sportowej – plyometria (zastosowanie systemu Opto Jump), izokinetyka, techniki mobilizacyjne i trakcyjne, PNF i inne techniki miękkie, ćwiczenia w wodzie i hydroterapia.

Zalecana literatura:

Silbernagl S., Despopoulos A., Kieszonkowy atlas fizjologii. Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 1994.
Traczyk W., Fizjologia człowieka w zarysie. Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2000.
Jaskólski A., Podstawy fizjologii wysiłku fizycznego z zarysem fizjologii człowieka. AWF, Wrocław 2005.
Dziak A., Tayara S., Urazy i uszkodzenia w sporcie. Kraków 2000.
Prentice W.E., Rehabilitation Techniques in Sports Medicine with Lab Manual. McGraw-Hill Companies, 2004.
Chu D.A., Jumping Into Plyometrics. Human Kinetics 1998.

FIZYKOTERAPIA W KOSMETOLOGII

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: zakończony przedmiot Fizykoterapia

Prowadzący: dr Agnieszka Pisula-Lewandowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność wykorzystania i dobrania zabiegów fizykalnych w gabinetach kosmetycznych, odnowy biologicznej oraz centrach SPA.

Program: wprowadzenie do zagadnień kosmetologii. Przypomnienie podstawowych informacji z zakresu fizykoterapii (metodyka, wskazania i przeciwwskazania). Elektroterapia w kosmetologii. Termoterapia w kosmetologii. Światłolecznictwo w kosmetologii. Lasery w kosmetologii. Promieniowanie elektromagnetyczne w kosmetologii. Ultradźwięki w kosmetologii. Wykorzystanie energii mechanicznej (masaże) w kosmetologii. Przepisy BHP I usankcjonowania prawne. Zasady pracy w gabinetach kosmetycznych, odnowy biologicznej oraz centrach SPA.

Zalecana literatura:

Koźmińska-Kubarska A., Zarys kosmetyki lekarskiej. PZWL, Warszawa 1984.
Rudowska I., Kosmetyka lecznicza. Wydawnictwo Spółdzielcze, Warszawa 1982.
Mika T., Kasprzak W., Fizykoterapia. PZWL, Warszawa 2007.
Nowicka D., Dermatologia. Podręcznik dla studentów kosmetologii. Górnickie Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2007.

GENETYKA MEDYCZNA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha, mgr Wiesława Jonak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie słuchaczy z osiągnięciami współczesnej genetyki medycznej, ze szczególnym uwzględnieniem mechanizmów molekularnych leżących u podstaw patogenezy chorób genetycznych.

Program: podstawy genetyki klasycznej – zjawisko dziedziczności i zmienności organizmów; zachowanie genów w populacji; podstawy genetyki molekularnej: ekspresja genów, metody analizy DNA; częstość mutacji u człowieka; metody badania chromosomów; genetyczne obciążenia populacji; mechanizmy powstawania, podział i częstość występowania chorób uwarunkowanych genetycznie; czynniki genetyczne w patogenezie wybranych chorób; genetyczne uwarunkowania podatności na nowotwory u ludzi; znaczenie badań genetycznych w nowotworach; genetyczne aspekty starzenia się organizmu; zmienność genetyczna a czynniki środowiska zewnętrznego; diagnostyka chorób genetycznych – diagnostyka prenatalna, populacyjne badania przesiewowe, poradnictwo.

Zalecana literatura:

Boczkowski K. (red.), Zarys genetyki medycznej. Podręcznik dla studentów medycyny. PZWL, Warszawa 1990.
Connor M., Ferguson-Smith M., Podstawy genetyki medycznej. PZWL, Warszawa 1998.
Winter P.C., Hickey G.I., Fletcher H.L., Genetyka, krótkie wykłady. PWN, Warszawa 2000.
Literatura naukowa – aktualne artykuły.
Czasopisma: „Kosmos”, „Świat Nauki”, „Wiedzy i Życie”.

GOLF

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Karolina Naglak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: rozumienie charakterystyki dyscypliny i możliwości jej wykorzystania jako formy rekreacji; opanowanie – podstawowych przepisów gry w golfa, zasad organizacji i prowadzenia turjenów golfowych. Umiejętność – dostosowania przepisów i odmiany gry do możliwości wiekowej grupy, organizacji i prowadzenia turniejów golfowych wybranymi systemami gry.

Program: zapoznanie studentów z dyscypliną jaką jest golf, wyposażenie ich w podstawową wiedzę z zakresu gry w golfa jako środka edukacji różnych grup wiekowych.

Zalecana literatura:

Naglak F., Podstawy gry w golfa. AWF, Wrocław 2004.
Naglak F., Gra w golfa. [w:] J. Wołyniec (red.) Przepisy gier sportowych w zakresie podstawowym. BK, Wrocław 2006.
Ryba B., Organizowanie imprez sportowych. [w:] B. Ryba (red.) Organizacja imprez sportowych. Polska Korporacja Menadżerów Sportu, Warszawa 2001.
Rzepa T., O przygotowaniu uczniów do uczestnictwa w widowisku sportowym. [w:] T. Rzepa (red.) Aktywność ruchowa z piłką w doskonaleniu wybranych właściwości osobowościowych ucznia. AWF, Wrocław 2005.
Saunders V., Golf – poradnik dla początkujących i zaawansowanych. Muza S.A., Warszawa 2006.
The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews. Reguły gry w golfa. Mediatour, Szczecin 2000.

HI LOW AEROBIK

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: sprawność fizyczna Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Tomaszewska, mgr Katarzyna Wysocka, dr Aleksandra Sikora

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wiedza w zakresie konstrukcji jednostki zajęć, charakterystyki ćwiczeń w zakresie obciążeń wytrzymałościowych stosowanych w aerobiku. Umiejętność doboru ćwiczeń do kształtowania wytrzymałości aerobowej.

Program: zasady prowadzenia zajęć w stylu impact. Zasady kompozycji układów hi-low combo, kombinacje kroków skrzyżnych, układ choreograficzny w stylu hi-low combo. Kompozycja układu hi-low combo. Doskonalenie własnych układów hi-low combo.

Zalecana literatura:

Body life. Fachowe czasopismo branży fitness. ISSN 1641-0106.
Grodzka-Kubiak E., Aerobik czy fitness.
Magazyn SHAPE. ISSN 1509-8834, INDEKS 357170.
Olex D., Metodyka i praktyka – podręcznik dla instruktorów fitness.

INTRODUCTION TO SOMAESTHETICS

Katedra

Kierownik:

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący:

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: this seminar will introduce the interdisciplinary project of somaesthetics, a field of theory and practice. After explaining the origins of somaesthetics in pragmatist philosophy, it will explain the three branches of somaesthetics: analytic somaesthetics, pragmatic somaesthetics, and practical somaesthetics. It will then explore the distinctions between experiential, representational, and performative dimensions of somaesthetics, while also discussing the complex relationships between them. The seminar will then show how somaesthetics can treat a variety of issues in different fields: for example, in the arts, in physical therapy, in social interaction, and in the quest for self-knowledge.

Program:

Zalecana literatura:

JOGA – GIMNASTYKA CIAŁA I UMYSŁU

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Katarzyna Wysocka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność doboru podstawowych asan jogi dla potrzeb kształtowania poszczególnych zdolności motorycznych i relaksacji ciała i umysłu. Umiejętność wykonywania asan kursu podstawowego i ćwiczeń relaksowo-koncentrujących.

Program: joga – rys historyczny i współczesne podejście do systemu. Podstawowe asany jogi. Grupy asan i kolejność wykonywania. Układy dynamiczne asan. Ćwiczenia oddechowe. Metodyka prowadzenia zajęć relaksacyjnych. Zalecenia i przeciwwskazania zdrowotne przy wykonywaniu ćwiczeń i oddychaniu. Próby prowadzenia zajęć relaksacyjnych.

Zalecana literatura:

Grochmal S., Teoria i metodyka ćwiczeń relaksowo-koncentrujących. PZWL, Warszawa 1986.
Iengar B., Joga. PWN, Warszawa 1990.

JOGA KLASYCZNA

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw., mgr Katarzyna Torzyńska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z filozoficznymi i psychologicznymi aspektami indyjskiej jogi klasycznej. Ukazanie praktycznych wartości jogi dla człowieka kultury Zachodu. Przyswojenie wiedzy na temat humanistycznych wartości jogi; zapoznanie się z podstawami niektórych praktyk jogi. Uzyskanie praktycznych umiejętności w zakresie teoretycznych założeń jogi indyjskiej; student potrafi wykonać podstawowy zestaw ćwiczeń psycho-fizycznych jogi.

Program: warunki treningu relaksacyjnego według jogi, wymagania, ubiór, pomoce zewnętrzne. Wstępne ćwiczenia praktyczne rozciągająco-rozluźniające jogi. Przykłady postaw statycznych jogi w rozróżnieniu na grupy. Przykłady sekwencji postaw jogi z wykorzystaniem ćwiczeń oddechowych. Podstawowe ćwiczenia oddechowe jogi, praktyczne zasady wykonywania. Praktyka przykładowych ćwiczeń związanych z kontrolą percepcji zmysłowej. Przykładowe ćwiczenia koncentracji umysłu. Praktyka niektórych ćwiczeń związanych z medytacją jogi. Przykład prowadzenia indywidualnego treningu jogi. Podstawowe problemy i trudności mogące wystąpić podczas sesji jogi.

Zalecana literatura:

Iyengar B.K.S., Joga. PWN, Warszawa 1990.
Kulmatycki L., Joga dla zdrowia. Książka i Wiedza, Warszawa 1997.
Kuvalayananda S., Vinekar S.L., Joga indyjski system leczniczy. Podstawowe zasady i metody. PZWL, Warszawa 1970.

JUDO

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski, dr Jarosław Maśliński, mgr Maciej Kostrzewa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: przyswojenie podstawowych wiadomości teoretycznych dotyczących dyscypliny (historia, zasady judi itp.). Zapoznanie z podstawowymi przepisami walki sportowej. Poznanie podstawowych technik i ćwiczeń. Poznanie zasobu ćwiczeń stosowanych w judo. Umiejętność wykonania podstawowych rzutów i chwytów, zademonstrowania metodyki nauczania padów. Umiejętność bezpiecznego upadku w różnych sytuacjach i w różnych kierunkach.

Program: zapoznanie studentów z dyscypliną judo; z podstawowymi technikami stosowanymi w judo sportowym.

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny
cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Grzegorz R., Modern Ju jitsu – program szkolenia, techniczne wymagania egzaminacyjne. Wrocław 2001.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo Sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historii systemów walk Dalekiego wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących Judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Volume 6, Suplement 1, 2004.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury, t. IV, nr 4. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004.
Witkowski K., Maśliński J., Kubacki R., Kompendium Judo, t. 1. Podstawy Tachi-Waza. AWF, Wrocław 2009.

JU-JITSU

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski, dr Jarosław Maśliński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: nabycie umiejętności wykorzystywania filozofii Budo i środków oddziaływania na zachowanie się człowieka i jego rozwoju w całym procesie ontogenezy. Celem dydaktycznym jest wykształcenie rozumnego nauczyciela przygotowanego do spełniania wszystkich praktycznych i informacyjnych potrzeb ucznia w odniesieniu do jego wszechstronnego rozwoju, możliwości motorycznych i dyspozycyjności swoim ciałem. Przekazanie informacji uczniowi o rozwoju i zachowaniu sprawności fizycznej i dyspozycyjności człowieka w sytuacjach trudnych.

Program: połączenie judo z elementami kontrolowanych uderzeń i kopnięć – elementy szeroko pojętej samoobrony, podstawowe formy ruchu takie jak: skoki, wymachy kończyn górnych, wypady, przewroty itp., które w sztukach walki mają zastosowanie w najprostszych i skomplikowanych elementach technicznych. Specjalistyczne formy ruchu charakterystyczne dla ju-jitsu (od najprostszych do złożonych aktów ruchowych mających charakter utylitarny). Techniczne formy ruchu (od pojedynczych aktów ruchowych do połączeń i kombinacji). Formy i metody, które poprzez swoja odmienność i atrakcyjność zapewniają intensyfikację zajęć, np. walki szkoleniowe w pozycji niskiej i stojącej (w uproszczonych formach), zabawy zwinnościowe oparte na elementach walki. Naukę elementów samoobrony – chwyty, obezwładnienia, rzuty, dźwignie, trzymania, duszenia. Naukę padów jako elementów samoasekuracji w przypadku nagłych zderzeń – upadków.

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny
cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo Sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historii systemów walk Dalekiego wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących Judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Volume 6, Suplement 1, 2004.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury, t. IV, nr 4. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004.

KOMUNIKACJA SPOŁECZNA

Katedra Komunikacji i Zarządzania w Sporcie

Kierownik: prof. dr hab. Gabriel Łasiński

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Piotr Głowicki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wiedza o systemach, typach i poziomach komunikowania społecznego. Wiedza na temat czynników wpływających na efektywność procesów komunikacji. Znajomość werbalnych i pozawerbalnych technik wpływu społecznego. Umiejętność rozpoznawania i zdiagnozowania błędów w różnych typach komunikacji społecznej.

Program: przekazanie najnowszej wiedzy z dziedziny komunikacji społecznej – komunikacji interpersonalnej, współczesnych technologii informacyjnych oraz prowadzenia różnego rodzaju prezentacji. Wskazanie na istotność procesów komunikowania w życiu społecznym oraz realizacji indywidualnych, zespołowych i grupowych potrzeb i celów. Położenie nacisku na zrozumienie mechanizmów wpływu społecznego.

Zalecana literatura:

Aronson E., Człowiek – istota społeczna. PWN, Warszawa 1999.
Cialdini R., Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2001.
Dobek-Ostrowska B., Podstawy komunikowania społecznego. Astrum, Wrocław.
Łasiński G., Sztuka prezentacji. eMPI², Poznań 2000.
Dobek-Ostrowska B. (red.), Nauka o komunikowaniu. Podstawowe orientacje teoretyczne. Uniwersytet Wrocławski, Wrocław 2001.
Mattelart A. i M., Teorie komunikacji. Krótkie wprowadzenie. PWN, Warszawa-Kraków 2001.

KONKURENCJE LEKKOATLETYCZNE

DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Jerzy Mysłakowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z konkurencjami lekkoatletycznymi uprawianymi przez osoby niepełnosprawne z różnymi dysfunkcjami.

Program: zapoznanie się ze specyfiką dyscypliny. Klasyfikacja funkcjonalna (grupy i klasy startowe) w lekkoatletyce w zależności od rodzaju schorzenia i wielkości dysfunkcji. Przepisy i regulaminy w konkurencjach lekkoatletycznych. Konkurencje biegowe dla osób niewidomych i niedowidzących. Konkurencje biegowe dla niepełnosprawnych z różnymi dysfunkcjami. Wyścigi na wózkach. Konkurencje skocznościowe (w dal, trójskok, wzwyż) dla osób niewidomych i niedowidzących. Konkurencje skocznościowe dla osób z różnymi dysfunkcjami narządu ruchu (skróty kończyn, zaniki mięśniowe, porażenia mózgowe i inne). Konkurencje rzutowe (oszczepem, dyskiem, pchnięcie kulą) dla osób amputowanych w obrębie kończyny górnej, kończyn dolnych, porażeń mózgowych. Konkurencje rzutowe (oszczepem, dyskiem, maczugą, pchnięcie kulą) dla osób z paraplegią, tetraplegią.

Zalecana literatura:

Beck J., Sport w rehabilitacji inwalidów. AWF, Warszawa 1977.
Bolach E., Wyniki pchnięcia kulą, rzutem oszczepem, dyskiem wykonywanego w różnych pozycjach wyjściowych przez zawodniczkę z wysoką amputacją ud. [w:] J. Orzech, J. Sobiecka (red.) Sport osób niepełnosprawnych w różnych grupach wiekowych. AWF, Warszawa 1985, 125-154.
Orzech J., Sobiecka J., Sport osób niepełnosprawnych. AWF, Kraków 1989.
Bolach E., Specyfika strzelectwa sportowego niepełnosprawnych zawodników. Młoda Sportiwna Nauka Ukraini. Derżawnyj Komitet Mołodiżnoj Politiki Sportu i Turizma Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Ukraina, Lwiw, 10-20.

KULTURA ŻYWEGO SŁOWA

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Henryk Nawara

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: doskonalenie umiejętności w zakresie komunikacji werbalnej; kształcenie kultury słowa m.in. poprzez aktywny udział w rozmowach, dyskusjach, spotkaniach z wybitnymi przedstawicielami świata kultury i uczestniczenie w wybranych, ważnych przedsięwzięciach kulturalnych.

Program: dzieje językoznawstwa w zarysie. Podstawowe pojęcia z zakresu kultury języka. Zróżnicowanie stylistyczno-językowe. Kryteria poprawności językowej. Błędy językowe i ich rodzaje. Współczesna komunikacja językowa. Język mediów – prasa i TV. Język reklamy – sugestywność, zrozumiałość, zwięzłość, oryginalność. Retoryka – sztuka prowadzenia dialogu i uczestniczenia w dyskusji. Kultura słowa pisanego. Zarys deklamatoryki i recytacji. Zabawy ze słowem.

Zalecana literatura:

Doroszewski W., O kulturę słowa. Warszawa 1968.
Heinz A., Dzieje językoznawstwa. Warszawa 1998.
Jadacka H., Podstawowe pojęcia z zakresu kultury języka. [w:] Słownik poprawnej polszczyzny nie tylko dla młodzieży. Warszawa 1995.
Klebanowska B., Kochański W., Markowski, O dobrej i złej polszczyźnie. Warszawa 1985.
Kochański W., Koszutska O., Listkiewicz Z., Sekrety żywego słowa. Warszawa 1969.
Urbańczyk S. (red.), Słowo piękne i prawdziwe. Warszawa 1987.

LITERATURA JAKO MEDIUM WARTOŚCI

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Katarzyna Salamon-Krakowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: rozbudzenie a także rozwijanie postawy refleksyjnej wobec rzeczywistości u uczestników zajęć. Szczególny przedmiot zainteresowań będą stanowiły zagadnienia etyczne, podstawowym materiałem egzemplifikacyjnym będą fragmenty dzieł literackich, stanowiące punkt wyjścia do analizy i dyskusji o rzeczywistości pozaliterackiej. Po zakończeniu zajęć uczestnik powinien znać podstawy teorii budowy dzieła literackiego oraz podstawowe zasady interpretacji tekstu literackiego. W zakresie umiejętności praktycznych – umiejętność konfrontacji różnych tekstów kultury (dzieł literackich, tekstów publicystycznych) ze względu na podejmowaną przez nie problematykę moralną. Umiejętność doboru argumentów w dyskusjach dotyczących kwestii etycznych oraz zdolność do merytorycznej obrony własnego stanowiska.

Program: świadomość filozoficzna – czy bez filozofii literatura piękna byłaby możliwa? Teoria dzieła literackiego Romana Ingardena. Pojęcie prawdy w filozofii i literaturze. O teorii literatury i interpretacji tekstu. O wartościach etycznych i estetycznych. Hipokryzja – analiza problemu na przykładzie wybranych bohaterów literakich (W. Gombrowicz – „Iwona księżniczka Burgunda”, Gyu de Maupassant – „Baryłeczka”, M.de Unamuno – „Ciotka Tula”). Czym są dobrowolne zobowiązania? Wierność, obietnica, konwersja. Sława i chwała (J. Lipiec – „Koło etyczne”, J. Kosiński – „Wystarczy być”). Świat współczesny – dobrodziejstwo czy pułapka? (A. Huxley – „Nowy wspaniały świat”). Tolerancja – relatywizm contra absolutyzm? (L. Kołakowski – „Mini wykłady o maxi sprawach”). Odpowiedzialność – problem odpowiedzialności na przykładach : „Książeczki o człowieku” R. Ingardena, „Dżumy” A. Camusa. Samobójstwo – gest odwagi czy tchórzostwa? Różne oblicza samobójstwa w filozofii i literaturze (P. Singer – „O życiu i śmierci: upadek etyki tradycyjnej”; H. Krall – „Zdążyć przed Panem Bogiem”; Platon – „Fedon”; J.W. Goethe – „Cierpienia młodego Wertera”). Kobiet i mężczyzna – naturalne predyspozycje czy kulturowe uwarunkowania? Problem zasadności podziału ról społecznych między płciami (M. Mead – „Płeć i charakter” [w:] „Nikt nie rodzi się kobietą”; M. Uliński – „Kobieta i mężczyzna. Dzieje refleksji filozoficzno-społecznej”).

Zalecana literatura:

Jonas H., Zasada odpowiedzialności, przeł. M. Klimowicz, Kraków 1996.
Singer P., O życiu i śmierci: upadek etyki tradycyjnej, przeł. A. Alichniewicz, A. Szczęsna, Warszawa 1997.
Pozostałe lektury zostały wymienione w programie.

MODERN PHYSIOTHERAPY in SPORT, WELLNESS

and REHABILITATION

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: zaliczone 2 pierwsze semestry Metody nauczania: wykład

Prowadzący: prof. dr hab. inż. lek. med. Halina Podbielska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: the lecture should comprehends professional competency of prospective physiotherapists. The profession of physiotherapy is client/patient oriented service that should respect the autonomy and dignity of the recipient. Therefore, the ethical principles of the treatment will be discussed. To achieve treatment goals, physiotherapists should be acquainted with the state of the art of diagnostic and assessment procedures and tools of preventive and therapeutic intervention. Therefore the physical basis of the current treatment methods, practical procedures and existing devices, will be presented and explained. During the practice the students will learn how to apply the certain procedures, to work with the devices and patients.

Program: 1) profession of physiotherapy, role of physiotherapist ethical issues; 2) physical agents used in physiotherapy and safety procedures; 3) therapy with electrical current: galvanic current, ionophoresis. Procedures in sport, rehabilitation and beauty treatment and cosmetology; 4) electrodiagnostics; 5) electrostimulation, TENS, MENS. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 6) interference currents. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 7) ligh-therapy: UV and visible. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 8) light-therapy: IR. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 9) lasertherapy. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 10) magnetotherapy. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 11) thermal therapies I. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 12) thermal therapies II. Procedures i cosmetology; 13) cryotherapy. Procedures in sport, rehabilitation and cosmetology; 14) ultrasound waves in physiotherapeutic treatment and cosmetology; 15) exam test.

Zalecana literatura:

Arbitrary books on Physiotherapy in English.
Chosen documents of American Physical Therapy Association.
Chosen regular journals papers distributed during the lectures.
Chosen Internet resources for physiotherapy, esthetic.
Dermatology, cosmology.

MOTORYCZNOŚĆ CZŁOWIEKA DOROSŁEGO

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Jarosław Domaradzki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: student zna zmiany jakie zachodzą w motoryczności człowieka dorosłego wraz z rozpoczęciem zjawisk inwolucji. Potrafi dobrać adekwatne testy motoryczne i przeprowadzić badania.

Program: zajęcia przybliżają zmiany jakie zachodzą w sferze motoryczności człowieka dorosłego i starszego oraz obejmują przegląd metod służących ocenie sprawności i aktywności fizycznej. Poprzez testowanie motoryczności własnej przy pomocy narzędzi przeznaczonych dla wieku starszego student ma możliwość utrwalenia zdobytych na zajęciach wiadomości.

Zalecana literatura:

Charzewski J., Problematyka starzenia się. AWF, Warszawa 2001.
Drabik J., Testowanie sprawności fizycznej u dzieci, młodzieży i dorosłych. AWF, Gdańsk 1997.
Drabik J., Aktywność fizyczna w treningu zdrowotnym osób dorosłych, cz. 2. AWF, Gdańsk 1996.
Rikli R.E., Jones C.J., Assessing physical performance in independent older adults: issues and guidelines. Journal of Aging and Physical Activity 1997, 5; 244-261.
Wolański N., Rozwój biologiczny człowieka. Podstawy auksologii, gerontologii i promocji zdrowia. PWN, Warszawa 2005.

MUZYKOTERAPIA

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: zaliczone 2 pierwsze semestry Metody nauczania: wykład

Prowadzący: mgr Katarzyna Ruda

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie metod oraz technik muzykoterapeutycznych stosowanych u dorosłych oraz dzieci w kontekście terapeutycznym, psychopedagogicznym, rehabilitacyjnym oraz psychospołecznym. Dodatkowo kurs prezentuje najnowsze kierunki oraz metody badań w terapii z zastosowaniem muzyki.

Program: 1) dlaczego muzyka jest nam bliska? 2) dlaczego muzyka może wywoływać u słuchaczy podobne reakcje emocjonalne? 3) muzykoterapia – podstawy teoretyczne; 4) rodzaje muzykoterapii (receptywna, aktywna); 5) klasyfikacja metod (technik) muzykoterapii; 6) muzykoterapia dorosłych a muzykoterapia dzieci; 7) dlaczego za pomocą muzyki można docierać do podświadomości? 8) techniki relaksacyjne w muzykoterapii; 9) terapeutyczna wartość śpiewu; 10) na czym polega projekcja w muzykoterapii? 11) badania naukowe w muzykoterapii; 12) muzykoterapia a medycyna muzyczna.

Zalecana literatura:

Bicknell J., Explaining Strong Emotional Responses to Music: Sociality and Intimacy, Journal of Consciousness Studies Vol. 14 Issue 12, Dept of Philosophy, Carleton University, Canada 2007, p5-23, 19 p.
Cesarz H., O muzyce i muzykoterapii. [w:] Muzykoterapia Polska nr 1(5)/2003. Akademia Muzyczna we Wrocławiu, Wrocław 2003, s. 7-13.
Cylulko P., Tyflomuzykoterapia dzieci. Akademia Muzyczna im. K. Lipińskiego, Wrocław 2004.
Dawid Ł., O lingwistycznych i komunikacyjnych aspektach kontaktów dziecka z muzyką. [w:] B. Dymara (red.) Dziecko w świecie muzyki. Impuls, Kraków 2000, s. 165-173.
Galińska E., Muzykoterapia a somatoterapia. Biuletyn Grupy Roboczej „Muzykoterapia” nr 1/3/1993, Warszawa 1993, s. 23-31.
Galińska E., Biuletyn grupy Roboczej „Muzykoterapia” nr 2/2/1992 (cały numer).
Kierył M., Wykorzystanie muzyki jednoznacznej wyrazowo i emocjonalnie w profilaktyce i terapii muzycznej. Rytmika w kształceniu muzyków, aktorów, tancerzy i w rehabilitacji. Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewicz, Materiały z Ogólnopolskiej Sesji Naukowej, Łódź 1999, s. 125-130.
Klimas-Kuchtowa E., Twórcze przetwarzanie informacji podczas słuchania muzyki. Biuletyn Grupy Roboczej „Muzykoterapia” nr 1/3/1993, Warszawa 1993, s. 7-21.
Koelach S., Sloboda J.A., Steinbeis N., The Role of Harmonic Expectancy Violations in Musical Emotions: Evidence from Subjective, Physiological, and Neural Responses, Journal of Cognitive Neuroscience Vol. 18 No. 8, Massachusetts Institute of Technology 2006, pp. 1380-1393.
Kukiełczyńska-Krawczyk K., J.S. Bach czy L. van Beethoven – analiza metodą S. Ertl’a i J.A. Hartley’a. Muzykoterapia Polska, t. 2, nr 3/4 (7/8), Wrocław 2003, s. 47-52.

NAUKA I DOSKONALENIE PŁYWANIA

OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wojciech Seidel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z zagadnieniem dotyczącym nauki i doskonalenia pływania osób niepełnosprawnych.

Program: zasady bezpieczeństwa w pracy z osobami niepełnosprawnymi w basenie. Zapoznanie się z techniką wchodzenia do basenu i opuszczania go oraz poruszania się po obiekcie przez osoby niepełnosprawne, będących z różnymi dysfunkcjami (laski, kule, wózki). Pływalność ciała oraz nauka utrzymywania się na powierzchni wody przez osoby niepełnosprawne. Zapoznanie się z formami bezpiecznego oddychania w wodzie przez osoby niepełnosprawne. Sposoby zmian pozycji w wodzie z wykorzystaniem technik rotacyjnych. Nauka przybierania prawidłowej postawy ciała w wodzie w leżeniu na plecach i na brzuchu. Zapoznanie się z podstawowymi ćwiczeniami stosowanymi we wstępnym etapie nauczania osób niepełnosprawnych w zależności od rodzaju i wielkości dysfunkcji. Nauka poruszania się w wodzie w leżeniu na plecach i na brzuchu bez użycia sprzętu z wykorzystaniem elementarnych ruchów pływackich. Nauka i doskonalenie pływania stylami: klasycznym, dowolnym, grzbietowym i motylkowym u osób niepełnosprawnych. Nauka i doskonalenie nawrotów i skoków do wody w zależności od rodzaju i wielkości dysfunkcji. Różnice w metodyce treningu sportowego pomiędzy osobami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi.

Zalecana literatura:

Bolach E., Analiza techniki pływania oraz trening sportowy osób obustronnie amputowanych w obrębie uda. [w:] Biuletyn Informacyjny. Centrum Naukowo-Badawcze Spółdzielni Inwalidów 1988, 1 (84), 58-75.
Bolach E., Chilicki J., Wytrzymałość ogólna specjalna pływaków niepełnosprawnych i pełnosprawnych. Fizjoterapia 1994, t. 2, nr 4, 40-44.
Bolach E., Analiza techniki pływania zawodnika obustronnie amputowanego w obrębie przedramienia. Kwartalnik Naukowy AWF, Wrocław 1994, nr 2, 13-47.
Bolach E., Analiza techniki pływania jednostronnie amputowanego w obrębie uda. Fizjoterapia 1995, t. 3, nr 4, 36-42.
Bolach E., Motywacje do uprawiania pływania sportowego przez osoby niepełnosprawne. Fizjoterapia 1996, t. 4, nr 1-2, 89-97.
Bolach E., Pływanie sportowe i rehabilitacyjne paraplegików. [w:] J. Ślężyński (red.) Sport szansą życia niepełnosprawnych. PSON, Kraków 1997.
Pawlak M., Metodyka nauczania pływania dzieci niesłyszących. Seminarium „Sport dla wszystkich osób niepełnosprawnych”. Lider 2002, nr 6, 12.
Czabański B., Wiesner W., Zatoń K., Uczenie się i nauczanie pływania. [w:] B. Czabański, M. Fiłon, K. Zatoń (red.) Elementy teorii pływania. AWF, Wrocław 2003, 111-181.

NAUKA PŁYWANIA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Z ZASTOSOWANIEM TERAPII W WODZIE

WEDŁUG METODY HALLIWICK

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: elementarna umiejętność pływania Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wojciech Seidel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie zasad prowadzenia nauki pływania metodą Halliwick osób niepełnosprawnych z różną dysfunkcją. Umiejętność prowadzenia nauki pływania osób niepełnosprawnych z zastosowaniem koncepcji Halliwick.

Program: podstawowe założenia prowadzenia zajęć w wodzie osób niepełnosprawnych według koncepcji Halliwick. Nauczanie podstawowych ćwiczeń przygotowawczych na lądzie takich, jak wypychanie stawów biodrowych w przód z różnych pozycji, ćwiczenia ruchów rąk w opadzie, ćwiczenia ruchów pływackich kończyn dolnych w leżeniu tyłem. Przystosowanie psychiczne osób niepełnosprawnych do zajęć w wodzie. Nauka osiągania niezależności i samodzielności w środowisku wodnym. Nauczanie bezpiecznego wchodzenia i wychodzenia z basenu w zależności od stopnia i rodzaju dysfunkcji. Metody wsparcia i asekuracji. Nauczanie ćwiczeń przygotowawczych w wodzie, ćwiczenia wstrzymywania oddechu oraz wydechu do wody. Zabawowe formy ruchu w wodzie w zależności od stopnia i rodzaju dysfunkcji, metodyka nauczania ćwiczeń oswajających i oddechowych w wodzie. Nauczanie przybierania pozycji równoważnej w wodzie w zależności od stopnia i rodzaju dysfunkcji. Nauka ćwiczeń wypornościowych, leżenie na piersiach i grzbiecie. Metodyka nauczania kontroli rotacji: poprzecznej, czołowej, wzdłużnej, łączonych w wodzie w zależności od stopnia i rodzaju dysfunkcji. Metodyka nauczania osiągania niezależności w wodzie z zastosowaniem technik rotacyjnych. Metodyka nauczania wybiórczych elementów techniki pływania poszczególnymi stylami w zależności od dysfunkcji. Metodyka nauczania technik rotacyjnych w poszczególnych stylach pływackich. Nauka obrotów pod wodą, kontroli balansu ciała oraz eliminowania niepożądanych ruchów rotacyjnych.

Zalecana literatura:

Falkenberg A., Podstawowe informacje na temat terapii w wodzie. Rehabilitacja Medyczna nr 2, 2002, t. 6, s. 70-76.
Olasińska A., Halliwick – Koncepcja nauczania pływania osób niepełnosprawnych. Rehabilitacja Medyczna nr 4, 2002, t. 6, s. 77-80.
Owczarek S., Korekcja wad postawy. Pływanie i ćwiczenia w wodzie. WSiP, Warszawa 1999.
Wiesner W., Nauczanie – uczenie się pływania. AWF, Wrocław 1999.
Vute R., Games in Halliwick Swimming Metod. Kraków 1998.
Ostrowski A., Zabawy i rekreacja w wodzie. WSiP, Warszawa 2003.

NAUKA POSŁUGIWANIA SIĘ WÓZKIEM INWALIDZKIM

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Bartosz Bolach

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z metodyką nauczania techniki jazdy na wózku inwalidzkim w różnych sytuacjach życiowych (samoobsługi, poruszania się w domu, terenie otwartym, pokonywanie przeszkód oraz doskonaleniu jazdy, np. w piłce koszykowej).

Program: wózek inwalidzki, jako proteza czynnościowa. Trening samoobsługi osób poruszających się na wózku. Umiejętność przemieszczania się i zmiany pozycji tułowia z podłoża osób poruszających się na wózku. Przesiadanie się z wózka na krzesło, kozetkę itp. i z powrotem. Przemieszczanie się z wózka na podłoże i „wchodzenie” na wózek oraz „przechodzenie” z wózka do samochodu i z powrotem. Metodyka nauczania techniki jazdy na wózku inwalidzkim – pozycja tułowia na wózku, chwyt obręczy „napędowych”, jazda przodem i tyłem, samoasekuracja przy upadku z wózka w tył, samoasekuracja z przechwytem i bez przechwytu za przeciwne koło, balans tułowiem; wjazd i zjazd z chodnika, przejazd przez pojedynczy próg, imitację torów tramwajowych lub kolejowych, pokonywanie wzniesień, podjazd i zjazd z pochyłości. Wjazd i zjazd ze schodów przodem i tyłem. Wpływ wysiłku fizycznego na organizm oraz przeciążenia kończyn górnych u osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Doskonalenie jazdy na wózku w różnym terenie.

Zalecana literatura:

Bolach E., Technika jazdy na wózku inwalidzkim zawodników grających w piłkę koszykową. [w:] Współczesne Zagadnienia Rehabilitacji Medycznej. Zeszyty Naukowe AWF, Wrocław 1985, 83-90.
Tasiemski T., Testy samoobsługi i techniki jazdy na wózku jako elementy diagnostyki funkcjonalnej osób z urazem kręgosłupa. Postępy Rehabilitacji 1998, t. XII, z. 1, 93-104.
Tasiemski T., Efektywność systemu Aktywnej Rehabilitacji w usprawnianiu samoobsługi i lokomocji osób po urazach rdzenia kręgowego. Postępy Rehabilitacji 1998, t. XII, z. 1, 67-80.
Tasiemski T., Usprawnianie po urazach rdzenia kręgowego. Trening samoobsługi i techniki jazdy wózkiem inwalidzkim. PZWL, Warszawa 2001.

NEGOCJACJE

Katedra Komunikacji i Zarządzania w Sporcie

Kierownik: prof. dr hab. Gabriel Łasiński

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Piotr Głowicki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: przekazanie wiedzy w zakresie technik i stylów prowadzenia negocjacji, obierania własnej strategii negocjacyjnej, diagnozowanie sytuacji negocjacyjnej i partnerów negocjacji. Przedmiot ma również za zadanie uwrażliwić studentów na praktyki manipulacyjne w życiu codziennym i zawodowym.

Program: w zakres tematyczny przedmiotu wchodzą takie podstawowe zagadnienia, jak – asertywność w negocjacjach, identyfikacja i radzenie sobie z konfliktami, strategie negocjacyjne, style negocjacyjne, techniki negocjacyjne, uwarunkowania osobowościowe w procesie negocjacji, budowanie pozytywnego wizerunku negocjatora.

Zalecana literatura:

Fisher R., Ury W., Patron B., Dochodząc do TAK. Negocjowanie bez poddawania się. PWE, Warszawa 1998.
Nęcki Z., Negocjacje w biznesie. Antykwa, Kraków-Kluczbork 2000.
Błaut R., Skuteczne negocjacje. C/M, Warszawa 1994.
Dąbrowski P.J., Praktyczna teoria negocjacji. Sorbog sp. z o.o., Warszawa 1991.
Hogan K., Psychologia perswazji. Strategie i techniki wywierania wpływu na ludzi. Jacek Santorski@CO, Warszawa.

NEUROMECHANICS AND MOTOR CONTROL

NEUROBIOMECHANIKA I KONTROLA RUCHU

Katedra Kinezjologii

Kierownik: prof. dr hab. Artur Jaskólski

Język wykładowy: angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: zaliczenie kursu anatomii i fizjologii.

Prowadzący: prof. Claudio Orizio

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: uzyskanie wiedzy z zakresu wpływu biomechaniki układu ruchu na mechanizmy kontroli narządu ruchu / pracy mięśni przez układ nerwowy. Poznanie możliwości zastosowania nieinwazyjnych metod oceny pracy mięśni do monitorowania przebiegu terapii.

Program: neurobiomechaniczne podstawy kontroli ruchów dowolnych człowieka. Podstawowe koncepcje dotyczące powierzchniowego EMG, MMG i sygnału siły. Skurcze wywołane stymulacją elektryczną a skurcze dowolne. Jednostka mięsień-ścięgno jako przenośnik napięcia mięśni i ruchu. Specyficzne aspekty kontroli ruchu przez układ nerwowy badane za pomocą sygnału EMG, MMG i siły.

Zalecana literatura: kurs monograficzny.

NORDIC WALKING

Katedra Fizjoterapii w Medycynie Zachowawczej i Zabiegowej

Kierownik: prof. dr hab. Marek Woźniewski

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Ryszard Jasiński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: nauczanie podstawowych technik NW – poziom zdrowotny, poziom fitness, poziom sportowy. Zapoznanie z zasadami dotyczącymi właściwego doboru odpowiedniej techniki uwzględniając możliwości i ograniczenia trenujących. Wykorzystanie kijów w prowadzeniu: rozgrzewki, ćwiczeń siłowych, ćwiczeń koordynacyjnych, stretchingu i ćwiczeń rozluźniających oraz ćwiczeń w parach.

Program: podstawowe wiadomości dotyczące problematyki Nordic Walking (historia, cele i wartości treningu NW, charakterystyka sprzętu używanego w Nordic Walking. Wybrane zagadnienia teorii i metodyki treningu zdrowotnego. Podstawy organizacji plenerowych imprez sportowo-rekreacyjnych oraz grup ćwiczeniowych w różnym wieku. Praktyczne wykorzystanie w procesie treningu technik audiowizualnych. Podstawy dotyczące programowania obciążeń w treningu Nordic Walking ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa w różnych grupach wiekowych. Wykorzystanie w procesie treningu urządzeń typu sport-tester. Praktyczne wskazówki dotyczące organizacji oraz aktywne uczestnictwo w imprezie rekreacyjno-sportowej NW.

Zalecana literatura:

Snowless skiing–a New way to walk. University of California at Berkeley Wellness Letter, Nov 2005, vol. 22, issue 2, p. 6-6, 1/2p.
[Nordic walking. Also suitable in rehabilitation] Nordic Walking. Auch als Rehabilitationsmethode geeignet. (ger) By heine M, Sportverletzung Sportschaden: Organ Der Gesellschaft Für Orthopädisch-Traumatologische Sportmedizin [Sportverletz Sportschaden], 2003 Jun, vol. 17 (2).
Kocur P., Wilk M., Nordic Waling – nowa forma ćwiczeń w rehabilitacji. Rehabilitacja Medyczna 2006, t. 10, nr 2, s. 9-14, 9 fot., bibliogr. 26.
Kamień D., Nordic walking – zdrowo i na sportowo. Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne 2006, nr 11-12, s. 58-64, 11 fot., 2 tab., bibliogr. 11 poz.

NOWE W BIOLOGII

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z osiągnięciami naukowymi współczesnej biologii; przedstawienie najnowszym metod badawczych, teorii i odkryć naukowych z zakresu tej dziedziny; poznanie znaczenia najważniejszych odkryć biologicznych.

Program: jak działają ludzkie geny; dlaczego geny są samolubne; czy istnieją ludzkie klony (bliźnięta, klonowanie, organizmy transgeniczne); nowe odkrycia w biologii, diagnostyce oraz leczeniu chorób nowotworowych, komórki macierzyste – czym są i do czego mogą służyć; czy musimy się zestarzeć? (mechanizm procesu starzenia), najważniejsze Noble w biologii; choroby prionowe; czy można zrozumieć ludzki mózg; myszy i ludzie – różne aspekty prowadzenia badań na zwierzętach; ewolucja choroby; tajemnice chromosomów płci; dlaczego wirusy są zjadliwe (wirusy: HIF, grypy, WZW C, Ebola); jak komórki popełniają samobójstwo; jak układ immunologiczny poznaje sam siebie; podstawy chorób alergicznych.

Zalecana literatura:

Literatura naukowa – wybrane artykuły.
Literatura popularnonaukowa (czasopisma: Kosmos, Świat Nauki, Wiedza i Życie).

ODNOWA BIOLOGICZNA W SPORCIE

OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Tetyana Prystupa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność planowania zabiegów odnowy biologicznej służących regeneracji organizmu niepełnosprawnego sportowca oraz w profilaktyce zdrowotnej. Umiejętność prawidłowego doboru i stosowania w praktyce zabiegów fizykalnych w zależności od dyscypliny oraz rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Umiejętność stosowania rodzaju masażu sportowego w zależności od uprawianej dyscypliny oraz rodzaju i stopnia dysfunkcji.

Program: technika masażu sportowego mięśni kończyn dolnych, mięśni kończyn górnych, metodyka zabiegów w saunie fińskiej, metodyka zabiegów masażu wirowego, podwodnego, biczy szkockich w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji oraz od uprawianej dyscypliny sportowej.

Zalecana literatura:

Ronikier A., Podstawy fizjologiczne treningu osób niepełnosprawnych. Sport szansą życia niepełnosprawnych. [w:] J. Ślężyński (red.) Polskie Towarzyszenie Osób Niepełnosprawnych, Zarząd Główny w Krakowie, 138-145, 1997.
Jethon Z., Fizjologiczne podstawy odnowy biologicznej w sporcie. Poradnik trenera. Instytut Sportu, Warszawa 1982.
Gieremek K., Dec Z., Problematyka odnowy biologicznej w sporcie. AWF, Katowice 1990.
Dobrzyński T., Medycyna wychowania fizycznego i sportu. Sport i Turystyka, Warszawa 1989.

PHILOSOPHY OF THE BODY

Katedra

Kierownik:

Język wykładowy: angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący:

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia:

Program: this seminar will survey the key theories of embodiment from the Bible and Ancient Greek philosophy to contemporary times. Amont the questions treated will be bodily health and hygiene, sexuality, the body-mind relationship, including such crucial topics as perception, will, and action, and the body’s relationship to religion and sprituality. The course will include not only Western philosophers (e.g. Plato, Augustine, Descartes, Locke, Kant, Nitzsche, Merleau-Ponty, Foucault) but also Asian theories of embodiment and the theoretical writings connected with various influential methods of somatic self-cultivation.

Zalecana literatura:

PILATES I STRETCHING DLA KAŻDEGO

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Katarzyna Wysocka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z możliwością kształtowania sprawności fizycznej i siły mięśni metodą ćwiczeń Pilaste. Nabycie przez uczestników umiejętności wykonania i wykorzystania stretchingu w treningu sportowym i lekcji wychowania fizycznego. Znajomość konstrukcji jednostki zajęć Pilaste, charakterystyka ćwiczeń w metodzie Pilaste, znajomość metod kształtowania gibkości, umiejętność doboru ćwiczeń do kształtowania siły mięśni metodą Pilaste i ćwiczeń rozciągających.

Program: historia i charakterystyka ćwiczeń techniki Pilaste. Zasady kształtowania siły metodą Pilaste. Dobór ćwiczeń w zależności od poziomu zaawansowania. Podstawowy zestaw ćwiczeń. Praktyczne zajęcia Pilaste o różnym stopniu zaawansowania. Poznanie zasad i ćwiczeń Power Pilaste. Metody kształtowania gibkości i charakterystyka ćwiczeń rozciągających. Pozycje wyjściowe do ćwiczeń rozciągających. Metody i zastosowanie ćwiczeń rozciągających w różnych formach fitness.

Zalecana literatura:

Denise A., Pilaste dla każdego. Zysk, Warszawa 2003.
Anderson B., Stretching, czyli ćwiczenia rozciągające dla zwykłych śmiertelników oraz sportowców różnych dyscyplin. Ossolineum 1995.
Solveborn S.A., Stretching. Ćwiczenia rozciągające. SiT, Warszawa 1989.

PŁYWANIE WYCZYNOWE OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wojciech Seidel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie specyfiki pływania osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem prowadzenia zajęć treningowych dla osób niepełnosprawnych; ćwiczeń doskonalących technikę pływania, jak również umiejętność dobrania obciążenia treningowego w zależności od rodzaju i wielkości dysfunkcji. Umiejętność prowadzenia treningu sportowego w pływaniu w zależności od rodzaju i wielkości dysfunkcji.

Program: wskazania i przeciwwskazania do uprawiania pływania wyczynowego przez osoby niepełnosprawne. Specyfika pływania wyczynowego osób niepełnosprawnych. Różnice pomiędzy treningiem pływackim oraz zawodami sportowymi osób niepełnosprawnych a pełnosprawnych. Elementy kinezyterapii stosowane w treningu pływackim zawodników niepełnosprawnych w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji. Przepisy pływania wyczynowego osób niepełnosprawnych. Obciążenia treningowe stosowane u pływaków niepełnosprawnych w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji. Jednostka treningowa, mikrocykl, mezocykl i makrocykl treningowy w pływaniu wyczynowym zawodników niepełnosprawnych. Roczny cykl treningowy w zależności od wielkości i stopnia dysfunkcji. Konkurencje sportowe w pływaniu wyczynowym niepełnosprawnych (mistrzostw Polski, Europy, świata, paraolimpiad). Zapoznanie z techniką pływania wyczynowego zawodników: niewidomych i niedowidzących, z amputacją kończyn, uszkodzeniem rdzenia kręgowego (paraplegia i tetraplegia), jak również z innymi dysfunkcjami narządu ruchu (skróty kończyn, osłabienia siły mięśniowej, przykurcze stawowe). Zapoznanie z techniką pływania wyczynowego zawodników z: porażeniem mózgowym (quadriplegia, diplegia, hemiplegia), upośledzeniem umysłowym w różnym stopniu. Starty i nawroty wykonywanie przez zawodników niepełnosprawnych w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji oraz ich możliwości funkcjonalnych. Udział w zawodach sportowych osób niepełnosprawnych.

Zalecana literatura:

Zając A., Seidel W., Pływanie osób niepełnosprawnych – wyczyn czy rehabilitacja” [w:] III Zimowa Szkoła Sportów Wodnych, Ratownictwa, Rekreacji i Rehabilitacji w Wodzie. Sporty Wodne i Ratownictwo, Politechnika Radomska, 2007, s. 156-167.
Bolach E., Bolach B., Doliński A., Seidel W., Obciążenia fizyczne stosowane u pływaków niepełnosprawnych w podokresie przygotowania specjalnego. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność ruchowa osób niepełnosprawnych. Monografia w zakresie rekreacji, turystyki i sportu osób niepełnosprawnych. AWF, Wrocław 2004, s. 145-154.
Żurowska A., Seidel W., Porównanie wybranych aspektów sportu pływackiego osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych. Sporty Wodne i Ratownictwo, Politechnika Radomska, 2008, vol. 1, s. 48-56.
Bartkowiak E., Pływanie sportowe. COS, Warszawa 1999.
Płatonow W.N., Trening wyczynowy w pływaniu. COS, Warszawa 1997.

PODSTAWY REFLEKSOTERAPII

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, niemiecki Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Edyta Szczuka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: nabycie szerokiej wiedzy teoretycznej, całościowo ujmującej problem refleksoterapii w profilaktyce i leczeniu. Nabycie podstawowych umiejętności w zakresie zastosowania wybranych metod oraz technik refleksoterapii w określonych sytuacjach terapeutycznych. Znajomość procedur diagnostycznych w refleksoterapii. Praktyczna umiejętność odnajdywania punktów w refleksoterapii. Umiejętność posługiwania się określonymi technikami refleksoterapii.

Program: historia refleksoterapii. Idea holistycznego podejścia do pacjenta w refleksoterapii. Mechanizmy oddziaływania refleksoterapii na organizm w ujęciu medycyny klasycznej i alternatywnej. Makro- i mikrosystemy refleksoterapii w różnych systemach leczniczych. Refleksologia. Metody i techniki w refleksoterapii. Wskazania i przeciwwskazania do zabiegów refleksoterapii. Diagnoza reflektoryczna. Strefy refleksyjne makrosystemu i mikrosystemu. Akupresura. Moksa, elektropunktura w refleksoterapii. Laseropunktura. Światło spolaryzowane i koloroterapia w refleksoterapii. Wykorzystanie technik akustyczno-wibracyjnych w refleksoterapii. Masaż siatsu. Zapoznanie z innymi technikami stosowanymi w refleksoterapii (np. bańki lecznicze, kamienie wulkaniczne i półszlachetne, techniki su dżok). Procedura postępowania terapeutycznego wykorzystująca poznane metody refleksoterapii w wybranych problemach zdrowotnych.

Zalecana literatura:

Refleksoterapia. Kwartalnik, wydawnictwo Jet.
Kasperczyk T., Meridiany, recepty i punkty chińskie. Jet, Kraków 2007.
Kasperczyk T., Mucha D., Masaż z elementami rehabilitacji. Mehmed, Kraków 2000.

PODSTAWY TRENINGU ZDROWOTNEGO I SPORTOWEGO

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Kałwa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie uczestników zajęć z zasadami treningu zdrowotnego oraz z możliwością wykorzystania metodyki treningu sportowego w treningu zdrowotnym. Po ukończeniu kursu student potrafi określić i zrealizować cel treningu zdrowotnego poprzez wybrane formy aktywności ruchowej; potrafi przygotować i przeprowadzić jednostkę treningu zdrowotnego do wybranego tematu.

Program: miejsce treningu zdrowotnego w kulturze fizycznej. Trening sportowy a trening zdrowotny. Obciążenia i metody wykorzystywane w treningu zdrowotnym. Adaptacja, kompensacja, superkompensacja, subkompensacja w treningu zdrowotnym. Trening zdrowotny a wiek i płeć. Zasada systematyczności i cykliczności w treningu zdrowotnym. Trening psychologiczny jako forma treningu zdrowotnego. Wspomaganie treningu zdrowotnego: wspomaganie żywieniowe, suplementy w treningu zdrowotnym, wykorzystanie różnych wrunków geoklimatycznych w celu prowadzenia ruchowych form zdrowotnych. Sport klasyfikowany, rehabilitacja a trening zdrowotny, definicje, pojęcia, podobieństwa i różnice. Zastosowanie metod i obciążeń treningu sportowego w treningu zdrowotnym – arkusz, ćwiczenia. Obciążenia treningowe w treningu skierowanym na poprawę wydolności tlenowej. Znaczenie rozgrzewki w aktywności fizycznej. Wykorzystanie oporowych form ruchu w treningu zdrowotnym. Budowanie cyklicznych struktur treningowych celujących na poprawę zdolności wysiłkowej uwzględniając cel, wiek i płeć. Trening aerobowy w praktyce. Rola ćwiczeń koordynacyjnych i gibkościowych w treningu zdrowotnym. Ćwiczenia izometryczne, izotoniczne, izokinetyczne w treningu zdrowotnym. Orienteering w aspekcie praktycznym. Wykorzystanie ćwiczeń korekcyjnych i kompensacyjnych w treningu zdrowotnym. Zalecenia i przeciwwskazania treningu zdrowotnego w wybranych jednostkach chorobowych: choroby układu krążenia, cukrzyca, dolegliwości ze strony aparatu ruchu. Przykłady zastosowania znanych systemów ćwiczeń w treningu zdrowotnym.

Zalecana literatura:

Kosendiak J., Wykłady z Teorii Sportu. Materiały do zajęć. BK, Wrocław 2006.
Kulmatycki L., Trening relaksacyjny jogi i jego recepcja. Studia i Monografie 53. AWF, Wrocław 1997.
Maciantowicz J., Trening wytrzymałościowy w biegach średnich i długich. AWF, Wrocław 2000.
Stefaniak T. i wsp., Wpływ treningu siłowego na poziom sprawności psychomotorycznej osób w podeszłym wieku. [w:] A. Kuder (red.) Proces doskonalenia treningu i walki sportowej. AWF, Warszawa 2005.
Zatoń M., Jethon Z. (red.), Aktywność ruchowa w świetle badań fizjologicznych, cz. 1. AWF, Wrocław 2002.

PODSTAWY TRENINGU DECYZYJNEGO

Katedra Komunikacji i Zarządzania w Sporcie

Kierownik: prof. dr hab. Gabriel Łasiński

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Piotr Głowicki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: przygotowanie przyszłych absolwentów do systemowego rozpatrywania procesów decyzyjnych, lepszej antycypacji sytuacji i budowania mechanizmów adaptacyjnych (w relacjach indywidualnych i zespołowych). Przekazanie najnowszej wiedzy z dziedziny Teorii Decyzji. Nabycie umiejętności określania własnych uwarunkowań decyzyjnych (wynikających z profilu zachowań). Kształcenie umiejętności podejmowania i oceny decyzji na wszystkich szczeblach zarządzania.

Program: sytuacje decyzyjne w organizacji. Decyzje personalne. Proces decyzyjny – definicja, uwarunkowania. Osobowościowe przesłanki w procesie podejmowania decyzji. Analiza procesów decyzyjnych w organizacjach odnoszących sukcesy. Decyzje strategiczne, taktyczne i operacyjne. Grupowe podejmowanie decyzji. Ocena efektywności procesu decyzyjnego. Scenariusze decyzyjne.

Zalecana literatura:

Katzenbach J., Smith D., Siła zespołów. Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2001.
Miller D.W., Starr M.K., Praktyka i teoria decyzji. PWN, 1969.
Olster C., Grupy. Zysk i S-ka, Warszawa 2002.
Tracy B., Sztuka zatrudniania najlepszych. MT Biznes, Warszawa 2001.
Welch J., Welch S., Winning znaczy zwyciężać. EMKa, Warszawa 2005.

PRACA OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZA

NA OBOZACH I KOLONIACH

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Henryk Nawara

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: w zakresie wiedzy teoretycznej – znajomość i interpretacja przepisów dotyczących formalnych i prawnych zagadnień związanych z pełnieniem funkcji wychowawcy na obozach i koloniach, znajomość praw i obowiązków osób pełniących funkcję wychowawcy kolonijnego, wiedza w zakresie zapobiegania i niwelowania ryzyka zaistnienia nieszczęśliwych wypadków. W zakresie wiedzy praktycznej – uzyskanie formalnych uprawnień do pełnienia funkcji opiekuna kolonijnego; umiejętność organizacji kolonijnych imprez o charakterze kulturalnym, rekreacyjno-sportowym, turystyczno-krajoznawczym itp.

Program: zapoznanie studentów ze strukturą i specyfiką funkcjonowania placówek wypoczynku dzieci i młodzieży. Wyposażenie studentów w wiedzę umożliwiającą realizację zadań związanych z podstawowymi funkcjami placówek wypoczynku dzieci i młodzieży – opiekuńczej, wychowawczej, kształcącej, zdrowotnej. Opanowanie umiejętności planowania pracy i realizowania zadań wynikających z pełnienia funkcji wychowawcy kolonijnego.

Zalecana literatura:

Nawara H., Cooper A., Kolonie i obozy – zdrowe, radosne, bezpieczne. AWF, Wrocław 2008.
Wiesner W., Skalski D., Podstawy metodyczne edukacji ratowniczej. Skaryszewy-Wrocław 2005.
Nawara H., Wypoczynek dzieci i młodzieży – scenariusze imprez. AWF, Wrocław 2005.
Nawara H., Gry i zabawy integracyjne. AWF, Wrocław 2003.
Zagajewski T., Poradnik dla organizatorów wypoczynku dzieci i młodzieży. 1997

PRAKTYCZNE WYKORZYSTANIE DIAGNOSTYKI BIOCHEMICZNEJ W FIZJOTERAPII

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: znajomość podstawowych zagadnień z zakresu biochemii ogólnej.

Prowadzący: dr Ewa Bakońska-Pacoń

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: znajomość prawidłowych wartości podstawowych parametrów biochemicznych oznaczanych we krwi i innych materiałach biologicznych w różnych stanach fizjologicznych i patologicznych. Umiejętność oznaczania podstawowych parametrów biochemicznych prostymi metodami laboratoryjnymi: stężenia białka całkowitego, kreatyniny, cholesterolu, wybranych enzymów oraz oznaczania hematokrytu.

Program: zasady pracy w laboratorium, przepisy BHP. Podstawowy sprzęt laboratoryjny. Aparatura laboratoryjna. Zakres wartości referencyjnych jako układ odniesienia dla wyniku analizy. Podstawowe metody stosowane w diagnostyce laboratoryjnej – oznaczanie wybranych parametrów biochemicznych. Materiał biologiczny wykorzystywany w ocenie zmian wysiłkowych – charakterystyka, sposoby pobierania materiału biologicznego. Metody inwazyjne i nieinwazyjne. Diagnostyka hematologiczna. Równowaga kwasowo-zasadowa organizmu. Podział diagnostyczny enzymów. Diagnostyka: zaburzeń gospodarki węglowodanowej, zaburzeń lipidowych. Diagnostyka stanu zapalnego. Diagnostyka laboratoryjna chorób układu moczowego. Diagnostyka biochemiczna nowotworów. Metody diagnostyczne oceny zaburzeń układu hormonalnego. Diagnostyka i monitorowania leczenia metabolicznych schorzeń kostnych. Diagnostyka funkcji układu immunologicznego. Komórki macierzyste.

Literatura:

Dembińska-Kieć , Nastalski J., Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej. Urban&Partner, Wrocław 2005.
Hübner-Woźniak E., Ocena wysiłku fizycznego oraz monitorowanie treningu sportowego metodami biochemicznymi. Studia i Monografie, AWF, Warszawa 2006, 110.
Murray R.K. i wsp., Biochemia Harpera. PZWL, Warszawa 2007.
Angielski S., Jakubowski Z., Biochemia kliniczna. Perseusz, Gdańsk 1996.
Sztefko K., Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej, cz. 1 i 2. Uniwersytet Jagielloński, Kraków 2002, 2007.

PROGRAMY KOMPUTEROWE W EDYCJI I PREZENTACJI PRACY MAGISTERSKIEJ

Dział Nauczania

Kierownik: dr hab. Anna Skrzek, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr inż. Małgorzata Kołodziej

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność redagowania dużych dokumentów, opracowanie graficzne i złożenie pracy magisterskiej przy użyciu typowego edytora tekstów (Word), arkusza kalkulacyjnego (Excel) i programu graficznego GIMP lub Picassa. Samodzielna prezentacja wyników w PowerPoint – poznanie podstawowych zasad projektowania grafiki prezentacyjnej i menedżerskiej oraz niektórych elementów „mowy ciała”.

Program: praca z edytorem tekstów – Word – zasady wprowadzania i formatowania tekstu, projektowanie tabel i wykresów, generowanie równań, stosowanie szablonów, tworzenie spisów (treści, tabel, ilustracji, odwołań do literatury), wstawianie obiektów z innych aplikacji. Excel – zasady wypełniania i formatowania arkusza, porządkowania danych, stosowanie funkcji i formuł matematycznych, generowanie wykresów, przygotowanie arkusza do druku, przenoszenie tabel i wykresów do Word’a. Obróbka obrazów przy pomocy programu graficznego. Zasady tworzenia poprawnej prezentacji, projektowanie i pokaz slajdów.

Zalecana literatura:

Kopertowska M., Europejski Certyfikat Umiejętności Komputerowych (Przetwarzanie tekstów, Arkusze kalkulacyjne, Bazy danych, Grafika menedżerska i prezentacyjna). PWN S.A., Warszawa 2007.
Wojciechowski A., Europejski Certyfikat Umiejętności Komputerowych (Usługi w sieciach informatycznych). PWN S.A., Warszawa 2007.

PROPEDEUTYKA SZERMIERKI

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski, angielski, francuski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Anna Medyńska-Tercjak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: nabycie podstawowych wiadomości i umiejętności z zakresu sportu szermierczego pozwalających ze zrozumieniem obserwować zawody szermiercze.

Program: zsady bezpieczeństwa. Korzyści wynikające z uprawiania szermierki. Postawa szermiercza. Doskonalenie postawy szermierczej. Pole walki – „plansza”. Ukierunkowane ćwiczenia rozciągające. Podstawowe pojęcia i działania: we florecie – „pchnięcie proste”, „wypad”; w szabli – cięcia i pchnięcia; w szpadzie – „pchnięcia na mankiet”, „pchnięcie na stopę”. Nauka położeń szermierczych. Obrona zasłonami. Doskonalenie „zasłony odpowiedzi” w poszczególnych broniach. Różne sposoby wykonywania zasłon. Pojęcie „zwodu”. Obrona układem zasłon. Przeciw odpowiedzi. Doskonalenie elementów pracy nóg. Pozostałe elementy pracy nóg – doskok, doskok; wypad, ponowienie wypadu, sunięcie, rzut. Uniki w dół i w bok. Podział działań szermierczych – nazewnictwo. Działania na żelazo. Natarcia zwodzone. Zpoznanie z regulaminem PZSz. Regulaminy walk i zawodów. Podstawowe wiadomości z zakresu taktyki walki szermierczej. Taktyka walki. Typy taktyczne szermierzy. Praktyczne wykorzystanie poznanych wiadomości i umiejętności. Organizacja turnieju szermierczego – turniej indywidualny, turniej drużynowy.

Zalecana literatura:

Czajkowski Z., Nauczanie technik sportowej. BT, Warszawa 2004.
Czajkowski Z., Teoria, praktyka i metodyka szermierki: wybrane zagadnienia. AWF, Katowice 2001.
Łuczak M., Szermierka w Polsce w latach 1945-1989. AWF, Poznań 2002.
Morys M., Szermierka. Szpada: skrypt dla studentów. AWF, Katowice 2006.
Morys M., Szermiercze walki ćwiczebne z założeniami. SW 1997, nr 5-6, 8.
Regulamin zawodów Międzynarodowej Federacji Szermierczej: Polski Związek Szermierczy. AKAPIT-DTP, Warszawa 1999.

PSYCHOMOTORYKA [cz. 1]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Konieczna

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zdobycie podstawowych wiadomości z terapii psychomotorycznej. Umiejętność zastosowania bilansu psychomotorycznego w celach diagnostycznych. Zdolność oceny rozwoju psychoruchowego dziecka.

Program: główne założenia terapii psychomotorycznej. Bilans psychomotoryczny. Rozwój psychomotoryczny i psycho-afektywny dziecka.

Zalecana literatura:

De Lubersac R., Terapia psychomotoryczna. Człowiek i Ruch, 2000, 1, 1.
Coeman A., Raulier H de Frahan M., De la naissance à la marche. ASBL Etoile d’herbe. Bruxelles 2004.
Konieczna A., Materiały szkoleniowe z Psychomotoryki z okresu studiów w roku akad. 2007/2008. Instytut Psychomotoryki, Wydział Medycyny, VI Uniwersytet Piotra i Marii Curie w Paryżu.
Piaget J., Inhelder B., Psychologia dziecka. Siedmioróg, Wrocław 1993.
Thomas N., Développement psychomoteur de l’enfant – cours magistraux de 1 ère année en psychomotoricité, année université 2007/2008. Université Paris-VI, Faculté Medecine Pierre et Marie Curie, Site Pitié Salpêtrière, Institut de Formation en Psychomotoricité.
Wallon P., Cambier A., Engelhart D., Rysunek dziecka. WsiP, Warszawa 1993.

PSYCHOMOTORYKA [cz. 2]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Konieczna

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność doboru metod psychomotorycznych w usprawnianiu pacjentów niepełnosprawnych fizycznie i/lub umysłowo. Zdolność wykorzystania zabaw w terapii psychomotorycznej.

Program: omówienie wybranych metod psychomotorycznych (główne założenia, wskazania, metodyka, dobór grupy). Rodzaje relaksacji. Eutonia. Dotyk terapeutyczny. Rola zabawy w procesie usprawniania psychoruchowego.

Zalecana literatura:

Alexander G., L’Eutonie – un chemin de développment personnel par le corps. TCHOU, Munich 1976.
De Lièvre B., Stres L., La psychomotricité au service de l’enfant. De Boeck&Belin, Bruxelles 2000.
Guiose M., Relaxations thérapeutiques. Heures de France, Paris 2007.
Konieczna A., Materiały szkoleniowe z Psychomotoryki z okresu studiów w roku akad. 2007/2008. Instytut Psychomotoryki, Wydział Medycyny, VI Uniwersytet Piotr i Marii Curie w Paryżu.
Bergès-Bounes M. et all., La relaxations thérapeutique chez l’enfant. Masson, Paris 2008.

PSYCHOMOTORYKA [cz. 3]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Konieczna

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność zastosowania mediatorów (pośredników) w terapii psychomotorycznej. Poznanie specyfiki pracy w ośrodkach dla osób niepełnosprawnych psycho-ruchowo.

Program: charakterystyka wybranych mediatorów i ich rola w terapii psychomotorycznej (koń – terapia z koniem [hipoterapia], taniec – choreoterapia, woda – hydroterapia, sztuka – arteterapia). Kompleksowość usprawniania osób niepełnosprawnych z wykorzystaniem metod psycho-motorycznych.

Zalecana literatura:

Giromini F., Cors et paroles sur le cors. Vernazobres-Greco, Paris 2001.
Konieczna A., Miejsce terapii z koniem w warsztacie fizjoterapeuty. Fizjoterapia 2002, t. 2, nr 10, s. 21-29.
Konieczna A., E.J., Arteterapia w teorii i praktyce. Impuls, Kraków 2006.
Potel C., Le cors et l’eau. Eres, Paris 2002.
Potecl C., Psychomotoricité: entre théorie et pratique. In Press, Paris 2008.

REKREACYJNE FORMY ŻEGLARSTWA DESKOWEGO

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Edward Caban, dr Michał Załęski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: realizacja programu pozwala na bezpieczne organizowanie pływań i imprez rekreacyjnych z wykorzystaniem desek.

Program: organizacja i bezpieczeństwo pływań. Warunki optymalnej pracy żagla i kadłuba. Doskonalenie startu podstawowego i przygotowanie do startu z plaży. Doskonalenie sterowania kadłubem w kursach ostrych i pełnych. Zwrot na wiatr. Zwrot z wiatrem. Organizacja zabaw i imprez rekreacyjnych z wykorzystaniem desek windsurfingowych.

Zalecana literatura:

Błacha R., Bigiel W. (red.), Kultura fizyczna w środowisku przyrodniczym w okresie letnim. AWF, Wrocław 2005.
Caban E., Przewodnik do ćwiczeń z żeglarstwa deskowego. AWF, Wrocław 1996.
Prade E., Windsurfen – vom Anfänger zum Kőnner. BLV Verlagsgesellschaft, Zűrich 1980.
Achenbach R., Tourensurfen. Technik, Taktik, Tőrnvorschläge. Verlag Delius, Klasing+Co Bielefeld 1983.

RÓŻNE FORMY KSZTAŁCENIA MOTORYKI CZŁOWIEKA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Ryszard Michalski, dr Krzysztof Maćkała, doc. dr Jacek Stodółka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: zaprezentowanie studentom możliwości wykorzystania zestawów ćwiczeń fizycznych o charakterze szybkościowym, skocznościowym, siłowym i koordynacyjnym w celu pożądanej zmiany profilu sprawności fizycznej jako warunku poprawy zdrowia.

Program: zagadnienia kształcenia zdolności motorycznych – przejawy, pomiary, ocena. Znaczenie siły mięśniowej w lekkoatletyce – podstawowe formy ćwiczeń siłowych. Znaczenie szybkości w lekkoatletyce – zabawowe formy jej kształcenia. Znaczenie koordynacji ruchowej w kształceniu sprawności fizycznej. Użytecność ćwiczeń szybkościowo-siłowych – formy ćwiczeń skocznościowych i plyometrycznych. Technika sportowa jako przejaw zdolności koordynacyjnych.

Zalecana literatura:

Bompa T.O., Cechy biomotoryczne i metodyka ich rozwoju. RCMSKFiS, Biblioteka Trenera, Warszawa 1989.
Harre D., Hauptmann M., Szybkość i trening szybkości. RCMSKFiS, Biblioteka Trenera, Warszawa 1988.
Harre D., Winfriel L., Wytrzymałość siłowa i trening wytrzymałości siłowej. RCMSKFiS, Biblioteka Trenera, Warszawa 1988.
Marciniak J., Zbiór ćwiczeń koordynacyjnych i gibkościowych. RCMSKFiS, Biblioteka Trenera, Warszawa 1990.
Starzyński Z., Sulisz Z., Zbiór ćwiczeń ogólnych i specjalnych. Sport i Turystyka, Warszawa 1985.
Starzyński T., Sozański H., Trening skoczności. Atlas ćwiczeń. RCMSKFiS, Biblioteka Trenera, Warszawa 1995.

SIATKÓWKA PLAŻOWA

Katedra Zarządzania i Coachingu

Kierownik: prof. dr hab. Ryszard Panfil

Język wykładowy: polski,angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Tomasz Seweryniak, mgr Dariusz Mroczek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: opanowanie przepisów gry w zakresie niezbędnym dla realizacji celów rekreacji ruchowej oraz organizacji współzawodnictwa. Wyposażenie studentów w wiedzę niezbędną do wykorzystania siatkówki plażowej w realizacji sportu dla wszystkich. Opanowanie praktycznej umiejętności organizacji współzawodnictwa w dyscyplinie oraz umiejętności sędziowania gry.

Program: prezentacja siatkówki plażowej jako atrakcyjnej formy aktywności ruchowej, oddziaływującej wszechstronnie na organizm. Zapoznanie z czynnościami ruchowymi charakterystycznymi dla gry w siatkówkę plażową.

Zalecana literatura:

Grządziel G., Kowalski L., Siatkówka plażowa w szkole. COS, Warszawa 2000.
Oficjalne przepisy gry w siatkówkę plażową (zatwierdzone przez FIVB). Tłumaczenie na polski i opracowanie T. Janik. PZPS, Warszawa 2001.
Seweryniak T., Siatkówka plażowa. Działania graczy i współzawodnictwo. Zakład Elektroniczny Tatarek, Wrocław 2008.

SPORTY WODNE W REKREACJI

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Ryszard Błacha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)		30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: student nabywa umiejętności planowania organizacji i prowadzenia różnych zajęć z rekreacji ruchowej realizowanych w środowisku przyrodniczym, ze szczególnym uwzględnieniem walorów przyrodniczych i kulturowych oraz problemów ekologicznych.

Program: rekreacja ruchowa w środowisku przyrodniczym w okresie letnim: pojęcie środowiska przyrodniczego i jego znaczenie, znaczenie środowiska przyrodniczego dla rekreacji ruchowej, rekreacja ruchowa i jej znaczenie dla człowieka. Lokalizacja zajęć w plenerze: podstawowe zasady orientacji w terenie w trakcie organizacji zajęć rekreacyjnych (praca z mapą z GPS), zasady organizacji zajęć rekreacyjnych z użyciem sprzętu wodnego, rekreacyjne gry i zabawy możliwe do zastosowania w trakcie zajęć na wodzie. Kajakarstwo i żeglarstwo w rekreacji i turystyce: zapoznanie z podstawowymi zasadami uprawiania kajakarstwa i żeglarstwa, planowanie, organizacja i prowadzenie zajęć na wodzie, podstawowe przepisy dotyczące uprawiania sportów wodnych, zasady przestrzegania bezpieczeństwa na wodzie. Organizacja czasu wolnego – gry i zabawy integracyjne stosowane w czasie wolnym od zajęć programowych.

Zalecana literatura:

Błacha R., Sporty wodne w rekreacji. AWF, Wrocław 2004.
Błacha R., Bigiel W., Kultura fizyczna w środowisku przyrodniczym w okresie letnim. AWF, Wrocław 2005.
Grobelny J., Obozy wędrowne. AWF, Wrocław 2007.

STRATEGIA PREZENTACJI

Katedra Komunikacji i Zarządzania w Sporcie

Kierownik: prof. dr hab. Gabriel Łasiński

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Katarzyna Gajek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wyposażenie studentów w wiedzę pozwalającą im na podniesienie umiejętności efektywnego komunikowania się w różnych formach działalności. Zajęcia pomogą również w ocenie własnych predyspozycji komunikacyjnych. W trakcie zajęć poruszane będą również zagadnienia metodyki organizacji prezentacji, zastosowania współczesnych mediów prezentacyjnych.

Program: proces komunikowania się – istota, formy, rodzaje wystąpień publicznych. Analiza osobowości według systemu DISG. Umiejętności interpersonalne (społeczne) prezentera. Retoryka w wystąpieniach publicznych. Współczesna technologia informacyjna wspomagająca prezentacje. Organizacja i przebieg prezentacji.

Zalecana literatura:

Cialdini R., Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2001.
Gronbeck B.E., German K., Ehninger D., Monroe A.H., Zasady komunikacji werbalnej. Zysk i S-ka, Poznań 2001.
Łasiński G., Sztuka prezentacji. eMPI², Poznań 2000.
Hogan K., Psychologia perswazji. Strategie i techniki wywierania wpływu na ludzi. Jacek Santorski&CO, Warszawa.

STRZELECTWO SPORTOWE

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Kazimierz Kurzawski, mgr Renata Mauer-Różańska, mgr Andrzej Kijowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: opanowanie podstawowych umiejętności praktycznych z zakresu techniki strzelania dokładnego z broni krótkiej i strzelanie z broni długiej. Wprowadzenie do udziału w zajęciach specjalizacji instruktorskiej.

Program: zasady bezpieczeństwa w posługiwaniu się bronią strzelecką w czasie treningu. Podstawowe wiadomości o budowie broni i amunicji oraz wykorzystaniu sprzętu pomocnicznego. Technika strzelania z karabinu; zasady przyjmowania postawy strzeleckiej, zasady celowania, pokonywania oporu języka spustowego, oddychania. Nauka i doskonalenie techniki strzelania z broni pneumatycznej. Trening bezstrzałowy. Nauka posługiwania się przyrządami celowniczymi. Doskonalenie techniki strzelania. Udział w organizacji i sędziowaniu zawodów sportowych.

Zalecana literatura:

Mol C., Strzelectwo kulowe. Zarys teorii i metodyki. Warszawa 1974.
Regulaminy strzelań sportowych. PZSS, Warszawa 2003.
Wasilewski B., Sztuka celnego strzelania. SiT, Warszawa 1979.

STUDIUM RODZINY

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: przygotowanie studentów do lepszego zrozumienia problemów rodziny i podjęcia odpowiedzialnych działań na rzecz jej dobra zarówno w wymiarze osobistym, rodzinnym, jak i społecznym.

Program: fizyczne i psychologiczne aspekty różnić między kobietą a mężczyzną, rozwój i zagrożenia miłości, komunikacja w rodzinie, sposoby rozwiązywania konfliktów i zapobiegania kryzysom, biologia prokreacji – macierzyństwo, ojcostwo, rozwój dziecka w łonie matki, metody rozpoznawania płodności, odpowiedzialne rodzicielstwo, poród, naturalne karmienie, postawy rodzicielskie, bezdzietność, adopcja, wyjazdy zarobkowe, osoby starsze w rodzinie, profilaktyka uzależnień, obowiązki państwa wobec rodziny.

Zalecana literatura:

Fijałkowski W., Ekologia rodziny. 2001.
Nęcki Z., Komunikacja międzyludzka. 2000.
Kramarek T., Naturalne planowanie rodziny. 2005.
Pisarski T., Położnictwo i ginekologia. 2003.

STYL ŻYCIA A ZDROWIE

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Eugenia Murawska-Ciałowicz

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: podniesienie wiedzy na temat stanu zdrowia Polaków poprzez analizę danych epidemiologicznych dotyczących chorób zależnych od stylu życia. Wiedza na temat czynników sprzyjających rozwojowi chorób cywilizacyjnych. Wykształcenie potrzeby prozdrowotnych zachowań chroniących przed ich rozwojem. Znajomość zagadnień kształtujących zdrowy styl życia. Zachowania antyzdrowotne i konsekwencje chorobowe. Znajomość skutków zdrowotnych palenia tytoniu i innych uzależnień. Znajomość zagadnień dotyczących zdrowych zaleceń dietetycznych z umiejętnością zaproponowania zbilansowanego jadłospisu zależnie od wieku, płci, upodobań kulinarnych, poziomu aktywności fizycznej i stanu zdrowia. Znajomość zagadnień dotyczących epidemiologii chorób układu krążenia. Wiedza dotycząca epidemiologii nowotworów dietozależnych.

Program: zdrowie jako wartość. Stan zdrowia społeczeństwa polskiego na tle UE. Analiza zagadnień dotyczących zdrowia. Pola zdrowia. Styl życia jako zespół zachowań pro- i antyzdrowotnych. Choroby cywilizacyjne, ich charakterystyka i epidemiologia ze szczególnym uwzględnieniem otyłości, chorób układu krążenia, alergii i nowotworów. Fizjologiczny mechanizm łaknienia i sytości. Zasady zdrowego odżywiania – charakterystyka wybranych składników. Indeks glikemiczny. Błonnik. Substancje obce w żywności jako czynniki sprzyjające powstawaniu alergii.

Zalecana literatura:

Ostrowska A., Styl życia a zdrowie. FFiS PAN, Warszawa 1999.
Kuczek G., ABC zdrowego stylu życia. Fundacja Źródła Życia, 2007.
Hryniewiecki L. (red.), Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywieniu. PWN, Warszawa 2006.
Gawęcki J., Mosso-Pietraszewska T. (red.), Kompendium wiedzy o żywności, żywieniu i zdrowiu. PWN, Warszawa 2006.
Murawska-Ciałowicz E., Zatoń M., Znaczenie aktywności ruchowej dla zdrowia. AWF, Wrocław 2005.

SZKOŁA RODZENIA

Katedra

Kierownik:

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący:

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia:

Program: „szkoła rodzenia” jako forma przygotowania do mającego nastąpić porodu i rodzicielstwa. Poród jako zadanie stojące przed kobietą i jej mężem. Znaczenie pozytywnego nastawienia i wiary we własne siły. Film od poczęcia do narodzin. Standardowy program kształcenia oraz kadra dydaktyczna w „szkole rodzenia”. Organizacja zajęć oraz wymagania lokalowe i wyposażenie. Zasady kwalifikacji do zajęć w szkole rodzenia. Przeciwwskazania względne i bezwzględne do aktywności ruchowej kobiet w ciąży. Znaczenie przygotowania kobiet w ciąży do zachowania zdrowia w każdym aspekcie życia, ze szczególnym uwzględnieniem aktywności ruchowej. Aktywność ruchowa oraz jej wpływ na dolegliwości pojawiające się w czasie ciąży. Znaczenie przygotowania do odbycia bezpiecznego, aktywnego porodu. Poród aktywny, poród rodzinny. Ćwiczenia ogólnousprawniające w czasie ciąży. Cel, pozycje do ćwiczeń, wykorzystywane przybory. Zajęcia praktyczne dla studentów. Ból porodowy jako informacja o postępie porodu oraz naturalne metody jego łagodzenia. Oddychanie oraz relaksacja – znaczenie w czasie ciąży oraz poszczególnych okresach porodu. Rodzaje oddechu stosowanego podczas porodu. Triada objawów pozytywnych oraz negatywnych. Ćwiczenia oddechowe stosowane podczas I i II fazy pierwszego okresu porodu – wykonywane w różnych pozycjach i przy współudziale osoby towarzyszącej podczas porodu. Zajęcia praktyczne dla studentów. Znaczenie oraz rodzaje aktywności ruchowej w I i II okresie porodu. Pozycje wertykalne. Zajęcia praktyczne dla studentów. Ćwiczenia oddechowe stosowane podczas I okresu porodu i nauka markowanego parcia. Zajęcia praktyczne dla studentów. Znaczenie aktywności ruchowej w okresie połogu. Usprawnianie po porodzie fizjologicznym oraz profilaktyka wysiłkowego nietrzymania moczu – film.

Zalecana literatura:

TANIEC NOWOCZESNY

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Bożena Siedlecka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie się z różnymi formami tańców nowoczesnych (jazz-dance, hip-hop, disco dance. Umiejętność komponowania własnych układów tańców nowoczesnych.

Program: charakterystyka muzyczno-ruchowa poszczególnych tańców, trendy ogólnoświatowe w zakresie tańców nowoczesnych, metodyka nauczania tańców. Podstawowe pozycje rąk i nóg, contraction i relase, point i flex, rolle w pozycjach wysokich i niskich, battement, passe, jete, ćwiczenia na środku sali i w przestrzeni. Opanowanie kombinacji opartej na podstawowych krokach i akcjach jazzowych.

Zalecana literatura:

Kuźmińska O., Ćwiczenia gimnastyczno-taneczne-jazz gimnastyk. TKKF i Centralny Ośrodek Metodyczno-Szkoleniowy.
Kuźmińska O., Gimnastyka jazzowa. Sport i Turystyka, Warszawa 1985.
Tokarczyk O. (red.), Grupa bawi się i pracuje. Zbiór grupowych gier i ćwiczeń psychologicznych. UNUS 1994.
Siedlecka B., Biliński W., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. Podręcznik dla nauczycieli. AWF, Wrocław 2003.

TANIEC TOWARZYSKI W REHABILITACJI

OSÓB NIEWIDOMYCH

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Janusz Pietrzyk, dr Wojciech Biliński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: teoria i metodyka tańców standardowych i latynoamerykańskich. Możliwości zastosowania tańców towarzyskich w rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Podstawy metody W. Wróblewskiego nauczania tańców towarzyskich w zastosowaniu dla osób niedowidzących i niewidomych.

Program: podstawowe wiadomości o muzyce (metrum, rytm, melodia, tempo). Proste ćwiczenia rytmiczne z zastosowaniem instrumentów perkusyjnych, jako pomoc przy nauczaniu tańców towarzyskich. Podstawowe wiadomości dotyczące techniki tańców latynoamerykańskich i standardowych. Opanowanie proponowanych połączeń tanecznych. Wykorzystanie tablic (sześciopunktu W. Wróblewskiego) do nauczania tańców towarzyskich.

Zalecana literatura:

Siedlecka B., Biliński W., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. Podręcznik dla nauczycieli. AWF, Wrocław 2003.
Wieczysty M., Tańczyć może każdy. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1986.
Wróblewski W., Taniec towarzyski w rehabilitacji osób niewidomych. Poznań 2005.

TAŃCE LATYNOAMERYKAŃSKIE

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Bożena Siedlecka, dr Wojciech Biliński, mgr Janusz Pietrzyk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: poznanie wybranych, podstawowych kroków i figur tanecznych w czterech tańcach latynoamerykańskich: samba, cha cha cha, rumba, jive.

Program: podstawowe wiadomości dotyczące techniki tańców latynoamerykańskich, kierunków poruszania się po sali w poszczególnych tańcach, zapoznanie z rytmami i metrum poszczególnych tańców, opanowanie proponowanych połączeń tanecznych.

Zalecana literatura:

Golonka A., Zeszyt pt. „Nauczyciel tańca towarzyskiego. Rocznik 94/95.
Laird W., Zaproszenie do tańca. Dorling Kindersley, 1994.
Siedlecka B., Biliński W., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. Podręcznik dla nauczycieli. AWF, Wrocław 2003.
Wieczysty M., Tańczyć może każdy. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1986.

TAŃCE STANDARDOWE

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Bożena Siedlecka, dr Wojciech Biliński, mgr Janusz Pietrzyk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z rytmami tańców standardowych, opanowanie przez uczestników wybranych, podstawowych kroków i figur czterech tańców standardowych.

Program: teoretyczne podstawy tańców standardowych. Rys historyczny powstania tańców standardowych, podstawowe wiadomości dotyczące kierunków poruszania się po sali w poszczególnych tańcach. Technika podstawowych, wybranych figur tanecznych połączonych w krótkie tematy taneczne czterech tańców standardowych: walc angielski, tango, walc wiedeński, quickstep.

Zalecana literatura:

Wieczysty M., Tańczyć może każdy. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1986.
Biliński W., Siedlecka B., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. Podręcznik dla nauczycieli. AWF, Wrocław 2003.

TECHNIKI GRUPOWEGO ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW

Katedra Komunikacji i Zarządzania w Sporcie

Kierownik: prof. dr hab. Gabriel Łasiński

Język wykładowy: polski, agnielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Gabriel Łasiński, mgr Piotr Głowicki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: kształcenie umiejętności identyfikacji problemów poznawczych i praktycznych, poznanie technik pracy grupowej. Umiejętność – wykorzystania metod heurystycznych w twórczym rozwiązywaniu problemów, prowadzenia skutecznych moderacji w oparciu o metodykę grupowego rozwiązywania problemów.

Program: zasady pracy twórczej w grupie. Znaczenie i istota problemów w organizacji – problem a zadanie, problemy praktyczne w organizacji, problemy teoretyczne w organizacji. Korzyści wynikające z pracy grupowej. Zagrożenia w pracy grupowej – polaryzacja grupowa, myślenie grupowe, dominowanie w grupie, próżniactwo społeczne.

Zalecana literatura:

De Bono E., Kurs myślenia. BBC Active, Łódź 2008.
Łasiński G., Rozwiązywanie problemów w organizacji. Moderacje w praktyce. PWE, Warszawa 2007.
Nęcka E., Twórcze rozwiązywanie problemów Impuls, Kraków 1994.
Proctor T., Twórcze rozwiązywanie problemów. GWP, Gdańsk 2002.

TECHNIKI MIĘKKIE W TERAPII ZABURZEŃ

CZYNNOŚCIOWYCH STAWÓW OBWODOWYCH

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, agnielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Tomasz Sipko, dr Adam Paluszak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: opanowanie umiejętności badania i terapii zaburzeń czynnościowych narządu ruchu. Praktyczne zastosowanie technik tkanek miękkich w pracy z pacjentem.

Program: metodyka i technika wykonania oceny palpacyjnej narządu ruchu. Ocena zaburzeń czynnościowych kończyny górnej jako całości. Masaż poprzeczny, funkcyjny oraz techniki tkanem miękkich. Mobilizacje stawów ręki, stawu promieniowo-nadgarstkowego oraz stawów promieniowo-łokciowego bliższego i dalszego. Mobilizacje stawu łokciowego oraz stawów zespołu barkowego. Ocena zaburzeń kończyny dolnej jako całości. Mobilizacje stawów stopy, skokowego, piszczelowo-strzałkowego, stawu kolanowego i biodrowego. Ocena i terapia zaburzeń czynnościowych w obrębie miednicy. Praktyka terapeutyczna z pacjentem.

Zalecana literatura:

Lewit K., Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu. Wyd. ZL Natura.
Kaltenborn F., Manualne mobilizacje stawów kończyn. Wyd. Rolewski.
Skolimowski T. (red.), Badania czynnościowe narządu ruchu w fizjoterapii. AWF, Wrocław.
Rakowski A., Kręgosłup w stresie. Wyd. GWP.
Stodolny J., Choroba przeciążeniowa kręgosłupa. Wyd. ZL Natura.
Arkuszewski Z., Atlas zabiegów, miednica, kręgosłup lędźwiowy i piersiowy. Wyd. Elipsa.
Frisch, Herbert., Terapia manualna: poradnik ćwiczeń. PZWL.

TERENOTERAPIA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z pojęciem i zasadami terenoterapii, sposobami zastosowania oraz efektami, jakie terapie oparte na kontakcie z przyrodą przynoszą pacjentom.

Program: wprowadzenie, cele lecznicze, rodzaje i charakterystyka podstawowych form. Naturalne czynniki przyrodolecznicze: klimat, krajobraz, szata roślinna, fauna oraz towarzyszące czynniki fizyczne pobudzające, usprawniające zmysły: światło, dźwięk, zapach, cechy stosowanych materiałów (faktura, kolor, kształt, temperatura) itp. Współczesny styl życia a potrzeba terenoterapii: zanieczyszczenia antropogeniczne, technicyzacja środowiska życia, choroby cywilizacyjne. Rola terenoterapii w usprawnianiu funkcji układu ruchu, układu krążenia, układu oddechowego. Terenoterapia a straty energetyczne. Terenoterapia w zaburzeniach psychosomatycznych. Przykłady barier i rozwiązań ułatwiających poruszanie się w terenie osób niepełnosprawnych. Rozpoznawanie wybranych gatunków flory i fauny. Elementy wspomagające terenoterapię. Inne terapie oparte na kontakcie z przyrodą. Ogrody lecznicze dla różnych grup niepełnosprawnych.

Zalecana literatura:

Ponikowska I., Kompendium balneologii. Kierunki i wskazania do leczenia uzdrowiskowego. 2004.
Ponikowska I., Marciniak K., Ciechocinek – terenoterapia uzdrowiskowa. PWN, Warszawa 1988.
Kochański J., Lecznictwo uzdrowiskowe. AWF, Wrocław 2008.
Mowszowicz J., Przewodnik do oznaczania drzew i krzewów krajowych i aklimatyzo-wanych. WSiP, Warszawa 1979.
Bola T., Schwarz L., Vademecum projektanta – problemy osób niepełnosprawnych. Warszawa 1991.

TERENOWE I LABORATORYJNE

METODY OCENY WYDOLNOŚCI FIZYCZNEJ

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski,angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: zaliczenie przedmiotów biochemia, fizjologia Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Agnieszka Jastrzębska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			1

Efekty kształcenia: umiejętność przeprowadzenia testów wysiłkowych. Interpretacja wyników badań wysiłkowych oraz poznanie obsługi analizatorów fizjologicznych. Umiejętność wyboru środków i metod fizjologicznej kontroli zmian adaptacyjnych. Swobodna interpretacja wyników, obsługa analizatorów fizjologicznych, obsługa stanowisk pomiarowych, posługiwanie się monitorami pracy serca.

Program: testy w ocenie wydolności fizycznej, zasady ich doboru. Fizjologiczne, biochemiczne i fizyczne parametry pracy w ocenie wydolności fizycznej. Rozgrzewka – rodzaje, znaczenie. Nerwowa kontrola czynności motorycznych. Znaczenie progów metabolicznych w ocenie wydolności fizycznej.

Zalecana literatura:

Barker T., Poole D.C., Noble M.L., Barstow B.J., Human critical Power-oxygen uptake relationship At different pedaling frequencies. Exp Physiol. May; 91(3):621-32.
Birch K. i wsp., Fizjologia sportu. Krótkie wykłady. PWN, Warszawa 2008.
Górski J. (red.), Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego. PZWL, Warszawa 2001.
Jastrzębska A., Zatoń M., Ochmann B., Physical performance and kinesthetic differentiation ability. Polish Journal of Environmental Studies, vol 15, nr 2B:1456-1459.
Journeay W.S., Carter R., Kenny G.P., Termoregulatory control following dynamic exercise. Aviat Space Environ Med. Nov; 77(11): 1174-82.
Kozłowski S., Nazar K., Wprowadzenie do fizjologii klinicznej. PZWL, Warszawa 2006.

TRAUMATOLOGIA SPORTOWA

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. n. med. Roman Rutowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: przekazanie informacji na temat najczęściej spotykanych urazów w sporcie wyczynowym i w przypadku podejmowania różnych form aktywności fizycznej o charakterze sportowym. Uzyskanie podstawowych umiejętności rozpoznawania rodzaju kontuzji. Poznanie symptomatologii stanów przeciążeniowych oraz zasad zapobiegania powikłaniom w zakresie układu ruchu, wynikłym wskutek stosowania systematycznych obciążeń treningowych.

Program: przyczyny, symptomatologia oraz przebieg najczęściej spotykanych urazów sportowych. Urazy głowy, kręgosłupa, kończyn górnych i dolnych. Uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Fizjologiczne podstawy leczenia złamań. Urazy klatki piersiowej. Choroby układu ruchu wynikłe z przeciążenia. Zarys procesu leczenia i rehabilitacji w traumatologii sportowej.

Zalecana literatura:

Mędraś M. (red.), Medycyna Sportowa. Medsportpress, Warszawa 2004.
Heim U., Baltensweiler J., Kompendium traumatologii. [w:] F. Largiader, O. Wicki, A. Sturm (red.) Kompendia współczesnej medycyny. PZWL, Warszawa 1995.
Giles R. Scuderi, Peter D. McCann: Sports Medicine. A comprehensive approach. Second Edition. Esevier Mosby, Philadelphia 2005.
Jakubaszko J., (red.), Ratownik Medyczny. Wydawnictwo Medyczne Wgórnicki, Wrocław 2003.

TURYSTYKA KAJAKOWA

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: umiejętność pływania wpław Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wojciech Bigiel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: nauczenie studentów organizowania bezpiecznych spływów kajakowych.

Program: przepisy wodne w bezpiecznym uprawianiu kajakarstwa, opis głównych szlaków kajakowych, doskonalenie pływania kajakami w różnych warunkach wodnych, organizacja małych spływów kajakowych.

Zalecana literatura:

Praca zbiorowa, Kajaki od A do Z. Pascal 2003.
Sałaciak A., Kanu – historia, budowa, wiosłowanie, wyprawy. ASA, Poznań 2000.
Starzyński J., Darkowski P., Kajakiem bezpiecznie. PZK, ZG TKKF, Warszawa 1997.
Starzyński J., Jakim kajakiem? PZK, ZG TKKF, Warszawa 1998.
Magazyn kajakowy – „Wiosło”.

TURYSTYKA PRZYRODNICZA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: wiedza w zakresie najpopularniejszych przedstawicieli flory i fauny Polski. Umiejętność rozpoznawania wybranych gatunków roślin i zwierząt.

Program: przygotowanie studentów do samodzielnego rozpoznawania roślin i zwierząt.

Zalecana literatura:

Dobrowolski K., Ptaki Europy – przewodnik terenowy. PWN, Warszawa 2000.
Kremer B., Przewodnik – drzewa i krzewy. Mulico, Warszawa 2003.
Somsak L., Świat roślin skał i minerałów. PWRiL, Warszawa 1994.

UKŁAD RÓWNOWAGI

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia, laboratorium

Prowadzący: dr hab. Michał Kuczyński, prof. nadzw.

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zrozumienie znaczenia obiektywnych badań równowagi człowieka w pozycji stojącej oraz nabycie umiejętności ich prowadzenia.

Program: treść zajęć dotyczy mechanizmów regulacji równowagi ciała człowieka, wpływu różnych czynników na jakość tych mechanizmów oraz metod obiektywnej oceny równowagi w warunkach codziennych, klinicznych i laboratoryjnych. Szczególny nacisk położono na ocenę deficytów równowagi spowodowanych starzeniem, warunkami środowiskowymi, chorobami i urazami. Ocena ta ma istotne znaczenie w diagnostyce zaburzeń motorycznych. Dużo uwagi poświęcono metodologii pomiarowej, a zwłaszcza porównania skuteczności różnych protokołów eksperymentalnych i miar oceny równowagi w zależności od specyfiki zaburzeń posturalnych badanych osób. Ponadto omawia się związek miar stabilności z podatnością na upadki oraz rolę aktywności fizycznej, treningu sportowego i interwencji terapeutycznych w poprawie równowagi i zmniejszaniu ryzyka upadków.

Zalecana literatura:

Kuczyński M., Model lepko-sprężysty w badaniach stabilności postawy człowieka. Studia i Monografie AWF, Wrocław 2003, nr 65.
Golema M., Charakterystyka procesu utrzymywania równowagi ciała człowieka w obrazie stabilograficznym. Studia i Monografie AWF, Wrocław 2002, nr 64
Błaszczyk J., Biomechanika kliniczna. PZWL, 2004.
Shumway-Cook A., Woollacott M.H., Motor Control: Theory and Practical Applications. Lippincott Williams&Wilkins, 2001.
Haywood K.M., Cetchell N., Life Span Motor Development. Human Kinetics, 2005.

WPROWADZENIE DO TECHNIK RELAKSACYJNYCH

I MEDYTACYJNYCH

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zapoznanie z podstawowymi technikami relaksacyjnymi i medytacyjnymi w zakresie: wiedzy teoretycznej i praktycznej. Przyswojenie wiedzy na temat technik relaksacyjnych. Przyswojenie podstawowych praktycznych ćwiczeń relaksacyjnych i medyta-cyjnych. Nabycie umiejętności praktycznych w zakresie zastosowania ćwiczeń relaksacyjnych i medytacyjnych.

Program: w zakresie zagadnień teoretycznych – definicje oraz zarys historii i antropologii technik relaksacyjno-medytacyjnych. Przesłanki i nurty rozwoju technik relaksacyjnych w świecie współczesnym. Przegląd niektórych wschodnich i zachodnich systemów, metod i technik relaksacyjno-medytacyjnych. Psychospołeczne wartości relaksacji i medytacji w świetle badań naukowych. Psychologia technik relaksacyjnych w odniesieniu do introspekcji, uważności, koncentracji. W zakresie zagadnień praktycznych: 1) warunki miejsca do relaksacji i medytacji oraz zasady pracy; 2) pozycje ciała stosowane podczas ćwiczeń o charakterze relaksacyjno-medytacyjnym; 3) rola oddechu w technikach relaksacyjnych; 4) wstępne ćwiczenia uważności umysłu w ćwiczeniach medytacji; 5) rozróżnienia w odniesieniu do uważności pasywnej i aktywnej w technikach relaksacyjnych; 6) przykładowe przyrządy wykorzystywane podczas treningów relaksacyjnych; 7) przykładowe ścieżki dźwiękowe lub obrazowe wspomagające trening relaksacyjny; 8) rola grupy, praca z partnerem w treningu relaksacyjnym; 9) podstawowe problemy i trudności podczas wprowadzania technik relaksacyjnych; 10) przykładowe problemy badawcze w praktyce relaksacyjnej i medytacyjnej.

Zalecana literatura:

Kulmatycki L., Lekcja relaksacji. AWF, Wrocław 2000.
Kulmatycki L., Stres, joga relaksacja. Wydawnictwo Bagiński i Synowie, Wrocław 1993.
Romanowski W., Teoria i metodyka ćwiczeń relaksowo-koncentrujących. PZWL, Warszawa 1978.
Szyszko-Bohusz A, Funkcja ćwiczeń odprężających w nowoczesnym procesie kształcenia. Ossolineum, Kraków 1979.
Siek S., Relaks i autosugestia. KAW, Warszawa 1986.

WYBRANE ELEMENTY JUDO W SPORTACH REKREACYJNYCH

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski, dr Jarosław Maśliński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność wykorzystania elementów judo w sportach rekreacyjnych. Znajomość – zasad bezpiecznego padania, ćwiczeń i metod doskonalących elementy bezpiecznego upadku, podstawowych rzutów i obezwładnień stosowanych w judo, metodyki nauczania padów. Umiejętność – zastosowania padu w tył, w tył z przewrotem z różnej wysokości. Umiejętność – zastosowania padu w bok, padu w przód i w przód z przewrotem oraz niektórych elementów rzutowych (rzuty) i obezwładniających (chwyty).

Program: wprowadzenie do przedmiotu. Higiena i bezpieczeństwo zajęć. Historia Judo. Podstawy Judo. Wykorzystanie elementów judo w innych dyscyplinach. Samoasekuracja w przypadku upadku na plecy – pad w tył (koho ukemi). Sposoby obezwładnień przeciwnika w pozycji niskiej – trzymanie kesa gatame (podstawowe trzymanie opasujące, trzymanie kata gatame (trzymanie barkowe).

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny, cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Grzegorz R., Modern Ju jitsu. Program szkolenia, techniczne wymagania egzaminacyjne. Wrocław, 2001.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo Sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historia systemów walk Dalekiego Wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących Judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, vol. 6, supl. 1, 2004.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004, t. IV, vol. 4.
Witkowski K., Maśliński J., Kubacki R., Kompendium Judo, t. I. Podstawy Tachi-Waza. AWF, Wrocław 2009.

WYBRANE ELEMENTY JUDO W SPORTACH ZESPOŁOWYCH

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski, dr Jarosław Maśliński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność wykorzystania elementów judo w treningu gracza. Znajomość – zasad bezpiecznego padania, ćwiczeń i metod doskonalących elementy bezpiecznego upadku, podstawowych rzutów i obezwładnień stosowanych w judo, metodyki nauczania padów. Umiejętność – zastosowania padu w tył, w tył z przewrotem z różnej wysokości. Umiejętność – zastosowania padu w bok, padu w przód i w przód z przewrotem oraz niektórych elementów rzutowych (rzuty) i obezwładniających (chwyty).

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny, cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Grzegorz R., Modern Ju jitsu. Program szkolenia, techniczne wymagania egzaminacyjne. Wrocław, 2001.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo Sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historia systemów walk Dalekiego Wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących Judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, vol. 6, supl. 1, 2004.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004, t. IV, vol. 4.
Witkowski K., Maśliński J., Kubacki R., Kompendium Judo, t. I. Podstawy Tachi-Waza. AWF, Wrocław 2009.

WYBRANE KONCEPCJE PRAWDY I WOLNOŚCI

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Tomasz Michaluk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętność rozpoznawania zagrożeń ograniczających wolność zarówno w sferze życia społecznego, jak i indywidualnego, np. intelektualnego, kulturowego, duchowego. Świadomy wybór danego systemu wartości (etyczno-moralnego), który nigdy nie jest systemem jedynym i koniecznym „prawdziwym”. Zrozumienie czym jest wolność polityczna.

Program: waga i znaczenie wolności we współczesnym świecie i życiu każdego człowieka. Przemiany w rozumieniu czym jest wolność i prawda od czasów starożytnych do współczesności. Wolność jako warunek wszelkiej etyki i moralności. Prawda jako podstawowe kryterium wiedzy naukowej. Próba odpowiedzi na pytania: czy relatywizm etyczny jest „wrogiem” „prawdziwych” wartości? Czy istnieje Jedna Prawda? Jakie są kryteria prawdy? Absolutna jasność i oczywistość racjonalizmu Kartezjusza. Wolność Cyników, Epikurejczyków. Prawda według Arystotelesa. Determinizm Stoików. Predestynacja. Czy istnieje i czym jest wolna wola? Wolność i obowiązek według I. Kanta. Prawda jako użyteczność (pragmatyzm). Wolność jest warunkiem większego dobra, kosztem mniejszego zła (utylitaryzm). Problem wolności w i po totalitarnych doświadczeniach wieku XX w aspekcie społecznym (Popper, Fromm) i wymiarze indywidualnym, egzystencjalnym (Sartre, Camus).

Zalecana literatura:

Wybrane fragmenty tekstów źródłowych: A. Schopenhauer, F. Nietsche, A. Camus, Diogenes Laertios, R. Descartes, I. Kant, J.S. Mill, W. James, E. Fromm, J.P. Sartre, K.R. Popper.
Reale G., Historia filozofii starożytnej. Redakcja Wydawnictw KUL, t. 1-4, Lublin 1994-1999.
Podręczniki do historii filozofii.

ZABAWY I GRY TERENOWE

Katedra Dydaktyki Wychowania Fizycznego

Kierownik: prof. dr hab. Tadeusz Koszczyc

Język wykładowy: polski,angielski Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Krzak, dr Anna Malska-Śmiałowska, dr Wojciech Starościak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: poznanie znaczenia zabaw i gier terenowych w procesie emocjonalnego, poznawczego i motorycznego rozwoju oraz usprawniania człowieka, prowadzenia zabaw i gier terenowych w środowisku naturalnym, zasad bezpieczeństwa podczas prowadzenia zabaw i gier terenowych. Umiejętność zorganizowania, przeprowadzenia i zakończenia zabawy lub gry terenowej; dostosowania zabawy i gry terenowej do zmiennych warunków klimatycznych, zróżnicowanego terenu i możliwości sprzętowych; zabawy i gry terenowe pod kątem umiejętności i potrzeb rozwojowych oraz zdrowotnych ludzi w każdym wieku; przygotować i przeprowadzić zabawę lub grę terenową uwzględniając wiek, umiejętności uczestników oraz warunki terenowe i sprzętowe. Umiejętność przygotowania projektu i przeprowadzenia zajęć opartych o zabawy lub gry terenowe dla odpowiedniej grupy uczestników.

Program: przygotowanie studentów do specyfiki prowadzenia zajęć ruchowych w terenie (park, las, teren przyszkolny) na przykładzie zabaw i gier terenowych dla wybranej grupy wiekowej. Uczenie poszanowania środowiska naturalnego, jak również krytycznego i odpowiedzialnego podejścia do przyrody w trakcie zajęć opartych o zabawy i gry terenowe. Przygotowanie studentów do projektowania zabaw lub gier terenowych wykorzystując treści międzyprzedmiotowe realizowane na poszczególnych etapach edukacyjnych.

Zalecana literatura:

Błacha R., Bigiel W. (red.), Kultura fizyczna w środowisku przyrodniczym w okresie letnim – przewodnik do zajęć na obozach letnich. AWF, Wrocław 2002.
Cych P., Kozłowski J., Bieg na orientację, gry i zabawy z mapą i kompasem. Sport dla wszystkich. Warszawa 2000.
Griesbeck J., Zabawy na wyprawy. Kielce 2001.
Fąk T., Opoka D., Gry rekreacyjne. Sport dla wszystkich, z. 3. Warszawa 1998.
Grobelny J., Gramy w kwadranta polską grę drużynową. YMCA, Wrocław 2002.
Mielniczuk M., Staniszewski T., Stare i nowe gry drużynowe. Warszawa 1999.

1.7. Wykaz specjalizacji instruktorskich

Piłka bramkowa – Goalball

Piłka siatkowa

Pływanie

Podnoszenie_ciężarów

1.8. Prezentacja specjalizacji instruktorskich

HIPOTERAPIA [cz. 1]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: II Wymagania wstępne: brak

Specjalizacja instruktorska dająca uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej

o specjalności Hipoterapia

Metody nauczania: teoria i praktyka jazdy konnej dla potrzeb hipoterapii

Prowadzący: mgr Monika Małachowska-Sobieska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		ocena średnia z teorii i praktyki	Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zdobycie wiedzy z umiejętnością jej zastosowania w pracy z koniem, w kierunku hipoterapii. Przygotowanie teoretyczne i praktyczne do samodzielnego funkcjonowania w pracy z udziałem konia w n/w zakresie.

Program: pochodzenie koni – ewolucja koniowatych, pochodzenie współczesnych koni domowych. Grupy i typy użytkowe koni. Rasy koni – rasy czyste, rasy i grupy lokalne koni hodowane w Polsce. Identyfikacja koni – płeć, wiek, umaszczenie, odmiany i odznaki, opis graficzny konia. Zasady postępowania z końmi – zmysły, obchodzenie się z koniem. Psychologia konia – interier, narowy i nałogi. Sposób wychowu konia do hipoterapii wg Wincentego Smolaka. Identyfikacja konia – ocena wieku konia, budowy (eksterier), biometria koni, pomiary koni, sprawdzenie wad. Kwalifikacja konia do hodowli – bonitacja, dokumentacja hodowlana (rodzaje dokumentów), księgi stadne w Polsce. Ocena pokroju i ruchu koni – wady pokroju i zmiany pochorobowe, ocena ruchu koni, ocena punktacyjna. Ruch i chody konia – kinematyka stępa, kłusa, inochodu, galopu. Pielęgnacja konia – codzienne zabiegi pielęgnacyjne (zasady podstawowej pielęgnacji konia, czyszczenie konia); okresowe zabiegi pielęgnacyjne (podkuwanie); zdrowotne zabiegi profilaktyczne (odrobaczanie). Ochrona zdrowia konia – oznaki stanu zdrowia. Opieka stajenna – podstawy żywienia koni (pasze, pasza treściwa, pasze objętościowe suche i soczyste, pasze uzupełniające); zasady pojenia i zadawania pasz; określenie potrzeb pokarmowych. Pierwsza pomoc weterynaryjna – podstawowe zabiegi lecznicze, podstawowe wiadomości o chorobach koni (typowe objawy chorobowe, schorzenia w wyniku urazów mechanicznych, schorzenia w wyniku złej pielęgnacji, inne schorzenia). Stajnie i urządzenia przystajenne – stajnie i stanowiska, higiena pomieszczeń, wyposażenie sanowiska. Obiekty towarzyszące – maneż, bieżnia, karuzela. Architektoniczne rozwiązania ośrodków hipoterapii, zooterapii – wymogi, standardy.

Zalecana literatura:

Diacont K., Jak rozmawiać z koniem? Delta, 2008.
Fąk T. i wsp., Sport dla wszystkich. Gry rekreacyjne. ZG TKKF, z. 1 (1995), z. 3 (1999, z. 4 (2000).
Fąk T. i wsp., Gry i zabawy integracyjne. ZG TKKF, z. 1 (2001), z. 2 (2002).
Heipertz-Hengst Ch., Jazda konna dla osób niepełnosprawnych. PWRiL, Warszawa 1997.
Hess Ch., Jak lepiej jeździć konno. Dla zaawansowanych. Ujeżdżenie, skoki, jazda w terenie. Galaktyka, 2009.
Hess Ch., Schlemm P., Jak lepiej jeździć konno. W czym tkwi problem? Dosiad, oddziaływanie, rozluźnienie, skoki. Galaktyka, 2008.
Hordyńska E., O koniu i jeździe konnej. Zakład Treningowy Koni w Zbrosławicach, Zbrosławice 1990.
Kiełbasiewicz-Drozdowska I., Siwiński W., Teoria i metodyka rekreacji (zagadnienia podstawowe). AWF, Poznań 2001.
Kotowski J.M., Kaszuba-Werpechowska E., ABC jeździectwa. PWRiL, Warszawa 1991.
Łobożewicz T., Turystyka dzieci i młodzieży szkolnej. AWF, Warszawa 1997.
Museler W., Nauka jazdy konnej. PWRiL, Warszawa 1978.
Palman A., Jeździectwo, skoki przez przeszkody. Zakład Treningowy Koni w Zbrosławicach, Zbrosławice 1979.
Skulicz B., Ujeżdżenie i skoki. WN PWN, Warszawa 1992.
Sucharski J., Jeździectwo. PWRiL, Warszawa 1979.
Toczek-Werner S., Podstawy rekreacji i turystyki. AWF, Wrocław 1998.
Urbaniak-Czajka B., Koń zdrowy jak… Multico Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2004.
Walkowicz E., Jodkowska E., Hodowla i chów koni. Przewodnik do ćwiczeń. Akademia Rolnicza, Wrocław 1997.

HIPOTERAPIA [cz. 2]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Wymagania wstępne: brak

Specjalizacja instruktorska dająca uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej

o specjalności Hipoterapia

Metody nauczania: teoria i praktyka jazdy konnej dla potrzeb hipoterapii

Prowadzący: mgr Monika Małachowska-Sobieska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		ocena średnia z teorii i praktyki	Zo
ECTS			1

Program: rząd koński – siodło, ogłowie, pomocnicze części urzędu. Lonżowanie konia. Gimnastyka jeźdźca poprzedzająca i wspomagająca uzyskanie giętkiego, elastycznego i zrównoważonego dosiadu. Przygotowanie do jazdy – kiełznanie (zakładanie i dopasowania ogłowia), siodłanie (zasady prawidłowego siodłania), prowadzenie, wsiadanie i zsiadanie (zasady), zakończenie jazdy, konserwacja rzędu. Pomoce jeździeckie naturalne, stosowane zgodnie z zasadami naturalnej metody szkolenia koni; współdziałanie pomocy jeździeckich – dosiad w równowadze (oddziaływanie ciężarem jeźdźca(, łydki (działanie popędzające, działanie przesuwające, ustępowanie od łydki), wodze (zbieranie i skracanie wodzy), głos. Pomoce jeździeckie dodatkowe – palcat, ostrogi. Elementy jazdy podstawowej – wykorzystanie instynktu stadnego, ruszanie stępem, ruszanie kłusem, klus anglezowany, pełny dosiad (pokazowy, aktywny z popędzającym oddziaływaniem krzyża), półsiad, zasady pracy na dragach i koziołkach (cavaletti). Elementy jazdy podstawowej – zagalopowanie, galop (kontrgalop, zmiana nogi w galopie), dodawanie i skracanie, zebranie konia, parady (półparada-wstrzymanie, pełna parada-zatrzymanie, zatrzymanie przy ścianie, zatrzymanie na środku ujeżdżalni), zakręty (zmiana kierunku w kole, zmniejszanie koła, wyjeżdżanie figur), prostowanie konia. Zasady bezpieczeństwa zespołowej jazdy na ujeżdżalni – rodzaje (jazda na ogonach, jazda w zastępie za czołowym, jazda w zastępie ze stałymi odległościami, jazda luzem, jazda dowolna, komendy, ewolucje, koziołki). Zasady jazdy w terenie. Teoria i metodyka rekreacji ruchowej – znaczenie rekreacji ruchowej w życiu współczesnego człowieka, społeczne uwarunkowania uczestnictwa w rekreacji ruchowej, grupa rekreacyjna jako zbiorowość społeczna, rekreacja ruchowa jako czynnik uspołecznienia i integracji, wartość czasu wolnego oraz możliwości jego wykorzystania, proces nauczania i wychowania (wzór osobowy instruktora rekreacji ruchowej), metody nauczania czynności ruchowych, zasady kierowania grupą rekreacyjną, programowanie i planowanie ogniwa procesu rekreacji ruchowej, dostosowanie planów do pór roku, warunków środowiskowych i diagnozy osobniczej. Funkcjonowanie i organizacja ośrodka jeździeckiego rekreacyjnego. Marketing w działalności instruktora rekreacji. Przyrodnicze i antropogeniczne uwarunkowania rekreacji jeździeckiej. Promocja ośrodka rekreacji. Organizacja imprez rekreacyjnych i turystycznych – bezpieczeństwo, akty prawne i wymogi formalne, ubezpieczenia.

Zalecana literatura:

Diacont K., Jak rozmawiać z koniem? Delta, 2008.
Fąk T. i wsp., Sport dla wszystkich. Gry rekreacyjne. ZG TKKF, z. 1 (1995), z. 3 (1999, z. 4 (2000).
Fąk T. i wsp., Gry i zabawy integracyjne. ZG TKKF, z. 1 (2001), z. 2 (2002).
Heipertz-Hengst Ch., Jazda konna dla osób niepełnosprawnych. PWRiL, Warszawa 1997.
Hess Ch., Jak lepiej jeździć konno. Dla zaawansowanych. Ujeżdżenie, skoki, jazda w terenie. Galaktyka, 2009.
Hess Ch., Schlemm P., Jak lepiej jeździć konno. W czym tkwi problem? Dosiad, oddziaływanie, rozluźnienie, skoki. Galaktyka, 2008.
Hordyńska E., O koniu i jeździe konnej. Zakład Treningowy Koni w Zbrosławicach, Zbrosławice 1990.
Kiełbasiewicz-Drozdowska I., Siwiński W., Teoria i metodyka rekreacji (zagadnienia podstawowe). AWF, Poznań 2001.
Kotowski J.M., Kaszuba-Werpechowska E., ABC jeździectwa. PWRiL, Warszawa 1991.
Łobożewicz T., Turystyka dzieci i młodzieży szkolnej. AWF, Warszawa 1997.
Museler W., Nauka jazdy konnej. PWRiL, Warszawa 1978.
Palman A., Jeździectwo, skoki przez przeszkody. Zakład Treningowy Koni w Zbrosławicach, Zbrosławice 1979.
Skulicz B., Ujeżdżenie i skoki. WN PWN, Warszawa 1992.
Sucharski J., Jeździectwo. PWRiL, Warszawa 1979.
Toczek-Werner S., Podstawy rekreacji i turystyki. AWF, Wrocław 1998.
Urbaniak-Czajka B., Koń zdrowy jak… Multico Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2004.
Walkowicz E., Jodkowska E., Hodowla i chów koni. Przewodnik do ćwiczeń. Akademia Rolnicza, Wrocław 1997.

HIPOTERAPIA [cz. 3]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Wymagania wstępne: brak

Specjalizacja instruktorska dająca uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej

o specjalności Hipoterapia

Metody nauczania: wykłady specjalistyczne kliniki hipoterapii i praktyka hipoterapeutyczna z pacjentem i koniem.

Prowadzący: mgr Monika Małachowska-Sobieska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	30
Forma zaliczenia:		ocena średnia z teorii i praktyki	Zo
ECTS			1

Efekty kształcenia: zdobycie wiedzy teoretycznej w zakresie szeroko rozumianej hipoterapii i jej różnych form oraz ich wpływu na sferę psychiczną i fizyczną pacjenta. Zdobycie umiejętności praktycznych z zakresu – przygotowania ośrodka jako bazy hipoterapeutycznej; wyboru, zakupu i przygotowania konia do hipoterapii; zasad bezpieczeństwa oraz sposobów asekuracji; korzystania z klinicznej dokumentacji pacjentów w kierunku doboru hipoterapii; wyeliminowania ewentualnych przeciwwskazań oraz kwalifikowania pacjenta do konkretnego lekarza specjalisty w celu uzyskania pismnej zgody na hipoterapię; kwalifikowania pacjenta do hipoterapii i wytyczenie celu głównego hipoterapii u danego pacjenta oraz celu dotyczącego bieżącego zabiegu.

Program: wprowadzenie – rys historyczny, narodziny hipoterapii; hipoterapia w Świecie; Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne; aspekty prawne uprawiania zawodu hipnoterapeuty; ubezpieczenia (OC, NW). Ośrodek hipoterapii – konie do hipoterapii (wybór, przygotowanie do hipoterapii, przygotowanie do zabiegu, zabiegi weterynaryjne, rozczyszczanie kopyt); hala kryta (wymiary, podłoże, oświetlenie, wentylacja); tereny zielone (ogrodzenie, wykorzystanie do zabiegów w sezonie letnim); stajnia; pomieszczenia dodatkowe; sprzęty pomocnicze (np. rampa). Hipoterapia, środowisko i aspekt społeczny. Hipoterapia warunki ogólne – pacjent, zespół terapeutyczny, dobór konia, zasady bezpieczeństwa, rodzaje asekuracji, skierowania lekarskie, współpraca lekarz – hipoterapeuta – pacjent/rodzic/opiekun prawny; ubezpieczenia, dokumentacja. Wpływ hipoterapii na sferę psychiczną i fizyczną. Wskazania i przeciwwskazania do hipoterapii (zdjęcia rtg stawów biodrowych, analizowanie epikryz szpitalnych dzieci zgłaszających się na terapię w celu wykrycia i wyeliminowania ewentualnych zagrożeń tj. np. odklejanie siatkówki. Kwalifikacja pacjenta na hipoterapię – obserwacja aktywności spontanicznej dziecka, sprawdzanie wzorców postawno-lokomocyjnych, pomiary ruchomości w stawach, długości kończyn, wad postawy. Formy terapii z udziałem konia (hipoterapia neurofizjologiczna, funkcjonalna, psychopedagogiczna, hipokinezyterapia, terapia z koniem wg Fentac); definicje, charakterystyka. Korzystanie w hipoterapii z dorobku różnych metod usprawniania: NDT-Bobath, Domana, SI, ortezy dynamicznej typu Dunag. Hipoterapia w – mózgowym porażeniu dziecięcym, przepuklinie oponowo-rdzeniowej z wodogłowiem, encefalopatii, zespole Angelmana, zespole Pradera-Williego, Zespole Westa, Zespole Downa, upośledzeniu umysłowym, artrogrypozie, dystrofii mięśniowej, rdzeniowym zaniku mięśni, stwardnieniu rozsianym, autyzmie, psychiatrii, kręczu karku, dysplazji bioder, wadach postawy, skoliozach. Dobór formy terapii z udziałem konia do jednostki chorobowej (wykorzystanie pełnej dokumentacji pacjenta).

Zalecana literatura:

Borkowska M., Uwarunkowania rozwoju ruchowego i jego zaburzenia w mózgowym porażeniu dziecięcym. Polskie Stowarzyszenie Terapeutów NDT-SI, Warszawa 1999.
Demczuk-Włodarczyk E., Badania czynnościowe obręczy biodrowej. [w:] T. Skolimowski (red.) Badania czynnościowe narządu ruchu w fizjoterapii. AWF, Wrocław 2009.
Demczuk-Włodarczyk E., Badania czynnościowe stawu biodrowego. [w:] T. Skolimowski (red.) Badania czynnościowe narządu ruchu w fizjoterapii. AWF, Wrocław 2009.
Domagalska M., Czupryna K., Szopa A., Nowotny J., Specyficzne i alternatywne sposoby terapii dzieci z porażeniem mózgowym. Neurologia Dziecięca 2004, 14(27).
Domagalska M., Nowotny J., Szopa A., Czupryna K., Nowotny-Czupryna O., Kompensacyjne przemieszczenia poszczególnych segmentów ciała w płaszczyźnie strzałkowej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 2006, 14(4).
Domagalska M., Szopa A., Czupryna K., Nowotny J., Kompensacyjne przemieszczenia poszczególnych segmentów ciała w płaszczyźnie czołowej u dzieci z mózgowym porażeniem. Fizjoterapia Polska 2005, 5(2).
Dzierzęcka M., Kobryń H., Analiza kinematyczna chodów konia. Medycyna Weterynaryjna 2004, 60(4).
Heipertz-Hengst Ch., Jazda konna dla osób niepełnosprawnych. Warszawa 1997.
Kurpian W., Rola konia w gimnastyce leczniczej. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych. Kwartalnik Hipoterapia, Kraków 1992, 3(3).
Łojek J., Pokrojowe uwarunkowania wyboru konia do hipoterapii. Przegląd Hipoterapeutyczny 2006, (2)2.
Małachowska-Sobieska M., Demczuk-Włodarczyk E., Wroniecki K., Skolimowski T., Szpyt K., Wojna D., Zawadzka D., Obraz dziecka z diplegią spastyczną w siadzie na koniu w zależności od ustawienia zespołu hipoterapeutycznego. Fizjoterapia 2008, 16(4).
Małachowska-Sobieska M., Wroniecki K., Wpływ hipoterapii na przepływ naczyniowy w tętnicach kończyn dolnych u dzieci z porażeniem mózgowym. Fizjoterapia 2002, 10(1).
Matyja M., Nowotny J., Zasady rehabilitacji dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego – aspekty teoretyczne i praktyczne. Zeszyty Metodyczno-Naukowe nr 8. AWF, Katowice 1996.
Michałowicz R., Jóźwiak S. (red.), Neurologia dziecięca. Urban&Partner, Wrocław 2000.
Należyty M., Strumińska A., Rehabilitacja metodą hipoterapii dzieci z różnymi problemami rozwojowymi. Materiały i referaty z Międzynarodowej Konferencji z Hipoterapii. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych. Kwartalnik Hipoterapia, Kraków 1994, 1-4.
Nowotny J., Aktualne aspekty rehabilitacji dzieci z porażeniem mózgowym. Rehabilitacja Medyczna 2003, 7(7).
Nowotny J., Czupryna K., Matyja M., Najczęstsze błędy popełniane w trakcie usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 1997.
Ostrowska B., Skolimowski T., Małachowska-Sobieska M., Anwajler J., Ocena skuteczności oddziaływania korekcyjnego hipoterapii neurofizjologicznej na ustawienie tułowia dzieci z mózgowym porażeniem typu wiotkiego. Fizjoterapia 2004, 12(2).
Polańska E., Zastosowanie hipoterapii w kształtowaniu i korygowaniu postawy ciała. Przegląd Hipoterapeutyczny 2007, 1(4).
Sipko T., Małachowska-Sobieska M., Mach B., Wpływ hipoterapii na równowagę ciała u dzieci upośledzonych umysłowo. Fizjoterapia 2002, 10(2).
Sawaryn D., Hipoterapia w rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 2002, 10(3-4).
Sawaryn D., Właściwości konia i mechanizm oddziaływania terapeutycznego. Fizjoterapia 2008, 16(1).
Sławek J. (red.), Spastyczność od patofizjologii do leczenia. Via Madica, Gdańsk 2007.
Strauss I., Hipoterapia. Neurofizjologiczna gimnastyka lecznicza na koniu. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych, Kraków 1996.

HIPOTERAPIA [cz. 4]

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok II, semestr 4 Stopień studiów: II Wymagania wstępne: brak

Specjalizacja instruktorska dająca uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej

o specjalności Hipoterapia

Metody nauczania: wykłady specjalistyczne kliniki hipoterapii i praktyka hipoterapeutyczna z pacjentem i koniem.

Prowadzący: mgr Monika Małachowska-Sobieska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	30
Forma zaliczenia:		E
ECTS			1

Efekty kształcenia: umiejętności praktyczne wyrabiane na bazie zdobytej wiedzy teoretycznej w zakresie różnych form hipoterapii, uzależnionych od rodzaju schorzenia charakteryzującego pacjenta poddawanego zabiegowi. Praktyka hipoterapeutyczna (każdy student jest członkiem zespołu hipoterapeutycznego) prowadzona z udziałem pacjentów z szerokim wachlarzem schorzeń – mózgowe porażenie dziecięce (postaci spastyczne, atetotyczne, taktyczne), przepukliny oponowo-rdzeniowe z wodogłowiem, zespół Angelmana, zespół Pradera-Williego, zespół Westa, artrogrypozy, rdzeniowe zaniki mięśni, dystrofie mięśniowe, zespoły Downa, autyzmy, dzieci niewidome.

Kompetencje instruktora rekreacji ruchowej ze specjalnością hipoterapia: legitymacja instruktorska zdobyta na naszej Uczelni charakteryzuje wyłącznie specjalistów, ponieważ każdy z absolwentów specjalizacji z hipoterapii jest również absolwentem Wydziału Fizjoterapii. Tak więc, każdy nasz hipnoterapeuta jest przede wszystkim fizjoterapeutą, a więc samodzielnym, wykwalifikowanym specjalistą w terapii człowieka z dysfunkcją narządu ruchu różnorodnej etiologii. Stąd też wynikają kompetencje fizjoterapeutów/hipoterapeutów, między innymi, jeśli w zespole terapeutycznym pracują hipoterapeuci bez wykształcenia fizjoterapeutycznego lub psychopedagogicznego, wówczas w danym Ośrodku pracują oni pod nadzorem naszych specjalistów hipoterapii, którzy posiadają wykształcenie medyczne/kliniczne w odpowiednim wymiarze klinicznym (studiów). Domeną naszych fizjoterapeutów/hipoterapeutów jest hipoterapia neurofizjologiczna, hipokinezyterapia, hipoterapia funkcjonalna, natomiast domeną psychologów i pedagogów specjalnych, psychopedagogów jest hipoterapia psychopedagogiczna (zgodnie z wykształceniem głównym, dającym tytuł terapeutyczny w danej dziedzinie).

Program: korzystanie w hipoterapii z dorobku różnych metod usprawniania: NDT-Bobath, Domana, SI, ortezy dynamicznej typu Dunag (kombinezon kosmiczny). Hipoterapia w – mózgowym porażeniu dziecięcym, przepuklinie oponowo-rdzeniowej z wodogłowiem, encefalopatii, zespole Angelmana, zespole Pradera-Williego, Zespole Westa, Zespole Downa, upośledzeniu umysłowym, artrogrypozie, dystrofii mięśniowej, rdzeniowym zaniku mięśni, stwardnieniu rozsianym, autyzmie, psychiatrii, kręczu karku, dysplazji bioder, wadach postawy, skoliozach, w przypadku dzieci niewidomych. Dobór formy terapii z udziałem konia do jednostki chorobowej (wykorzystanie pełnej dokumentacji pacjenta i wykonanie badań bieżących) oraz przygotowanie terapii i aktywny udział w pracy zespołu: nawiązanie kontaktu z pacjentem; bieżące badania orientacyjne pacjenta; omówienie rozpoznania i aktualnego stanu pacjenta; wytyczenie celu bieżących zajęć na adekwatnym do w/w stanu; dobór sprzętu pomocniczego; wybór odpowiedniego konia do pacjenta; odpowiednie przygotowanie konia (lonżowanie); przeprowadzenie zajęć w asyście terapeuty głównego przy aktywnym kierowaniu zespołem terapeutycznym – korzystanie z obserwacji obserwatora idącego z tyłu do korekty bieżącej, dostosowywanie tempa chodu zajęć do możliwości dziecka, zmiana kierunku jazdy z wykorzystaniem wszelkich zasad bezpieczeństwa; zakończenie zajęć z podsumowaniem, omówieniem zachowania ruchowego i emocjonalnego dziecka.

Zalecana literatura:

Borkowska M., Uwarunkowania rozwoju ruchowego i jego zaburzenia w mózgowym porażeniu dziecięcym. Polskie Stowarzyszenie Terapeutów NDT-SI, Warszawa 1999.
Demczuk-Włodarczyk E., Badania czynnościowe obręczy biodrowej. [w:] T. Skolimowski (red.) Badania czynnościowe narządu ruchu w fizjoterapii. AWF, Wrocław 2009.
Demczuk-Włodarczyk E., Badania czynnościowe stawu biodrowego. [w:] T. Skolimowski (red.) Badania czynnościowe narządu ruchu w fizjoterapii. AWF, Wrocław 2009.
Domagalska M., Czupryna K., Szopa A., Nowotny J., Specyficzne i alternatywne sposoby terapii dzieci z porażeniem mózgowym. Neurologia Dziecięca 2004, 14(27).
Domagalska M., Nowotny J., Szopa A., Czupryna K., Nowotny-Czupryna O., Kompensacyjne przemieszczenia poszczególnych segmentów ciała w płaszczyźnie strzałkowej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 2006, 14(4).
Domagalska M., Szopa A., Czupryna K., Nowotny J., Kompensacyjne przemieszczenia poszczególnych segmentów ciała w płaszczyźnie czołowej u dzieci z mózgowym porażeniem. Fizjoterapia Polska 2005, 5(2).
Dzierzęcka M., Kobryń H., Analiza kinematyczna chodów konia. Medycyna Weterynaryjna 2004, 60(4).
Heipertz-Hengst Ch., Jazda konna dla osób niepełnosprawnych. Warszawa 1997.
Kurpian W., Rola konia w gimnastyce leczniczej. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych. Kwartalnik Hipoterapia, Kraków 1992, 3(3).
Łojek J., Pokrojowe uwarunkowania wyboru konia do hipoterapii. Przegląd Hipoterapeutyczny 2006, (2)2.
Małachowska-Sobieska M., Demczuk-Włodarczyk E., Wroniecki K., Skolimowski T., Szpyt K., Wojna D., Zawadzka D., Obraz dziecka z diplegią spastyczną w siadzie na koniu w zależności od ustawienia zespołu hipoterapeutycznego. Fizjoterapia 2008, 16(4).
Małachowska-Sobieska M., Wroniecki K., Wpływ hipoterapii na przepływ naczyniowy w tętnicach kończyn dolnych u dzieci z porażeniem mózgowym. Fizjoterapia 2002, 10(1).
Matyja M., Nowotny J., Zasady rehabilitacji dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego – aspekty teoretyczne i praktyczne. Zeszyty Metodyczno-Naukowe nr 8. AWF, Katowice 1996.
Michałowicz R., Jóźwiak S. (red.), Neurologia dziecięca. Urban&Partner, Wrocław 2000.
Należyty M., Strumińska A., Rehabilitacja metodą hipoterapii dzieci z różnymi problemami rozwojowymi. Materiały i referaty z Międzynarodowej Konferencji z Hipoterapii. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych. Kwartalnik Hipoterapia, Kraków 1994, 1-4.
Nowotny J., Aktualne aspekty rehabilitacji dzieci z porażeniem mózgowym. Rehabilitacja Medyczna 2003, 7(7).
Nowotny J., Czupryna K., Matyja M., Najczęstsze błędy popełniane w trakcie usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 1997.
Ostrowska B., Skolimowski T., Małachowska-Sobieska M., Anwajler J., Ocena skuteczności oddziaływania korekcyjnego hipoterapii neurofizjologicznej na ustawienie tułowia dzieci z mózgowym porażeniem typu wiotkiego. Fizjoterapia 2004, 12(2).
Polańska E., Zastosowanie hipoterapii w kształtowaniu i korygowaniu postawy ciała. Przegląd Hipoterapeutyczny 2007, 1(4).
Sipko T., Małachowska-Sobieska M., Mach B., Wpływ hipoterapii na równowagę ciała u dzieci upośledzonych umysłowo. Fizjoterapia 2002, 10(2).
Sawaryn D., Hipoterapia w rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Fizjoterapia 2002, 10(3-4).
Sawaryn D., Właściwości konia i mechanizm oddziaływania terapeutycznego. Fizjoterapia 2008, 16(1).
Sławek J. (red.), Spastyczność od patofizjologii do leczenia. Via Madica, Gdańsk 2007.
Strauss I., Hipoterapia. Neurofizjologiczna gimnastyka lecznicza na koniu. Fundacja na Rzecz Rozwoju Rehabilitacji Konnej Dzieci Niepełnosprawnych, Kraków 1996.

SPORT OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

KOSZYKÓWKA

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., mgr Jerzy Mysłakowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	60
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: wiedza teoretyczna i praktyczna do pracy z niepełnosprawnymi zawodnikami uprawiającymi piłkę koszykową na wózkach.

Program: ogólna klasyfikacja medyczna w sporcie niepełnosprawnych, ze szczególnym uwzględnieniem niepełnosprawnych zawodników uprawiających koszykówkę. Przepisy i regulaminy piłki koszykowej na wózkach. Doskonalenie techniki jazdy na wózku bez piłki (start, jazda po prostej, slalom, zatrzymanie, obroty wózkiem). Doskonalenie technik jazdy na wózku z piłką (dwoma sposobami). Technika chwytów i podań piłki (jednorącz, oburącz, znad głowy, z przed piersi, z kozłowania) w miejscu i podczas jazdy. Technika rzutów do kosza z miejsca i z jazdy. Taktyka gry w zależności od rodzaju dysfunkcji. Jednostka treningowa – mikrocykl, mezocykl, makrocykl w koszykówce rozgrywanej w pozycji siedzącej. Roczny cykl treningowy. Gra szkolna i sparingi. Elementy sędziowania.

Zalecana literatura:

Bolach E., Wolska G., Taktyczne ustawienie zespołu w zależności od punktacji medycznej w piłce koszykowej na wózkach. Człowiek i Ruch 2001, 1 (3).
Bolach E., Mikiciuk A., Godziński K., Analiza skuteczności gry zawodników piłki koszykowej na wózkach w zależności od wartości punktowej za inwalidztwo. [w:] Ozdorowcza i Sportiwna Robota z Niepewnosprawnimi. Dierżawnyj Komitet Ukraini z Pitań Fizycznoj Kulturi i Sportu, Nacjonalnij Komitet Sportu Inwalidów Ukraini, Fond Socjalnogo Zachistu Inwalidów, Ukraiński Fond „Rieabilitacja Inwalidów”, Specjalna Olimpiada Ukraini, Olimpijska Akademija Ukraini, Lwiwskij Derżawnij Institut Fizicznoj Kulturi, Ukraina, Lwiw, Wipusk 1, 117-133.

SPORT OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

PIŁKA BRAMKOWA – GOALBALL

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	60
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: wiedza teoretyczna i praktyczna do pracy z niepełnosprawnymi zawodnikami z dysfunkcją narządu wzroku (niewidomych, ociemniałych i słabowidzących) uprawiających zespołowe gry sportowe – poznanie specyfiki zespołowych gier sportowych (rolball, torball, futsall, goalball).

Program: cechy, cele i zadania sportu osób niepełnosprawnych, klasyfikacja sportowo-medyczna w piłce bramkowej, charakterystyka dyscypliny sportu ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa na treningach i zawodach sportowych. Wskazania i przeciwwskazania do uprawiania piłki bramkowej. Możliwości funkcjonalne niewidomych i niedowidzących w piłce bramkowej – goalball. Metodyka prowadzenia zajęć z osobami niewidomymi, ociemniałymi i słabowidzącymi. Teoria treningu sportowego. Specyfika treningu niewidomych i słabowidzących. Organizacja zawodów sportowych w piłce bramkowej (właściwe przygotowanie obiektów). Aspekty kompensacyjne gier zespołowych dla niewidomych i niedowidzących (słuch, dotyk, lokomocja, orientacja przestrzenna). Przepisy i regulaminy gry w piłkę bramkową. Techniki rzutu piłką. Technika gry w piłkę bramkową (atak i obrona). Taktyka gry w piłkę bramkową – goalball. Nauka sędziowania. Udział w zawodach rangi regionalnej w charakterze asystenta trenera.

Zalecana literatura:

SPORT OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

PIŁKA SIATKOWA

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., dr Bartosz Bolach

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	60
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: wiedza teoretyczna i praktyczna do pracy z niepełnosprawnymi zawodnikami uprawiającymi piłkę siatkową.

Program: ogólna klasyfikacja medyczna w sporcie niepełnosprawnych, w tym niepełnosprawnych uprawiających piłkę siatkową. Przepisy i regulaminy piłki siatkowej rozgrywanej w pozycjach stojącej (sitting volleyball) i siedzącej (standing volleyball) – mistrzostwa Polski, Europy, świata, paraolimpiady. Technika gry w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji stojącej w zależności od rodzaju dysfunkcji narządu ruchu – amputowanych w obrębie kończyn górnych i dolnych, niepełnosprawnych zawodników będących z porażeniami i niedowładami kończyn, z zesztywnieniami i luksacją stawów biodrowych i kolanowych, ze skrótami kończyn oraz z porażeniem mózgowym. Taktyka gry w zależności od rodzaju dysfunkcji w obu dyscyplinach sportowych. Metodyka treningu sportowego. Roczny cykl treningowy. Zasady sędziowania zawodów sportowych w piłce siatkowej osób niepełnosprawnych.

Zalecana literatura:

Bolach E., Analiza taktyki gry w piłkę siatkową dla inwalidów. [w:] J. Orzech, J. Sobiecka (red.) Sport osób niepełnosprawnych w różnych grupach wiekowych. Warsztaty Badawcze, Warszawa 1985, 92-97.
Bolach E., Testy sprawności fizycznej specjalnej (technicznej) w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji stojącej (standing volleyball) u zawodników z dysfunkcjami w obrębie kończyn dolnych. [w:] Materiały Drugoj Ukrainskoj Konferencji. Derżawnyj Komitet Mołodiżnoj Politiki Sportu i Turizma Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturii, Lwiw 19888.
Bolach E., Ocena sprawności fizycznej specjalnej u zawodników niepełnosprawnych uprawiających wyczynowo piłkę siatkową rozgrywaną w pozycji stojącej (standing volleyball). Człowiek i Ruch 2001, 1 (3), 70-77.

SPORT OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

PŁYWANIE

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: umiejętność przepłynięcia 100 metrów stylem zmiennym w czasie poniżej – 1 minuta i 45 sekund.

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., mgr Wojciech Seidel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	60
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: uzyskanie wiedzy teoretycznej i praktycznej do pracy z osobami niepełnosprawnymi – zawodnikami uprawiającymi pływanie.

Program: ogólna klasyfikacja medyczna w sporcie niepełnosprawnych. Metodyka prowadzenia zajęć z osobami niepełnosprawnymi. Organizacja procesu treningowego i zawodów sportowych dla osób niepełnosprawnych – przygotowanie obiektów. Klasyfikacja medyczna w pływaniu sportowym osób niepełnosprawnych. Przepisy i regulaminu w pływaniu (mistrzostwa Polski, Europy, świata, paraolimpiady). Zapoznanie się z techniką pływania stylem klasycznym, dowolnym, grzbietowym, motylkowym oraz zmiennym – niewidomych i ociemniałych, niedowidzących, niedosłyszących i amputowanych w obrębie kończyn dolnych, paraplegików, tetraplegików, niepełnosprawnych z różnymi dysfunkcjami oraz porażeń mózgowych. Metodyka treningu sportowego. Roczny cykl treningowy (okresy przygotowania wszechstronnego, startowego, przejściowego – cele i zadania poszczególnych podokresów). Jednostka treningowa – mikrocykl, mezocykl, makrocykl treningowy. Zasady sędziowania zawodów sportowych.

Zalecana literatura:

Bolach E., Seidel W., Wielkość obciążeń fizycznych stosowanych w treningu pływaków niepełnosprawnych. [w:] Młoda Sportivna nauka Ukrainy. Dzierżawnyj komitet mołodiżnoj politiki sportu i turizmu Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Lwiw 2000.
Bolach E., Bolach B., Migasiewicz J., Wpływ uprawiania pływania na styl życia osób niepełnosprawnych i ich stosunek do podejmowanego wysiłku fizycznego. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność ruchowa osób niepełnosprawnych. Monografia. Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem Oddział Wrocław, AWF, Wrocław 2004, 61-80.

SPORT OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

PODNOSZENIE CIĘŻARÓW

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok II, semestr 3 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., mgr Jerzy Mysłakowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	60
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: uzyskanie wiedzy teoretycznej i praktycznej do pracy z zawodnikami niepełnosprawnymi uprawiającymi podnoszenie ciężarów.

Program: ogólna klasyfikacja medyczna w sporcie niepełnosprawnych. Charakterystyka dyscypliny ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa na treningach i zawodach sportowych. Metodyka prowadzenia zajęć z osobami niepełnosprawnymi. Organizacja procesu treningowego i zawodów sportowych – przygotowanie obiektów. Przepisy i regulaminy podnoszenia ciężarów dla osób niepełnosprawnych – mistrzostwa Polski, Europy, świata, paraolimpiady. Klasyfikacja sportowo medyczna zawodników. Podział zawodników ze względu na płeć, kategorie wagowe oraz na grupy startowe. Zapoznanie z techniką boju zawodników amputowanych w zakresie kończyn dolnych, paraplegików oraz niepełnosprawnych będących z różnymi dysfunkcjami narządu ruchu i z porażeniem mózgowym. Taktyka dyscypliny. Metodyka treningu sportowego. Roczny cykl treningowy – okres przygotowania wszechstronnego, startowego, przejściowego – cele i zadania poszczególnych podokresów. Jednostka treningowa – mikrocykl, mezocykl i makrocykl treningowy. Uczestnictwo w zawodach rangi regionalnej w charakterze asystenta trenera. Zasady sędziowania zawodów sportowych w podnoszeniu ciężarów osób niepełnosprawnych.

Zalecana literatura:

Bolach E., Gut R., Efektywność form i metod stosowanych w podokresie przygotowania specjalnego w podnoszeniu ciężarów osób niepełnosprawnych. [w:] Młoda Sportivna Nauka Ukrainy. Dzierżawnyj Komitet Mołodiżnoj Politiki Sportu i Turizmu Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Lwiw 2002, 37-47.
Bolach E., Migasiewicz J., Charakterystyka okresów startowych kadry polskich niepełnosprawnych ciężarowców startujących na najważniejszych zawodach w latach 2001-2003 oraz omówienie osiągniętych wyników sportowych. [w:] J. Briskin, M. Liniec, E.Bolach, J. Migasiewicz (red.) Ozdorowcza i sportiwna robota z niepewnosprawnimi. Dierżawnij Komitet Ukraini z Pitań Fizicznoj Kulturii i Sportu, Lwiwskij Dzierżawnij Instytut Fizycznoj Kulturii, Wrocławska Akademia Fizycznego Wychowanija, Nacjonalnij Komitet Sportu Inwalidów Ukrainii, Specjalnia Olimpiada Ukrainii, Lwiw 2004, 59-70.

1.9. Prezentacja przedmiotów

[zgodnie z diagramem semestralnym zamieszczonym w pkt 1.4.]

ANATOMIA PRAWIDŁ.FUNKCJ. [cz. 1]

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Kamila Czaja, dr Jarosław Domaradzki, dr Grzegorz Żurek, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan-Jacheć, dr Paweł Posłuszny

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			4R

Efekty kształcenia: celem kształcenia jest zapoznanie studenta z budową i funkcją ludzkiego ciała, szczególnie w aspekcie biernego i czynnego układu ruchu oraz procesów sterowania tym ruchem w oparciu o podstawowe informacje z układu nerwowego. Przedmiot ma także teoretycznie przygotować słuchaczy do realizowania innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologii, biomechaniki, etc.).

Program: budowa i funkcja biernego i czynnego układu ruchu.

Zalecana literatura:

Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego. Elsevier 2008.
Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Gołąb B., Anatomia czynnościowa ośrodkowego układu nerwowego. PZWL, Warszawa 2004.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III. Wrocław 1991.
Woźniak W., Anatomia człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2001.

Atlasy:

Grant J.C.B., Atlas anatomii. Górnickie Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2001.
Leonhardt H., Plater W., Kahle W., Podręczny atlas anatomii człowieka, t. I-III. Wydawnictwo Medyczne Słowiński Werlag, Brema 1998.
Netter F., Atlas anatomii człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2002.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III, 1989.
Sobota J., Atlas anatomii człowieka, t. I-II. Urban&Partner, Wrocław 2001.
Stelmasiak W., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. Warszawa.

BIOFIZYKA

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: mgr inż. Alicja Kebel, dr Adam Siemieński, dr inż. Sławomir Winiarski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: zdobycie umiejętności dostrzegania zjawisk fizycznych zachodzących w organizmie człowieka i w jego otoczeniu oraz posługiwania się prawami mechaniki, mechaniki płynów, termodynamiki i elektrodynamiki dla wyjaśniania tych zjawisk. Zdobycie umiejętności ilościowego i jakościowego przewidywania konsekwencji najważniejszych praw fizyki lub ruchu człowieka, dla przemian energetycznych zachodzących w jego ciele i w otoczeniu oraz dla funkcjonowania aparatury stosowanej w fizjoterapii. Zrozumienie podstaw fizycznych wybranych metod fizykoterapii.

Program: elementy mechaniki ruchów postępowych i obrotowych w biofizyce. Elementy aero- i hydrodynamiki w biofizyce. Podstawowe zasady i prawa termodynamiki. Biofizyczny obraz przemian energetycznych w biosferze i w organizmach żywych. Drgania i fale mechaniczne. Ultradźwięki i ich zastosowania. Zjawiska elektryczne w organizmach żywych. Promieniowanie elektromagnetyczne niejonizujące oraz jonizujące i jego oddziaływanie z organizmem człowieka. Biofizyczne podstawy wybranych metod fizykoterapii.

Zalecana literatura:

Ernst K., Fizyka sportu. PWN, Warszawa 1992.
Kane J.W., Sternheim M.M., Fizyka dla przyrodników. PWN, Warszawa 1988.
Leyko W. (red.), Biofizyka dla biologów. PWN, Warszawa 1987.
Miękisz S., Hendrich A. (red.), Wybrane zagadnienia z biofizyki. Wrocław 1998.
Pilawski A. (red.), Podstawy biofizyki. PZWL, Warszawa 1983.

BIOLOGIA MEDYCZNA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha, mgr Wiesława Jonak, mgr Zdzisław Lewandowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z ogólnymi prawami biologii w rozumieniu jedności świata organicznego; uporządkowanie i ujednolicenie wiedzy stanowiącej podstawy w rozumieniu i przyswajaniu przedmiotów bloku biomedycznego i przedmiotów klinicznych.

Program: wykład – teoria komórkowa; poziomy organizacji żywej materii – komórki, tkanki, narządy; budowa błon biologicznych, transport przez błony; organella cytoplazmatyczne, ich budowa i udział w metabolizmie komórki; budowa i organizacja chromatyny jądrowej, chromosomy; budowa i funkcje kwasów nukleinowych; cykl komórkowy i jego regulacja; apoptoza; gametogeneza, regulacja hormonalna gametogenezy; cykl płciowy; rozwój zarodkowy człowieka, budowa i funkcje błon płodowych i łożyska; budowa i funkcje skóry; ćwiczenia – budowa mikroskopu, zasady mikroskopowania; budowa, funkcje i występowanie tkanek: nabłonkowej, łącznej, mięśniowej i nerwowej; podział gruczołów, budowa histologiczna i funkcje wybranych gruczołów (ślinianki, tarczyca, trzustka, nadnercza, jajnik i jądra); budowa histologiczna układu pokarmowego (jelito, wątroba), budowa histologiczna układu wydalniczego (nerka, moczowód).

Zalecana literatura:

Zabel M., Histologia. Podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2000.
Sawicki W., Histologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005.
Bartel H., Embriologia dla studentów medycyny. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1995.

EKOLOGIA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk, mgr Wiesława Jonak, mgr Zdzisław Lewandowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: kształtowanie umiejętności oceny wpływu zagrożeń środowiskowych na organizm człowieka i analizy stanu ekologicznego Polski na tle innych państw. Kształtowanie świadomości ekologicznej.

Program: podstawowe pojęcia z ekologii (biosfera, ekosystem, biocenoza, biotop, populacja, czynniki ekologiczne). Wieloaspektowość badań w ekosystemach, definicja i specyfika ekologii człowieka. Organizacja biosfery oraz ogólne prawidłowości funkcjonowania ekosystemu. Różnorodność biologiczna – współczesne zagrożenia i znaczenie. Przyczyny i skutki działania czynników teratogennych i patogennych na organizm ludzki. Najczęściej występujące w środowisku przyrodniczym ksenobiotyki (kadm, rtęć, ołów), ich wpływ na organizm człowieka. Zasoby naturalne i zanieczyszczenia. Rola świadomości ekologicznej i ekologicznego stylu życia. Strategia Ochrony Świata. Rozwój zrównoważony. Formy ochrony. Ochrona zdrowia i środowiska w Polsce.

Zalecana literatura:

Krebs Ch.J., Ekologia. PWN, Warszawa 1996.
Jethon Z., Medycyna zapobiegawcza i środowiskowa. PZWL, Warszawa 2000.
Jethon Z., Ekologia człowieka w wychowaniu fizycznym i sporcie. AWF, Wrocław1994.

ETYKA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Katarzyna Salamon-Krakowska, dr Tomasz Michaluk

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: umiejętność prowadzenia racjonalnego dyskursu, dobór argumentów merytorycznych i właściwe wnioskowanie. Rozpoznawanie i rozróżnianie konfliktów etycznych związanych z komercjalizacją sportu, z rozwojem nauk biomedycznych. Znajomość podstawowych systemów etycznych.

Program: etyka jako gałąź filozofii i nauka o wartościach. Czym jest dobro? Czy istnieje zło? Znaczenie etyki i moralności w życiu człowieka jako jednostki i członka społeczeństwa. Wybrane zagadnienia z etyki sportu. Problem sztucznego (biologicznego i chemicznego) oraz „naturalnego” (psychologicznego) dopingu. Problem juwenilizacji i geriatryzacji sportu. Problem brutalizacji i generalnej szkodliwości niektórych dyscyplin, a także pewnych, wysoce niebezpiecznych form zachowania się wobec przeciwników. Fair play jako standard etyczny.

Zalecana literatura:

Bonenberg M., Etyka środowiskowa. Założenia i kierunki. UJ, Kraków 1992.
Lipiec J., Koło etyczne. Kraków 2005.
Arystoteles, Etyka nikomachejska. PWN, Warszawa 1956.
Filek J., Filozofia odpowiedzialności XX wieku. Znak, Kraków 2003.
Jonas H., Zasada odpowiedzialności. Kraków 1996.

FIZJOTERAPIA OGÓLNA

Katedra Fizjoterapii

Kierownik: dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Bożena Ostrowska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			4

Efekty kształcenia: zapoznanie studenta z ogólną problematyką niepełnosprawności, rehabilitacji, fizjoterapii i fizjoprofilaktyki. Przyswojenie podstawowych pojęć dotyczących niepełnosprawności i całokształtu rehabilitacji medycznej, zmian i zjawisk istotnych dla różnego rodzaju niepełnosprawności oraz likwidowania bądź łagodzenia ich skutków. W trakcie nauki powinien on zapoznać się z taktyką postępowania fizjoterapeutycznego, hierarchią i racjonalizacją celów. Powinien nabyć umiejętności doboru środków, form i metod fizjoterapii. Powinien zapoznać się ze sposobami planowania, oceniania i dokumentowania procesu fizjoterapii. Celem nauczania jest również zwrócenie uwagi na społeczne i kulturowe odniesienia fizjoterapii.

Program: problematyka niepełnosprawności, podstawowe pojęcia i definicje. Rehabilitacja medyczna i jej składowe, miejsce fizjoterapii w rehabilitacji medycznej. Interdyscyplinarność rehabilitacji. Związek rehabilitacji z naukami medycznymi, humanistycznymi i o kulturze fizycznej. Wyrównywanie ubytków funkcjonalnych – regeneracja, kompensacja, adaptacja. Efektywność rehabilitacji, plastyczność ośrodkowego układu nerwowego, potencjał rehabilitacyjny. Osoba rehabilitowana jako podmiot – podejście fizjoterapeuty do osoby rehabilitowanej. Ocena stanu funkcjonalnego, dokumentacja tego stanu i zabiegów fizjoterapeutycznych. Ogólna metodyka rehabilitacji i taktyka postępowania fizjoterapeutycznego (hierarchia i realizacja celów, ogólne zasady doboru środków, form i metod fizjoterapii, fizjoterapia jako element rehabilitacji kompleksowej. Organizacja rehabilitacji i fizjoterapii, zespół rehabilitacyjny. Rehabilitacja szpitalna, ambulatoryjna i domowa oraz w sanatorium i ośrodku rehabilitacyjnym. Obozy i turnusy rehabilitacyjne. Etyka zawodowa fizjoterapeuty, kompetencje oraz odpowiedzialność moralna i prawna. Badania diagnostyczne i funkcjonalne jako podstawa tworzenia, weryfikacji i modyfikacji programu rehabilitacji oraz kontroli jej wyników. Testy funkcjonalne stosowane w fizjoterapii – dobór odpowiedniego testu, trafność oceny, przydatność i znaczenie dla doboru środków fizjoterapii oraz kontroli wyników rehabilitacji. Testy specyficzne dla różnych metod fizjoterapii. Testy specyficzne dla różnych schorzeń i dysfunkcji. Wykorzystywanie aparatury diagnostyczno-pomiarowej w diagnostyce funkcjonalnej – prezentacja i interpretacja wyników, przydatność i znaczenie różnych badań aparaturowych – dla doboru środków fizjoterapii oraz kontroli wyników rehabilitacji.

Zalecana literatura:

Dega W., Milanowska K., Rehabilitacja medyczna. PZWL, Warszawa 1993.
Kwolek A. (red.), Rehabilitacja medyczna, t. 1 i 2. Urban&Partner, Wrocław 2003.
Nowotny J., Podstawy fizjoterapii, cz. 1. AWF, Katowice 1988.
Straburzyński G., Fizjoterapia. PZWL, Warszawa 1988.
Zembaty A., Fizjoterapia. PZWL, Warszawa 1989.

GIMNASTYKA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 1 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Piotr Piestrak, dr Zbigniew Najsarek

Forma przedmiotu:

Wykład