SPIS TREŚCI

Pakiet informacyjny adresowany jest do kandydatów na studia oraz do studentów innych uczelni krajowych i zagranicznych pragnących zaliczyć część swoich studiów w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Pakiet zawiera informacje o Wrocławiu, Akademii, jej strukturze i działalności, a przede wszystkim o studiach prowadzonych w uczelni, zasadach rekrutacji na studia oraz zasadach studiowania.

1. System ECST

System ECTS, opracowany w późnych latach osiemdziesiątych przez Komisję Wspólnoty Europejskiej, służy ułatwieniu dostępu do pełnej informacji o programach studiów prowadzonych w uczelniach, a przez to zwiększeniu i usprawnieniu międzyuczelnianej i międzynarodowej wymiany studentów. Określony w systemie ECTS sposób pomiaru i oceny wiedzy, kompetencji i umiejętności zdobytych przez studenta, wyrażony w punktach ECTS, umożliwia rozpoznanie i uznanie programu studiów zaliczonego w uczelni partnerskiej, krajowej bądź zagranicznej.

System ECTS, pierwotnie opracowany dla mobilności studentów – transferu punktów ECTS, został następnie dopracowany do roli akumulacji punktów przez studenta w procesie kształcenia. Akronim ECTS jest nadal stosowany, chociaż oznacza aktualnie the European Credit Transfer and Accumulation System.

Pakiet Informacyjny ECTS jest podstawowym dokumentem systemu ECTS – the European Credit Transfer System – zawierającym pełną informację o Uczelni, jej strukturze i działalności, studiach i programach prowadzonych w Uczelni oraz o zasadach studiowania. Punkty ECTS są liczbą przyporządkowaną przedmiotowi odzwierciedlającą całkowity nakład pracy studenta (tj. udział w zajęciach oraz pracę własna w domu, bibliotece) potrzebny do zaliczenia przedmiotu, czyli do zdobycia wiedzy, umiejętności i kompetencji założonych w programie i celu realizacji przedmiotu. Student otrzymuje przypisaną przedmiotowi liczbę punktów ECTS po spełnieniu wszystkich, określonych w planie studiów i programie nauczania, wymagań oraz osiągnięciu właściwego poziomu założonych dla tego przedmiotu efektów kształcenia.

Liczba punktów ECTS przypisanych przedmiotom w semestralnym programie studiów wynosi około 30 (27-33), zaś w programie rocznym 60. Warunkiem zaliczenia semestru/roku studiów jest uzyskanie przez studenta liczby punktów wynikającej z planu studiów i programu nauczania, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie studiów.

Liczba punktów ECTS wymagana do ukończenia studiów w AWF:

– pierwszego stopnia wynosi 180

– drugiego stopnia wynosi 120

2. Mobilność studentów

System ECTS opracowano pod kątem stworzenia przejrzystych zasad mobilności studentów, a w szczególności poznania oraz uznania (okresu) i programu studiów realizowanych przez studenta w uczelni partnerskiej. Celowi temu służą kluczowe dokumenty ECTS:

Pakiet informacyjny/katalog kursów. Pakiet informacyjny zawiera szeroki wachlarz danych o Uczelni, prowadzonych studiach i zasadach studiowania, realizowanych programach nauczania i warunkach zaliczania tych programów, a także praktyczne informacje o mieście, jego zasobach kulturowych i turystycznych, etc.

Formularz zgłoszeniowy (Application Form) z danymi personalnymi studenta niezbędnymi do zarejestrowania go w uczelni partnerskiej.

Porozumienie o programie zajęć (Learning Agrement) służy do zawarcia porozumienia między studentem i uczelniami: macierzystą i partnerską o programie realizowanym przez studenta w uczelni partnerskiej i zasadach jego uznania i zaliczenia w uczelni macierzystej*/.

Wykaz zaliczeń (Transcript of records) stanowi potwierdzenie przez uczelnię partnerską zaliczenia przez studenta mobilnego programu. W dokumencie tym podany jest wykaz przedmiotów zaliczonych, wraz z ocenami i punktami ECTS uzyskanymi przez studenta**/.

Dowód zaliczenia przez uczelnię macierzystą programu realizowanego w uczelni partnerskiej (Proof of recognition). Dokument ten ma potwierdzić dotrzymanie przez uczelnię macierzystą warunków umowy zawartej w Porozumieniu o programie zajęć, poprzez wykazanie w nim przedmiotów i liczby punktów ECTS uznanych w karcie osiągnięć studenta.

Wszelkie zmiany wprowadzane do Porozumienia o programie zajęć, zwanym dalej Porozumieniem, przez którąkolwiek ze stron, wymagają formy pisemnej zatwierdzonej przez wszystkie strony porozumienia: studenta, uczelnię partnerską i uczelnię macierzystą. Uczelnia powinna dołożyć wszelkich starań, aby przy sporządzaniu Porozumienia nie dopuścić do powstania istotnych różnic programowych w stosunku do standardów kształcenia dla danego kierunku studiów. W przypadku, gdy różnic tych nie da się uniknąć, należy przed wyjazdem studenta do uczelni partnerskiej określić sposób i termin realizacji oraz zaliczenia różnic programowych.

Jeżeli wszystkie uzgodnione w Porozumieniu warunki zostaną przez studenta spełnione, okres studiów (przedmioty, zaliczenia, egzaminy, punkty ECTS) zostaną mu uznane i potraktowane jako równoważne z odpowiednim okresem studiów (przedmiotami, zaliczeniami, egzaminami, punktami) w uczelni macierzystej. Decyzję o tym, czy uzgodnione warunki zostały spełnione przez studenta, podejmuje dziekan uczelni macierzystej.

W przypadku stwierdzenia niezgodności między Porozumieniem o programie zajęć i Wykazem zaliczeń, decyzję, co do sposobu i zakresu zaliczenia programu i okresu studiów podejmuje dziekan uczelni macierzystej. Dziekan decyduje, czy niespełnienie warunków Porozumienia przez studenta stanowi podstawę do skreślenia go z listy studentów, czy skutkuje koniecznością zaliczenia przez studenta, w uczelni macierzystej, dodatkowych przedmiotów. Dziekan decyduje również o konieczności zwrotu przez studenta, części lub całości, otrzymanego grantu. Zwrot grantu nie będzie wymagany od studenta w przypadku zaistnienia okoliczności od studenta niezależnych, określanych jako „siły wyższe”. W takim przypadku konieczne jest uzyskanie pisemnej zgody od Agencji Narodowej na zaniechanie zwrotu grantu.

Wymiana studentów może być realizowana tylko i wyłącznie z uczelnią posiadającą KARTĘ ERASMUSA, ważną na dany rok akademicki, z którą została podpisana umowa bilateralna.

Student zakwalifikowany na wyjazd w ramach programu ERASMUS musi spełniać następujące kryteria formalne:

1) być obywatelem kraju uprawnionego do uczestnictwa w programie ERASMUS lub posiadać oficjalny status uchodźcy albo prawo stałego pobytu na terytorium danego kraju,

2) być oficjalnie zarejestrowanym na kierunku studiów prowadzącym do otrzymania tytułu licencjata/inżyniera lub magistra w uczelni będącej stroną niniejszej umowy,

3) być (w momencie wyjazdu) studentem co najmniej drugiego roku studiów pierwszego stopnia (pierwszego cyklu),

4) powinien znać język wykładowy wybranej uczelni na tyle, żeby móc uczestniczyć w zajęciach,

5) warunkiem koniecznym przy wyjeździe jest zaliczenie wszystkich przedmiotów na semestrach poprzedzających wyjazd.

Pobyt studenta w uczelni partnerskiej, w celu zrealizowania części studiów, nie może być krótszy niż 3 miesiące lub pełny, najkrótszy cykl kształcenia (np. trymestr lub semestr) i nie może być dłuższy niż 1 rok akademicki. Minimalny okres pobytu w uczelni partnerskiej odnosi się tylko do okresu studiowania i nie zawiera okresu czasu ewentualnego przygotowania językowego czy odbywania praktyki.

Z każdym studentem zakwalifikowanym na wyjazd w ramach programu ERASMUS zostaje sporządzona pisemna umowa o programie zajęć realizowanym w uczelni partnerskiej (Learning Agrement). Student zakwalifikowany do wyjazdu otrzyma Kartę Studenta Erasmusa dostarczoną uczelni przez Narodową Agencję.

Uczelnia przyjmująca nie może żądać od studenta opłat za naukę (czesne, wpisowe, opłaty egzaminacyjne, opłaty za korzystanie z laboratoriów, bibliotek itp.). Pobieranie pewnych niewielkich opłat (członkostwo w organizacjach studenckich, korzystanie z kserokopiarki itp.) jest dopuszczalne na warunkach identycznych, jakie obowiązują studentów lokalnych.

Wypłata wszelkich stypendiów krajowych (socjalnych, naukowych i innych), do których student nabył prawo przed wyjazdem, będzie kontynuowana w czasie pobytu studenta w uczelni partnerskiej. Student powinien mieć zagwarantowane prawo do ubiegania się o wypłatę powyższych świadczeń również po powrocie do uczelni macierzystej, a oceny uzyskane w uczelni partnerskiej przeliczone na skalę ocen obowiązującą w kraju, powinny być podstawą ubiegania się o stypendia za wyniki w nauce.

Student – po powrocie z uczelni partnerskiej – powinien złożyć we właściwym dziekanacie kartę zaliczeń (Transcript of Records) z uczelni przyjmującej (partnerskiej) oraz wypełnić Ankietę według wzoru dostarczonego przez uczelnię macierzystą.

II. INFORMACJE o UCZELNI

AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO we WROCŁAWIU

1. Wrocław, stolica Dolnego Śląska, jest jednym z najstarszych i najpiękniejszych miast w Polsce. Położony u podnóża Sudetów, nad rzeką Odrą, poprzecinany jej licznymi dopływami i kanałami, jest wyjątkowym miastem 12 wysp i 112 mostów. Miasto, w swojej ponad tysiącletniej historii, kilkakrotnie zmieniało przynależność państwową rozwijając się pod panowaniem Piastów, królów Czech, Habsburgów, aby od 1945 roku budować pozycję ważnej polskiej aglomeracji. Bogata i burzliwa historia wpisała się w ocalałe pomniki architektury jak np: Ostrów Tumski – średniowieczny zespół architektury sakralnej, Ratusz – wspaniała budowla gotycka, Uniwersytet Wrocławski z barokową Aulą Leopoldyńską.

Dzisiaj Wrocław jest znaczącym ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i naukowym.

Wspaniała architektura i bogata oferta wydarzeń artystycznych przyciągają rzesze turystów. Do największych atrakcji kulturalnych należą: Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Wratislavia Cantans”, Festiwal „Jazz nad Odrą”, Dni Muzyki Starych Mistrzów, Przegląd Piosenki Aktorskiej, Wrocławskie Spotkania Teatrów Jednego Aktora, a także wspaniałe spektakle wystawiane w kilkunastu teatrach, operze, operetce itd. Niewątpliwą atrakcją kulturalną Wrocławia jest Panorama Racławicka – gigantyczna rotunda mieszcząca obraz panoramiczny przedstawiający bitwę pod Racławicami z 4 kwietnia 1794 roku.

Wrocław jest liczącym się w kraju, a także Europie, ośrodkiem imprez wystawienniczych i targowych organizowanych w Hali Ludowej.

Wrocław jest czwartym co do wielkości miastem w Polsce, liczącym około 650 tysięcy mieszkańców. Należy do największych ośrodków uniwersyteckich w kraju. Dzięki studiującym w mieście stu czterdziestu tysiącom studentów Wrocław, mimo tysiącletniej historii, jest miastem młodym, tętniącym życiem przez 24 godziny na dobę. Doceniają i kochają to miasto zarówno jego mieszkańcy, jak również wizytujący je goście i turyści.

2. Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

Początki wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego, obchodzącej w 2006 roku jubileusz sześćdziesięciolecia działalności, były bardzo skromne i wywodzą się z utworzonego, w ciężkich, powojennych miesiącach odbudowy miasta, rocznego kursu nauczycieli wychowania fizycznego. Dzięki wielkiemu zaangażowaniu mgra Zbigniewa Skrockiego – organizatora kultury fizycznej na Ziemiach Odzyskanych oraz profesora Andrzeja Klisieckiego – Kierownika Zakładu Fizjologii Wydziału Lekarskiego, już w 1946 roku wspomniany roczny kurs przekształcono w trzyletnie Studium Wychowania Fizycznego (SWF) przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki. Profesor Andrzej Klisiecki, pierwszy dyrektor Studium obdarzył je mianem „Słonecznej Uczelni”. W 1950 roku SWF zostało przekształcone w Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego (Rozp. Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1950 roku – Dz.U. Nr 29, poz. 273). Po sześciu latach działalności Szkoła opracowała nowe programy nauczania i wydłużyła cykl kształcenia do czterech lat, dzięki czemu zdobyła uprawnienia do nadawania swoim absolwentom dyplomu i tytułu magistra. W 1972 roku Szkoła uzyskała rangę i status Akademii Wychowania Fizycznego (Rozp. Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 roku – Dz.U. Nr 54, poz 350). Akademia Wychowania Fizycznego, z siedzibą we Wrocławiu, jest akademicką uczelnią publiczną, posiadającą osobowość prawną i działającą na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365).

Prężnie rozwijająca się Akademia, dzięki istotnym zmianom w strukturze organizacyjnej, poszerzaniu profili kształcenia i umacnianiu badań naukowych jest dzisiaj nowoczesną placówką szkolnictwa wyższego. Aktualnie kształcenie w Akademii odbywa się na czterech kierunkach studiów: wychowanie fizyczne, turystyka i rekreacja, sport oraz fizjoterapia.

W ponad sześćdziesięcioletniej historii Uczelni, jej mury opuściło ponad 31 tysięcy absolwentów – magistrów w zakresie wychowania fizycznego, turystyki i rekreacji oraz fizjoterapii (rehabilitacji ruchowej). Ogromne rzesze słuchaczy studiów podyplomowych i kursów kwalifikacyjnych realizowanych w Akademii zdobyły uprawnienia trenerskie i instruktorskie w zakresie licznych dyscyplin szeroko pojętej kultury fizycznej.

Wśród absolwentów Akademii są nazwiska znanych olimpijczyków, mistrzów świata i Europy, jak m.in.: Piotr Albiński (pływanie), Danuta Bułkowska-Milej (lekkoatletyka), Wiesław Gawlikowski (strzelectwo), Piotr Haczek (lekkoatletyka), Joanna Jakimiuk (szermierka), Rafał Kubacki (judo), Małgorzata Książkiewicz (strzelectwo), Krzysztof Kucharczyk (strzelectwo), Renata Mauer-Różańska (strzelectwo), Zbigniew Pietrzykowski (boks), Ryszard Szurkowski (kolarstwo), Marek Łbik (kajakarstwo), Ryszard Seruga (kajakarstwo), Edward Ligocki (spadochroniarstwo), Witold Świadek (sporty lotnicze), Urszula Włodarczyk (lekkoatletyka), Józef Zapędzki (strzelectwo), Władysław Żmuda (piłka nożna) oraz zasłużonych trenerów: Wiesław Błach i Kazimierz Witkowski (judo), Kazimierz Górski (piłka nożna), Andrzej Kijowski i Kazimierz Kurzawski (strzelectwo), Andrzej Piątek (kolarstwo), Mieczysław Łopatka i Jerzy Świątek (koszykówka), Czesław Ptak (boks), Wacław Skarul (kolarstwo), Edward Chatala, Marek Kubiszewski, Józef Lisowski i Bogumił Mańka (lekkoatletyka) i wielu, wielu innych.

Obecnie studiują i trenują m.in.: lekkoatleci – Michał Bieniek, Marta Chrust-Rożej, Urszula Domel, Sylwia Ejdys, Weronika Wedler, Milana Pędziwiatr; judo – Łukasz Błach; szpadziści –Tomasz Motyka [srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Pekinie], Maciej Szumski, tenis stołowy – Daria Łuczakowska; piłka siatkowa – Jakub Jarosz (złoty medalista Mistrzostw Europy); strzelectwo – Tomasz Wawrzonowski; pływanie – Agata Korc; pięciobój nowoczesny – Marcin Horbacz i Edyta Małoszyc; taekwon-do – Amit Batra; akrobatyka – Tomasz Adamczyk oraz Marta Szymczak – karate, piłkarki ręczne AZS AWF Wrocław – ekstraklasa. W Akademii kształci się ponad 5000 studentów.

Akademia posiada uprawnienia do doktoryzowania i nadawania stopnia doktora habilitowanego. Wypromowała już ponad 500 doktorów, 29 osobom przyznała stopień naukowy doktora habilitowanego.

Uczelnia zatrudnia 626 osób, w tym 330 nauczycieli akademickich – 23 profesorów tytularnych, 31 osób z tytułem doktora habilitowanego, 8 osób na stanowisku docenta, 128 adiunktów, 52 starszych wykładowców, 36 asystentów, 25 wykładowców, 20 instruktorów i 6 lektorów.

2.1. Nazwa i adres uczelni

Akademia Wychowania Fizycznego

al. Ignacego J. Paderewskiego 35

51-612 Wrocław

www.awf.wroc.pl

Rektorat

ul. Stefana Banacha 11, 51-617 Wrocław,

tel. + 48 (71) 347 31 14; 347 31 01

fax: + 48 (71) 348 25 27

e-mail: rektor@awf.wroc.pl

2.2. Władze uczelni

Rektor

Prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

e-mail: rektor@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Nauki i Współpracy z Zagranicą

Prof. dr hab. Zofia Ignasiak

e-mail: prorektor.nauki@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Nauczania

Dr hab. Anna Skrzek, prof. nadzw.

e-mail: prorektor.nauczania@awf.wroc.pl

Prorektor ds. Studenckich i Sportu Akademickiego

Dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

e-mail: prorektor.sportu@awf.wroc.pl

2.3. Struktura uczelni

Wydział Wychowania Fizycznego

Kierunki studiów:

sport

turystyka i rekreacja

wychowanie fizyczne

Dziekanat

ul. Mickiewicza 98

51-684 Wrocław

tel: +48 (71) 347 34 38; 347 34 72; 347 34 28; 347 34 62

fax: +48 (71) 347 34 37

dziekanat.wf@awf.wroc.pl

Kierownik Dziekanatu

Mgr Elżbieta Jakubczak

tel. +48 (71) 347 34 85

e-mail: elzbieta.jakubczak@awf.wroc.pl

Dziekan

Prof. dr hab. Jan Chmura

tel. +48 (71) 347 35 08

e-mail: dziekan.wf@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauki

Dr hab. Małgorzata Słowińska-Lisowska, prof. nadzw.

tel. +48 (71) 347 34 25

e-mail: małgorzata.slowinska-lisowska@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauczania

Doc. dr Marek Lewandowski

tel: +48 (71) 347 34 27

e-mail: marek.lewandowski@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Studenckich

Dr Grzegorz Żurek

tel: +48 (71) 343 34 26

e-mail: grzegorz.zurek@awf.wroc.pl

Wydziałowy Koordynator ECTS

Doc. dr Marek Lewandowski

ul. Mickiewicza 98

51-684 Wrocław

tel: +48 (71) 347 34 27

e-mail: marek.lewandowski@awf.wroc.pl

Wydział Fizjoterapii

Kierunek studiów: fizjoterapia

Dziekanat

al. Ignacego J. Paderewskiego 35 – Pawilon P4

51-612 Wrocław

tel: +48 (71) 347 30 82; 347 30 71

fax: +48 (71) 347 30 81

e-mail: dziekanat.fizjoterapii@awf.wroc.pl

Kierownik Dziekanatu

mgr Urszula Bartkiewicz

tel. +48 (71) 347 30 80

e-mail: urszula.bartkiewicz@awf.wroc.pl

Dziekan

Prof. dr hab. Marek Woźniewski

tel: +48 (71) 347 30 70

e-mail: marek.wozniewski@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauki

Prof. dr hab. Anna Jaskólska

Tel: +48 (71) 347 30 71

e-mail: anna.jaskolska@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Nauczania

Dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: ewa.demczuk-wlodarczyk@awf.wroc.pl

Prodziekan ds. Studenckich

Dr Waldemar Andrzejewski

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: waldemar.andrzejewski@awf.wroc.pl

Wydziałowy Koordynator ECTS:

Dr hab. Ewa Demczuk-Włodarczyk, prof. nadzw.

tel: +48 (71) 347 30 72

e-mail: ewa.demczuk-wlodarczyk@awf.wroc.pl

2.4. Kalendarz roku akademickiego

Rok akademicki składa się z dwóch semestrów:

Semestr zimowy rozpoczyna się 27.09.2010 r.

Sesja egzaminacyjna na przełomie stycznia i lutego 2011 r.

Semestr letni rozpoczyna się 14 lutego 2011 r.

Sesja egzaminacyjna czerwiec 2011 r.

Święta (narodowe, uniwersyteckie, religijne) oraz Dni Rektorskie

24.09.2010 Inauguracja roku akademickiego

22.10.2010 Święto Uczelni

01.11.2010 Wszystkich Świętych

11.11.2010 Święto Niepodległości

01.05.2011 Święto Pracy

03.05.2011 Dzień Konstytucji 3 Maja

Maj 2011 JUVENALIA

03.06.2011 Boże Ciało

20.12.2010-02.01.2011 Ferie zimowe

19.04-27.04.2011 Ferie wiosenne

2.5. Kierunki studiów realizowane w Akademii Wychowania Fizycznego w formie studiów stacjonarnych i niestacjonarnych

◘ sport – studia I i II stopnia

◘ turystyka i rekreacja – studia I i II stopnia

◘ wychowanie fizyczne – studia I i II stopnia

◘ fizjoterapia – studia I i II stopnia

2.6. Zasady przyjęć na studia

Do postępowania kwalifikującego na studia I stopnia może być dopuszczona osoba, która posiada świadectwo dojrzałości.

W przypadku osób kończących szkołę średnią za granicą wymagana jest nostryfikacja świadectwa ukończenia tej szkoły potwierdzająca uprawnienie (posiadacza) do podjęcia studiów wyższych. Nostryfikacji dokonuje kurator oświaty właściwy dla miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o nostryfikację świadectwa, a w przypadku braku miejsca zamieszkania – kurator oświaty właściwy ze względu na siedzibę instytucji, w której osoba zamierza złożyć świadectwo uzyskane za granicą, zwany dalej „organem nostryfikacyjnym”. Zaświadczenie wydane przez kuratora oświaty ważne jest łącznie z oryginałem nostryfikowanego świadectwa, lub jego duplikatem zalegalizowanym przez konsula Rzeczypospolitej Polskiej urzędującego w państwie, w którym został wydany dokument.

Za równorzędne polskiemu świadectwu dojrzałości, bez obowiązku przeprowadzania nostryfikacji, uznaje się:

a) dyplomy IB (International Baccalaureate) wydawane przez organizację International Baccalaureate Organization w Genewie,

b) dyplomy EB (European Baccalaureate) wydawane przez Szkoły Europejskie zgodnie z Konwencją z dnia 21 czerwca 1994 r. o statusie Szkół Europejskich.

Szczegółowe zasady nostryfikacji świadectw szkolnych i świadectw maturalnych uzyskanych za granicą określa Rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 6 kwietnia 2006 roku (Dz.U. nr 63, poz. 442 i 443).

Do postępowania kwalifikującego do przyjęcia na II stopień studiów dopuszczona jest osoba, która posiada dyplom ukończenia studiów I stopnia (dyplom licencjata).

Szczegółowe zasady przyjęć na poszczególne kierunki i formy studiów w roku akademickim 2010/2011 określa Uchwała Nr 19/2009 Senatu AWF we Wrocławiu z dnia 28 maja 2009 roku zamieszczona na stronie internetowej Akademii: www.awf.wroc.pl

Obowiązuje elektroniczna rejestracja kandydatów – szczegóły www.awf.wroc.pl

2.7. Najważniejsze przepisy Uczelni

Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu jest uczelnią publiczną posiadającą osobowość prawną i działającą na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym (DZ.U. nr 164, poz. 1365).

Podstawowym aktem wewnątrzuczelnianym regulującym działalność Akademii jest Statut Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu uchwalony przez Senat Akademii (Uchwała nr 96/2007 z dnia 20 grudnia 2007 roku) i zatwierdzony przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Prawa i obowiązki studenta związane z tokiem studiów określa Regulamin Studiów w AWF uchwalony przez Senat Akademii (Uchwała nr 15/2007 Senatu Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu z dnia 22 marca 2007 roku, z późn.zm.) i zatwierdzony przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

Sprawy nieujęte w ramach w/w aktów wewnątrzuczelnianych regulowane są poprzez Zarządzenia Rektora.

Do podstawowych obowiązków studenta należy przestrzeganie Regulaminu Studiów i innych przepisów uczelnianych.

2.8. Prawa i obowiązki studenta związane z tokiem studiów oraz szczegółowe zasady studiowania określa Regulamin Studiów w AWF umieszczony na stronie: www.awf.wroc.pl. Okresem zaliczeniowym studiów jest semestr. Podstawą zaliczenia semestru jest zaliczenie przedmiotów i uzyskanie liczby punktów ECTS określonych w planie i w programie studiów danego semestru. Podstawą zaliczenia semestru przez studenta uczestniczącego w wymianie międzynarodowej jest zrealizowanie programu określonego w Porozumieniu o programie zajęć.

Egzamin jest sprawdzianem poziomu wiedzy, umiejętności i kompetencji zdobytych przez studenta w zakresie określonym przez program przedmiotu.

Przy zaliczeniach i egzaminach stosuje się następującą skalę ocen:

◘ oceny pozytywne

bardzo dobry .......5.0

dobry plus .......4.5

dobry .......4.0

dostateczny plus .......3.5

dostateczny .......3.0

◘ ocena negatywna

niedostateczny .......2.0

Skala ocen systemu ECTS (A,B,C,D,E,F,X,F) stosowana jest wyłącznie przy transferze ocen uzyskanych przez studenta AWF w uczelni partnerskiej na polską skalę ocen oraz przy transferze polskich ocen zdobytych w AWF przez studenta uczelni partnerskiej.

Skala ocen ECTS:

Ocena ECTS	Ocena polska	Definicja
A	5.0	[bardzo dobry] – wybitne osiągnięcia, wykraczające poza program, – wyniki z dopuszczeniem jedynie drugorzędnych błędów
B	4.5	[dobry plus] – powyżej przeciętnego standardu, z pewnymi błędami
C	4.0	[dobry] – osiągnięcia zgodne ze standardami, – solidna praca z szeregiem zauważalnych błędów
D	3.5	[dostateczny plus] – zadowalające wyniki, ale ze znacznymi brakami
E	3.0	[dostateczny] – praca/wyniki spełniają minimalne wymagania
F	2.0	[niedostateczny] – zaliczenie przedmiotu możliwe po powtórzeniu materiału w całości

Do indeksu obok oceny przyjętej w regulaminie studiów wpisuje się stopień ECTS - np. 5.0^A, który ma jedynie charakter informacyjny i nie zastępuje oceny wystawionej przez wykładowcę.

III. INFORMACJE o STUDIACH

1. Kierunek studiów: SPORT

1.1. Struktura studiów i formy studiowania

Studia I i II stopnia w formie stacjonarnej i niestacjonarnej.

1.2. Cele zawodowe i edukacyjne kształcenia

Absolwent I stopnia studiów kierunku sport powinien posiadać ogólną wiedzę interdyscyplinarną z zakresu nauk społecznych, biologicznych i ekonomicznych oraz umiejętności korzystania z niej w pracy zawodowej i życiu z zachowaniem zasad etycznych. Powinien umieć projektować, realizować i kontrolować proces trenowania sportowca i zarządzania organizacją sportową. Interdyscyplinarna wiedza i umiejętności oraz kompetencje specjalistyczne, powinny umożliwiać absolwentowi aktywne uczestniczenie w procesie tworzenia miejsc pracy w sporcie oraz zatrudnienie w społecznych i publicznych instytucjach sportowych: klubach sportowych, związkach i zrzeszeniach sportowych, innych stowarzyszeniach sportowych oraz instytucjach samorządowych i państwowych odpowiedzialnych za sport. Absolwent powinien umieć rozwiązywać proste problemy zawodowe, gromadzić, przetwarzać oraz przekazywać (pisemnie i ustnie) informacje, a także uczestniczyć w pracy zespołowej. Powinien znać język obcy na poziomie biegłości B2 Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego Rady Europy oraz umieć posługiwać się językiem specjalistycznym niezbędnym do wykonywania zawodu. Absolwent powinien być przygotowany do podjęcia studiów drugiego stopnia.

Absolwent II stopnia studiów kierunku sport powinien posiadać rozszerzoną – w stosunku do studiów pierwszego stopnia – wiedzę z zakresu sportu jako zjawiska społecznego. Wiedza absolwenta powinna być wzbogacona o biomedyczne i psychospołeczne aspekty sportu klasyfikowanego, dydaktyczne uwarunkowania pracy z uzdolnionymi sportowcami oraz zarządzanie organizacjami w sporcie klasyfikowanym. Specjalistyczna wiedza i umiejętności z zakresu różnych aspektów sportu klasyfikowanego powinny umożliwić absolwentowi zobiektywizowane poznawanie sportu i kreatywne wpływanie na jego rozwój. Absolwent powinien posiadać wiedzę i umiejętności pozwalające na samodzielne rozwiązywanie problemów zawodowych. Powinien umieć porozumiewać się w sprawach zawodowych zarówno ze specjalistami, jak i niespecjalistami a także organizować pracę grupową i kierować pracą zespołów. Absolwent powinien uzyskać kwalifikacje zawodowe zgodnie z wykazem zawodów obowiązujących w sporcie – po spełnieniu wymogów określonych przez ministra właściwego do spraw sportu – oraz w szkolnictwie (po uzupełnieniu wykształcenia – zgodnie ze standardami kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu nauczyciela). Absolwent powinien mieć utrwalone nawyki ustawicznego kształcenia i rozwoju zawodowego oraz być przygotowany do podejmowania wyzwań badawczych i podjęcia studiów trzeciego stopnia (doktoranckich).

1.3. Diagram semestralny studiów I stopnia

Kierunek SPORT

ROK I, SEMESTR 1 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Anatomia	7	23	30	7	E
2.	Antropologia	3	12	15	4	E
3.	Historia sportu	30		30	2	Zo
4.	Podstawy marketingu	15	15	30	6	E
5.	Podstawy zarządzania	30		30	6	E
6.	Specjalizacja zawodowa1		45	45	3	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – ćwiczenia siłowe		15	15	1	Zo
8.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – fitness		15	15	1	Zo
Razem		85	125	210	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biochemia	15	15	30	3	Zo
2.	Budowanie i rozwijanie zespołów lub Doskonalenie komunikacji otwartej w grupie	15	15	30	4	Zo
3.	Ekonomia	30	15	45	6	E
4.	Język obcy1		30	30	1	Zo
5.	Podstawy rachunkowości lub Finanse we współczesnym sporcie	15	15	30	2	Zo
6.	Praktyka w klubie – warsztaty trenerskie		75	75	1	Zo
7.	Specjalizacja zawodowa2		45	45	3	Zo
8.	Technologie informacyjne		30	30	2	Zo
9.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – gimnastyka z elemen-tami akrobatyki		15	15	1	Zo
10.	Teoria sportu	30		30	3	E
11.	Zarządzanie kadrami	15	15	30	4	E
Razem		120	270	390	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK II, SEMESTR 3 studia I stopnia stacjonarne

DYSCYPLINY INDYWIDUALNE

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		Godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biochemia wysiłku fizycznego	15	15	30	5	E
2.	Fizjologia	15	15	30	4	Zo
3.	Genetyka w sporcie lub Nowe w biologii	15	15	30	1	Zo
4.	Język obcy2		30	30	1	Zo
5.	Metody i techniki zarządzania organizacją sportową	15	15	30	5	E
6.	Organizacja zawodów i zgrupowań sportowych lub Organizacja przedsięwzięć sportowych	15	15	30	1	Zo
7.	Prakseologia lub Metodyka pracy grupowej i zarządzanie pomysłami w organizacji	30		30	3	Zo
8.	Praktyka w klubie – warsztaty trenerskie		75	75	2	Zo
9.	Przedsiębiorczość w sporcie lub Coaching sportowy	15	15	30	5	Zo
10.	Specjalizacja zawodowa3		30	30	1	Zo
11.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – lekkoatletyczne konkurencje biegowe		15	15	1	Zo
12	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – tenis stołowy		15	15	1	Zo
Razem		120	255	375	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK II, SEMESTR 3 studia I stopnia stacjonarne

DYSCYPLINY ZESPOŁOWE

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biochemia wysiłku fizycznego	15	15	30	5	E
2.	Fizjologia	15	15	30	4	Zo
3.	Genetyka w sporcie lub Nowe w biologii	15	15	30	1	Zo
4.	Język obcy2		30	30	1	Zo
5.	Metody i techniki zarządzania organizacją sportową	15	15	30	5	E
6.	Organizacja zawodów i zgrupowań sportowych lub Organizacja przedsięwzięć sportowych	15	15	30	1	Zo
7.	Prakseologia lub Metodyka pracy grupowej i zarządzanie pomysłami w organizacji	30		30	3	Zo
8.	Praktyka w klubie – warsztaty trenerskie		75	75	2	Zo
9.	Przedsiębiorczość w sporcie lub Coaching sportowy	15	15	30	5	Zo
10.	Specjalizacja zawodowa3		30	30	1	Zo
11.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – lekkoatletyczne konkurencje biegowe		15	15	1	Zo
12	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – lekkoatletyczne konkurencje techniczne		15	15	1	Zo
Razem		120	255	375	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK II, SEMESTR 4 studia I stopnia stacjonarne

DYSCYPLINY INDYWIDUALNE

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biomechanika sportu	15	30	45	4	E
2.	Fizjologia wysiłku		30	30	4	E
3.	Język obcy3		30	30	2	Zo
4.	Zgrupowanie sportowe - obóz		70	70	2	Zo
5.	Motoryczność sportowca	15	15	30	3	E
6.	Psychologia	15	15	30	3	E
7.	Specjalizacja zawodowa4		30	30	1	Zo
8.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – tenis		15	15	1	Zo
9.	Teoria treningu sportowego	15	30	45	4	E
10.	Zachowania organizacyjne lub Trening menedżerski	15	15	30	3	Zo
11.	Zarządzanie produktem sportowym	15	15	30	3	E
Razem		90	295	385	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK II, SEMESTR 4 studia I stopnia stacjonarne

DYSCYPLINY ZESPOŁOWE

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Biomechanika sportu	15	30	45	4	E
2.	Fizjologia wysiłku		30	30	4	E
3.	Język obcy3		30	30	2	Zo
4.	Zgrupowanie sportowe - obóz		70	70	2	Zo
5.	Motoryczność sportowca	15	15	30	3	E
6.	Psychologia	15	15	30	3	E
7.	Specjalizacja zawodowa4		30	30	1	Zo
8.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – lekkoatletyczne formy ruchu		15	15	1	Zo
9.	Teoria treningu sportowego	15	30	45	4	E
10.	Zachowania organizacyjne lub Trening menedżerski	15	15	30	3	Zo
11.	Zarządzanie produktem sportowym	15	15	30	3	E
Razem		90	295	385	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek SPORT

ROK III, SEMESTR 5 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Coaching sportowy lub Przedsiębiorczość w sporcie	15	15	30	5	Zo
2.	Ekologia i sport lub Ochrona środowiska	15	15	30	2	Zo
3.	Motoryczność sportowca*	15	15	30	3	E
4.	Język obcy4		30	30	2	E
5.	Nauczanie czynności rucho-wych lub Teoretyczne podsta-wy treningu technicznego	30		30	3	Zo
6.	Podstawy ratownictwa medycznego lub Medycyna sportu	15	15	30	2	Zo
7.	Praktyka zawodowa menedżerska		50	50	2	Zo
8.	Specjalizacja zawodowa5		30	30	1	Zo
9.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – ju-jitsu		15	15	1	Zo
10.	Zarządzanie procesami w klubie sportowym	15	15	30	3	E
11.	Zarządzanie strategiczne firmą sportową	15	15	30	3	E
12.	Żywienie sportowca	15	15	30	3	Zo
Razem		135	230	365	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

*/ ostani raz w roku akademickim 2010/11 w sem. 5 – od 2011/12 tylko w 4, a w to miejsce „Prawo w sporcie i ochrona własności intelektualnej” (30 w, 3 pkt, E)

Kierunek SPORT

ROK III, SEMESTR 6 studia I stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Odnowa biologiczna	15	15	30	2	Zo
2.	Pedagogika	15	15	30	4	E
3.	Praktyka zawodowa menedżerska		70	70	2	Zo
4.	Socjologia sportu	30		30	2	Zo
5.	Specjalizacja zawodowa6		30	30	1	E
6.	Sponsoring sportowy lub Marketing sportowy	15	15	30	2	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu – badminton		15	15	1	Zo
8.	Traumatologia sportu lub Doping farmakologiczny	30		30	1	Zo
9.	Zarządzanie infrastrukturą sportową	30		30	1	Zo
10.	Zarządzanie wiedzą i informacją w firmie sportowej	15	15	30	4	E
11.	Egzamin dyplomowy licencjacki				10	E
Razem		150	175	325	30

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

1.4. Diagram semestralny studiów II stopnia

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 1 studia II stopnia stacjonarne

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Filozofia z elementami etyki	30		30	4	Zo
2.	Psychologia sportu	20	20	40	5	E
3.	Zarządzanie kadrami w sporcie	10	30	40	5	Zo
4.	Marketing w sporcie	10	20	30	5	E
5.	Medycyna sportu	20	20	40	5	E
6.	Metodologia pracy naukowej	10	20	30	6	Zo
Razem		100	110	210	30
W czasie semestru 1 studenci wybierają specjalność, którą będą realizować w semestrach 2-4. W semestrze 1 należy wybrać katedrę, w której student będzie pisał pracę magisterską.

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, E – egzamin.

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

Specjalność: TRENER SPORTU KWALIFIKOWANEGO

W DYSCYPLINACH INDYWIDUALNYCH

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka sportu	15	30	45	5	E
2.	Specjalizacja instruktorska1		30	30	2	Zo
3.	Fizjologia treningu sportowego		30	30	4	E
4.	Biomechaniczna diagnoza techniki sportowej		30	30	4	Zo
5.	Morfologiczne i biologiczne podstawy dyscyplin indywidualnych	10	20	30	4	Zo
6.	Pedagogika sportu	15	20	35	4	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu	10	30	40	3	E
8.	Zajęcia do wyboru (praktyczne)		30	30	2	Zo
9.	Zajęcia do wyboru (teoretyczne)	10	20	30	2	Zo
Razem		60	240	300	30
*Seminarium magisterskie realizowane jest pod opieką samodzielnego pracownika nauki

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, Z – zaliczenie bez oceny, E – egzamin.

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

Specjalność: TRENER SPORTU KWALIFIKOWANEGO

W SPORTOWYCH GRACH ZESPOŁOWYCH

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka sportu	15	30	45	5	E
2.	Specjalizacja instruktorska 1		30	30	2	Zo
3.	Fizjologiczne podstawy wysiłku gracza	10	20	30	4	E
4.	Dyspozycje siły funkcjonalnej gracza		30	30	4	Zo
5.	Dyspozycje szybkościowe gracza		30	30	4	E
6.	Pedagogika sportu	15	20	35	4	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu	10	30	40	3	Zo
8.	Zajęcia do wyboru (praktyczne)		30	30	2	Zo
9.	Zajęcia do wyboru (teoretyczne)	10	20	30	2	Zo
Razem		60	240	300	30
*Seminarium magisterskie realizowane jest pod opieką samodzielnego pracownika nauki

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, Z – zaliczenie bez oceny, E – egzamin.

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

Specjalność: TRENER PRZYGOTOWANIA MOTORYCZNEGO

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka sportu	15	30	45	5	E
2.	Fizjologia treningu sportowego	6	24	30	4	E
3.	Monitorowanie zdolności motorycznych w warunkach wysiłku meczowego	6	24	30	3	Zo
4.	Morfologiczne i biologiczne podstawy gier sportowych	10	20	30	4	E
5.	Biomechanika siły mięśniowej zawodnika w grach sportowych	6	24	30	3	Zo
6.	Pedagogika sportu	15	20	35	4	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu	10	30	40	3	Zo
8.	Zajęcia do wyboru (praktyczne)		30	30	2	Zo
9.	Zajęcia do wyboru (teoretyczne)	10	20	30	2	Zo
Razem		78	222	300	30
*Seminarium magisterskie realizowane jest pod opieką samodzielnego pracownika nauki

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, Z – zaliczenie bez oceny, E – egzamin.

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

Specjalność: SPORT PARAOLIMPIJSKI

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka sportu	15	30	45	5	E
2.	Specjalizacja instruktorska 1	30		30	2	Zo
3.	Fizjologiczne aspekty treningu sportowego osób niepełnosprawnych		30	30	4	E
4.	Wybrane techniki relaksacji w sporcie osób niepełnosprawnych	15	15	30	4	E
5.	Ćwiczenia siłowo-wytrzyma-łościowe stosowane w treningu osób niepełnosprawnych	15	15	30	4	Zo
6.	Pedagogika sportu	15	20	35	4	Zo
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu	10	30	40	3	Zo
8.	Zajęcia do wyboru (praktyczne)		30	30	2	Zo
9.	Zajęcia do wyboru (teoretyczne)	10	20	30	2	Zo
Razem		110	190	300	30
*Seminarium magisterskie realizowane jest pod opieką samodzielnego pracownika nauki

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, Z – zaliczenie bez oceny, E – egzamin.

Kierunek

SPORT

ROK I, SEMESTR 2 studia II stopnia stacjonarne

Specjalność: MENEDŻER ORGANIZACJI SPORTOWEJ

		Liczba godzin		Liczba		Forma
Lp.	Nazwa przedmiotu	w semestrze		godzin	ECTS	zaliczenia
		[w]	[ćw]	ogółem		(Zo lub E)
1.	Dydaktyka sportu	15	30	45	5	E
2.	Systemy motywacji	10	20	30	2	E
3.	Rozmowy rozwojowe z pracownikami		30	30	4	Zo
4.	Zarządzanie talentem w organizacjach sportowych	15	15	30	4	Zo
5.	Coaching uzdolnionego sportowca	30		30	4	Zo
6.	Wywiad gospodarczy	15	20	35	4	E
7.	Teoria i metodyka dyscyplin sportu	10	30	40	3	Zo
8.	Zajęcia do wyboru (praktyczne)		30	30	2	Zo
9.	Zajęcia do wyboru (teoretyczne)	10	20	30	2	Zo
Razem		105	195	300	30
*Seminarium magisterskie realizowane jest pod opieką samodzielnego pracownika nauki

Legenda: w – wykład, ćw – ćwiczenia, Zo – zaliczenie na ocenę, Z – zaliczenie bez oceny, E – egzamin.

1.5. Alfabetyczna lista specjalizacji zawodowych

1.6. Prezentacja specjalizacji zawodowych

JUDO

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: przygotowanie wykwalifikowanej kadry trenerskiej do samodzielnego prowadzenia zajęć z dziećmi i młodzieżą w judo.

Program: historia, geneza systemów walk poprzedzających judo. Historia judo. Zasady bezpieczeństwa oraz urządzenia i sprzęt do uprawiania judo. Podstawy techniki judo. Nauczanie padów – UKEMI. Filozofia JIGIRO KANO i jego zasady w judo. Ugnij się, a nie zostaniesz złamany. Ustąp – wykorzystując siłę przeciwnika przeciw niemu samemu. Uzyskiwanie stopni szkoleniowych w judo. Przepisy i regulaminu PZJudo. Regulamin sędziowski. Zasady organizacji lekcji trenerskiej. Somatyczno-morfologiczne kryteria naboru. Somato-morfologiczne metody naboru. Fizjologiczne kryteria i metody naboru i doboru w judo. Psychologiczne kryteria i metody naboru w judo.

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny, cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Grzegorz R., Modern Ju-jitsu. Program szkolenia, techniczne wymagania egzaminacyjne. Wrocław 2001.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Pustelnik J., Usprawnianie ruchowe dzieci poprzez wybrane elementy judo. Warszawa 1995.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historia systemów walk Dalekiego Wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2004, volume 6, suplement 1.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004, t. IV, vol. 4.

KOSZYKÓWKA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Marek Popowczak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: student zyskuje dodatkowe uprawnienia zawodowe – trenera II klasy w zakresie gry w koszykówkę. Potrafi zaplanować i praktycznie poprowadzić zajęcia ruchowe w ramach zajęć SKS, UKS, etc.

Program: charakterystyka gry w koszykówkę. Metodyka nauczania i doskonalenia indywidualnych czynności ruchowych w ataku i w obronie. Metodyka nauczania współpracy dwójkowej w ataku i w obronie.

Zalecana literatura:

Arlet T., Koszykówka – podstawy techniki i taktyki. AWF, Kraków 2001.
Huciński T. i in., Koszykówka dla młodych zawodników – wskazówki dla trenerów (tłum., tytuł oryginału Basketball for Young Players. Guidelines for Coaches). PZKosz., Warszawa 2002.
Klimontowicz W., Koszykówka – program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1999.
Ljach W., Koszykówka – podręcznik dla studentów Akademii Wychowania Fizycznego, cz. 1. AWF, Kraków 2003.

LEKKOATLETYKA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: aktualna klasa sportowa w lekkiej atletyce (minimum II) lub praca w jednostkach kultury fizycznej związana z lekką atletyką.

Prowadzący: doc. dr Jacek Stodółka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: przygotowanie przyszłej kadry trenerskiej do kompetentnego posługiwania się metodami, formami i zasadami treningowymi w procesie szkolenia lekkoatlety, wyposażenie studentów w wiedzę z zakresu zapobiegania kontuzji podczas zajęć treningowych z lekkiej atletyki, przygotowanie do pracy w jednostkach kultury fizycznej i sportu. Nabycie umiejętności praktycznych w zakresie sterowania intensywnością jednostki treningowej, korzystania z urządzeń do monitorowania procesu szkoleniowego (accu sport, sportester, kamera wideo itp.).

Program: wyposażenie w wiedzę i umiejętności w zakresie – samodzielnego prowadzenia zajęć treningowych na wszystkich etapach szkolenia sportowego w lekkoatletyce; zapoznanie z planowaniem i organizacją procesu szkoleniowego w kolejnych etapach szkolenia, z procesami kontroli efektów szkoleniowych; opanowania współczesnej wiedzy o technice sportowej, metodyce nauczania a także podstawowych zagadnień treningu sportowego; zapoznanie ze strukturami zarządzania w lekkoatletyce; zapoznanie z organizacją imprez lekkoatletycznych i podstawami sędziowania.

Zalecana literatura:

Bompa T.O., Cechy biomotoryczne i metodyka ich rozwoju. RCMSzKFiS, Warszawa 1987.
Ljach W., Kształtowanie zdolności motorycznych dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 2003.
Maciantowicz J., Trening wytrzymałościowy w biegach średnich i długich. AWF, Wrocław 2000.
Maćkała K., Kowalski P., Trening biegów krótkich. Założenia teoretyczne i implikacje praktyczne. AWF, Wrocław 2007.
Migasiewicz J., Stodółka J., Lekkoatletyka. COS, Warszawa 2007.
Żukowski R. (red.), Lekka atletyka. AWF, Warszawa 2002.

PIŁKA NOŻNA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Jarosław Nosal

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: student jako trener II klasy w piłce nożnej. Pozyskał zasób wiedzy i umiejętności z zakresy gry w piłkę nożną, które pozwolą mu na realizację zadań szkoleniowo-wychowawczych w pracy z dziećmi i młodzieżą uprawiającą grę w piłkę nożną w środowisku szkolnym i pozaszkolnym. Student poszerzył metodyczne umiejętności nauczycielskie, postrzegane jako kompetencje do prowadzenia zajęć z zespołowych gier sportowych.

Program: system szkolenia dzieci i młodzieży w Polsce; wiedza o grze, graczu i graczach; zdolności i umiejętności gracza; dobór i selekcja sportowców do gry w piłkę; edukacja sportowca nieuzdolnionego i uzdolnionego w kierunku piłki nożnej; teoria i metodyka nauczania i doskonalenia gry i jej elementów; kierowanie zespołem dzieci i młodzieży podczas gry – cele i zadania.

Zalecana literatura:

Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką, t. 1. Kształcenie gracza na wstępnym etapie. AWF, Wrocław 2005.
Nosal J., Paluszek K., Podstawowe składowe nauczania i doskonalenia działań występujących podczas gry w piłkę nożną. Piłka nożna teoria i praktyka. IWFiS, Biała Podlaska 1997.
Nosal J., Wieloaspektowa obserwacja i ocena działań zawodnika jako podstawa indywidualizacji procesu nauczania gry w piłkę nożną. Trening nr 2. RCMSZ, Warszawa 1997.
Nosal J., Poziom kontroli i oceny sprawności zawodnika w przygotowaniu do gry w piłkę nożną. [w:] Nowoczesna piłka nożna – teoria i praktyka. IWFiS, Gorzów Wlkp., 1997.
Nosal J., Podstawy edukacji szkoleniowo-wychowawczej dzieci i młodzieży piłkarskiej na Dolnym Śląsku. Wydział Szkolenia DZPN, Wrocław 2002.
Nosal J., Paluszek K., Dobór i selekcja graczy do kadr młodzieżowych województwa dolnośląskiego w piłce nożnej. [w:] Kierunki doskonalenia treningu i walki sportowej. AWF, Warszawa 2007.

PIŁKA RĘCZNA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zbigniew Naglak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: uprawnienia trenera II klasy; zapoznanie studentów z piłką ręczną oraz środkami ruchowymi charakterystycznymi dla danej dyscypliny oraz przepisami gry dla realizacji celów sportu dzieci i młodzieży w szkolnych i uczniowskich klubach sportowych. Rozpoznawanie uzdolnień do gry w piłkę ręczną w wieloletnim procesie kształcenia dzieci. Rozbudzanie zainteresowań dyscypliną sportową dzieci. Przekazywanie wiedzy o dyscyplinie oraz nauczanie umiejętności ruchowych charakterystycznych dla dyscypliny.

Program: gra w piłkę ręczną jako dyscyplina sportu (struktury organizacyjne dyscypliny – WZPR, ZPRwP, IHF), struktury klubowe dyscypliny (SKS-y, UKS-y, MKS-y), pozycje graczy podczas gry, taktyka gry w ataku i w obronie. Zasada fair play jako fundament kształcenia dzieci i młodzieży. Metodyczne aspekty procesu kształcenia uzdolnionego gracza. Kryteria doboru i selekcji graczy. Metoda rozpoznawania uzdolnienia dziecka do gry w piłkę ręczną. Metoda obserwacji zachowania dziecka podczas gry. Metody oceny wybranych zdolności motorycznych do gry w piłkę ręczną.

Zalecana literatura:

Bondarowicz M., Zabawy i gry ruchowe w zajęciach sportowych. RCMSz., KfiS, Warszawa 1994.
Czerwiński J., Charakterystyka gry w piłkę ręczną. AWF, Gdańsk 1990.
Naglak Z., Zespołowa gra sportowa. AWF, Wrocław 1996.
Naglak Z., Teoria zespołowej gry sportowej. Kształcenie gracza. AWF, Wrocław 2001.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką, t. 1. AWF, Wrocław 2005.
Spieszny M., Walczyk L., Piłka ręczna – program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 2001.

PIŁKA SIATKOWA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Józef Wołyniec, dr Dariusz Mroczek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: uprawnienia trenera II klasy, poznanie prawidłowości rozwoju osobniczego dzieci i młodzieży, specjalistycznych form ruchowych stosowanych w dyscyplinie oraz podstawowych zasad działania i współdziałania podczas gry. Umiejętność określania poziomu rozwoju zdolności osobniczych u dzieci i młodzieży oraz celów, zadań, doboru i realizacji metod, form i środków treningowych. Nabycie podstawowych umiejętności organizacji współzawodnictwa sportowego i sędziowania.

Program: kryteria doboru i selekcji dzieci do dyscypliny, metodyczne aspekty procesu kształcenia uzdolnionego gracza, organizacja zawodów sportowych, znajomość przepisów gry i umiejętność praktycznego sędziowania.

Zalecana literatura:

Koszczyc T., Wołyniec J., Guła-Kubiszewska H. (red.), Aktywność ruchowa dzieci i młodzieży. AWF, Wrocław 2007.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką. Kształcenie gracza na wstępnym etapie, t. 1. AWF, Wrocław 2005.
Papageorgiou A., Spitzley W., Piłka siatkowa – podręcznik nauczania podstawowego. Marshal, Wrocław 1999.
Superlak E., Piłka siatkowa. Techniczno-taktyczne przygotowanie do gry. BK, Wrocław 2006.
Uzarowicz J., Siatkówka. AWF, Kraków 1998.
Zdebska H., Kasza W., Piłka siatkowa – obrona w polu w ujęciu taktycznym. Podręcznik dla instruktorów i trenerów (z płytą CD). COS, Warszawa 2007.

PŁYWANIE

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: wpis na listę studentów Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Mirosław Fiłon, dr Krystyna Antoniak-Lewandowska, mgr Piotr Albiński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: trener pływania kl. II; uprawnienia – nauczanie pływania osób w różnym wieku; prowadzenie szkolenia pływackiego na wszystkich etapach treningu; uprawnienia sędziego pływania; zarządzanie procesem szkolenia.

Program: poznanie różnych form działalności człowieka w wodzie o charakterze sportowym. Metodyka nauczania podstawowego w pływaniu. Metodyka treningu pływackiego na wszystkich etapach szkolenia. Organizacja szkolenia i zarządzanie procesem szkolenia, w tym działalnością startową zawodnika.

Zalecana literatura:

Bartkowiak E., Pływanie sportowe. COS, Warszawa 1999.
Bartkowiak E., Pływanie – program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1997.
Czabański B., Fiłon M., Zatoń K. (red.), Elementy teorii pływania. AWF, Wrocław 2008.
Maglischo E.W., Swimming fastest. Champaign II, Human Kinetics 2003.
Płatonow W.N., Trening wyczynowy w pływaniu. COS, Warszawa 1997.
Waade B., Pływanie sportowe i ratunkowe – teoria i metodyka. AWFiS, Gdańsk 2005.

STRZELECTWO SPORTOWE

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Andrzej Kijowski, mgr Renata Mauer-Różańska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: uprawnienia trenera II klasy, przygotowanie do samodzielnego prowadzenia zajęć szkoleniowych w strzelectwie sportowym poprzez opanowanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Opanowanie umiejętności samodzielnego planowania, organizowania, motywowania i kontroli procesu szkolenia w strzelectwie sportowym.

Program: historia strzelectwa. Budowa i wyposażenie strzelnic. Przygotowanie sprawnościowe strzelca. Metody nauczania techniki strzelania. Dobór i selekcja kandydatów do sportu strzeleckiego. Metody nauczania i kontroli taktyki strzelania. Przygotowanie psychiczne strzelca. Zasady bezpieczeństwa w posługiwaniu się bronią strzelecką. Wiadomości o budowie broni i amunicji oraz wykorzystanie sprzętu pomocniczego. Technika strzelania z karabinu i pistoletu; zasady przyjmowania postawy. strzeleckiej, zasady celowania, pokonywanie oporu języka spustowego, itd. Nauka i doskonalenie techniki strzelania z broni kulowej i pneumatycznej. Trening bezstrzałowy. Nauka posługiwania się przyrządami celowniczymi. Doskonalenie techniki strzelania. Praktyczne nauczanie strzelania poszczególnych konkurencji. Planowanie szkolenia sportowego. Prowadzenie dokumentacji szkoleniowej. Kontrola procesu szkolenia. Prowadzenie zajęć szkoleniowych. Strzelania kontrolne. Udział w organizacji i sędziowaniu zawodów sportowych

Zalecana literatura:

Baranowski T., Haber Z., Kijowski A., Kurzawski K., Dokumentacja szkoleniowa w strzelectwie sportowym. PZSS Warszawa, AWF Wrocław
Haber Z., Kijowski A., Rejestracja i analiza obciążeń treningowych w strzelectwie sportowym. Kwartalnik Trening nr 1, 1994. s. 147 – 153
Haber Z., Kurzawski K., Łasiński G., Ocena wartości wyniku. Kwartalnik Trening nr 1, 1996, s. 87 – 93
Kijowski A., Netzel P., Komputerowy sposób rejestracji i analizy przebiegu walki sportowej w strzelectwie. Kwartalnik Trening nr 3, 1997, s. 113-122.
Kurzawski K., Sobiech K.A., Wybrane elementy specyficznego wysiłku w strzelectwie sportowym. AWF, Wrocław 1993.
Kurzawski K., Kijowski A., Wybrane elementy kontroli w strzelectwie sportowym. [w:] R. Bartoszewicz, T. Koszczyc (red.) Kontrola i ocena w wychowaniu fizycznym. AWF, Wrocław 2003, s. 359-367.
Kurzawski K. (red.), Strzelectwo sportowe. Nowoczesne rozwiązania szkoleniowe. AWF, Wrocław 2006.
Łasiński G., Kurzawski K., Kijowski A., Haber Z., Planowanie i rejestracja obciążeń w strzelectwie sportowym. Sport Wyczynowy nr 5, 1995.

TENIS

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 1-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: obowiązkowy

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Mieczysław Lewandowski, dr Mariusz Nowak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	–	210
Forma zaliczenia:		E
ECTS			3,3,1,1,1,1

Efekty kształcenia: uprawnienia trenera II klasy; wyposażenie studentów w wiedzę dotyczącą nauczania gry w tenisa, opanowanie umiejętności organizacji pracy na etapie wstępnym i podstawowym szkolenia dzieci i młodzieży, opanowanie umiejętności przygotowania i realizowania tenisowych imprez sportowych.

Program: historia tenisa, ewolucja tenisa na świecie i w Polsce, przepisy i regulamin Polskiego Związku Tenisowego, organizacja zawodów, funkcja ruchu jako podstawa opanowania i doskonalenia techniki, umiejętności techniczne jako podstawa procesu edukacji tenisisty.

Zalecana literatura:

Bober T., Zawadzki J., Biomechanika układu ruchu człowieka. BK, Wrocław 2003.
Czajkowski Z., Nauczanie techniki sportowej. Biblioteka Trenera, Warszawa 1991.
Ernst K., Fizyka sportu. PWN, Warszawa 1992, s. 108-132.
Królak A., Tenis – technika, psychomotoryka, trening. Biblioteka Trenera, Warszawa 1998.
Królak A., Tenis dla dzieci, nauczycieli i rodziców. WSiP, Warszawa 1999.
Nowak M., Lewandowski M., Weryfikacja arkusza obserwacji działań w grze w tenisie ziemnym. WTN, Wrocław 2003.
Nowak M., Lewandowski M., Stan obecny i możliwości usprawniania edukacji tenisisty. Człowiek i Ruch 1(3), Wrocław 2001.
Nowak M., Lewandowski M., Rejestracja zdarzeń sportowych jako podstawa projektowania procesu treningowego. Akademia Ekonomiczna, Wrocław 2004.

1.7. Alfabetyczna lista specjalizacji instruktorskich

1.8. Prezentacja specjalizacji instruktorskich

AEROBIK

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Jagusz, dr Aleksandra Sikora

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zdobycie uprawnień zawodowych instruktora sportu. Umiejętność prowadzenia zajęć przy muzyce mechanicznej. Umiejętność tworzenia choreografii układów różnych form aerobiku. Opanowanie zasobu ćwiczeń i kombinacji kroków tanecznych. Wiedza na temat doboru form aerobiku w zależności od sprawności fizycznej ćwiczących. Umiejętność diagnozowania obciążeń podczas zajęć z grupami w różnym wieku i o różnej wydolności.

Program: formy i odmiany zajęć z aerobiku. Technika wykonania kroków w aerobiku. Budowa jednostki zajęć w rożnych formach aerobiku. Zasady i formy prowadzenia zajęć. Muzyka w aerobiku. Ćwiczenia siłowe w aerobiku – podłoże fizjologiczne i biomechaniczne. Kryteria oceny instruktora. Zasady prowadzenia zajęć z aerobiku z osobami w różnym wieku i o różnym poziomie sprawności fizycznej.

Zalecana literatura:

Andersen B., Stretching, czyli ćwiczenia rozciągające dla zwykłych śmiertelników oraz sportowców różnych dyscyplin. Ossolineum, Wrocław 1995.
Grodziak-Kubiak E., Aerobik czy fitness. Poznań 2002.
Jaskólski A., Podstawy fizjologii wysiłku fizycznego z zarysem fizjologii człowieka. AWF, Wrocław 2002.
Kaczyński A., Atlas ćwiczeń siłowych. AWF, Wrocław
Olex-Mierzejewska D., Fitness. Teoretyczne i metodyczne podstawy prowadzenia zajęć. AWF, Katowice 2002.
Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. I i II. AWF, Wrocław
Szot Z., Aerobik. AWFiS, Gdańsk 2002.

AKROBATYKA SPORTOWA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: dr Henryk Sienkiewicz, dr Ryszard Serafin

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie do prowadzenia zajęć specjalistycznych w sekcjach akrobatyki sportowej oraz dla potrzeb innych dyscyplin sportu.

Program: metodyka nauczania ćwiczeń akrobatycznych w poszczególnych jej działach (skoki akrobatyczne, skoki na trampolinie, ćwiczenia zespołowe), opanowanie zasobu ćwiczeń kształtujących właściwości motoryczne człowieka, podstawy biomechaniki ćwiczeń statycznych, zasady pomocy i ochrony w akrobatyce sportowej, formy organizacyjne zajęć w akrobatyce sportowej w zależności od wieku i poziomu zaawansowania sportowego, pojęcie treningu w akrobatyce sportowej, organizacja zawodów w akrobatyce sportowej, znajomość przepisów sportowych, umiejętność sędziowania na poziomie podstawowym, organizacja sekcji akrobatyki sportowej.

Zalecana literatura:

Daniłow K., Słożnyje pryżki na batucie. Fizkultura i Sport, Moskwa 1969.
Eliasz J., Gajewski J., Janiak J., Trzaskoma Z., Wit A., Przejawy siły mięśniowej, warunki i zasady jej pomiaru oraz znaczenie dla praktyki treningowej. Sport Wyczynowy nr 5-6.
Jak wyznaczyć próg treningowy. Sport Wyczynowy 1991, nr 3-4.
Gabryś T., Kosmala A., Wybrane zagadnienia kontroli procesu treningu w sporcie wyczynowym. Alma Press, Warszawa 2000.
Kaczyński A., Atlas gimnastycznych ćwiczeń siłowych. AWF, Wrocław 1992.
Kaczyński A., Ćwiczenia gibkościowe. AWF, Wrocław 1992.

BADMINTON

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Henryk Nawara

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: doskonalenie posiadanych umiejętności technicznych, stworzenie warunków do uzyskania kwalifikacji instruktorskich pozwalających na prowadzenie pracy szkoleniowej z dziećmi i młodzieżą.

Program: sprzęt do gry, funkcja i przeznaczenie. Metodyka nauczania wybranych elementów techniki gry (skróty, uderzenia atakujące, obronne, przemieszczanie się gracza na korcie itp.). Kształcenie wybranych zdolności kondycyjnych i koordynacyjnych badmintonisty. Taktyka i strategia gry. Interpretacja zagadnień, reguł i przepisów gry. Sędziowanie i organizacja zawodów.

Zalecana literatura:

Fabich R., Olinski K.H., Sklorz M., Richtig badminton spielen. BLV Verlagsgesellschaft, München 1982.
Fusch K., Sologub L., Badminton. Technik. Taktyk. Training. Falken-Verlag, Niedernhausen 1984.
Mills R., Badminton. The Badminton Association of England. Brighton 1978.
Nawara H., Kształcenie wybranych elementów szybkości w badmintonie. AWF, Wrocław 1991.
Nawara H., Badminton – typologiczna charakterystyka dyscypliny. AWF, Wrocław 1995.
Nawara H., Badminton. Technika gry. Sędziowanie. Organizacja zawodów. AWF, Wrocław 2000.

BASEBALL

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Krzysztof Kałużny

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: doskonalenie posiadanych umiejętności technicznych do uzyskania kwalifikacji instruktorskich pozwalających na prowadzenie zajęć szkoleniowych z dziećmi i młodzieżą.

Program: metodyka oceny i nauczania gry, przepisy zachowania się w grze, skuteczność działania w grze, jako podstawa nauczania specjalnych umiejętności ruchowych: podania piłki, chwyt piłki, uderzenia piłki, poruszanie się w ataku, poruszanie się w obronie. Zasady wykonywania specjalnych czynności ruchowych. Metody doskonalenia i oceny zdolności koordynacyjnych i form przejawiania się szybkości. Metody doskonalenia i oceny gibkości ciała i ruchomości kończyn. Metody oceny efektów ćwiczenia rozwoju fizycznego i sprawności umysłowej. Programowanie cyklu kształcenia zawodniczego w strukturach systemu szkolnego. Organizacja współzawodnictwa (systemy rozgrywek).

Zalecana literatura:

Don E., Baseball coachs complete handbook. New York 1966.
Kałużny K., Stawarz Ł., Poziom natężenia koncentracji uwagi u graczy w baseball na przykładzie zawodników AWF. Człowiek i Ruch – Human Movement 2001, 1/3.
Naglak Z., Teoria zespołowej gry sportowej. AWF, Wrocław 2001.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1991.
Panfil R., Edukacja uzdolnionego gracza i zarządzanie zespołem sportowym. AWF, Wrocław 2000.
Wołyniec J., Przepisy zespołowych gier sportowych. AWF, Wrocław 2002.

BIEG NA ORIENTACJĘ

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: ogólna sprawność fizyczna Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Piotr Cych

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie do samodzielnego prowadzenia zajęć szkoleniowych w biegu na orientację na etapie wstępnym treningu poprzez opanowanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Program specjalizacji instruktorskiej z biegu na orientację prowadzi do realizacji celów z zakresu: wiadomości, umiejętności i postaw.

Program: instruktor biegu na orientację – rola, zadania; historia biegu na orientację; mapy biegu na orientację; trasy biegu na orientację; struktura szkolenia w biegu na orientację; specyfika sportu dzieci i młodzieży w kontekście biegu na orientację. Treści i wskazania metodyczne w kształtowaniu umiejętności posługiwania się mapą. Nauczanie umiejętności posługiwania się mapą oraz wykorzystania tych umiejętności w rywalizacji sportowej.

Zalecana literatura:

Cegiełka J., Sierzputowski P., Parzewski J., Poradnik dla animatorów biegu na orientację. Naj-Comp s.c., Warszawa 2001.
Cych P., Kozłowski J., Bieg na orientację, trening, praktyka i teoria. COS, Warszawa 1998.
Cych P., Kozłowski J., Bieg na orientację, gry i zabawy z mapą i kompasem. UKFiS i PZBnO, Warszawa 2000.
Hasselstrand G., Nauczanie biegu na orientację krok po kroku. PZBnO, Warszawa 2002.
Huber A., Trening mentalny w biegu na orientację, cz. 1. RCMSz KFiS, Warszawa 1994.
Jarosiński S., Dziennik treningowy zawodnika biegu na orientację. PZBnO, Warszawa 1994.

BOKS

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: odbyty staż treningowy z boksu Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Tadeusz Stefaniak, prof. nadzw., prof. nadzw.

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie wykwalifikowanej kadry instruktorskiej do samodzielnego prowadzenia zajęć z zakresu boksu zgodnie z zasadami kultury fizycznej i systemem ochrony zdrowia na różnych etapach przygotowania zawodniczego.

Program: zapoznanie uczestników zajęć z genezą i historią boksu na świecie i w Polsce. Zapoznanie z teoretycznymi, metodycznymi i organizacyjnymi zasadami prowadzenia zajęć z zakresu boksu na różnych etapach szkolenia zawodniczego. Wyposażenie w praktyczne umiejętności prowadzenia zajęć z boksu. Opanowanie technik i metod nauczania boksu.

Zalecana literatura:

Duriasz D., Praca nóg w boksie u zawodników o różnym sposobie prowadzenia walki. Boks. BTS nr 3, Warszawa 1968.
Duriasz D., Wpływ stanów przedstartowych na zdolność bokserów do prowadzenia walki. Sport Wyczynowy, Warszawa 1070, nr 4.
Duriasz D., Jak kształtować odporność psychiczną. Boks nr 6, 1974.
Duriasz D., Szkolenie i trening juniorów w boksie. PZB, Warszawa 1974.

GIMNASTYKA ARTYSTYCZNA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Anna Jagusz, dr Aleksandra Sikora, dr Anna Rybicka

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: doskonalenie posiadanych umiejętności technicznych w celu uzyskania kwalifikacji instruktorskich; przygotowanie do wykorzystania elementów gimnastyki artystycznej w prakcyce szkolnej. Kompetencje z zakresu: umiejętności – manipulacja przyborami, wykonanie elementów tanecznych; wiedzy – przygotowanie układu ćwiczeń tanecznych z przyborami.

Program: charakterystyka gimnastyki artystycznej; rola i zadania muzyki; elementy tańca klasycznego jako podstawa przygotowania do gimnastyki artystycznej; kompozycja układów; technika ćwiczeń z przyborami.

Zalecana literatura:

Kowalska K., Zasady komponowania układów w gimnastyce artystycznej. Praca dyplomowa. AWF, Poznań 1983.
Kuźmińska O., Podręcznik gimnastyki artystycznej. SAWW, Warszawa 1991.
Rybicka A., Gimnastyka artystyczna. AWF, Wrocław 1980.
Skrzydlewska W., Nauczanie wybranych ćwiczeń gimnastyki artystycznej. AWF, Poznań 1979.

GIMNASTYKA SPORTOWA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Sobera

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie do prawidłowego i fachowego prowadzenia zajeć z gimnastyki sportowej w klubach sportowych, szkołach i organizacjach krzewienia kultury fizycznej. Kompetencje z zakresu: umiejętności – zdolność wydkonywania ćwiczeń gimnastycznych na przyrządach; wiedzy – zdolność doboru ćwiczeń i obciążenia układu ruchu do kształtowania specjalnej sprawności gimnastycznej w zakresie ćwiczeń na przyrządach.

Program: gimnastyka sportowa jako dyscyplina olimpijska. Zasady terminologii w gimnastyce sportowej. Technika wykonania i metodyka nauczania ćwiczeń na przyrządach gimnastycznych. Metody i środki treningowe. Zasady pomocy i ochrony w gimnastyce sportowej.

Zalecana literatura:

Żołnierowicz K., Plichta M., Gimnastyka sportowa dziewcząt. Biblioteka Trenera, Warszawa 2001.
Sozański H. (red.), Sport dzieci i młodzieży. Vademecum trenera. RCMSzKFiS, Warszawa 1994.
Jezierski R., Rybicka A., Gimnastyka. Teoria i metodyka. AWF, Wrocław 1995.
Kaczyński A., Atlas ćwiczeń siłowych. AWF, Wrocław 1985.

HOKEJ NA TRAWIE

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Maciej Majorowski

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: student będzie umiał – zaplanować i przeprowadzić jednostkę treningową z hokeja na trawie, nauczać podstawowych elementów gry w odmianie halowej, jak i w hokeju na trawie, zaplanować i zrealizować cykl treningowy.

Program: wyposażenie studentów w podstawową wiedzę pedagogiczną i metodyczną z zakresu dyscypliny sportu – hokej na trawie. Wyposażenie studentów w podstawowe umiejętności przygotowania i realizowania zajęć treningowych. Zapoznanie studentów z wybranymi ćwiczeniami, zabawami, grami z piłką oraz metodyką nauczania środków ruchowych w hokeju na trawie.

Zalecana literatura:

Adrian J., Przewodnik do ćwiczeń z hokeja na trawie. AWF, Poznań 2000, 132, 2.
Bondarowicz M., Zabawy i gry ruchowe. Podstawy metodyczne. AWF, Warszawa 1996.
Cichy M., Mini-hokej od zabawy do gry. PZHT, Poznań 1994.
Fabiś E., Mini-hokej na trawie w programie zajęć wychowania fizycznego. AWF, Poznań 1997, 38.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1999.
Naglak Z., Teoria zespołowej gry sportowej – kształcenie gracza. AWF, Wrocław 2001.

JAZDA KONNA

Katedra Rekreacji

Kierownik: dr hab. Wojciech Wiesner, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: umiejętności jeździeckie na poziomie klasy L konkursów w skokach przez przeszkody i ujeżdżeniu. Posiadanie wiedzy z zakresu anatomii narządów ruchu, fizjologii pracy i wypoczynku, psychologii, socjologii, teorii i metodyki rekreacji. Student zobligowany jest do zapewnienia sobie konia na sprawdziany umiejętności jeździeckich i praktyczny egzamin instruktorski; ponosi koszty udziału w zajęciach realizowanych w ośrodkach jeździeckich (np. podczas hospitacji zajęć jeździeckich).

Prowadzący: dr Jacek Grobelny

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zajęcia realizowane w ramach specjalizacji instruktorskiej z jeździectwa mają teoretycznie i praktycznie przygotować studenta – przyszłego instruktora rekreacji ze specjalnością jazda konna – do prowadzenia szeroko rozumianej działalności usługowej w dziedziniue rekreacji jeździeckiej.

Program: zagadnienia hippologiczne (m.in. podstawy chowu i hodowli koni, teoria i metodyka jeździectwa) oraz elementy teorii rekreacji ukierunkowane na jeździectwo (pochodzenie i udomowienie koni; podstawowe wiadomości o koniu; identyfikacja koni, hodowla koni). Historia jeździectwa na świecie i w Polsce. Organizacja sportu jeździeckiego w Polsce. Podstawowe elementy wyszkolenia jeździeckiego. Dosiad i pomoce stosowane w jeździe konnej. Metodyka nauczania jazdy konnej. Trening młodego konia. Rekreacja konna – charakterystyka formy aktywności ruchowej. Organizacyjne formy rekreacji konnej. Zajęcia praktyczne mają za zadanie wykorzystanie wiedzy nabytej na zajęciach teoretycznych (doskonalenie umiejętności jeździeckich w warunkach zawodów sportowych, hospitacja, asysta i prowadzenie zajęć pod kontrolą nauczyciela akademickiego.

Zalecana literatura:

Albrecht K., ABC ujeżdżenia. Zakład Treningowy Koni, Zbrosławice 1990.
Becher R., Jazda konna dla początkujących i zaawansowanych. Zakład Treningowy Koni, Zbrosławice 1986.
Flandorffer T., Hajasi J., Jeździectwo – moje hobby. PWRiL, Warszawa 1991.
Grobelny J., Uwarunkowania rozwoju rekreacji konnej w świetle literatury przedmiotu. Kwartalnik Naukowy AWF, Wrocław 1995, nr 3-4.
Grobelny J., Specyfika rekreacyjnej jazdy konnej. [w:] T. Wolańska, J. Lisowska (red.) Sport dla wszystkich, wybrane dyscypliny, t. VIII. PTNKF, Warszawa 1997.
Müseler W., Nauka jazdy konnej. PWRiL, Warszawa 1993.
Skulicz B., Ujeżdżenie i skoki. PWN, Warszawa 1992.
Wyżnikiewicz-Nawracała A., Wybrane problemy zachowania bezpieczeństwa w rekreacyjnym użytkowaniu koni. Rocznik Naukowy, AWF, Gdańsk 1995b, IV.

JUDO

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie wykwalifikowanej kadry instruktorów do samodzielnego prowadzenia zajęć z dziećmi i młodzieżą w judo.

Program: historia, geneza systemów walk poprzedzających judo. Historia judo. Zasady bezpieczeństwa oraz urządzenia i sprzęt do uprawiania judo. Podstawy techniki judo. Nauczanie padów – UKEMI. Filozofia JIGIRO KANO i jego zasady w judo. Ugnij się, a nie zostaniesz złamany. Ustąp – wykorzystując siłę przeciwnika przeciw niemu samemu. Uzyskiwanie stopni szkoleniowych w judo. Przepisy i regulaminu PZJudo. Regulamin sędziowski. Przepisy i regulaminy PZJudo. Regulamin sportowy. Zasady organizacji lekcji trenerskiej. Somatyczno-morfologiczne kryteria naboru. Somato-morfologiczne metody naboru. Fizjologiczne kryteria i metody naboru i doboru w judo. Psychologiczne kryteria i metody naboru do judo.

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny
cz. 1. AWF, Wrocław 1999.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo Sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historii systemów walk Dalekiego wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Stefaniak T., Kuźmiński J., Ocena równowagi ciała u chłopców trenujących Judo. Acta of Bioengineering and Biomechanice. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Volume 6, Suplement 1, 2004.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury, t. IV, nr 4. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004.

KAJAKARSTWO

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: umiejętność pływania wpław oraz pływania kajakiem. Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wojciech Bigiel

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów ze specyfiką kajakarstwa, zwyczajami i tradycjami związanymi z tą formą sportu. Teoretyczne i praktyczne przygotowanie studentów do prowadzenia zajęć sportowych z początkującymi kajakarzami. Wykształcenie motywacji do podnoszenia indywidualnych umiejętności kajakowych.

Program: bezpieczeństwo w uprawianiu kajakarstwa, regulaminy PZK, metodyka w nauczaniu kajakarstwa, metody kształtowania zdolności kondycyjnych i koordynacyjnych kajakarzy, doskonalenie pływania kajakami i kanadyjkami w różnych warunkach wodnych.

Zalecana literatura:

Własnowolski J., Trening kajakarza. SiT, Warszawa 1988.
Antkowiak R., Materiały informacyjno-szkoleniowe. Kajakarstwo – wstępny i podstawowy etap szkolenia. WFS, Wrocław 1980.
Praca zbiorowa, Kajaki od A do Z. Pascal 2003.
Sałaciak A., Kanu – historia, budowa, wiosłowanie, wyprawy. ASA, Poznań 2000.
Starzyński J., Darkowski P., Kajakiem bezpiecznie. PZK, ZG TKKF, Warszawa 1997.
Starzyński J., Jakim kajakiem?. PZK, ZG TKKF, Warszawa 1998.
Magazyny, czasopisma: „Wiosło”, „Sport Wyczynowy”, „Trening”.

KOSZYKÓWKA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Marek Popowczak

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: student zyskuje dodatkowe uprawnienia zawodowe – instruktora sportu w zakresie gry w koszykówkę. Potrafi zaplanować i praktycznie poprowadzić zajęcia ruchowe w ramach zajęć SKS, UKS, etc.

Zalecana literatura:

Arlet T., Koszykówka – podstawy techniki i taktyki. AWF, Kraków 2001.
Huciński T. i in., Koszykówka dla młodych zawodników – wskazówki dla trenerów (tłum., tytuł oryginału Basketball for Young Players. Guidelines for Coaches). PZKosz., Warszawa 2002.
Klimontowicz W., Koszykówka – program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1999.
Ljach W., Koszykówka – podręcznik dla studentów Akademii Wychowania Fizycznego, cz. 1. AWF, Kraków 2003.

KULTURYSTYKA

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr hab.Tadeusz Stefaniak, prof. nadzw., prof. nadzw., mgr Małgorzata Burdziełowska

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie kadr instruktorskich do prowadzenia zajęć z zakresu ćwiczeń siłowych i kulturystyki.

Program: zapoznanie uczestników z dyscypliną, najnowszymi trendami w obszarze interferencji metodyki treningu kulturystycznego, z dietetyką i odnową psychofizyczną, zapoznanie z teoretycznymi, metodycznymi i organizacyjnymi zasadami prowadzenia zajęć z zakresu bodybuildingu uwzględniających aspekt zarówno profilaktyczny, jak i prozdrowotny w przedziale obejmującym wiek inwolucyjny i detencyjny.

Zalecana literatura:

Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. I i II. BK, Wrocław 1995, 1997.
Orzech J., Podstawy treningu siły mięśniowej. Sport i Rehabilitacja, Tarnów 1997.
Celejowa L., Wydatki energetyczne w sporcie. Sport Wyczynowy, Warszawa 1998, 7-8.
Urlich A., Odchudzanie i stabilizacja szczupłej sylwetki. Hitec, Siechnice 1997.
Ważny Z., Trening siły mięśniowej. SiT, Warszawa 1993.
Kożuch G., Machalski P., Dieta zwycięzców. Koma, Gdańsk 1995.

LEKKOATLETYKA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: doc. dr Jacek Stodółka

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie przyszłej kadry instruktorskiej do kompetentnego posługiwania się metodami, formami i zasadami treningowymi w procesie szkolenia lekkoatlety, wyposażenie studentów w wiedzę z zakresu zapobiegania kontuzji podczas zajęć treningowych z lekkiej atletyki, przygotowanie do pracy w jednostkach kultury fizycznej i sportu. Nabycie umiejętności praktycznych w zakresie sterowania intensywnością jednostki treningowej, korzystania z urządzeń do monitorowania procesu szkoleniowego (accu sport, sportester, kamera wideo itp.).

Zalecana literatura:

Bompa T.O., Cechy biomotoryczne i metodyka ich rozwoju. RCMSzKFiS, Warszawa 1987.
Ljach W., Kształtowanie zdolności motorycznych dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 2003.
Maciantowicz J., Trening wytrzymałościowy w biegach średnich i długich. AWF, Wrocław 2000.
Maćkała K., Kowalski P., Trening biegów krótkich. Założenia teoretyczne i implikacje praktyczne. AWF, Wrocław 2007.
Migasiewicz J., Stodółka J., Lekkoatletyka. COS, Warszawa 2007.
Żukowski R. (red.), Lekka atletyka. AWF, Warszawa 2002.

NARCIARSTWO ZJAZDOWE

Katedra Rekreacji

Kierownik: dr hab. Wojciech Wiesner, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: dobra umiejętność jazdy na nartach.

Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Rafał Wołk

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie kadry specjalistów do samodzielnej i twórczej pracy w klubach sportowych i instytucjach zajmujących się nauczaniem, szkoleniem oraz propagowaniem narciarstwa.

Program: zarys historii narciarstwa. Terminologia narciarska, systematyka techniki narciarskiej. Technika jazdy na nartach – opis ewolucji, błędy i ich korekta, biofizyczne uwarunkowania techniki narciarskiej. Metodyka narciarstwa – podstawy teoretyczne, lekcja narciarska, specyfika nauczania dorosłych i dzieci. Podstawy sportu narciarskiego – konkurencje, przepisy. Podstawy treningu sportowego. Sprzęt i ekwipunek narciarski. Bezpieczeństwo w górach – pierwsza pomoc. Organizacja zajęć, obozów i imprez masowych narciarskich. Metodyka nauczania technik narciarskich.

Zalecana literatura:

Czabański B., Wybrane zagadnienia uczenia się i nauczania techniki sportowej. AWF, Wrocław 1989.
Czabański B., Elementy dydaktyki ogólnej. AWF, Wrocław 1994.
Lenkiewicz W., Rozmarynowicz A., Kodeks narciarski. SiT, Warszawa 1985.
Lesiewski J., Temperament ucznia, środki oddziaływań a skuteczność nauczania. Sport Wyczynowy 1990, 1-2, 16-19.
Lesiewski J., Wzmocnienia słowne w lekcji narciarstwa. Sport Wyczynowy 1989, 3-4, 51-55.
Lesiewski J., Postępy w nauczaniu narciarstwa a sposoby wzmocnień słownych. Rozprawy Naukowe AWF, Wrocław 1991, XXIV-B.
Lesiewski J., Wyobrażenia motoryczne a sprawność uczenia się nowej techniki narciarskiej. Dydaktyka wychowania fizycznego, Olejnica ’93.
Program nauczania narciarstwa zjazdowego. SITN-PZN, Kraków 1996.

ODNOWA BIOLOGICZNA

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak przeciwwskazań do masażu, sauny.

Prowadzący: dr hab. med. Jan Szczegielniak, prof. nadzw., dr Edyta Szczuka, dr Ryszard Pawelec, dr Maciej Kochański

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: opanowanie wiedzy teoretycznej dotyczącej budowy biologicznej w sporcie i rekreacji. Zdobycie umiejętności praktycznych koniecznych do programowania, organizacji i realizacji odnowy biologicznej w klubie sportowym, rekreacyjnym. Nabycie praktycznych umiejętności wykonania zabiegów odnawiających w zakresie masażu sportowego, pielęgnacyjnego, relaksacyjnego, hydroterapii oraz obsługi urządzeń do zabiegów odnawiających.

Program: obejmuje zagadnienia teorii odnowy biologicznej; praktycznej nauki metodycznego oddziaływania masażem sportowym, pielęgnacyjnym; praktycznej nauki wykonywania zabiegów w środowisku wodnym; obsługi i nadzoru urządzeń do zabiegów typu sauna, łaźnia parowa; wykorzystania pozostałych czynników fizykalnych (światło, prąd, pole magnetyczne) w wspomaganiu procesów wypoczynkowych; organizowania odnowy biologicznej w klubie sportowym i rekreacyjnym.

Zalecana literatura:

Biriukow A., Masaż sportowy. Sport i Turystyka, Warszawa 1974.
Magiera L., Walaszek R., Masaż sportowy. Bio-Styl, Kraków 2003.
Magiera L., Klasyczny masaż leczniczy. Bio-Styl, Kraków 1994.
Pawelec R., Szczuka E., Laber W., Metodyka masażu w odnowie biologicznej. Agiw, Wrocław 2008.
Podgórski T., Masaż w rehabilitacji i sporcie. AWF, Warszawa 1992.
Prochowicz Z., Podstawy masażu leczniczego. PZWL, Warszawa 1990.

PIŁKA NOŻNA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Jarosław Nosal

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: student jako instruktor dyscypliny sportu z piłki nożnej. Pozyskał zasób wiedzy i umiejętności z zakresy gry w piłkę nożną, które pozwolą mu na realizację zadań szkoleniowo-wychowawczych w pracy z dziećmi i młodzieżą uprawiającą grę w piłkę nożną w środowisku szkolnym i pozaszkolnym. Student poszerzył metodyczne umiejętności nauczycielskie, postrzegane jako kompetencje do prowadzenia zajęć z zespołowych gier sportowych.

Zalecana literatura:

Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką, t. 1. Kształcenie gracza na wstępnym etapie. AWF, Wrocław 2005.
Nosal J., Paluszek K., Podstawowe składowe nauczania i doskonalenia działań występujących podczas gry w piłkę nożną. Piłka nożna teoria i praktyka. IWFiS, Biała Podlaska 1997.
Nosal J., Wieloaspektowa obserwacja i ocena działań zawodnika jako podstawa indywidualizacji procesu nauczania gry w piłkę nożną. Trening nr 2. RCMSZ, Warszawa 1997.
Nosal J., Poziom kontroli i oceny sprawności zawodnika w przygotowaniu do gry w piłkę nożną. [w:] Nowoczesna piłka nożna – teoria i praktyka. IWFiS, Gorzów Wlkp., 1997.
Nosal J., Podstawy edukacji szkoleniowo-wychowawczej dzieci i młodzieży piłkarskiej na Dolnym Śląsku. Wydział Szkolenia DZPN, Wrocław 2002.
Nosal J., Paluszek K., Dobór i selekcja graczy do kadr młodzieżowych województwa dolnośląskiego w piłce nożnej. [w:] Kierunki doskonalenia treningu i walki sportowej. AWF, Warszawa 2007.

PIŁKA RĘCZNA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Andrzej Dudkowski

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z piłką ręczną oraz środkami ruchowymi charakterystycznymi dla danej dyscypliny oraz przepisami gry dla realizacji celów sportu dzieci i młodzieży w szkolnych i uczniowskich klubach sportowych. Rozpoznawanie uzdolnień do gry w piłkę ręczną w wieloletnim procesie kształcenia dzieci. Rozbudzanie zainteresowań dyscypliną sportową dzieci. Przekazywanie wiedzy o dyscyplinie oraz nauczanie umiejętności ruchowych charakterystycznych dla dyscypliny.

Zalecana literatura:

Bondarowicz M., Zabawy i gry ruchowe w zajęciach sportowych.RCMSz., KfiS, Warszawa 1994.
Czerwiński J., Charakterystyka gry w piłkę ręczną. AWF, Gdańsk 1990.
Naglak Z., Zespołowa gra sportowa. AWF, Wrocław 1996.
Naglak Z., Teoria zespołowej gry sportowej. Kształcenie gracza. AWF, Wrocław 2001.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką, t. 1. AWF, Wrocław 2005.
Spieszny M., Walczyk L., Piłka ręczna – program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 2001.

PIŁKA SIATKOWA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: dr Józef Wołyniec, mgr Dariusz Mroczek

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: wyposażenie studentów w wiedzę i umiejętności niezbędne do identyfikacji i kształcenia jednostek uzdolnionych oraz przygotowania studentów do zastosowania wybranej odmiany gry w piłkę siatkową jako środka wspomagającego psychomotoryczny i prospołeczny rozwój dzieci i młodzieży.

Program: kryteria doboru i selekcji dzieci do dyscypliny; metodyczne aspekty procesu kształcenia uzdolnionego gracza; organizacja zawodów sportowych, znajomość przepisów gry i umiejętność praktycznego sędziowania.

Zalecana literatura:

Koszczyc T., Wołyniec J., Guła –Kubiszewska H. (red.), Aktywność ruchowa dzieci i młodzieży. AWF, Wrocław 2007.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką, t. 1. Kształcenie gracza na wstępnym etapie. AWF, Wrocław 2005.
Papageorgiou A., Spitzley W., Piłka siatkowa – podręcznik nauczania podstawowego. Marshal, Wrocław 1999.
Superlak E., Piłka siatkowa. Techniczno-taktyczne przygotowanie do gry. BK, Wrocław 2006.
Uzarowicz J., Siatkówka. AWF, Kraków 1998.
Zdebska H., Kasza W., Piłka siatkowa obrona w polu w ujęciu taktycznym. Podręcznik dla instruktorów i trenerów (z płytą CD). COS, Warszawa 2007.

PŁYWANIE

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski, angielski, rosyjski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: dobra umiejętność pływania wszystkimi stylami.

Prowadzący: prof. dr hab.Krystyna Zatoń, dr Krystyna Antoniak-Lewandowska, dr Mirosław Fiłon, mgr Magdalena Chrobot

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie studentów do szczegółowej analizy techniki standardowej, jej diagnozowania na poziomie sportu młodzieżowego; uprawnienia instruktora sportu w pływaniu – do prowadzenia nauki pływania, treningu sportowego na poziomie podstawowym i wyczynowym.

Program: fizyczne aspekty pływania sportowego. Rozwój przygotowania sportowego młodocianych pływaków. Metody oceny techniki pływania w oparciu o kryteria subiektywne i obiektywne. Analiza biomechaniczna techniki pływania startów i nawrotów. System szkolenia pływackiego dzieci i młodzieży. Metody i środki w treningu pływaków. Przygotowanie fizyczne pływaka. Planowanie i kontrola efektów szkoleniowych w treningu pływaka. Organizacja zawodów sportowych w pływaniu.

Zalecana literatura:

Bartkowiak E., Pływanie sportowe. COS, Warszawa 1999.
Bartkowiak E., Pływanie – Program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1997.
Czabański B., Fiłon M., Zatoń K. (red.), Elementy teorii pływania. AWF, Wrocław 2008.
Maglischo E.W., Swimming fastest. Champaign II, Human Kinetics 2003.
Płatonow W.N., Trening wyczynowy w pływaniu. COS, Warszawa 1997.
Waade B., Pływanie sportowe i ratunkowe – teoria i metodyka. AWFiS, Gdańsk 2005.

SNOWBOARD

Katedra Rekreacji

Kierownik: dr hab. Wojciech Wiesner, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: dobra umiejętność jazdy na snowboardzie.

Prowadzący: dr Piotr Kunysz

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Program: zarys historii snowboardu. Terminologia snowboardowa, systematyka techniki snowboardowej. Technika jazdy na snowboardzie – opis ewolucji III stopnia, błędy i ich korekta, biofizyczne uwarunkowania techniki snowboardowej. Metodyka snowboardu – podstawy teoretyczne. Metodyka snowboardu – lekcja snowboardu, specyfika nauczania dorosłych i dzieci. Podstawy sportu snowboardowego – konkurencje, przepisy. Podstawy treningu sportowego. Sprzęt i ekwipunek snowboardowy. Warunki bezpiecznego snowboardu – pierwsza pomoc. Organizacja zajęć, obozów i szkoleń snowboardowych. Metodyka nauczania technik snowboardowych.

Zalecana literatura:

Czabański B. Wybrane zagadnienia uczenia się i nauczania techniki sportowej. AWF, Wrocław 1989
Disler P., Snowboard – dla początkujących i zaawansowanych. BK, Wrocław 1998.
Kunysz P., Snowboard – śladami instruktora. Almapress, Warszawa 2002.
Powolny L., Kunysz P., Powolny E., Snowboard – technika, metodyka, szkolenie. COS, Warszawa 2000
Przepisy 2000-2001. PZS, Bielsko Biała 2000
Strzyżewski S. Proces wychowania w kulturze fizycznej. WSiP, Warszawa 1996.

STRZELECTWO SPORTOWE

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: mgr Andrzej Kijowski, mgr Renata Mauer-Różańska

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie do samodzielnego prowadzenia zajęć szkoleniowych w strzelectwie sportowym poprzez opanowanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Opanowanie umiejętności samodzielnego planowania, organizowania, motywowania i kontroli procesu szkolenia w strzelectwie sportowym.

Zalecana literatura:

Baranowski T., Haber Z., Kijowski A., Kurzawski K., Dokumentacja szkoleniowa w strzelectwie sportowym. PZSS Warszawa, AWF Wrocław
Haber Z., Kijowski A., Rejestracja i analiza obciążeń treningowych w strzelectwie sportowym. Kwartalnik Trening nr 1, 1994. s. 147 – 153
Haber Z., Kurzawski K., Łasiński G., Ocena wartości wyniku. Kwartalnik Trening nr 1, 1996, s. 87 – 93
Kijowski A., Netzel P., Komputerowy sposób rejestracji i analizy przebiegu walki sportowej w strzelectwie. Kwartalnik Trening nr 3, 1997, s. 113-122.
Kurzawski K., Sobiech K.A., Wybrane elementy specyficznego wysiłku w strzelectwie sportowym. AWF, Wrocław 1993.
Kurzawski K., Kijowski A., Wybrane elementy kontroli w strzelectwie sportowym. [w:] R. Bartoszewicz, T. Koszczyc (red.) Kontrola i ocena w wychowaniu fizycznym. AWF, Wrocław 2003, s. 359-367.
Kurzawski K. (red.), Strzelectwo sportowe. Nowoczesne rozwiązania szkoleniowe. AWF, Wrocław 2006.
Łasiński G., Kurzawski K., Kijowski A., Haber Z., Planowanie i rejestracja obciążeń w strzelectwie sportowym. Sport Wyczynowy nr 5, 1995.

SZERMIERKA

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Anna Medyńska-Tercjak

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie do samodzielnego prowadzenia zajęć szkoleniowych w szermierce poprzez opanowanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Opanowanie umiejętności samodzielnego planowania, organizowania, motywowania i kontroli procesu szkolenia w szermierce.

Program: kształtowanie zdolności motorycznych w szermierce. Zasób ćwiczeń wszechstronnych i ukierunkowanych. Nauczanie i doskonalenie działań szermierczych. Metody oceny skutczności techniczno-taktycznej działań stosowanych przez zawodnika w walce. Odnowa fizyczna i psychiczna w procesie treningu szermierza.

Zalecana literatura:

Bandach L., Osobowościowe uwarunkowania stylu walki w szermierce na florety. Sport Wyczynowy 1997, nr 3-4, s.33-39.
Czajkowski Z., Podstawowy kurs szermierki na szpady. PZS, Warszawa 1997.
Czajkowski Z., Stosowanie niektórych zasad dydaktycznych w treningu szermierza. Sport Wyczynowy 1968, nr 4.
Czajkowski Z., Taktyka i psychologia w szermierce, cz.1 i 2. AWF, Katowice 1984.
Czajkowski Z., Trening szermierza – wybrane zagadnienia, cz. I i II. AWF, Katowice 1988..
Szermierka, praca zbiorowa, z. 2. Bibliotecka Trenera Specjalisty, PKOl, Warszawa 1970.
Szermierka,. Wybrane zagadnienia, praca zbiorowa. PFS, Warszawa 1974.

TANIEC SPORTOWY

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: dr Bożena Siedlecka

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zdobycie przez uczestników uprawnień instruktora tańca sportowego.

Program: technika tańców standardowych i latynoamerykańskich; podstawowe kroki i figury taneczne w 5 tańcach standardowych (Walc angielski, Walc wiedeński, Tango, Fokstrot, Qiuckstep) i 5 tańcach latynoamerykańskich (Samba, Cha-cha, Jive, Rumba, Paso Doble); podstawowe połączenia figur tanecznych z zastosowaniem dla młodszych i starszych grup wiekowych – opracowanie propozycji tematów tanecznych; samodzielne tworzenie tematów tanecznych (aranżacji) w 5 tańcach latynoamerykańskich i 5 tańcach standardowych opartych na figurach „BASIC” opisanych w literaturze tanecznej.

Zalecana literatura:

Laird W., Technique of Latin Dancing. ISTD The Ballroom
Gay H., Technique of Ballroom Dancing.
Smith H., The Viennese Waltz. Hampshire

TAŃCE LUDOWE

Katedra Promocji Zdrowia

Kierownik: dr hab. Lesław Kulmatycki, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: mgr Janusz Pietrzyk, dr Wojciech Biliński

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: nauka form tańców ludowych do zastosowania w lekcjach wychowania fizycznego. Przykłady układów lekcyjnych i widowiskowych tańców narodowych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na poloneza.

Program: budowa tańca ludowego; metodyka nauczania polskich tańców narodowych; systematyka polskich tańców narodowych; zasady tańca klasycznego; propedeutyka tańca ludowego; wybrane zagadnienia z etnografii; kształtowanie orientacji czasowo-przestrzennej w odniesieniu do tańca ludowego; choreografia 5 polskich tańców narodowych.

Zalecana literatura:

Bednarzowa B., Młodzikowska M., Tańce narodowe. Warszawa 1983.
Dąbrowska G., Obrzędy i zwyczaje doroczne jako widowisko. Warszawa 1971.
Siedlecka B., Biliński W., Taniec w edukacji dzieci i młodzieży. Podręcznik dla nauczycieli. AWF, Wrocław 2003.
Sroka Cz., Polskie tańce narodowe – systematyka. Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, Warszawa 1990.
Wieman M., Tańce i zabawy ze śpiewem. Warszawa 1958.
Ziółkiewicz, Stróżyk, Polskie tańce ludowe. AWF, Poznań 1974.

TENIS

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Mieczysław Lewandowski, dr Mariusz Nowak

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: wyposażenie studentów w wiedzę dotyczącą nauczania gry w tenisa, opanowanie umiejętności organizacji pracy na etapie wstępnym i podstawowym szkolenia dzieci i młodzieży, opanowanie umiejętności przygotowania i realizowania tenisowych imprez sportowych.

Zalecana literatura:

Bober T., Zawadzki J., Biomechanika układu ruchu człowieka. BK, Wrocław 2003.
Czajkowski Z., Nauczanie techniki sportowej. Biblioteka Trenera, Warszawa 1991.
Ernst K., Fizyka sportu. PWN, Warszawa 1992, s. 108-132.
Królak A., Tenis – technika, psychomotoryka, trening. Biblioteka Trenera, Warszawa 1998.
Królak A., Tenis dla dzieci, nauczycieli i rodziców. WSiP, Warszawa 1999.
Nowak M., Lewandowski M., Weryfikacja arkusza obserwacji działań w grze w tenisie ziemnym. WTN, Wrocław 2003.
Nowak M., Lewandowski M., Stan obecny i możliwości usprawniania edukacji tenisisty. Człowiek i Ruch 1(3), Wrocław 2001.
Nowak M., Lewandowski M., Rejestracja zdarzeń sportowych jako podstawa projektowania procesu treningowego. Akademia Ekonomiczna, Wrocław 2004.

TENIS STOŁOWY

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: brak

Prowadzący: dr Ziemowit Bańkosz

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: opanowanie wiadomości i umiejętności praktycznych z zakresu techniki gry, taktyki i metodyki nauczania nowoczesnego tenisa stołowego. Opanowanie umiejętności przygotowania i prowadzenia zajęć z tenisa stołowego.

Program: zagadnienia techniki nowoczesnego tenisa stołowego – technika gry, poruszanie się przy stole. Metodyka nauczania gry w tenisa stołowego. Środki treningowe, obciążenia treningowe w tenisie stołowym. Etapy treningowe i ich charakterystyka. Podstawowe zagadnienia taktyki gry. Przygotowanie fizyczne i psychiczne w tenisie stołowym. Przepisy gry w tenisa stołowego – rakietka, piłka, stoł, kolejność podań i odbiorów, podstawowe regulacje dotyczące gry. Problemy organizacji zawodów w tenisie stołowym. Organizowanie rozgrywek dla różnych poziomów zaawansowania. Samodzielna organizacja i prowadzenie zajęć.

Zalecana literatura:

Bańkosz Z., Bańkosz A., Wykorzystanie tenisa stołowego w lekcji wychowania fizycznego. Propozycje rozwiązań metodycznych. [w:] J. Miasiewicz, K. Zatoń (red.) Sport szkolny w teorii i praktyce. AWF, Wrocław 2006.
Bucher W., 1014 Spiel – und Ubnungsformen im Tischtennis. Schorndorf 1993.
GroB B.-U., Huber D., Tischtennis. Hamburg 1995.
Grubba A., Nauka tenisa stołowego w weekend. Gdańsk 1996.
Hudetz R., Tenis stołowy 2000. Modest, łódź 2005.
Klimkowski T., Tenis stołowy – technika i metodyka treningu. Gdańsk 1995.
Kulczycki R., Tenis stołowy bez tajemnic. Gorzów Wlkp., Warszawa 2002.

WINDSURFING

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: ćwiczenia

Wymagania wstępne: zaawansowany poziom żeglugi na desce windsurfingowej, pokrycie kosztów dojazdu i pobytu.

Prowadzący: dr Edward Caban, dr Michał Załęski

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: przygotowanie nauczycieli windsurfingu posiadających umiejętności pozwalające na organizację i metodyczne prowadzenie zajęć rekreacyjnych z zastosowaniem desek z żaglem.

Program: rozwój żeglarstwa w Polsce i na świecie. Podstawowe zasady ruchu ożaglowanej jednostki. Podstawowe kryteria oceny pracy żagla w różnych kursach względem wiatru. Sprzęt windsurfingowy – budowa, podział, dobór, taklowanie i trymowanie. Podstawowe zasady bezpiecznego żeglowania. Podstawy przepisów regatowych. Podstawowe prawa drogi. Analiza technik i struktur ruchowych manewrów prostych. Opracowanie konspektów zajęć z zakresu nauczania technik w zakresie manewrów prostych. Organizacja kursów, obozów i zgrupowań szkoleniowych w windsurfingu. Organizacja przystani stałej i polowej. Regulamin pływań. Alternatywne formy uprawiania żeglarstwa deskowego. Stosowanie icesurfingu i windskateboardingu do nauki i doskonalenia technik żeglugowych. Blok zajęć praktycznych. Metodyka nauczania technik podstawowych. Prowadzenie zajęć teoretycznych i praktycznych.

Zalecana literatura:

Caban E., Ślizg lodowy. Materiały konferencyjne. AWF, Wrocław 1986.
Caban E., Przewodnik do ćwiczeń z żeglarstwa deskowego. AWF, Wrocław 1996.
Caban E., Przydatność windskateboardu do nauki technik żeglugowych w funboardzie. Materiały konferencyjne. AWF, Wrocław 1998.
Caban E., Materiały szkoleniowo-egzaminacyjne na stopień instruktora żeglarstwa deskowego. PZŻ, Warszawa 1992.
Hart P., Windsurfing w tydzień. Stapis, Katowice 1995.
Marchaj Cz., Teoria żeglowania. Aerodynamika żagla. Almapress, Warszawa 2000.

ŻEGLARSTWO

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: stopień żeglarza jachtowego Metody nauczania: ćwiczenia

Prowadzący: dr Ryszard Błacha

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

–

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: zapoznanie studenta z teoretycznymi i praktycznymi zasadami organizacji rejsów turystyczno-rekreacyjnych oraz podstawami metodyki nauczania żeglarstwa.

Program: część ogólna – elementy teorii i metodyki rekreacji; część szczegółowa – zagadnienia z zakresu żeglarstwa rekreacyjnego, w tym podstawy nauczania w żeglarstwie, metodyka szkolenia na jachtach żaglowych, teoria manewrowania jachtem żaglowym, ratownictwo jachtowe, organizacja rejsów turystyczno-rekreacyjno-szkoleniowych, technika manewrowania jachtem żaglowym otwartym i kabinowym, metodyka prowadzenia szkolenia na jachtach żaglowych, wiosłowanie na łodziach i bączku, manewrowanie motorówką i obsługa silnika przyczepnego, prowadzenie zajęć rekreacyjnych.

Zalecana literatura:

Chodnikiewicz Z., Metody szkolenia w żeglarstwie. SiT, Warszawa 1982.
Chodnikiewicz Z., Poradnik kierownika wyszkolenia żeglarskiego. Bel Studio sp. z.o., Warszawa 2004.
Dąbrowski W., Vademecum instruktora żeglarstwa. AWF, Kraków 2001.
Dąbrowski W., Poradnik nauczyciela żeglarstwa. Arkadiusz Wingert, Kraków 2003.
Graca J., Sankowski T., Psychologia w rekreacji i turystyce. AWF, Poznań 2002.
Kaloszewski A., Świdwiński P., Żeglarz i sternik jachtowy. Almapress, Warszawa 2002.
Toczek-Werner S., Podstawy rekreacji i turystyki. AWF, Wrocław 2002.
Zawalski K., Żeglarstwo w programie szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1999.

1.9. Alfabetyczny wykaz specjalizacji instruktorskich – specjalność Sport paraolimpijski

Piłka koszykowa na wózkach

Piłka siatkowa rozgrywana w pozycji siedzącej i stojącej

Pływanie wyczynowe osób niepełnosprawnych

Podnoszenie ciężarów dla osób niepełnosprawnych

1.10. Prezentacja specjalizacji instruktorskich – Sport paraolimpijski

PIŁKA KOSZYKOWA NA WÓZKACH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: obowiązkowy

Specjalność: Sport Paraolimpijski

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., dr Małgorzata Stefańska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	–
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: zapoznanie z klasyfikacją funkcjonalną w piłce koszykowej na wózkach, zaznajomienie z techniką gry w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji (amputowani w obrębie kończyn dolnych, skróty kończyn, paraplegia, porażenia mózgowe i inne dysfunkcje), umiejętność przygotowania psychicznego niepełnosprawnego koszykarza do walki sportowej. Umiejętność projektowania cykli treningowych dla realizacji określonych zadań w piłce koszykowej na wózkach w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji; umiejętnośc prowadzenia treningu sportowego w zależności od stopnia i wielkości dysfunkcji.

Program: specyfika dyscypliny uprawianej przez niepełnosprawnych zawodników – cechy, zadania i cele sportu niepełnosprawnych, ogólna klasyfikacja sportowo-medyczna w sporcie osób niepełnosprawnych, klasyfikacja funkcjonalna w piłce koszykowej na wózkach, możliwości funkcjonalne niepełnosprawnych koszykarzy, specyfika treningu niepełnosprawnych koszykarzy w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności, organizacja zawodów sportowych w piłce koszykowej na wózkach, motywacja do uprawania piłki koszykowej przez osoby niepełnosprawne, wskazania i przeciwwskazania do uprawania koszykówki przez osoby niepełnosprawne. Zagadnienia dotyczące niepełnosprawności – charakterystyka jednostek chorobowych występujących w piłce koszykowej na wózkach zawodników niepełnosprawnych, dysfunkcji narządu ruchu występujących u zawodników niepełnosprawnych, patobiomechanika narządu ruchu, zaopatrzenie ortopedyczne.

Zalecana literatura:

Bolach E., Wolska G., Taktyczne ustawienie zespołu w zależności od punktacji medycznej w piłce koszykowej na wózkach. Człowiek i Ruch 2001, nr 1(3), 61-66.
Bolach E., Mikiciuk A., Godziński K., Analiza skuteczności gry zawodników piłki koszykowej na wózkach w zależności od wartości punktowej za inwalidztwo. [w:] Ozdrowcza i Sportiwna Robota z Niepownosprawnimi. Wyd. Dierżawnij Komitet Ukraini z Pitań Fizycznoj Kulturi i Sportu, Nacjonalnij Komitet Sportu Inwalidiw Ukraini, Fond Socjalnogo Zachistu Inwalidiw, Ukrainski Fond „Rieabilitacjia Inwalidiw”, Spiecjalna Olimpiada Ukraini, Olimpijska Akademija Ukraini, Lwiwskiej Derżawnij Institut Fizicznoj Kulturi, Ukraina, Lwiw 2002, Wipusk 1, 117-133.
Bolach E., Bolach B., Sieroń P., Urazy i zespoły przeciążeniowe w polskiej lidze piłki koszykowej na wózkach. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność ruchowa osób niepełnosprawnych. Monografia, Typoskript i Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem, Wrocław 2008, t, 3, 111-128.

PIŁKA SIATKOWA ROZGRYWANA

W POZYCJI SIEDZĄCEJ I STOJĄCEJ

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: obowiązkowy

Specjalność: Sport Paraolimpijski

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., dr Małgorzata Stefańska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	–
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: zapoznanie z klasyfikacją funkcjonalną w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji stojącej oraz siedzącej, zaznajomienie z techniką gry w piłkę siatkową rozgrywaną w pozycji stojącej oraz w pozycji siedzącej w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji, umiejętność przygotowania psychicznego niepełnosprawnego siatkarza do walki sportowej. Umiejętność projektowania cykli treningowych dla realizacji określonych zadań w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji siedzącej oraz w pozycji stojącej w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji; umiejętnośc prowadzenia treningu sportowego w zależności od stopnia i wielkości dysfunkcji.

Program: specyfika dyscypliny uprawianej przez niepełnosprawnych zawodników – cechy, zadania i cele sportu niepełnosprawnych, ogólna klasyfikacja sportowo-medyczna w sporcie osób niepełnosprawnych, klasyfikacja funkcjonalna w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji siedzącej i stojącej, możliwości funkcjonalne niepełnosprawnych siatkarzy, specyfika treningu w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji siedzącej oraz stojącej w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności, organizacja zawodów sportowych dla niepełnosprawnych siatkarzy, motywacja do uprawania piłki siatkowej przez osoby niepełnosprawne, wskazania i przeciwwskazania do uprawiania piłki siatkowej w pozycji stojącej oraz siedzącej przez osoby niepełnosprawne. Zagadnienia dotyczące niepełnosprawności – charakterystyka jednostek chorobowych występujących w piłce siatkowej wśród zawodników niepełnosprawnych, dysfunkcji narządu ruchu występujących w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji siedzącej oraz stojącej zawodników niepełnosprawnych, patobiomechanika narządu ruchu, zaopatrzenie ortopedyczne.

Zalecana literatura:

Bolach E., Analiza taktyki gry w piłkę siatkową dla inwalidów. [w:] Sport osób niepełnosprawnych w różnych grupach wiekowych. J. Orzech, J. Sobiecka (red.) Sport osób niepełnosprawnych w różnych grupach wiekowych. Warsztaty Badawcze, Warszawa 1985, 92-97.
Bolach E., Testy sprawności fizycznej specjalnej (technicznej) w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji stojącej (standing volleyball) u zawodników z dysfunkcjami w obrębie kończyn dolnych. [w:] Wyd. Derżawnij Komitet Mołodiżnoj Politi Sportu i Turizmu Ukraini, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukraini, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Lwiw 1998.
Bolach E., Ocena sprawności fizycznej specjalnej u zawodników niepełnosprawnych uprawiających wyczynowo piłkę siatkową rozgrywaną w pozycji stojącej (standing volleyball). Człowiek i Ruch 2001, nr 1(3), 70-77.
Bolach E., Testy sprawności fizycznej specjalnej w piłce siatkowej rozgrywanej w pozycji siedzącej. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność ruchowa osób niepełnosprawnych. Typoskript i Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem, Wrocław 2008, t. 3, 141-152.

PŁYWANIE WYCZYNOWE OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: obowiązkowy

Specjalność: Sport Paraolimpijski

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., dr Małgorzata Stefańska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	–
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: zapoznanie z klasyfikacją funkcjonalną w pływaniu różnymi stylami („S, „SB”, „SM”); z techniką pływania w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji (niewidomi, porażenia mózgowe, paraplegia i inne dysfunkcje); umiejętność przygotowania psychicznego niepełnosprawnego pływaka do walki sportowej. Umiejętnośc projektowania cykli treningowych dla realizacji określonych zadań w pływaniu osób niepełnosprawnych w zależności od rodzaju i stopnia dysfunkcji; umiejętnośc prowadzenia treningu sportowego w zależności od stopnia i wielkości dysfunkcji.

Program: specyfika pływania wyczynowego przez niepełnosprawnych zawodników – cechy, zadania i cele sportu niepełnosprawnych, ogólna klasyfikacja sportowo-medyczna w sporcie osób niepełnosprawnych, klasyfikacja funkcjonalna w konkurencjach pływackich osób niepełnosprawnych, możliwości funkcjonalne niepełnosprawnych pływaków, specyfika treningu pływackiego w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności, organizacja zawodów sportowych dla niepełnosprawnych pływaków, motywacja do uprawania pływania wyczynowego przez osoby niepełnosprawne, wskazania i przeciwwskazania do uprawania pływania przez osoby niepełnosprawne. Zagadnienia dotyczące niepełnosprawności – charakterystyka jednostek chorobowych występujących w pływaniu wyczynowym zawodników niepełnosprawnych, dysfunkcji narządu ruchu występujących w pływaniu wyczynowym zawodników niepełnosprawnych, patobiomechanika narządu ruchu, zaopatrzenie ortopedyczne.

Zalecana literatura:

Bolach E., Seidel W., Wielkość obciążeń fizycznych stosowanych w treningu pływaków niepełnosprawnych. [w:] Mołoda Sportivna Nauka Ukraini, Wyd. Derżawnij Komitet Mołodiżnoj Politiki Sportu i Turizma Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Lwiw 2000.
Bolach E., Bolach B., Migasiewicz J., Wpływ uprawiania pływania na styl życia osób niepełnosprawnych i ich stosunek do podejmowania wysiłku fizycznego. [w:] J. Migasiewicz, E. Bolach (red.) Aktywność Ruchowa Osób Niepełnosprawnych , Monografia, 61-8-. Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem, Oddział Wrocław, AWF, Wrocław 2004.
Zając A., Seidel W., Pływanie osób niepełnosprawnych – wyczyn czy rehabilitacja? [w:] Zimowa Szkoła Sportów Wodnych, Ratownictwa, Rekreacji i Rehabilitacji w Wodzie. Sporty Wodne i Ratownictwo 2007, s. 156-167.

PODNOSZENIE CIĘŻARÓW

DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Status przedmiotu: obowiązkowy

Specjalność: Sport Paraolimpijski

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład

Prowadzący: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw., dr Małgorzata Stefańska

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	30	–
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: poznanie i rozumienie treningu sportowego o różnym charakterze na strukturę i funkcję najważniejszych narządów niepełnosprawnego sportowca w podnoszeniu ciężarów, zaznajomienie z techniką boju w podnoszeniu ciężarów, umiejętność przygotowania psychicznego niepełnosprawnego ciężarowca do walki sportowej. Umiejętność projektowania cykli treningowych dla realizacji określonych zadań w podnoszeniu ciężarów. Opanowanie umiejętności prowadzenia treningu sportowego w zależności od stopnia i wielkości dysfunkcji.

Program: specyfika podnoszenia ciężarów przez niepełnosprawnych zawodników – cechy, zadania i cele sportu niepełnosprawnych, ogólna klasyfikacja sportowo-medyczna w sporcie osób niepełnosprawnych, klasyfikacja funkcjonalna w podnoszeniu ciężarów osób niepełnosprawnych, możliwości funkcjonalne niepełnosprawnych ciężarowców, specyfika treningu niepełnosprawnych ciężarowców w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności, organizacja zawodów dla niepełnosprawnych ciężarowców (właściwe przygotowanie obiektów), motywacja do uprawiania podnoszenia ciężarów przez osoby niepełnosprawne, wskazania i przeciwwskazania do uprawiania podnoszenia ciężarów przez osoby niepełnosprawne. Charakterystyka dysfunkcji narządu ruchu występujących u niepełnosprawnych ciężarowców. Patobiomechanika narządu ruchu. Zaopatrzenie ortopedyczne.

Zalecana literatura:

Bolach E., Gut R., Efektywność form i metod stosowanych w podokresie przygotowania specjalnego w podnoszeniu ciężarów osób niepełnosprawnych. [w:] Młoda Sportivna Nauka Ukraini. Wyd. Derżawnij Komitet Mołodiżnoj Politiki Sportu i Turizmu Ukrainy, Ukraińska Akademia Nauk Nacjonalnego Progresu, Olimpijska Akademia Ukrainy, Lwiwskij Derżawnij Institut Fiziczeskoj Kulturi, Lwiw 2002.
Bolach E., Migasiewicz J., Charakterystyka okresów startowych kadry polskich niepełnosprawnych ciężarowców startujących na najważniejszych zawodach w latach 2001-2003 oraz omówienie osiągniętych wyników sportowych. [w:] J. Briskin, M. Liniec, E. Bolach, J. Migasiewicz (red.) Ozdorowcza i Sportiwna Robota z Niepewnosprawnimi. Monografia. Wyd. Dierżawnij Komitet Ukraini z Pitań Fizicznoj Kulturi i Sportu, Lwiwskij Dierżawnij Instytut Fizycznoj Kulturii, Wrocławska Akademia Fizycznego Wychowanija, Nacjonalnij Komitet Sportu Inwalidów Ukrainii, Specjalnia Olimpiada Ukrainii, Lwiw 2004, 59-70.
Bolach E., Jacewicz K., Modyfikacja testu Wingate w ocenie wydolności wysiłkowej kadry polskich niepełnosprawnych ciężarowców. Fizjoterapia, Wrocław 2008, t. 16, nr 3, 57-68.
Bolach E., Wardęga A., Ocena wyników sportowych w podnoszeniu ciężarów niepełnosprawnych zawodników w zależności od stażu treningowego. Fizjoterapia, Wrocław 2008, t. 16, nr 4, 76-97.

1.11. Alfabetyczny wykaz dyscyplin sportowych, w których można uzyskać stopień trenera II klasy

1.12. Prezentacja dyscyplin sportowych

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

AKROBATYKA SPORTOWA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski, rosyjski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: stopień instruktora w akrobatyce sportowej.

Prowadzący: dr Anna Jagusz, dr Henryk Sienkiewicz

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie do prowadzenia zajęć specjalistycznych w sekcjach akrobatyki sportowej oraz dla potrzeb innych dyscyplin.

Program: przygotowanie sprawnościowe zawodników akrobatyki sportowej – znajomość zasobu ćwiczeń kształtujących właściwości motoryczne, systematyka i metodyka nauczania: skoków akrobatycznych, ćwiczeń zespołowych – dwójkowych, trójkowych, czwórkowych, skoków na trampolinie, praktyczna znajomość ochrony i pomocy w ćwiczeniach akrobatycznych, praktyczna znajomość organizacji zawodów i sędziowania w akrobatyce sportowej.

Zalecana literatura:

Kaczyński A., Atlas gimnastycznych ćwiczeń siłowych. AWF, Wrocław 1992.
Kaczyński A., Ćwiczenia gibkościowe. AWF, Wrocław 1992.
Sozański H., Śledziewski D., Obciążenia treningowe: dokumentowanie i opracowywanie danych. RCMSz KFiS, Warszawa 1995.
Zieliński K., Akrobatyka sportowa – dwójki kobiet. RCMSz KFiS, Warszawa 1993.
Zieliński K., Skoki na trampolinie. Materiały szkoleniowe PZAS 1985.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU BIEG NA ORIENTACJĘ

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski, angielski, rosyjski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: odbyta specjalizacja instruktorska lub posiadanie uprawnień instruktora Biegu na Orientację

Prowadzący: dr Piotr Cych

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie specjalistów do pracy trenerskiej na etapie podstawowym i specjalistycznym szkolenia w biegu na orientację.

Program: bieg na orientację jako dyscyplina sportowa – kierowanie procesem treningu w biegu na orientację, projektowanie i planowanie procesu treningowego, organizacja procesu treningowego, motywowanie i inne elementy psychologicznego wspomagania procesu treningowego, kontrola procesu treningowego, metodyka trenowania sportowca, wpomaganie procesu treningowego.

Zalecana literatura:

Cegiełka J., Sierzputowski P., Parzewski J., Poradnik dla animatorów biegu na orientację. Naj-Comp s.c., Warszawa 2001.
Cych P., Kozłowski J., Bieg na orientację, trening – praktyka i teoria. COS, Warszawa 1998.
Cych P., Kozłowski J., Bieg na orientację, gry i zabawy z mapą i kompasem. UKFiS, Polski Związek BnO, 2000.
Hasselstrand G., Nauczanie biegu na orientację krok po kroku. Polski Związek BnO, Warszawa 2002.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU GIMNASTYKA SPORTOWA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski, rosyjski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: specjalizacja instruktorska z gimnastyki sportowej.

Prowadzący: dr Małgorzata Sobera

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: kwalifikacje do prowadzenia zajęć z gimnastyki sportowej w klubach sportowych na różnym etapie szkolenia zawodniczek i zawodników. Umiejętność nauczania technik specyficznych ćwiczeń na przyrządach z zachowaniem zasad bezpieczeństwa zawodników. Zdolność wyboru najskuteczniejszej metody postępowania w treningu sportowym oraz organizacji zawodów w gimnastyce sportowej na różnym szczeblu.

Program: system selekcji do gimnastyki sportowej. Technika wykonania i metodyka nauczania – zaawansowanych pod względem trudności – ćwiczeń na przyrządach gimnastycznych. Planowanie pracy treningowej na różnym etapie szkolenia. Rejestracja i analiza obciążeń treningowych. Kontrola treningu i dokumentacja szkoleniowa. Biochemiczne i fizjologiczne podstawy treningu w gimnastyce sportowej. Psychologiczne i pedagogiczne podstawy treningu gimnastycznego.

Zalecana literatura:

Ulatowski T. (red.), Teoria sportu, t, I i II. RCMSz KFiS, Warszawa 1992.
Kochanowicz K., Kompleksowa kontrola w gimnastyce sportowej. AWF, Gdańsk 1998.
Żołnierowicz K., Plichta M., Gimnastyka sportowa dziewcząt. Biblioteka Trenera, Warszawa 2001.
Sozański H. (red.), Sport dzieci i młodzieży. Vademecum trenera. RCMSz KFiS, Warszawa 1994.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

JUDO

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie w judo

Prowadzący: doc. dr Kazimierz Witkowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie specjalistów do pracy trenerskiej na podstawowym etapie szkolenia w judo. Nabycie umiejętności i sprawności kierowania procesem wychowania i szkolenia uzdolnionego sportowca w judo.

Program: uwarunkowania zachowania się zawodnika podczas walk w judo. Znajomość szczegółowych przepisów walki sportowej. Technika i taktyka rozgrywania konkurencji – taktyczne zasady rozgrywania walk w judo. Dobór sportowców do judo – kryteria uzdolnień do poszczególnych konkurencji. Etapy doboru i selekcji do judo. Specyfika sportu dzieci i młodzieży. Programowanie jednostek treningowych. Programowanie zadań (na różnych poziomach zaawansowania sportowego): technicznych, taktycznych, psychicznych, ogólnych, ukierunkowanych, specjalnych. Kryteria i metody oceny techniki i taktyki walk w judo. Udział w organizacji i sędziowaniu zawodów sportowych.

Zalecana literatura:

Cieplicki M., Witkowski K., Judo – zestaw ćwiczeń z wykorzystaniem skakanki i liny, cz. 1. Wrocław 1999.
Grzegorz R., Modern Ju jitsu. Program szkolenia, techniczne wymagania egzaminacyjne. Wrocław 2001.
Jaskólski E., Pedagogiczne aspekty rozwoju fizycznego dziecka. AWF, Wrocław 1996.
Kobayashi K., Sharp H., Judo sportowe. Budo Sport, Warszawa 1998.
Pawluk J., Trening sportowy w judo. Warszawa 1967.
Witkowski K., Historia systemów walk Dalekiego Wschodu. AWF, Wrocław 1993.
Witkowski K., Znaczenie gier i zabaw ruchowych w początkowym etapie szkolenia młodych judoków. IDO Ruch dla Kultury. Biblioteka Lykeion, Rzeszów 2004, t. IV, vol. 4.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

KAJAKARSTWO

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: stopień instruktora w kajakarstwie.

Prowadzący: mgr Wojciech Bigiel

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie specjalistów do pracy trenerskiej na podstawowym etapie szkolenia w kajakarstwie. Nabycie umiejętności i sprawności kierowania procesem wychowania i szkolenia uzdolnionego sportowca.

Program: zasady bezpieczeństwa oraz kryteria wiekowe i zdrowotne w kajakarstwie. Urazowość w kajakarstwie i kanadyjkach – zapobieganie. Ubiór kajakarzy i higiena. Historia i organizacja kajakarstwa w Polsce i na świecie. Sprzęt i nomenklatura w kajakarstwie. Podstawowa technika wiosłowania w kajaku i kanadyjce. Praktyczne wykorzystanie zasad wychowania, nauczania i zasad treningu w szkoleniu kajakarzy. Jednostka treningowa w treningu kajakarzy: części składowe, treści, metodyka, organizacja. Przepisy i regulaminy regatowe w kajakarstwie. Somatyczno-morfologiczne kryteria naboru do kajakarstwa. Selekcja w dalszych etapach nauczania. Taktyka i przygotowanie taktyczne w kajakarstwie. Model mistrza w kajakarstwie. Motywacja i jej rozwój w procesie treningowym. Zasady doboru zawodników do osad.

Zalecana literatura:

Antkowiak R., Kajakarstwo. WFS, Wrocław 1981.
Granek I., Kajaki, kanadyjki. SiT, Warszawa 1974.
Klementiew I., Klasyczna technika wiosłowania na kanadyjkach. Sport Wyczynowy 1994, nr 5-6.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1991.
Sałaciak A., Kanu – historia, budowa, wiosłowanie, wyprawy. ASA, Poznań 2000.
Sklinsmont W., Model techniki wiosłowania na kajaku. Sport Wyczynowy 1982, nr 8-9.
Starzyński J., Darkowski P., Kajakiem bezpiecznie. PZK, ZG TKKF, Warszawa 1997.
Własnowolski J., Trening kajakarza. SiT, Warszawa 1988.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

KOSZYKÓWKA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z koszykówki

Prowadzący: dr Marek Popowczak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie studentów w zakresie wiedzy i umiejętności do samodzielnej pracy szkoleniowej z młodzieżą uzdolnioną sportowo do gier zespołowych. Kompetencje – trafny dobór jednostek predystynowanych do uprawiania zespołowych gier sportowych, a w szczególności do gry w koszykówkę; umiejętność formułowania celów szkoleniowych i zadań treningowych; planowanie cyklów szkoleniowych i kontrola uzyskiwanych efektów treningowych – bieżących, przedłużonych i kumulatywnych; umiejętność kierowania grupą sportową i praktycznej realizacji różnych typów jednostek treningowych.

Program: cele wieloetapowego kształcenia gracza, poznanie typologicznej charakterystyki sportowej gry zespołowej, kryteria oceny uzdolnień gracza, intelektualizacja, integracja i indywidualizacja procesu kształcenia gracza. Metodyka doskonalenia działań indywidualnych, grupowych i zespołowych graczy w rozwiązywaniu standardowych sytuacji gry. Metody oceny efektów treningowych w zakresie – specjalnych umiejętności ruchowych, zdolności kondycyjnych, wiedzy specjalistycznej. Ogólne zasady kierowania zespołem w trakcie gry sportowej i podczas treningu.

Zalecana literatura:

Arlet T., Koszykówka – podstawy techniki i taktyki. AWF, Kraków 2001.
Huciński T., Nauczanie podstaw techniki i taktyki koszykówki. AWF, Poznań 2004.
Ljach W., Koszykówka – podręcznik dla studentów AWF, cz. 1. AWF, Kraków 2003.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką. AWF, Wrocław 2005.
Dembiński J., Analiza zależności warunkujących skuteczność działania koszykarzy. Człowiek i Ruch, Wrocław 2001, 1(3), 123-128.
Oficjalne przepisy gry w koszykówkę. PZKosz., Warszawa 2008; www.pszkosz.pl
Oficjalne przepisy gry w minikoszykówkę. PZKosz., Warszawa 2005; www.pzkosz.pl
Rzepa T., Aktywność ruchowa z piłką w doskonaleniu wybranych właściwości osobowościowych ucznia. AWF, Wrocław 2004.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

KULTURYSTYKA

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowizkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z kulturystyki

Prowadzący: dr hab. Tadeusz Stefaniak, prof. nadzw.

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie wykwalifikowanych kadr trenerskich do samodzielnego prowadzenia zajęć z zakresu ćwiczeń siłowych i kulturystyki zgodnie z zasadami kultury fizycznej i systemem ochrony zdrowia na różnych etapach ontogenezy człowieka oraz przygotowanie do udziału w zawodach, jak również prowadzenia konkursów i zawodów kulturystycznych.

Program: zapoznanie uczestników zajęć z najnowszymi trendami w obszarze interferencji metodyki treningu kulturystycznego z dietetyką i odnową psychofizyczną; teoretycznymi, metodycznymi i organizacyjnymi zasadami prowadzenia zajęć z zakresu ćwiczeń siłowych i bodybuildingu uwzględniających aspekt zarówno profilaktyczny, jak i prozdrowotny w przedziale obejmującym wiek inwolucyjny i detencyjny; wyposażenie w praktyczne umiejętności prowadzenia zajęć o charakterze ogólnorozwojowym i siłowym na różnych etapach ontogenezy człowieka ze szczególnym uwzględnieniem funkcji kompensacyjnej ćwiczeń siłowych – doskonalenie technik i metod nauczania ćwiczeń siłowych i konkurencji wchodzących w skład zawodów kulturystycznych i fitness; przygotowanie organizacyjne oraz przeprowadzenie zawodów i pokazów kulturystycznych.

Zalecana literatura:

Stefaniak T., Atlas uniwersalnych ćwiczeń siłowych, cz. I i II. BK, Wrocław 1995, 1997.
Orzech J., Podstawy treningu siły mięśniowej. Sport i Rehabilitacja, Tarnów 1997.
Celejowa L., Wydatki energetyczne w sporcie. Sport Wyczynowy, Warszawa 1998, 7-8.
Urlich A., Odchudzanie i stabilizacja szczupłej sylwetki. Hitec, Siechnice 1997.
Ważny Z., Trening siły mięśniowej. SiT, Warszawa 1993.
Kożuch G., Machalski P., Dieta zwycięzców. Koma, Gdańsk 1995.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

LEKKOATLETYKA

Katedra Lekkoatletyki i Gimnastyki

Kierownik: dr hab. Paweł Kowalski, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z lekkoatletyki

Prowadzący: dr Jerzy Maciantowicz, mgr Bogumił Mańka, doc. dr Jacek Stodółka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia:uzyskanie uprawnień trenera II klasy w lekkoatletyce.

Program: kształcenie kompetencji i umiejętności prowadzenia zajęć dydaktycznych według zasad moralnych i etycznych, konstruowania planów treningowych w poszczególnych etapach i cyklach szkoleniowych, poznanie zasad naboru do uprawiania sportu i poszukiwania nowej wiedzy i właściwie ją interpretować.

Zalecana literatura:

Raczek J., Podstawy szkolenia sportowego dzieci i młodzieży. Warszawa 1991.
Sulisz S., Lekkoatletyka. Sport i Turystyka, Warszawa.
Sulisz S., Wychowanie fizyczne w szkole podstawowej. Warszawa 1991.
Szelest Z., Sulisz S., Lekkoatletyka zbiór ćwiczeń ogólnych i specjalnych. Warszawa 1985.
Stawczyk Z., Gry i zabawy lekkoatletyczne dla młodzieży. Poznań 1974.
Poprawski B., Stawczyk Z., Ćwiczenia ogólnorozwojowe lekkoatlety. Poznań 1972.
Sozański H., Witczak T., Trening szybkości. Warszawa 1981.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

PIŁKA NOŻNA

Katedra Zarządzania i Coachingu

Kierownik: prof. dr hab. Ryszard Panfil

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z piłki nożnej

Prowadzący: dr Krzysztof Paluszek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie zawodowe do współpracy z uzdolnionymi graczami oraz kierowania zespołem sportowym w amatorskich klubach sportowych, klasach sportowych w szkołach podstawowych, ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych; związkach piłki nożnej (kadry regionalne) oraz organizacjach sportowych.

Program: metodyka trenowania indywidualnych dyspozycji sportowców do gry w piłkę nożną – funkcjonalny trening zdolności koordynacyjnych, szybkościowych, skocznościowych. Kondycyjnych, trening tlenowy (regeneracyjny, niskiej intensywności, wysokiej intensywności), trening beztlenowy (szybkościowo-wytrzymałościowy), trening tlenowy o wysokiej intensywności, podstawowy, funkcjonalny oraz specyficzny trening siłowy, metody odnowy sił psychicznych i biologicznych. Propedeutyka kierowania zespołem graczy – zarządzanie umiejętnościmi i aktywnością graczy.

Zalecana literatura:

Bangsbo J., Sprawność fizyczna piłkarza. COS, Warszawa 1999
Chmura J., Szybkość w piłce nożnej. AWF, Katowice 2001.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry sportowem. Kształcenie gracza na etapie wstępnym. AWF, Wrocław 2005.
Paluszek K., Nowoczesne nauczanie gry w piłkę nożną. BK, Wrocław 2003.
Paluszek K., Indywidualizacja procesu treningowego w grze w piłkę nożną: trening sportowy na przełomie wieków. AWF, Warszawa 2002.
Panfil R., Żmuda W., Nauczanie gry w piłkę nożną. Sportex, Wrocław 1996.
Panfil R., Edukacja uzdolnionego gracza i zarządzanie zespołem sportowym. AWF, Wrocław 2000.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

PIŁKA RĘCZNA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z piłki ręcznej

Prowadzący: prof. dr hab. Zbigniew Naglak, dr Andrzej Dudkowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie do nauczania i uczenia się gry w piłkę ręczną na wstępnym etapie kształcenia gracza. Poznanie istoty i funkcji gry w piłkę reczną na wstępnym etapie kształcenia gracza, wieku starszego dzieciństwa. Nabycie umiejętności rozpoznawania predyspozycji do gry. Nabycie umiejętności posługiwania się metodą problemową do nauczania i uczenia się gry. Poznanie kompetencji trenera w zakresie działań etycznych, kreacyjnych, komunikacji i kierowania procesami kształcenia gracza.

Program: gra w piłkę ręczną jako dyscyplina sportu. Fazy, cykle i etapy dochodzenia do mistrzostwa sportowego. Cele wstępne etapu kształcenia gracza. Gra w piłkę ręczną jako test oceny uzdolnienia. Zadaniowa forma jako środek uczenia się gry. Zasady działania gracza podczas wykonywania działań w ataku (z piłką, bez piłki) oraz w obronie. Części praktyczne ułatwiające nauczanie i uczenie się gry (uczenie fragmentów gry poprzez akcje, działania indywidualne, umiejętności pozycyjnego działania). Metody doskonalenia zdolności motorycznych oraz gibkości ciała gracza. Metody samooceny efektów nauczania i uczenia się gry. Kompetencje trenera.

Zalecana literatura:

Czerwiński J., Charakterystyka gry w piłkę ręczną. AWFiS, Gdańsk 1996.
Naglak Z., Nauczanie i uczenie się wielopodmiotowej gry z piłką. Kształcenie gracza na wstępnym etapie. AWF, Wrocław 2005.
Norkowski H., Piłka ręczna – bramkarz. Zasady gry, technika, taktyka. AWF, Warszawa 1996.
Panfil R., Prakseologia gier sportowych. AWF, Wrocław 2006.
Pszczołowski T., Mała encyklopedia prakseologii i teorii organizacji. Ossolineum, Wrocław-Warszawa-kraków-Gdańsk 1978.
Ważny Z., Leksykon treningu sportowego. AWF, Warszawa 1994.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU

PIŁKA SIATKOWA

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Kierownik: dr hab. Andrzej Rokita, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z piłki siatkowej

Prowadzący: dr Józef Wołyniec, dr Edward Superlak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie zawodowe do szkolenia uzdolnionych graczy; pozyskanie wiedzy w zakresie psychomotorycznego rozwoju zawodników oraz umiejętności metodycznych kształcenia dyspozycji osobniczych w procesie treningu ekstensywnego; umiejętności kontrolowania efektów treningowych oraz ich analizy i wnioskowania dla wyznaczania celów i zadań treningowych.

Program: cele i zadania w procesie kształcenia gracza w etapie wstępnym i podstawowym; analiza sytuacyjnego i dyspozycyjnego działania gracza; tworzenie efektów gry poprzez współdziałanie graczy; metodyka kształcenia graczy w aspekcie funkcjonalnych dyspozycji psychomotorycznych; metody oceny efektów treningowych oraz ich analiza i wnioskowanie.

Zalecana literatura:

Naglak Z., Społeczne i metodyczne aspekty sportu klasyfikowanego. AWF, Wrocław 1987.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1999.
Naglak Z., Teoria zespołowej gry sportowej. AWF, Wrocław 2001.
Panfil R., Edukacja uzdolnionego gracza i zarządzanie zespołem sportowym. AWF, Wrocław 2000.
Papageorgiou A., Spitzley W., Piłka siatkowa – podręcznik nauczania podstawowego. Marshal, Wrocław 1999.
Oficjalne przepisy gry w piłkę siatkową (edycja 2002-2004). PZPS, Warszawa 2002.
Superlak E., Piłka siatkowa – techniczno-taktyczne przygotowanie do gry. BK, Wrocław 2005.
Uzarowicz J., Siatkówka. Co jest grane? AWF, Kraków 1998.
Wołyniec J. (red.), Wybrane zagadnienia teorii i praktyki gry w piłkę siatkową. AWF, Wrocław 1982.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU PŁYWANIE

Katedra Aktywności Ruchowej w Środowisku Wodnym

Kierownik: prof. dr hab. Krystyna Zatoń

Język wykładowy: polski, angielski, rosyjski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: posiadanie stopnia instruktora pływania, zainteresowanie i orientacja w bieżących zagadnieniach sportu pływackiego.

Prowadzący: dr Krystyna Antoniak-Lewandowska, dr Mirosław Fiłon

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: kompetencje trenera pływania kl. II – uprawnienia do prowadzenia nauki pływania i treningu sportowego na wszystkich etapach szkolenia pływackiego.

Program: fizyka pływania sportowego. Biomechaniczna analiza techniki pływania sportowego. Metodyka treningu pływackiego. Zasady, metody, środki w treningu pływaka. Organizacja i systemy szkolenia pływackiego. Organizacja zawodów sportowych w pływaniu.

Zalecana literatura:

Bartkowiak E., Pływanie sportowe. COS, Warszawa 1999.
Bartkowiak E., Pływanie – Program szkolenia dzieci i młodzieży. COS, Warszawa 1997.
Czabański B., Fiłon M., Zatoń K. (red.), Elementy teorii pływania. AWF, Wrocław 2008.
Maglischo E.W., Swimming fastest. Champaign II, Human Kinetics 2003.
Płatonow W.N., Trening wyczynowy w pływaniu. COS, Warszawa 1997.
Waade B., Pływanie sportowe i ratunkowe – teoria i metodyka. AWFiS, Gdańsk 2005.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU STRZELECTWO SPORTOWE

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktora strzelectwa sportowego

Prowadzący: dr Kazimierz Kurzawski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie specjalistów do pracy trenerskiej na podstawowym etapie szkolenia w strzelectwie sportowym. Nabycie umiejętności i sprawności kierowania procesem wychowania i szkolenia uzdolnionego sportowca.

Program: elementy charakteryzujące strzelectwo sportowe. Uwarunkowania zachowania się zawodnika podczas strzelania. Technika strzelania w konkurencji z broni długiej, krótkiej. Analiza techniki strzelania. Ograniczenia w realizacji czynności ruchowych podczas strzelania. Taktyka rozgrywania konkurencji – taktyczne zasady rozgrywania konkurencji, finałów. Dobór sportowców do strzelania sportowego – kryteria uzdolnień do poszczególnych konkurencji. Etapy doboru i selekcji do strzelectwa sportowego. Specyfika sportu dzieci i młodzieży. Programowanie jednostek treningowych. Programowanie zadań (na różnych poziomach zaawansowania sportowego): technicznych, taktycznych, psychicznych, ogólnych, ukierunkowanych, specjalnych. Prowadzenie strzelań kontrolnych, organizowanie strzelań finałów i sędziowanie. Kryteria i metody oceny techniki strzelania. Przygotowanie broni i sprzętu do strzelania. Budowa i wyposażenie strzelnic. Udział w organizacji i sędziowaniu zawodów sportowych.

Zalecana literatura:

Czabański B., Kształcenie psychomotoryczne. AWF, Wrocław 2000.
Kurzawski K., Sobiech K.A., Wybrane elementy specyficznego wysiłku w strzelectwie sportowym. AWF, Wrocław 1993.
Kurzawski K., Umiejętności menedżerskie trenera. [w:] K. Perechuda (red.) Zarządzanie przestrzenią sportu. AWF, Wrocław 2000.
Kurzawski K., Czynności zawodowe trenera. Biuletyn Informacyjno-Szkoleniowy PZSS, Warszawa 2001, nr 1, s. 151-154.
Kurzawski K., Kijowski A., Wybrane elementy kontroli w strzelectwie sportowym. [w:] R. Bartoszewicz, T. Koszczyc (red.) Kontrola i ocena w wychowaniu fizycznym. AWF, Wrocław 2003, s. 359-367.
Kurzawski K., Kijowski A., Wybrane obszary zastosowania systemy informacyjno-kontrolnego w strzelectwie sportowym. [w:] E. Niedzielska, K. Perechuda (red.) Koncepcje i narzędzia zarządzania informacją i wiedzą. AE, Wrocław 2005, s. 172-179.
Kurzawski K. (red.), Strzelectwo sportowe. Nowoczesne rozwiązania szkoleniowe, z. 2. AWF, Wrocław 2005.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU SZERMIERKA

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktora szermierki

Prowadzący: mgr Anna Medyńska, mgr Adam Medyński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie specjalistów do pracy trenerskiej na podstawowym etapie szkolenia w szermierce. Nabycie umiejętności i sprawności kierowania procesem wychowania i szkolenia uzdolnionego sportowca.

Program: zasady bezpieczeństwa, urazowość i zapobieganie jej oraz kryteria wiekowe i zdrowotne w szermierce. Ubiór szermierczy i higiena. Podstawowa technika ruchów nóg w walce szermierczej w czasie działań przygotowawczych, obronnych i zaczepnych oraz jej biomechaniczne uwarunkowania. Floret – metodyka nauczania techniki i taktyki. Praktyczne wykorzystanie zasad wychowania, nauczania i zasad treningu w szkoleniu szermierza. Jednostka treningowa w treningu szermierza: części składowe, treści, metodyka, organizacja. Systematyka działań szermierczych i jej znaczenie w nauczaniu szermierki oraz rozwiązywaniu problemów taktycznych w walce. Przepisy i regulaminy sędziowania zawodów szermierczych. Podstawowa technika ruchów nóg w walce szermierczej na szable w czasie działań przygotowawczych, obronnych i zaczepnych oraz jej biomechaniczne uwarunkowania. Szabla – metodyka nauczania techniki i taktyki. Szpada – metodyka nauczania techniki i taktyki. Somatyczno-morfologiczne kryteria naboru do szermierki. Selekcja w dalszych etapach nauczania. Lekcja indywidualna jako podstawowa forma nauczania nowych działań i indywidualizacji obciążeń szermierza. Taktyka i przygotowanie taktyczne w szermierce. Motywacja i jej rozwój w procesie treningowym.

Zalecana literatura:

Bandach L., Wpływ osobowości na style walki w szermierce. Trening nr 3, COS, Warszawa 2000.
Czajkowski Z., Podstawowy kurs szermierki na szpady. PZS, Warszawa 1997.
Czajkowski Z., Szermiercza praca nóg. Sport Wyczynowy 1998, nr 3-4, s. 27-30.
Czajkowski Z., Teoria, praktyka i metodyka szermierki. Wybrane zagadnienia. AWF, Katowice 2001.
Czajkowski Z., Trening szermierza – wybrane zagadnienia, cz. I i II. AWF, Katowice 1988.
Czajkowski Z., Taktyka i psychologia w szermierce, cz. 1. AWF, Katowice 1984.
Regulaminy zawodów Międzynarodowej Federacji Szermierczej. AKAPIT-DTP, Warszawa 1999.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU TENIS

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: uprawnienia instruktorskie z tenisa, II klasa sportowa

Prowadzący: dr Mieczysław Lewandowski, dr Mariusz Nowak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: przygotowanie studentów do pracy szkoleniowej w dyscyplinie tenis na wszystkich poziomach współzawodnictwa sportowego.

Program: metodologia obserwacji zachowań zawodnika w grze, budowa procesu edukacji tenisisty opartego na działaniach w grze, z uwzględnieniem jego indywidualizacji, kwantyfikacji oraz intelektualizacji, umiejętność wykorzystania danych fizjologicznych, biochemicznych, psychologicznych, antropometrycznych i biomechanicznych dla potrzeb treningu, aspekty techniczne, funkcja i zastosowanie uderzeń w realizacji taktyki gry, trener jako manager.

Zalecana literatura:

Bober T., Zawadzki J., Biomechanika układu ruchu człowieka. BK, Wrocław 2003.
Nowak M., Lewandowski M., Weryfikacja arkusza obserwacji działań w grze w tenisie ziemnym. Wrocławskie Towarzystwo Naukowe, Wrocław 2003.
Nowak M., Lewandowski M., Stan obecny i możliwości usprawniania edukacji tenisisty. Człowiek i Ruch 1(3), Wrocław 2001.
Nowak M., Lewandowski M., Rejestracja zdarzeń sportowych jako podstawa projektowania procesu treningowego. AE, Wrocław 2004.
Panfil R., Edukacja uzdolnionego gracza i zarządzanie zespołem sportowym. AWF, Wrocław 2000.
Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF, Wrocław 1991.
Przepisy gry w tenisa. PZT, Warszawa 1999.
Regulaminy turniejowe. PZT, Warszawa 2000.

TEORIA I METODYKA DYSCYPLIN SPORTU TENIS STOŁOWY

Katedra Dydaktyki Sportu

Kierownik: prof. dr hab. Juliusz Migasiewicz

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: obowiązkowy

Rok I, semestr 2 Stopień studiów: II Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: stopień instruktora sportu w tenisie stołowym

Prowadzący: dr Ziemowit Bańkosz

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	30
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			3

Efekty kształcenia: opanowanie wiadomości i umiejętności praktycznych z zakresu techniki gry i metodyki nauczania. Opanowanie umiejętności pracy z zawodnikiem uzdolnionym.

Program: zagadnienia techniki nowoczesnego tenisa stołowego – technika gry, tendencje rozwojowe dyscypliny, indywidualizacja. Metodyka nauczania gry w tenisa stołowego. Rozkład środków treningowych na różnych etapach szkolenia. Przygotowanie taktyczne w tenisie stołowym. Przygotowanie fizyczne i psychiczne w tenisie stołowym. Przepisy gry w tenisa stołowego i ich interpretacja. Planowanie szkolenia. Prowadzenie treningów – przygotowanie, organizowanie i praktyczne prowadzenie zajęć. Analiza gry zawodnika.

Zalecana literatura:

Bucher W., 1014 Spiel – und Ubnungsformen im Tischtennis. Schorndorf 1993.
GroB B.-U., Huber D., Tischtennis. Hamburg 1995.
Grubba A., Nauka tenisa stołowego w weekend. AWF, Gdańsk 1996.
Hudetz R., Tenis stołowy 2000. Modest, Łódź 2005.
Iwanow W., Tenis stołowy. WOZTS, Warszawa 1973.
Klimkowski T., Tenis stołowy – technika i metodyka treningu. AWF, Gdańsk 1995.
Kulczycki R., Tenis stołowy bez tajemnic. Gorzów Wlkp., Warszawa 2002.

1.13. Alfabetyczna lista przedmiotów do wyboru

Przedmioty biomedyczne

Anatomia na żywym człowieku

Anatomia narządów wewnętrznych

Anatomia topograficzna

Biochemiczne podstawy treningu i wspomagania

Biofizyka

Czynnościowa analiza łańcuchów biokinematycznych

Doping farmakologiczny – problem współczesnego sportu

Ekotoksykologia

Elektromiografia w diagnostyce mięśnia

Fizyka sportu

Genetyka w sporcie

Komputerowa analiza chodu

Masaż klasyczny

Masaż sportowy

Medycyna sportu

Morfofunkcjonalna analiza postawy ciała

Morfostrukturalne podstawy układu krążeniowo-oddechowego

Motoryczność człowieka dorosłego

Nowe w biologii

Odnowa biologiczna

Odnowa biologiczna w sporcie niepełnosprawnych

Podstawy budowy i funkcji układu nerwowego

Podstawy dietetyki

Podstawy fizjologii i biochemii

Podstawy funkcjonowania organizmu człowieka

Podstawy ratownictwa medycznego

Podstawy topografii układu ruchu

Studium rodziny

Styl życia a zdrowie

Traumatologia sportu

Przedmioty humanistyczne

Aktywność fizyczna w systemie wartości osób niepełnosprawnych – studium aksjologiczne

Coaching uzdolnionego sportowca

Edukacja do czasu wolnego

Elementy antropologii kulturowej

Filozofia i etyka sportu

Komunikacja społeczna

Literatura jako medium wartości

Negocjacje

Propedeutyka olimpizmu

Propedeutyka teorii wychowania fizycznego

Sponsoring sportowy

Sport w propagandzie

Strategia prezentacji – praktyka wystąpień publicznych

Trening interpersonalny i asertywności

Wprowadzenie do technik relaksacyjnych i medytacyjnych

Przedmioty teoretyczne

Biometria w sporcie

Edukacja olimpijska

Historia polskiej piłki nożnej

Oblicza sportu

Organizacja i sędziowanie imprez lekkoatletycznych

Organizacja sportu szkolnego

Organizacja zawodów i zgrupowań sportowych

Podstawy marketingu

Podstawy rekreacji

Podstawy rekreacyjnego uprawiania żeglarstwa morskiego

Podstawy treningu zdrowotnego

Praca opiekuńczo-wychowawcza na koloniach i obozach

Programy komputerowe w edycji i prezentacja pracy dyplomowej

Projektowanie systemów treningowych

Psychomotoryczne wspomaganie rozwoju dziecka

Rekreacja zimowa

Sport dzieci i młodzieży

Sporty wodne

Turystyka kwalifikowana

Przedmioty praktyczne

Halowa piłka nożna – futsal

Joga – gimnastyka ciała i umysłu

Ju-Jitsu

Lekkoatletyczne formy kształcenia motorycznego człowieka

Łyżwiarstwo

Pilates i stretching dla każdego

Pływanie alternatywne

Podstawy kajakarstwa górskiego

Podstawy rekreacyjnego uprawiania żeglarstwa śródlądowego

Podstawy techniki snowboardowej

Podstawy uczenia się techniki narciarskiej

Propedeutyka siatkówki plażowej

Rekreacyjne formy żeglarstwa deskowego

Strzelectwo sportowe

Taniec nowoczesny

Tańce latynoamerykańskie

Tańce standardowe

Tenis – nauczanie i doskonalenie techniki

Tenis stołowy

Teoria i metodyka streetballa

Trening zdrowotny – Nordic Walking

Turystyka kajakowa

Zaawansowane formy Nordic Walking

Zajęcia fitness z przyborami

1.14. Prezentacja przedmiotów biomedycznych do wyboru – w układzie alfabetycznym

ANATOMIA NA ŻYWYM CZŁOWIEKU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan, dr Paweł Posłuszny, dr Grzegorz Żurek, mgr Jakub Pokrywka, mgr Katarzyna Prasał

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: nauczenie studenta znajdowania na ciele człowieka możliwie wielu struktur anatomicznych ze szczególnym uwzględnieniem elementów aparatu ruchu. W zakresie umiejętności praktycznych – student potrafi odnaleźć na ciele ludzkim wybrane struktury anatomiczne oraz jest w stanie zastosować zdobytą wiedzę w przypadku powstałego urazu ciała oraz przy pierwszej pomocy.

Program: plan budowy ciała ludzkiego, granice poszczególnych okolic ciała, lokalizacja okolic na żywym osobniku z uwzględnieniem charakterystycznych punktów anatomicznych. Tkanki – podział, budowa. Rodzaje kości i ich połączeń. Łańcuch biokinematyczny głowowo-tułowiowy, kończyny górnej i dolnej. Układ nerwowy obwodowy – wiadomości wstępne, podział, ogólna charakterystyka. Układ naczyniowy – wiadomości wstępne, podział, ogólna charakterystyka.

Zalecana literatura:

Jorritsma W., Anatomia na żywym człowieku. Z. Ignasiak, G. Żurek (red.). Urban&Partner 2004.
Ziółkowski M. (red.), Anatomia topograficzna człowieka. Volumed, Wrocław 1997.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego człowieka. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III. Wrocław 1991.
Sobota J., Atlas anatomii człowieka, t. I-II. Urban&Partner, Wrocław 2001.

ANATOMIA NARZĄDÓW WEWNĘTRZNYCH

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: umiejętność swobodnego operowania mianownictwem anatomicznym. Przedmiot przygotowuje teoretycznie do realizacji innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologia, biomechanika etc.). Umiejętność wskazania układów funkcjonujących w organizmie ludzkim z podziałem na poszczególne ich odcinki i funkcje.

Program: układ pokarmowy – wiadomości wstępne; budowa ścian przewodów; błona śluzowa, mieśniowa, zewnętrzna; budowa gruczołów. Tkanki – tkanka nerwowa, krew. Charakterystyka układu chłonnego; węzły chłonne – ogólna budowa, funkcja i przegląd ich skupisk. Głównie pnie zbiorcze. Śledziona, szpik kostny. Układ nerwowy – wiadomości wstępne, podział układu nerwowego, ośrodki i drogi nerwowe. Oko – gałka oczna (błony, zawartość), narządy dodatkowe oka. Ucho zewnętrzne, środkowe, wewnętrzne. Układ nerwowy anatomiczny, układ współczulny, układ przywspółczulny. Układ ruchu – łańcuchy biokinematyczne: głowowo-tułowiowy, kończyny górnej i kończyny dolnej.

Zalecana literatura:

Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Feneis H., Ilustrowana anatomia człowieka. PZWL, Warszawa 2003.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego człowieka. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III. Wrocław 1991.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. 1989.

ANATOMIA TOPOGRAFICZNA

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan-Jacheć, dr Paweł Posłuszny, dr Grzegorz Żurek, mgr Jakub Pokrywka, mgr Katarzyna Prasał

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: celem kształcenia jest zapoznanie studenta z położeniem poszczególnych narządów wewnętrznych w kontekście ich usytuowania w stosunku elementów biernego i czynnego układu ruchu. Zadaniem przedmiotu jest także teoretyczne przygotowanie do przedmiotów podstawowych odwołujących się do anatomii, a realizowanych w kolejnych latach studiów.

Program: topografia narządów na tle biernego i czynnego układu ruchu.

Zalecana literatura:

Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego. Elsevier 2008.
Ignasiak Z., Żurek G. (red.), Anatomia na żywym człowieku. Wstęp do terapii manualnej. Elsevier 2004.
Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Gołąb B., Anatomia czynnościowa ośrodkowego układu nerwowego. PZWL, Warszawa 2004.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III. PZWL, Wrocław 1991.
Marecki B., Anatomia funkcjonalna. AWF, Poznań 1996.
Sokołowska-Pituchowa J., Anatomia człowieka. PZWL, Warszawa 2000.
Woźniak W., Anatomia człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2001.

Atlasy:

Grant J.C.B., Atlas anatomii. Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2001.
Leonhardt H., Plater W., Kahle W., Podręczny atlas anatomii człowieka, t. I-III. Wydawnictwo Medyczne Słowiński Verlag, Brema 1998.
Netter F., Atlas anatomii człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2002.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. 1989.
Sobotta J., Atlas anatomii człowieka, t. I-II. Urban&Partner, Wrocław 2001.
Stelmasiak W., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. PZWL, Warszawa.

BIOCHEMICZNE PODSTAWY TRENINGU I WSPOMAGANIA

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: ukończenie podstawowego kursu biochemii i fizjologii

Prowadzący: dr Jacek Borkowski, dr Ewa Bakońska-Pacoń, mgr inż. Joanna Kosendiak

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: pogłębienie wiedzy na temat wytrzymałości w różnych jej odmianach. Określenie skuteczności różnych strategii trenowania wytrzymałości. Znajomość metabolicznych podstaw wytrzymałości. Wykonywanie i interpretacja niektórych testów biochemicznych.

Program: pojęcie wytrzymałości w wysiłku fizycznym. Wytrzymałość w wysiłkach siłowych, kwasomlekowych i tlenowych. Wytrzymałość a pojęcia pojemności fosfagenowej, pojemności glikolitycznej i pojemności tlenowej. Wytrzymałość w wysiłkach krótkotrwałych. Podstawy biochemiczne wysiłków krótkotrwałych. Praktyczne metody oznaczeń metabolitów i innych parametrów biochemicznych w wysiłkach krótkotrwałych. Charakterystyka biochemiczna włókien mięśniowych zaangażowanych w wysiłki o najwyższej intensywności. Biochemiczne podstawy treningu wytrzymałości siłowej. Wspomaganie wytrzymałości siłowej. Wytrzymałość w wysiłkach glikolitycznych – podstawy metaboliczne. Pojęcie pojemności glikolitycznej. Zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej w wysiłku glikolitycznym. Kwas mlekowy – przemiany w trakcie i po wysiłku. Restytucja. Mechanizmy metaboliczne i adaptacyjne umożliwiające rozwój wytrzymałości w wysiłkach kwasomlekowych. Wspomaganie w wysiłkach kwasomlekowych. Praktyczne metody oznaczeń metabolitów i innych parametrów biochemicznych w wysiłkach kwasomlekowych. Podstawy metaboliczne wysiłków długotrwałych. Metabolizm wysiłków opartych na tlenowych przemianach glikogenu. Strategie wspomagania wysiłków opartych na tlenowych przemianach glikogenu. Praktyczne metody oznaczeń metabolitów i innych parametrów biochemicznych w wysiłkach opartych na tlenowych przemianach glikogenu. Metabolizm wysiłków opartych na przemianach tłuszczów i białek. Wspomaganie wysiłków opartych na tych przemianach. Adaptacja metaboliczna do wysiłków o bardzo długim czasie trwania. Reaktywne formy tlenu i ich powstawanie w wysiłkach wytrzymałościowych. Strategie adaptacji metabolicznych do zwiększonej produkcji reaktywnych form tlenu. Praktyczne zasady oznaczeń metabolitów i innych parametrów biochemicznych mających związek z wysiłkami wytrzymałościowymi o bardzo długim czasie trwania.

Zalecana literatura:

Houston M.E., Biochemistry Primer for Exercise Science-3rd Edition 2006.
Poortmans J.R., Principles of Exercise Biochemistry. Karger 2004.
Borkowski J., Bioenergetyka i biochemia tlenowego wysiłku fizycznego. AWF, Wrocław 2003.
Hübner-Woźniak E., Ocena wysiłku fizycznego oraz monitorowanie treningu sportowego metodami biochemicznymi. Studia i Monografie 110. AWF, Warszawa 2006.

BIOFIZYKA

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: mgr inż. Alicja Kebel, dr Adam Siemieński, dr inż. Sławomir Winiarski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zdobycie umiejętności dostrzegania w ruchu człowieka obiektywnych prawidłowości oraz posługiwania się prawami mechaniki, mechaniki płynów i termodynamiki dla wyjaśniania tych prawidłowości. Zdobycie umiejętności ilościowego i jakościowego przewidywania konsekwencji najważniejszych praw fizyki dla ruchu człowieka.

Program: miejsce fizyki i biofizyki wśród innych nauk przyrodniczych. Elementy mechaniki punktu materialnego i bryły sztywnej. Kinematyka i dynamika ruchu postępowego i obrotowego. Zasady mechaniki płynów i ich rola w zrozumieniu sił działających na człowieka poruszającego się w powietrzu i w wodzie. Podstawowe zasady termodynamiki. Prawa rządzące przemianami energii wewnątrz ciała człowieka oraz wymianą energii między ciałem człowieka a otoczeniem. Elementy fizyki sportu.

Zalecana literatura:

Pilawski A. (red.), Podstawy biofizyki. PZWL, Warszawa 1983.
Ernst K., Fizyka sportu. PWN, Warszawa 1992.

CZYNNOŚCIOWA ANALIZA ŁAŃCUCHÓW

BIOKINEMATYCZNYCH

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: umiejętność swobodnego operowania mianownictwem anatomicznym. Przedmiot przygotowuje teoretycznie do realizowania innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologia, biomechanika etc.). Umiejętność wskazania układów biokinematycznych funkcjonujących w organizmie ludzkim wraz z opisem działania w poszczególnych stawach.

Program: tkanki – tkanka kostna i mięśniowa. Rodzaje kości i ich połączeń. Płaszczyzny i osie ciała, zasady działania mięśni, mechanika stawów, stopnie swobody. Podział i ogólna charakterystyka łańcuchów biokinematycznych: głowowo-tułowiowego, kończyny górnej i kończyny dolnej. Systemy sterowania układem ruchu – charakterystyka układu piramidowego i pozapiramidowego. Łańcuch biokinematyczny głowowo-tułowiowy – mięśnie zginające głowę i kręgosłup do przodu, mięśnie zginające głowe i kręgosłup do tyłu; mięśnie zginające głowę i kręgosłup w bok, mięśnie skręcające głowę i kręgosłup.

Zalecana literatura:

Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I. Wrocław 1991.
Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III. 1989.

DOPING FARMAKOLOGICZNY –

PROBLEM WSPÓŁCZESNEGO SPORTU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. n. med. Marek Mędraś, dr n. med. Paweł Jóźków

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: uzyskanie informacji na temat niebezpieczeństw związanych ze stosowaniem poszczególnych preparatów farmakologicznych o charakterze środków dopingujących. Umiejętność przeciwdziałania patologii społecznej jaką jest doping farmakologiczny.

Program: historia przedmiotu. EPO i doping krwią. Substancje angrogeno-ananboliczne. Paraanaboliki. Inne – psychostymulanty, leki moczopędne, leki przeciwbólowe. Kontrola antydopingowa. Schorzenia związane ze stosowaniem dopingu.

Zalecana literatura:

Mędraś M. (red.), Medycyna sportowa. Medsportpress, Warszawa 2004.

EKOTOKSYKOLOGIA

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: wyjaśnienie znaczenia właściwości wybranych związków chemicznych w określaniu ich roli w środowisku w kontekście ekologicznym. Określenie skutków oddziaływania ektotoksyn na organizmy żywe, populacje, zbiorowiska i cały ekosystem

Program: zakres badań ekotoksykologii; definicja trucizn, przyczyny i struktura zatruć; czynniki wpływające na toksyczność trucizn; główne typy zanieczyszczeń środowiskowych: ich wnikanie do środowiska, przemieszczanie się w środowisku, zaleganie i transformacja chemiczna i biotransformacja; skutki oddziaływań zanieczyszczeń na organizmy żywe, odporność na zanieczyszczenia; substancje pylicotwórcze – azbest, talk, węgiel; chemiczne zanieczyszczenia powietrza, wód i gleby; chemiczne zanieczyszczenie powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych; toksyczność tworzyw sztucznych; bezpieczeństwo wyrobów kosmetycznych (surowców kosmetycznych i wyrobu gotowego); zanieczyszczenia i toksyny w żywności; toksyczność substancji uzależniających (naturalne pochodzne opium; substancje halucynogenne, rozpuszczalniki organiczne, wyroby tytoniowe); zatrucia lekami (skutki przedawkowania witamin, leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i przeciwzapalne), działanie rakotwórcze, teratogenne i embriotoksyczne leków.

Zalecana literatura:

Walter C.H., Hopkin S.P., Sibly R.M., Peakall D.B., Podstawy ekotoksykologii. PWN, Warszawa 2002.
Seńczuk W., Toksykologia współczesna. PZWL, Warszawa 2005.
Zakrzewski S.F., Podstawy toksykologii środowiska. PWN, Warszawa 1995.
Laskowski R., Migula P., Ekotoksykologia od komórki do ekosystemu. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2004.

ELEKTROMIOGRAFIA W DIAGNOSTYCE MIĘŚNIA

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: biomechanika, anatomia, fizjologia Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Agnieszka Szpala, dr Adam Siemieński, mgr inż. Alicja Kebel, dr inż. Alicja Dziuba

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: poznanie działania mięśni szkieletowych, zjawisk elektrycznych w mięśniu, metody pomiarowej jaką jest elektromiografia powierzchniowa (SEMG) – jej możliwości i ograniczeń. Umiejętność oceny pracy mięśni na podstawie pomiarów i podstawowej analizy sygnału EMG i przełożenie tej wiedzy na podłoże zawodowe (nauczyciel wychowania fizycznego, trener, instruktor sportu, instruktor odnowy biologicznej, fizjoterapeuta). Możliwość wykorzystania zdobytej wiedzy i umiejętności w przygotowaniu eksperymentu badawczego w pracy magisterskiej.

Program: elektromiografia jako narzędzie diagnostyczne. Rodzaje czynności mięśniowej. Aktywność elektryczna mięśni szkieletowych w działaniu statycznym. Zależność aktywności mięśniowej od obciążenia zewnętrznego. Zastosowanie EMG do oceny współdziałania mięśni w dynamice. Czynność koncentryczna i ekscentryczna mięśnia – na przykładzie wybranych ćwiczeń fizycznych. Ocena asymetrii funkcjonalnej (lateralizacji) wybranych grup mięśniowych. Aktywność mięśni w chodzie i biegu. Pomiar aktywności elektrycznej mięśni szkieletowych w różnych zadaniach ruchowych.

Zalecana literatura:

Błaszczyk J., Biomechanika kliniczna. Podręcznik dla studentów medycyny i fizjoterapii. PZWL, wyd. I, 2004; pp: 171-190.
Bober T., Zawadzki J., Biomechanika układu ruchu człowieka, wyd. 2. BK, Wrocław 2003.
Bober T., Zawadzki J., Przewodnik do ćwiczeń z biomechaniki, wyd. III. AWF, Wrocław 1990.
Grottel K., Celichowski J., Organizacja mieśnia i sterowanie ruchem. Seria: Podręczniki nr 43. AWF, Poznań 1996.
Hausmanowa-Petrusewicz I., Elektromiografia kliniczna. PZWL, Warszawa 1986.
Konrad P., ABC EMG. Technomex Społka z o.o., Gliwice 2007.

FIZYKA SPORTU

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr inż. Sławomir Winiarski, dr Adam Siemieński

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: umiejętność dostrzegania w ruchu sportowca obiektywnych prawidłowości oraz umiejętność posługiwania się prawami mechaniki, mechaniki płynów i termodynamiki (energetyki) dla wyjaśniania tych prawidłowości. Zdobycie umiejętności ilościowego i jakościowego przewidywania konsekwencji wybranych praw fizyki dla ruchu człowieka. Umiejętność dostrzeżenia struktury ruchu oraz umiejętność jego analizy jakościowej i ilościowej. Umiejętność wyjaśnienia podstaw fizycznych, przyczyn i konsekwencji ruchu dla wybranych zadań ruchowych / dyscyplin sportowych.

Program: miejsce fizyki wśród innych nauk przyrodniczych. Elementy mechaniki punktu materialnego i bryły sztywnej – modelowanie. Kinematyka i dynamika ruchu postępowego i obrotowego. Zasady mechaniki płynów i ich rola w zrozumieniu sił działających na człowieka poruszającego się w powietrzu i w wodzie. Podstawowe zasady termodynamiki. Prawa rządzące przemian

Zalecana literatura:

Ernst K., Fizyka sportu. PWN, Warszawa 1992.
Kane J.W., Sternheim M.M., Fizyka dla przyrodników. PWN, Warszawa 1993.
Pilawski A. (red.), Podstawy biofizyki. PZWL, Warszawa 1993.
Resnick R., Halliday D., Fizyka. PWN, Warszawa 2004.

GENETYKA W SPORCIE

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: mgr Wiesława Jonak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z problemami i zadaniami współczesnej genetyki z uwzględnieniem molekularnego podłoża dziedziczenia, ekspresji genów, wykorzystania genetyki w innych dziedzinach wiedzy (sport). Rozumienie roli wyniku badań genetycznych we współczesnym sporcie.

Program: historia badań genetycznych w sporcie. Metodologia badań genetycznych w sporcie. Zachowanie genów w populacji. Częstość mutacji u człowieka. Zmienność genetyczna a czynniki środowiska zewnętrznego. DNA – budowa i właściwości. Techniki wykrywania polimorfizmu DNA. Metody badania chromosomów. Genetyczne obciążenia populacji. Inżynieria genetyczna (eugenika, klonowanie DNA, metody biologii molekularnej stosowane w genoterapii). Zagrożenia związanie z inżynierią genetyczną.

Zalecana literatura:

Węglański P. (red.), Genetyka molekularna. PWN, Warszawa 1998.
Krzyżosiak W. (red.), Genom człowieka. PWN, Warszawa 1997.
Genetyka, krótkie wykłady P.C. Winter, G.I. Hickey, H.L. Fletcher. PWN, Warszawa 2000.
Cięszczyk P., Maciejewska A., Sawczak M., Badania genetyczne w sporcie. Otokinesiology, Szczecin 2008.
Literatura naukowa – aktualne artykuły.
Czasopisma: Kosmos, Świat Nauki, Wiedza i Życie.

KOMPUTEROWA ANALIZA CHODU

Katedra Biomechaniki

Kierownik: dr hab. Alicja Rutkowska-Kucharska, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: student powinien znać podstawy biofizyki i mechaniki ogólnej na poziomie szkoły średniej Metody nauczania: wykład, ćwiczenia, laboratorium

Prowadzący: dr inż. Alicja Dziuba, dr Agnieszka Szpala, dr inż. Sławomir Winiarski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia	Laboratorium
ZZU w sem. (h)	10	10	10
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: celem zajęć jest wybór, poznanie i zastosowanie metod powszechnie stosowanych w kulturze fizycznej do oceny sprawności chodu.

Program: teoretyczne podstawy lokomocji człowieka. Opracowanie i przedstawienie podstawowych parametrów chodu człowieka oraz metod analizy, omówienie, przygotowanie eksperymentu, wykonanie eksperymentu, omówienie materiału filmowego, wstępna analiza, właściwa analiza, wykonanie prawidłowego projektu, tzw. karty badań, wstępna interpretacja wyników, właściwa interpretacja wyników, wnioski napisane w postaci konspektu końcowego.

Zalecana literatura:

Bober T., Zawadzki J., Biomechaniki układu ruchu człowieka. BK, Wrocław 2001.

Fidelus K., Zarys biomechaniki ćwiczeń fizycznych. AWF, Warszawa 1977.

Hay J.G., The Biomechanics of Sport Techniques. IV edition. Prentice Hall, Inc 1993.

MASAŻ KLASYCZNY

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak przeciwwskazań do masażu Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Edyta Szczuka, dr Maciej Kochański, dr Rafał Szafraniec, dr Ryszard Pawelec

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: opanowanie podstawowej wiedzy z zakresu masażu klasycznego; umiejętność wykonania masażu klasycznego wybranych części ciała.

Program: bhp i higiena masażu. Podstawowe wiadomości teoretyczne dotyczące masażu klasycznego. Wpływ masażu na poszczególne tkanki i układy. Rodzaje masażu. Omówienie technik głaskania, rozcierania, ugniatania i wibracji. Metodyka masażu poszczególnych części ciała. Metodyka masażu: mięśni podudzia, mięśni najszerszego grzbietu, mięśni uda, mięśnia czworobocznego, mięśni brzucha, stopy i mięśnia naramiennego, prostownika grzbietu, mięśni ramienia, mięśni przedramienia i ręki.

Zalecana literatura:

Prochowicz Z., Podstawy masażu leczniczego. PZWL, Warszawa 1990.
Podgórski T., Masaż w rehabilitacji i sporcie. AWF, Warszawa 1992.
Zborowski A., Masaż klasyczny. AZ, Kraków 1994.
Magiera L., Walaszek R., Masaż sportowy. Bio-styl, Kraków 2003.
Magiera L., Klasyczny masaż leczniczy. Bio-styl, Kraków 1994.
Pawelec R., Szczuka E., Laber W., Metodyka masażu w odnowie biologicznej. AGIW, Wrocław 2008.
Walaszek R., Masaż z elementami rehabilitacji. Rehmed, Kraków 1999.

MASAŻ SPORTOWY

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Edyta Szczuka, dr Ryszard Pawelec, dr Maciej Kochański, dr Rafał Szafraniec, dr Teatyna Prystupa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zaznajomienie z problematyką dotyczącą masażu sportowego, praktyczne zapoznanie z podstawami masażu sportowego, BHP i higieną masażu, metodyką masażu w poszczególnych okresach treningu sportowego. Opanowanie podstawowej wiedzy z zakresu masażu sportowego. Umiejętność wykonywania wybranych odmian masażu sportowego.

Program: bhp i higiena masażu. Podstawowe wiadomości teoretyczne dotyczące masażu sportowego. Techniki głaskania, rozcierania, ugniatania i wibracji. Wpływ masażu na poszczególne tkanki i układy. Rodzaje masażu sportowego. Masaż sportowy w sportach – szybkościowych i wytrzymałościowych, siłowych i grach zespołowych. Masaż sportowy w zapobieganiu przeciążeniom narządu ruchu. Metodyka masażu treningowego podudzia z tyłu, przedstartowego w gorączce przedstartowej, przedstartowego w apatii przedstartowej, treningowego uda z przodu, restytucyjnego odnawiającego, podtrzymującego, w profilaktyce przeciążeń.

Zalecana literatura:

Magiera L., Walaszek R., Masaż sportowy. Bio-styl, Kraków 2003.
Magiera L., Klasyczny masaż leczniczy. Bio-styl, Kraków 1994.
Pawelec R., Szczuka E., Laber W., Metodyka masażu w odnowie biologicznej. Agiw, Wrocław 2008.
Podgórski T., Masaż w rehabilitacji i sporcie. AWF, Warszawa 1992.
Prochowicz Z., Podstawy masażu leczniczego. PZWL, Warszawa 1990.

MEDYCYNA SPORTU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr n. med. Katarzyna Żukowska-Kowalska, dr n. med. Paweł Józków

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: umiejętność przewidywania i przeciwdziałania powikłaniom wynikłym wskutek stosowania intensywnego obciążenia wysiłkowego i treningowego. Wykorzystanie uzyskanej wiedzy we współpracy ze środowiskiem medycznym dla poprawy uzyskiwanych wyników sportowych i poprawienia ogólnego stanu zdrowia sportowca. Uzyskanie wiedzy na temat zagrożeń związanych ze stosowaniem dopingu farmakologicznego.

Program: przeciwwskazania do uprawiania sportu wyczynowego. Elementy kardiologii sportowej. Nagły zgon wysiłkowy. Zagadnienia z zakresu pulmonologii, gastrologii, hematologii, psychiatrii, laryngologii, okulistyki i dermatologii w aspekcie wysiłku fizycznego i treningu. Endokrynologia sportowa. Wspomaganie, doping farmakologiczny w sporcie. Dług czasowy u podróżujących sportowców. Uzależnienie od wysiłku fizycznego. Dysmorfofobia. Jadłowstręt psychiczny a sport. Przeciążenie i przetrenowanie. Odległe następstwa treningu sportowego.

Zalecana literatura:

Mędraś M., Medycyna sportowa. Medsportpress, Warszawa 2004.
Brook C., Marshall N., Podstawy endokrynologii. Urban&Partner, Wrocław 2005.
Dobrzański, Medycyna wychowania fizycznego. PZWL, Warszawa.
Herold G., Medycyna wewnętrzna. PZWL; Urban&Partner.
Kokot F., Choroby wewnętrzne, t. I i II. PZWL.
Scully H.J., Psychiatria. Urban&Partner.

MORFOFUNKCJONALNA ANALIZA POSTAWY CIAŁA

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Jarosław Fugiel, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Katarzyna Kochan-Jacheć, dr Paweł Posłuszny, mgr Jakub Pokrywka

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: poznanie metod wykorzystywanych do analizy postawy ciała, umiejętność dobrania metody do oceny postawy ciała. Umiejętność oznaczania punktów anatomicznych wykorzystywanych przy ocenie sylwetki i na tej podstawie umiejętność przeprowadzenia analizy postawy ciała.

Program: rozwój morfofunkcjonalny w wieku 0-3; 3-7; 7-18 lat w aspekcie kształtowania się postawy ciała. Analiza mięśni tułowia oraz mięśni kończyn dolnych związanych z postawą ciała. Metody oceny postawy ciała. Wykorzystanie zjawiska moru do oceny postawy ciała. Porównanie populacyjnych metod oceny postawy ciała.

Zalecana literatura:

Jorritsma W., Anatomia na żywym człowieku. Urban&Partner, Wrocław 2004.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Urban&Partner, Wrocław 2007.
Fugiel J., Dynamika rozwoju cech morfofunkcjonalnych tułowia dzieci i młodzieży. AWF, Wrocław 2002, 60.
Kasperczyk T., Wady postawy ciała. Diagnostyka i leczenie. Kasper, Kraków 2002.
Wilczyński J., Korekcja wad postawy człowieka. Anthropos, Starachowice 2001.
Wolański N., Rozwój biologiczny człowieka. PWN, Warszawa.

MORFOSTRUKTURALNE PODSTAWY

UKŁADU KRĄŻENIOWO-ODDECHOWEGO

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Zofia Ignasiak, dr Paweł Posłuszny, dr Kamila Czajka, dr Jarosław Domaradzki, dr Jarosław Fugiel, dr Katarzyna Kochan, dr Grzegorz Żurek, mgr Jakub Pokrywka, mgr Katarzyna Prasał

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: umiejętność swobodnego operowania mianownictwem anatomicznym związanym z układem krążenia i oddychania. Przedmiot przygotowuje teoretycznie do realizowania innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologia, biomechanika etc.). Umiejętność wskazania elementów układu krążenia i oddychania funkcjonujących w organizmie ludzkim z podziałem na poszczególne ich odcinki i funkcje.

Program: wiadomości wstępne. Budowa ścian przewodów układu oddechowego i naczyń układu krążenia. Układ naczyniowy – podział na układ krwionośny i chłonny. Charakterystyka krążenia dużego i małego. Krew i chłonka. Sieć dziwna tętniczo-tętnicza i żylno-żylna. Budowa i funkcja układu chłonnego. Lokalizacja węzłów chłonnych, główne naczynia chłonne, grasica i śledziona. Układ oddechowy – podział na górne i dolne drogi oddechowe. Budowa i funkcja nosa zewnętrznego i jamy nosowej. Układ krwionośny – serca: topografia, budowa zewnętrzna i wewnętrzna (jamy serca).

Zalecana literatura:

Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.
Feneis H., Ilustrowana anatomia człowieka. PZWL, Warszawa 2003.
Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.
Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego człowieka. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III, Wrocław 1991.
Sinielnikow R.D., Atlas antomii człowieka, t. I-III, 1989.

MOTORYCZNOŚĆ CZŁOWIEKA DOROSŁEGO

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Jarosław Domaradzki

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: student zna zmiany jakie zachodzą w motoryczności człowieka dorosłego wraz z rozpoczęciem zjawisk inwolucji. Potrafi dobrać adekwatne testy motoryczne i przeprowadzić badania.

Program: zajęcia przybliżają zmiany jakie zachodzą w sferze motoryczności człowieka dorosłego i starszego oraz obejmują przegląd metod służących ocenie sprawności i aktywności fizycznej. Poprzez testowanie motoryczności własnej przy pomocy narzędzi przeznaczonych dla wieku starszego student ma możliwość utrwalenia zdobytych na zajęciach wiadomości.

Zalecana literatura:

Charzewski J., Problematyka starzenia się. AWF, Warszawa 2001.
Drabik J., Testowanie sprawności fizycznej u dzieci, młodzieży i dorosłych. AWF, Gdańsk 1997.
Drabik J., Aktywność fizyczna w treningu zdrowotnym osób dorosłych, cz. 2. AWF, Gdańsk 1996.
Rikli R.E., Jones C.J., Assessing physical performance in independent older adults: issues and guidelines. Journal of Aging and Physical Activity 1997, 5; 244-261.
Wolański N., Rozwój biologiczny człowieka. Podstawy auksologii, gerontologii i promocji zdrowia. PWN, Warszawa 2005.

NOWE W BIOLOGII

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Małgorzata Socha

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zapoznanie studentów z osiągnięciami naukowymi współczesnej biologii; przedstawienie najnowszym metod badawczych, teorii i odkryć naukowych z zakresu tej dziedziny; poznanie znaczenia najważniejszych odkryć biologicznych.

Program: jak działają ludzkie geny; dlaczego geny są samolubne; czy istnieją ludzkie klony (bliźnięta, klonowanie, organizmy transgeniczne); nowe odkrycia w biologii, diagnostyce oraz leczeniu chorób nowotworowych, komórki macierzyste – czym są i do czego mogą służyć; czy musimy się zestarzeć? (mechanizm procesu starzenia), najważniejsze Noble w biologii; choroby prionowe; czy można zrozumieć ludzki mózg; myszy i ludzie – różne aspekty prowadzenia badań na zwierzętach; ewolucja choroby; tajemnice chromosomów płci; dlaczego wirusy są zjadliwe (wirusy: HIF, grypy, WZW C, Ebola); jak komórki popełniają samobójstwo; jak układ immunologiczny poznaje sam siebie; podstawy chorób alergicznych.

Zalecana literatura:

Literatura naukowa – wybrane artykuły.
Literatura popularnonaukowa (czasopisma: Kosmos, Świat Nauki, Wiedza i Życie).

ODNOWA BIOLOGICZNA

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak przeciwwskazań do masażu Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr hab. Jan Szczegielniak, prof. nadzw., dr Ryszard Pawelec, dr Edyta Szczuka, dr Maciej Kochański, dr Teatyna Prystupa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zaznajomienie studentów z problematyką odnowy biologicznej w procesie szkolenia sportowego. Wskazanie metod i środków stosowanych w procesie optymalizacji wypoczynku zawodnika oraz zdobycie przez nich umiejętności praktycznych koniecznych do programowania, organizacji i realizacji odnowy biologicznej.

Program: wykłady – definicje i zadania odnowy biologicznej, stosowane środki i metody, zasady postępowania restytucyjnego, czynniki fizykalne w wspomaganiu wypoczynku i treningu, problematyka przeciążeń i przetrenowania, programowanie postępowania odnawiającego w procesie treningowym. Ćwiczenia – praktyczne zapoznanie studentów z najczęściej stosowanymi środkami odnowy biologicznej – masażem sportowym, zabiegami w środowisku wodnym, sauną, krioterapią oraz wybranymi zabiegami z zakresu fizykoterapii.

Zalecana literatura:

Dobrzański T., Medycyna wychowania fizycznego i sportu. Sport i Turystyka, Warszawa 1989.
Gieremek K., Dec L., Zmęczenie i regeneracja sił. Odnowa biologiczna. HasMed, Katowice 2000.
Kasperczyk T., Fenczyn J., Podręcznik odnowy psychosomatycznej. PZWL, Warszawa 1996.
Magiera L., Walaszek R., Masaż sportowy z elementami odnowy biologicznej. Biosport, Kraków 2003.
Podgórski T., Masaż w rehabilitacji i sporcie. AWF, Warszawa 1992.

ODNOWA BIOLOGICZNA

W SPORCIE OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Katedra Kultury Fizycznej Osób Niepełnosprawnych

Kierownik: dr hab. Eugeniusz Bolach, prof. nadzw.

Język wykładowy: polski Status przedmiotu: fakultatywny

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Wymagania wstępne: znajomość psychologicznych stanów osoby chorej i umiejętność komunikowania się z osobą niepełnosprawną. Znajomość anatomii prawidłowej i topograficznej; znajomość biomechaniki narządu ruchu; znajomość fizjologii powstawania odczynów lokalnych i ogólnych.

Prowadzący: dr Teatyna Prystupa

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: nabycie podstawowych umiejętności w zakresie stosowania wybranych metod odnowy biologicznej oraz umiejętności praktycznych w zakresie planowania zabiegów dnowy biologicznej. Znajomość i umiejętność przestrzegania przepisów bhp obowiązujących w pracowniach i gabinetach masażu suchego i w środowisku wodnym. Znajomość zasad badania palpacyjnego i lokalizacji struktur anatomicznych. Umiejętność prawidłowej oceny i interpretacji stanu czynnościowego tkanek osoby masowanej. Umiejętność doboru rodzaju masażu i technik masażu sportowego w zależności od wskazań i przeciwwskazań. Odpowiednie stosowanie zasad masażu sportowego w procesie profilaktyki, doleczenia i rehabilitacji. Umiejętność dostosowania rodzaju masażu adekwatnie do rodzaju schorzenia, etapu leczenia oraz aktualnego stanu psychoruchowego sportowca. Umiejętność wykonywania masażu w środowisku wodnym. Umiejętność korelacji zabiegów masażu sportowego z innymi metodami postępowania fizjoterapeutycznego oraz stwarzania odbiorcom usług warunków do zachowań prozdrowotnych i realizowania stylu życia wspierającego zdrowie. Rozwijanie zainteresowań zawodowych, śledzenie nowych metod i technik z zakresu masażu sportowego dla osób niepełnosprawnych.

Program: pojęcie odnowy biologicznej. Odnowa biologiczna w sporcie wyczynowym osób niepełnosprawnych. Programowanie odnowy biologicznej w sporcie osób niepełnosprawnych. Środki fizykalne stosowane w odnowie biologicznej. Znaczenie odnowy biologicznej w profilaktyce zdrowotnej, bioregeneracji, kosmetologii. Zasady stosowania odnowy biologicznej. Wskazania i przeciwwskazania do zabiegów. Metody odnowy biologicznej. Planowanie zabiegów odnowy biologicznej służących regeneracji organizmu, profilaktyce zdrowotnej, kosmetologii. Warunki bezpieczeństwa i higiena masażu. Rodzaje masażu. Zasady wykonania masażu. Podstawowe wiadomości teoretyczne dotyczące masażu leczniczego.

Zalecana literatura:

Czopik J., Fizjoterapia w wybranych chorobach tkanek miękkich narządu ruchu. Emilia, Warszawa 2001.
Zborowski A., Masaż w wybranych jednostkach chorobowych. A-Z, Kraków 1998.
Kasperczyk T., Kmak S., Masaż punktowy i inne metody refleksoterapii. Kasper, Kraków 1995.
Dobrzański T., Medycyna wychowania fizycznego i sportu. SiT, Warszawa 1989.
Gieremek K., Dec I., Zmęczenie i regeneracja sił. Odnowa biologiczna. HasMed, Katowice 2000.
Jethon Z., Fizjologiczne podstawy odnowy biologicznej w sporcie. Poradnik trenera. Instytut Sportu, Warszawa 1982.
Kolster B., Ebert-Paprotny G., Poradnik fizjoterapeuty. Ossolineum, 2001.
Fizjoterapia – kwartalnik naukowy PTF. AWF, Wrocław.

PODSTAWY BUDOWY I FUNKCJI UKŁADU NERWOWEGO

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: wiedza w zakresie budowy i funkcji układu nerwowego. Umiejętność wskazania przebiegu głównych nerwów oraz obszarów, które je zaopatrują. Umiejętność wyjaśnienia jakie struktury układu nerwowego powiązane są z funkcją sterowania ruchem.

Program: podział układu nerwowego. Tkanka nerwowa. Rozwój osobniczy ośrodkowego układu nerwowego. Ogólny opis mózgowia – podział, powierzchnie, komory, opony rdzenia kręgowego i mózgowia oraz ogólne funkcje poszczególnych części mózgowia. Móżdżek – budowa wewnętrzna i zewnętrzna. Komora czwarta. Kresomózgowie – budowa wewnętrzna i zewnętrzna półkul mózgu. Węchomózgowie i układ limbiczny. Obwodowy układ nerwowy. Budowa nerwu rdzeniowego. Łuk odruchowy. Układ nerwowy autonomiczny. Plan budowy i funkcje. Zestawienie głównych dróg ośrodkowego układu nerwowego. Przebieg i funkcje dróg piramidowych i pozapiramidowych.

Zalecana literatura:

Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego człowieka. Urban&Partner, Wrocław 2008.
Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka. Układ nerwowy. Narządy zmysłów, t. III. RU ZSP AM, Wrocław 1992.
Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka. Układ nerwowy ośrodkowy, t. IV. PZWL, Warszawa 1993.
Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłu, t. V. PZWL, Warszawa 1993.
Sobota, Atlas anatomii człowieka. Głowa, szyja, kończyna górna, t. I. Urban&Partner, Wrocław 2001.
Sobota, Atlas anatomii człowieka. Tułów, narządy wewnętrzne, kończyna dolna, t. II. Urban&Partner, Wrocław 2001.

PODSTAWY DIETETYKI

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Małgorzata Słowińska-Lisowska, dr Elżbieta Haber

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: umiejętność popularyzowania prawidłowych nawyków żywieniowych. Umiejętność samodzielnego opracowania diety dla osób w różnym wieku oraz o zwiększonej aktywności fizycznej.

Program: rola i przemiany węglowodanów w organizmie. Rola cukrów w wysiłku fizycznym. Zapotrzebowanie na cukry w zależności od kształtowanej cechy motorycznej. Funkcje białek. Rola białka w wysiłku fizycznym. Rola i przemiany tłuszczów w organizmie. Znaczenie lipidów w wysiłku fizycznym. Gospodarka wodno-elektrolitowa. Równowaga kwasowo-zasadowa. Odwodnienie. Nawadnianie. Związki mineralne. Witaminy. Stres oksydacyjny. Suplementy. Odżywki. Metody regulacji masy ciała. Zaburzenia odżywiania. Układanie i ocena jadłospisów. Żywienie dzieci i młodzieży, osób starszych. Ocena sposobu żywienia zbiorowego, organizacja żywienia zbiorowego.

Zalecana literatura:

Bean A., Żywienie sportowca. Zysk i S-ka, Poznań 2005.
Słowińska-Lisowska M., Sobiech K.A., Dieta sportowców. AWF, Wrocław 2001.
Ciborowska H., Rudnicka A., Dietetyka, żywienie zdrowego i chorego człowieka. PZWL, Warszawa 2004.

PODSTAWY FIZJOLOGII I BIOCHEMII

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Marek Zatoń, dr Eugenia Murawska-Ciałowicz, dr Iwona Wierzbicka-Damska, dr Bartosz Ochmann, dr Agnieszka Jastrzębska, dr Ewa Bakońska-Pacoń, dr Jacek Borkowski, mgr inż., Joanna Kosendiak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: znajomość funkcji podstawowych substratów energetycznych, regulacja przemiany materii i środowiska fizyko-chemicznego. Umiejętność opisu funkcji narządów i układów, pomiaru podstawowych parametrów fizjologicznych i ich interpretacja. Przystosowywanie się ustroju do zmieniających się warunków środowiska. Homeostaza organizmu i mechanizmy jej zachowania. Pomiar ciśnienia, tętna, spirometria, ustawianie rejestratorów fizjologicznych i programów rejestrujących funkcje, swobodna interpretacja wyników pomiarów fizjologicznych i biochemicznych.

Program: nerwowe podstawy uczenia się czynności motorycznych. Podstawy regulacji czynności układu krążenia, oddychania wewnątrzwydzielniczego i trawiennego. Homeostaza i równowaga kwasowo-zasadowa. Równowaga wodno-elektrolitowa. Integracja metabolizmu. Energetyka przemian metabolicznych. Pobudliwość i homeostaza, odruchy, serce i układ krążenia, krew, aminokwasy i ich metabolizm, białka, enzymy organizmu ludzkiego, cukrowce (węglowodany), lipidy (tłuszczowce), nukleotydy i związki wysokoenergetyczne, skurcz mięśniowy, hormony.

Zalecana literatura:

Bullock J., Boyle J., Wang M., Fizjologia. Urban i Partner, Wrocław 2007.

Hames W., Krótkie wykłady z biochemii. PWN, Warszawa 2007.

Konturek S., Fizjologia człowieka. Urban i Partner, Wrocław 2007.

McLaughin D., Stamford J., White D., Fizjologia człowieka. Krótkie wykłady. PWN, Warszawa 2008.

Murray K.L., Biochemia Harpera. PZWL, Warszawa.

PODSTAWY FUNKCJONOWANIA ORGANIZMU CZŁOWIEKA

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. Marek Zatoń, dr Eugenia Murawska-Ciałowicz, dr Iwona Wierzbicka-Damska, dr Bartosz Ochmann, dr Agnieszka Jastrzębska, dr Jacek Borkowski, dr Ewa Bakońska-Pacoń, mgr inż. Joanna Kosendiak

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: znajomość podstawowych praw biochemicznych rządzących funkcjami tkanek, narządów i organizmu. Umiejętność opisu funkcji narządów i układów, pomiaru podstawowych parametrów fizjologicznych i ich interpretacji. Umiejętność pomiaru wybranych parametrów biochemicznych ogólnie dostępnymi metodami (LA, mocznik, białka). Rejestracja i interpretacja podstawowych funkcji życiowych organizmu (ciśnienie tętnicze, tętno, wskaźniki oddechowe itp.).

Program: funkcje ośrodkowego układu nerwowego. Homeostaza ustrojowa w obrazie funkcji układu krążenia, oddychania, ruchu, wewnątrzwydzielniczego i równowagi kwasowo-zasadowej. Gospodarka wodno-elektrolitowa. Regulacja metabolizmu. Cytofizjologia komórki. Homeostaza kwasowo-zasadowa organizmu. Białka, enzymy organizmu ludzkiego. Cukry i ich rola jako substratu energetycznego w organizmie człowieka. Lipidy i ich rola energetyczna i budulcowa. Nukleotydy i związki wysokoenergetyczne. Pobudliwość i pobudzenie. Odruchy. Fizjologia układu nerwowego i narządów zmysłów. Układ krążenia i krew. Serce. Układ oddechowy i przemiana materii.

Zalecana literatura:

Bullock J., Boyle J., Wang M., Fizjologia. Urban i Partner, Wrocław 2007.
Hames W., Krótkie wykłady z biochemii. PWN, Warszawa 2007.
Konturek S., Fizjologia człowieka. Urban i Partner, Wrocław 2007.
McLaughin D., Stamford J., White D., Fizjologia człowieka. Krótkie wykłady. PWN, Warszawa 2008.
Murray K.L., Biochemia Harpera. PZWL, Warszawa.

PODSTAWY RATOWNICTWA MEDYCZNEGO

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. n. med. Marek Mędraś, dr n. med. Katarzyna Żukowska-Kowalska, dr n. med. Paweł Jóźków

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: wykorzystanie uzyskanej wiedzy we współpracy ze środowiskiem medycznym do poprawy wyników sportowych i poprawienia ogólnego stanu zdrowia sportowca. Uzyskanie wiedzy na temat zagrożeń związanych ze stosowaniem dopingu farmakologicznego. Umiejętność przewidywania i przeciwdziałania powikłaniom wynikłym wskutek stosowania intensywnego obciążenia wysiłkowego i treningowego. Identyfikacja symptomów chorób związanych z uprawianiem sportu.

Program: podstawy patofizjologii. Zapalenie. Odporność. Bół. Gorączka. Apteczka pierwszej pomocy przedlekarskiej. Nieurazowe schorzenia w obrębie klatki piersiowej. Ból w klatce piersiowej. Przyczyny. Rodzaje i charakter bólu. Symptomatologia. Zasady postępowania w ramach pierwszej pomocy przedlekarskiej. Odwodnienia hipotoniczne, hipertoniczne i izotoniczne. Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej. Objawy. Zapobieganie. Stany bezpośredniego zagrożenia życia. Choroby układu oddechowego, układu krążenia. Choroba niedokrwienna serca i zawał serca. Nadciśnienie tętnicze. Napad astmy oskrzelowej. Wybrane schorzenia laryngologiczne oraz okulistyczne.

Zalecana literatura:

Jakubaszko J. (red.), Ratownik medyczny. Urban&Partner, Wrocław 2003.
Jakubaszko J., ABC Resuscytacji. Górnicki 2005.
Jakubaszko J., Medycyna ratunkowa. Urban&Partner 2005.
Mędraś M. (red.), Medycyna sportowa. Medsportpress, Warszawa 2004.
Wytyczne European Resuscitation Council-http.://www.erc.eru.
Żukowska-Kowalska K., Jóźków P., Mędraś M., Medyczne aspekty turystyki i rekreacji.

PODSTAWY TOPOGRAFII UKŁADU RUCHU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski, angielski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: zapoznanie z budową i funkcją ludzkiego ciała w oparciu o podstawowe informacje dotyczące struktur anatomicznych położonych w obszarach poszczególnych segmentów ciała (głowa, szyja, tułów, kończyny). Umiejętność swobodnego operowania mianownictwem anatomicznym. Przedmiot przygotowuje teoretycznie do realizowania innych przedmiotów podstawowych (np. fizjologia, biomechanika etc.). Umiejętność zlokalizowania struktury układu ruchu w poszczególnych odcinkach ciała.

Program: tkanki – tkanka kostna, chrzęstna i mięśniowa. Podział kości, mięśni i stawów z przykładami i lokalizacją w organizmie. Plan budowy ciała ludzkiego. Osie i płaszczyzny. Okolice ciała. Okolice głowy. Topograficzny podział kości i grup mięśniowych. Położenie kości i mięśni w stosunku do okolic ciała. Okolice głowy. Położenie kości czaszki. Staw skroniowo-żuchwowy. Mięsień głowy – mięśnie mimiczne, mięśnie żuchwy – położenie i funkcja. Nerwy i naczynia zaopatrujące mięśnie głowy. Okolice szyi. Budowa kręgosłupa szyjnego. Połączenie kręgosłupa z czaszką. Mięśnie szyi – położenie i funkcja. Mięśnie podpotyliczne. Trójkąty szyi. Naczynia i nerwy zaopatrujące mięśnie szyi. Okolice grzbietu. Budowa kręgosłupa piersiowego. Okolice klatki piersiowej. Budowa klatki piersiowej, żebra i mostek. Okolice brzucha. Budowa kręgosłupa lędźwiowego. Okolice miednicy. Kości miednicy i ich połączenia.

Zalecana literatura:

Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, t. I-V. PZWL, Warszawa 1998-2002.

Feneis H., Ilustrowana anatomia człowieka. PZWL, Warszawa 2003.

Ignasiak Z., Anatomia układu ruchu. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007.

Ignasiak Z., Anatomia narządów wewnętrznych i układu nerwowego człowieka. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008.

Marciniak T., Anatomia prawidłowa człowieka, t. I-III, Wrocław 1991.

Sinielnikow R.D., Atlas anatomii człowieka, t. I-III, 1989.

STUDIUM RODZINY

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok III, semestr 5 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Lucyna Górska-Kłęk

Forma przedmiotu:	Wykład	ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	10	20
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: przygotowanie studentów do lepszego zrozumienia problemów rodziny i podjęcia odpowiedzialnych działań na rzecz jej dobra zarówno w wymiarze osobistym, rodzinnym, jak i społecznym.

Program: fizyczne i psychologiczne aspekty różnić między kobietą a mężczyzną, rozwój i zagrożenia miłości, komunikacja w rodzinie, sposoby rozwiązywania konfliktów i zapobiegania kryzysom, biologia prokreacji – macierzyństwo, ojcostwo, rozwój dziecka w łonie matki, metody rozpoznawania płodności, odpowiedzialne rodzicielstwo, poród, naturalne karmienie, postawy rodzicielskie, bezdzietność, adopcja, wyjazdy zarobkowe, osoby starsze w rodzinie, profilaktyka uzależnień, obowiązki państwa wobec rodziny.

Zalecana literatura:

Fijałkowski W., Ekologia rodziny. 2001.
Nęcki Z., Komunikacja międzyludzka. 2000.
Kramarek T., Naturalne planowanie rodziny. 2005.
Pisarski T., Położnictwo i ginekologia. 2003.

STYL ŻYCIA A ZDROWIE

Katedra Fizjologii i Biochemii

Kierownik: prof. dr hab. Marek Zatoń

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Eugenia Murawska-Ciałowicz

Forma przedmiotu:

Wykład

Ćwiczenia

ZZU w sem. (h)

Forma zaliczenia:

ECTS:

Efekty kształcenia: podniesienie wiedzy na temat stanu zdrowia Polaków poprzez analizę danych epidemiologicznych dotyczących chorób zależnych od stylu życia. Wiedza na temat czynników sprzyjających rozwojowi chorób cywilizacyjnych. Wykształcenie potrzeby prozdrowotnych zachowań chroniących przed ich rozwojem. Znajomość zagadnień kształtujących zdrowy styl życia. Zachowania antyzdrowotne i konsekwencje chorobowe. Znajomość skutków zdrowotnych palenia tytoniu i innych uzależnień. Znajomość zagadnień dotyczących zdrowych zaleceń dietetycznych z umiejętnością zaproponowania zbilansowanego jadłospisu zależnie od wieku, płci, upodobań kulinarnych, poziomu aktywności fizycznej i stanu zdrowia. Znajomość zagadnień dotyczących epidemiologii chorób układu krążenia. Wiedza dotycząca epidemiologii nowotworów dietozależnych.

Program: zdrowie jako wartość. Stan zdrowia społeczeństwa polskiego na tle UE. Analiza zagadnień dotyczących zdrowia. Pola zdrowia. Styl życia jako zespół zachowań pro- i antyzdrowotnych. Choroby cywilizacyjne, ich charakterystyka i epidemiologia ze szczególnym uwzględnieniem otyłości, chorób układu krążenia, alergii i nowotworów. Fizjologiczny mechanizm łaknienia i sytości. Zasady zdrowego odżywiania – charakterystyka wybranych składników. Indeks glikemiczny. Błonnik. Substancje obce w żywności jako czynniki sprzyjające powstawaniu alergii.

Zalecana literatura:

Ostrowska A., Styl życia a zdrowie. FFiS PAN, Warszawa 1999.
Kuczek G., ABC zdrowego stylu życia. Fundacja Źródła Życia, 2007.
Hryniewiecki L. (red.), Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywieniu. PWN, Warszawa 2006.
Gawęcki J., Mosso-Pietraszewska T. (red.), Kompendium wiedzy o żywności, żywieniu i zdrowiu. PWN, Warszawa 2006.
Murawska-Ciałowicz E., Zatoń M., Znaczenie aktywności ruchowej dla zdrowia. AWF, Wrocław 2005.

TRAUMATOLOGIA SPORTU

Katedra Biostruktury

Kierownik: prof. dr hab. Zofia Ignasiak

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: prof. dr hab. n. med. Roman Rutowski

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS:			2

Efekty kształcenia: przekazanie informacji na temat najczęściej spotykanych urazów w sporcie wyczynowym i w przypadku podejmowania różnych form aktywności fizycznej o charakterze sportowym. Uzyskanie podstawowych umiejętności rozpoznawania rodzaju kontuzji. Poznanie symptomatologii stanów przeciążeniowych oraz zasad zapobiegania powikłaniom w zakresie układu ruchu, wynikłym wskutek stosowania systematycznych obciążeń treningowych.

Program: przyczyny, symptomatologia oraz przebieg najczęściej spotykanych urazów sportowych. Urazy głowy, kręgosłupa, kończyn górnych i dolnych. Uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Fizjologiczne podstawy leczenia złamań. Urazy klatki piersiowej. Choroby układu ruchu wynikłe z przeciążenia. Zarys procesu leczenia i rehabilitacji w traumatologii sportowej.

Zalecana literatura:

Mędraś M. (red.), Medycyna Sportowa. Medsportpress, Warszawa 2004.
Heim U., Baltensweiler J., Kompendium traumatologii. [w:] F. Largiader, O. Wicki, A. Sturm (red.) Kompendia współczesnej medycyny. PZWL, Warszawa 1995.
Giles R. Scuderi, Peter D. McCann: Sports Medicine. A comprehensive approach. Second Edition. Esevier Mosby, Philadelphia 2005.
Jakubaszko J., (red.), Ratownik Medyczny. Wydawnictwo Medyczne Wgórnicki, Wrocław 2003.

1.15. Prezentacja przedmiotów humanistycznych do wyboru – w układzie alfabetycznym

AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA W SYSTEMIE WARTOŚCI

OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH – STUDIUM AKSJOLOGICZNE

Katedra Podstaw Fizjoterapii

Kierownik: prof. dr hab. Krzysztof A. Sobiech

Język wykładowy: polski

Rok I-III, semestr 2-6 Stopień studiów: I Status przedmiotu: fakultatywny

Wymagania wstępne: brak Metody nauczania: wykład, ćwiczenia

Prowadzący: dr Krzysztof Pezdek

Forma przedmiotu:	Wykład	Ćwiczenia
ZZU w sem. (h)	15	15
Forma zaliczenia:		Zo
ECTS			2

Efekty kształcenia: poznanie najważniejszych koncepcji i problemów aksjologicznych leżących u podstaw współczesnej definicji człowieka oraz społeczeństwa z uwzględnieniem perspektywy osób niepełnosprawnych. Poznanie wpływu aktywności fizycznej osób niepełnos